|
Post by Green's back on Apr 6, 2009 21:28:46 GMT 2
Het was maar goed dat hij gewend was aan zoveel beweging, want het trappen op en af lopen was uitputtend. Hij hijgde dan ook, toen hij met zijn ene hand tegen de muur aan leunde en de bos rozen in zijn andere hand omlaag wezen. Nog tien stappen en hij was bij de deur van de Raafjes. Hij wilde echter niet buiten adem aankomen bij de meisjes en vooral niet bij zijn meisje, dus bleef hij staan tot hij weer op adem was. Een paar minuten en een diepe adem teug later, overbrugde hij het laatste stuk. Met een hand streek hij zijn shirt glad en klopte vervolgens nonchalant op de deur. Het was vreemd hier weer te zijn, maar wel goed vreemd. Alles was zo bekend... Zijn foto toestel hing nog om zijn nek, zijn rugtas nog om zijn rug, maar daar maakte hij zich nu niet druk om. Zo geduldig mogelijk wachtte hij tot er een reactie zou komen, maar kon het niet helpen o nogmaals te kloppen, luider ditmaal. 'Raafjes?' riep hij, met een brede grijns.
|
|
|
Post by » Aline. on Apr 12, 2009 16:03:21 GMT 2
Het was mooi weer - eindelijk. Sneeuw had ook wel wat, dat moest Natasha toegeven. Maar toch was het klimaat in Engeland wel even wennen voor haar, nadat ze in Frankrijk en Cuba had gewoond. En net wanneer het wel lekker weer werd, moest je huiswerk maken. Natasha zuchtte diep en volgde met haar blik een vogel die door de lucht zwierde. Ze stond voor het raam, met haar armen over elkaar heen geslagen. En zoals altijd wanneer ze nadacht, kwamen haar gedachten bij Joey terecht. Ze had het er nog steeds moeilijk mee dat hij weg was gegaan - eigenlijk voor de tweede keer, net zoals toen zij nog op Dragonshelter zat en hij al naar Hogwarts ging.
Natasha wreef even over haar voorhoofd en sloot haar ogen. Ze wist wel dat Joey van haar hield, natuurlijk. Maar toch was het erg vervelend om je vriendje zo ver bij je vandaan te hebben. Iedereen kreeg dan zijn twijfels. Natasha zuchtte even en wendde zich af van het raam. Nee - zij was Joey's vriendin. En ze was toch veel te leuk om in te ruilen voor een ander, of niet soms? Ze wist hoe gek Joey op haar was. Maar nu wachtte haar huiswerk op haar - ze kon er niet onderuit komen. Ze liep op haar tas af. En op dat moment hoorde ze iemand aan de deur kloppen, en nog een keer. Ja, ja! Ik kom al!' riep Natasha geïrriteerd. Ze wist niet wie het was - een of andere onhandige afdelingsgenoot die het wachtwoord weer eens vergeten was? Daar kon ze zich wel zo aan ergeren.
Ze liep op de deur af. Raafjes? Oké, waarschijnlijk geen Ravenklauwer zelf, dacht Natasha. Ze herkende Joey's stem nog niet - want het was slecht te horen vanwege de muren de hen scheidden, en bovendien was hij wel de laatste persoon die ze nu verwachtte te zien. 'Wat doe je-' Nog voordat ze haar zin kon afmaken, terwijl ze de deur opende, herkende ze de persoon die voor haar stond. '...Joey!' Een golf van liefde overspoelde haar, en voordat ze hem de kans gaf iets tegen haar te zeggen, sprong ze naar voren en vloog hem om de hals, terwijl ze hem overal kuste waar ze kon. 'O, Joey! Ik heb je zo gemist!' Op dit moment vroeg Natasha zich nog niet eens af wat hij hier deed. Het enige wat ze wist, was dat hij hier voor haar stond - en op dit moment was er geen ruimte voor andere gevoelens dan haar vreugde om hem weer te zien.
|
|
|
Post by Green's back on Apr 12, 2009 16:44:15 GMT 2
'Ding ding ding, we have a winner!' lachte Joey en sloeg zijn vrije arm om haar heen,' would you like to go on for the fridge?' Hij kuste haar nek en genoot van haar warmte, haar liefde, haar geur... haar Natasha zijn. Vanuit de kamer zag hij nieuwsgierige ogen en hij grijnsde naar hen. De meeste herkende hem en zwaaiden, of lachten. Al snel duwde hij haar zacht van zich af en knipoogde. 'Je maakt m'n bloemen nog stuk, Lief,' zei hij en stak ze naar haar uit. Hij was dankbaar dat zijn vader transfiguratie had gegeven, het enige vak waarbij hij daadwerkelijk had opgelet, want hij vond de rozen goed gelukt. Zijn ogen bestudeerden haar en opnieuw vroeg hij zich af hoe hij zolang zonder haar had gekund. Even bleef hij stil, maar glimlachte toen. Hij trok zijn foto toestel van zijn hals en grijnsde. 'Ik moet een project doen voor school en ik vind dat ik, zoalng ik met school bezig ben, ik best wel even naar de andere uithoek van Engeland mag gaan, toch? Tenslotte is hier het meest fotogenieke meisje op de mooiste plek in heel Engeland... Dus dat moet wel goed komen.' Hij wilde haar zeggen dat hij haar had gemist, maar waarom? Was het niet overduidelijk? Hij riskeerde schorsing en zelfs verwijdering van zijn studie door gewoon t vertrekken en zijn lessen te missen. Hij had drie uur moeten reizen om hier te komen, om niet te spreken van alle malen overstappen. Zolang hij met zijn foto toestel liep, kon hij niet verdwijnselen. Zijn foto's konden daar niet tegen en dan was hij alles kwijt geweest. Dus dan maar op de dreuzel manier. Hij streek over haar gezicht en glimlachte.
|
|
|
Post by » Aline. on Apr 12, 2009 17:01:54 GMT 2
Natasha sloot haar ogen en genoot van haar omhelzing met Joey - hier had ze al dagen, nee, wéken van gedroomd. En nu was hij er eindelijk weer! Het was te ongelooflijk voor woorden. Natasha opende haar ogen weer en liet haar blik over hem heen gaan, alsof ze wilde controleren of hij het wel echt was. Toen hij plotseling begonnen over een gewonnen koelkast, schoot ze in de lach. Geen twijfel mogelijk - dit was echt Joey. Zodra hij iets zei over bloemen, deed Natasha een stap achteruit en zag het bos prachtige rozen, dat zij bijna geplet had. Ze ontblootte haar tanden in een enthousiaste glimlach. 'O, Joey! Dank je!' Ze pakte het bos bloemen van hem aan, glimlachte even stralend naar hem en stak vervolgens haar neus tussen de rozen. 'Ze ruiken ook nog.' Natasha schonk haar vriend een dikke knipoog.
Ze stond op het punt hem de leerlingenkamer in te trekken, toen Joey uitlegde waarom hij hier was. 'Meest fotogenieke meisje?' Natasha grijnsde even, maar kon niet ontkennen dat ze gevleid was. Ook al wist ze natuurlijk wel dat ze mooi was, ze vond het geen probleem om dat nog eens te horen. 'Wat voor opdracht moet je dan doen?' Ze deed een stap naar voren, legde haar hand even op Joey's wang en streelde zijn gezicht. 'Rare vent. Meekomen jij.' Ze pakte zijn arm vast, haakte de hare erdoorheen en trok hem zo de leerlingenkamer in. 'Herken je het hier nog een beetje?' vroeg ze vervolgens, en ze keek hem aan. En op dat moment kon ze de verleiding niet langer weerstaan; het maakte haar niet uit dat er nog allemaal anderen in de leerlingenkamer waren. Ze sloeg haar armen om Joey's nek, het bos bloemen rustte zo op zijn rug, en benam hem de mogelijkheid iets te zeggen, door haar lippen op de zijne te plaatsen. Ze zoende hem alsof ze de achterstand van de tijd die ze hem niet had gezien, in één keer in moest halen.
|
|