; Once upon a time... || open

[admin.]

Nee, ze was er nog niet overheen. Nog láng niet, zelfs. Waarschijnlijk zou ze er ook nooit volledig overheen komen. Het was ook niet bepaald iets waar je binnen enkele dagen overheen was; het was haar allemaal in één keer overkomen. Eerst werd haar adoptiefmoeder Miriat vermoord, daarna werden zij en Charlotte aangevallen door necroot-achtige wezens en tot overmaat van ramp raakte ze bezeten, en dat was misschien wel het gene wat haar het meest dwarszat. Ze had haar vrienden aangevallen, haar vriendje bijna vermoord - ze zou het zich nooit vergeven kunnen.

En dat maakte ze nu duidelijk. De tranen stonden als symbool voor haar fouten, die ze volgens zichzelf had gemaakt. Alles wat verkeerd was gegaan uitte ze op de manier die ze altijd al gekend had - met tranen.

[» Aline.]

Charlotte sloeg haar armen om Anne heen en drukte haar flink tegen zich aan. 'Ik - jij -' Eigenlijk had ze geen idee wat ze nou wilde zeggen, dus deed ze haar mond maar gewoon weer dicht. Ze realiseerde zich dat Anne sinds Charlotte haar in deze les was tegengekomen nog helemaal niets had gezegd. Ze liet haar vriendin los, maar pakte haar handen vast. 'Anne, zeg eens iets... Al is het alleen maar voor mij om te weten dat je er nog bent...' Charlotte was ineens erg bang dat het hele gebeuren misschien meer kapot had gemaakt dan ze eerst dacht - ze was zo naïef geweest om te denken - of eigenlijk te hopen - dat alles nu weer goed zou zijn, maar dat zou het lange tijd toch niet zijn - als het ooit al weer goed zou komen. Charlotte keek Anne doordringend aan. 'Anne, kan ik iets voor je doen... Je helpen, op de een of andere manier...' Ze had zelf geen idee wat ze doen zou moeten doen, maar het was verschrikkelijk om rond te lopen, in de wetenschap dat haar beste vriendin het heel erg moeilijk had, maar niets te kunnen doen om haar te helpen.