|
|
Post by » Aline. on Feb 20, 2008 20:41:15 GMT 2
Zenuwachtig liep ze rondjes door de hal. Wanneer ze eindelijk stilstond, plukte ze aan een lok haar of haar gewaad en huppelde van haar ene op haar andere been. Er kwam iemand voorbij die haar fronsend aankeek, maar Emily zag het niet eens. In gedachten was ze al een paar minuten verder, wanneer Austin hier zou zijn.
Wat zou hij zeggen en doen? En hoe zou zij dan moeten reageren? Verschillende vragen spookten door haar hoofd, en met de minuut werd ze gestrester. Toch was het briefje van Austin heel duidelijk geweest; hij zag echt iets in haar.
Ongeduldig keek ze in de richting waarvan ze verwachtte dat hij vandaan kwam.
|
|
|
|
Post by admin. on Feb 22, 2008 17:36:32 GMT 2
Kalm, Austin, kalm! Austin haalde even diep adem en weerstond de neiging om met zijn hoofd tegen de muur aan te slaan. Hij was zeker dat hij het zou verpesten, dat hij alles verkeerd zou zeggen - zoals hij altijd deed. Hij schudde zijn hoofd, beet op zijn lip en keek naar de deur die naar de hal leidde. Als hij daar doorheen zou gaan, zou het inhouden dat hij Emily zou zien - en dus ook dat hij zou gaan stotteren en struikelen. Ok. Drie, twee, één Hij sloot even zijn ogen, opende ze ook meteen weer en opende de deur naar de hal. Nu kon hij niet meer terug.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Feb 25, 2008 17:53:03 GMT 2
Emily keek meteen om toen ze weer iemand binnen hoorde komen. Haar hart maakte een sprongetje toen ze zag dat het dit keer echt Austin was... eindelijk! Er waren al zoveel anderen langsgekomen, dat Emily bijna de hoop had opgegeven dat hij nog echt zou komen. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek Austin aan. Langzaam liep ze in zijn richting, terwijl ze onzekerheid weer genadeloos toesloeg. Ze plukte aan haar gewaad en keek met opzet een andere kant op. Ze keek hem kort aan en mompelde iets wat leek op een begroeting - en dat ook was.
|
|
|
|
Post by admin. on Mar 2, 2008 17:02:54 GMT 2
Op het moment dat Austin doorkreeg dat Emily hem had gezien, leek zijn maag om te draaien. Een spontane misselijkheid overviel hem, maar hij liep door. Hij moest wel, als hij nu terug zou lopen, zou Emily zich waarschijnlijk weer afgewezen voelen. Hij haalde nogmaals even diep adem, glimlachte flauwtjes naar Emily en richtte zijn blik op d evloer. Hij kon dit gewoon niet; dit was totaal niets voor hem. Hij had totaal geen idee hoe hij meisjes moest benaderen, geen enkele ervaring.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Mar 4, 2008 18:56:56 GMT 2
Emily merkte dat Austin niet van plan was iets te zeggen. 'Hoe is het?' vroeg ze daarom maar, en ze glimlachte flauwtjes naar hem. Ze merkte wel dat hij nogal nerveus was, maar dat was ze zelf ook, dus vond ze het helemaal niet zo erg. 'Misschien kunnen we een rondje lopen, buiten?' stelde ze aarzelend voor. Ze keek Austin vragend aan, afwachtend naar zijn reactie.
|
|
|
|
Post by admin. on Mar 10, 2008 19:24:25 GMT 2
Om zijn zenuwen tegen te gaan stopte Austin zijn handen in de zak van zijn vest, maar veel zin had het niet. Het was de enige optie die hij had, dus hij zou het er mee moeten doen. 'Goed,' mompelde hij en een opluchting gleed door hem heen. Geforceerd glimlachte hij en knikte moeizaam. 'Dat is - een goed idee,'
Doe normaal! Austin haalde even diep adem, keek naar de muur achter Emily en probeerde haar blik te ontwijken. Hij durfde niet dichterbij te komen, maar oogcontact zou nog erger zijn. Zijn zenuwen zouden alleen maar op hol slaan.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Mar 14, 2008 18:07:21 GMT 2
Emily glimlachte - een beetje aarzelend misschien, maar het was wel een warme glimlach. Ze hoopte dat ze Austin een beetje op zijn gemak kon stellen, al was ze zelf dan ook nogal zenuwachtig. Ze verwenste iedere vorm van onzekerheid die er maar bestond, maar dit werkte natuurlijk niet bepaald.
'Oké,' zei ze. Ze liep een eindje richting de deur en keek afwachtend om naar Austin. Emily was benieuwd wat hij had te zeggen, maar wist niet zeker of ze het wel wilde weten. Stel dat...? Haar verstand zei dat dat niet mogelijk was, gezien de duidelijke boodschap in zijn brief, maar toch bleef het gevoel.
|
|
|
|
Post by admin. on Mar 15, 2008 10:42:24 GMT 2
Austin volgde Emily arzelend en stopte zijn handen in zijn broekzak, puur om zijn zenuwen te verbergen. Hij wist dat, als hij wat zou proberen te zeggen, hij zou stotteren en daarom zweeg hij. Flauw glimlachend eek hij naar Emily maar ntweek haar blik, om zijn onzekerheid t verbergen.
|
|
