alone by body and heartOPEN (June+Green)

[Madjic]

Eenzaamheid was iets dat June vroeger heel goed hadden kunnen verdragen, dus was ze het zo vaak dat ze er bijna aan gewend was geraakt. Maar toen kwam er een tijd dat ze het en heel druk had en bijna altijd Devon in de buurt had. Maar dat was nu niet meer... hij was weg naar de school van zijn vader. En omdat ze nog gewoon een stelletje waren, was het alleen maar erger, ze miste hem alleen nog maar meer.
Ze kon niet ontkomen dat ze beetje bij beetje de hoop verloor om hem nog te zien en om te weten dat hij daar niet een ander tegen zou komen. Ze was elke keer bang voor een brief waarin hij het uit zou maken. Ze kon het gevoel niet binnenhouden, maar ook niet aan iemand vertellen. Dat was de rede waarom ze weer eens perkament en inkt had gepakt en een gedicht was gaan schrijven.
And find back your own. Ze schreef de laatste zin netjes op het perkament en glimlachte zwak. Ze vond het een mooi gedicht en het luchtte erg op. En toch was het zo subtiel dat je niet meteen wist waar het over ging als je haar en haar situatie niet helemaal kende.

[Ridje]

Rustig keek ze vanuit de deuropening van de Bibliotheek naar June en grijnsde dan. Green had al de hele ochtend gezocht naar June waarom? Dat wist Green zelf ook niet meer, maar sinds wanneer moest je een reden hebben om een vriendin te zoeken? Rustig stapte Green naar binnen en wandelde rustig richting June. Net toen ze vlakbij haar was werd haar aandacht getrokken door een stelletje dat in een pad stonden te zoenen en Greens haar werd van vrolijk lichtblauw met donkerblauwe en witte plukken fel rood zoals altijd als ze kwaad was. Haar blik veranderde ook van vrolijk naar kwaad en met een zwiepje van haar toverstok stortte alle boeken uit de kast waar het stelletje voor stonden te zoenen wat de twee abrupt uit hun gezoen bracht. De jongen probeerde de boeken te ontwijken maar toen dit niet hielp en toen de boeken hen ook nog bleken te achtervolgen vluchtte de twee weg. Tevreden keek Green ze na en schudde haar haar weer naar de kleur die ze net had gehad waarna ze snel richting June liep en naast haar neer plofte. "Junie!!" Zei Green vrolijk en omhelsde June. "Aan Devon aan het denken neem ik aan." Grijnsde ze dan. Green vond het ook jammer dat Devon weg was, samen met al die anderen die plots waren verdwenen. Ze lette niet op de drukte die was ontstaan door de rond vliegende boeken.

[Madjic]

June keek gestoord op toen ze allemaal geluiden hoorde, geluiden die haar verschrikkelijk uit haar non-concentratie. Het was vervelend en tegelijkertijd was ze blij met de afleiding.
Ze zag de jongen het meisje wegrennen en grinnikte zacht. Ze had ze al wel gezien en zich geirriteerd, dus ergens kon ze wel zeggen dat het wel grappig was en dat ze het niet erg vond om te zien. Ze was echter wel benieuwd naar wie de ravage aan boeken die nu over de grond lagen op zijn of haar geweten had. Zodra ze Greens stem echter hoorde wist ze wel wie het moest zijn. Ze glimlachte en kneep een oog even dicht. "Heey." Ze draaide het blaadje met het gedicht om, het ging meer als vanzelf. "Misschien... een beetje..." Ze beet op haar lip en keek naar haar knieen. "Ja..." Gaf ze uiteindelijk toe.