|
|
Post by admin. on Mar 15, 2008 13:19:03 GMT 2
Ze had de ziekenzaal net een week verlaten, maar veel beter voelde ze zich nog niet. Regelmatig overviel een spontane misselijkheid haar, werd ze bleek en begon haar hoofd weer enorm pijn te doen. Misschien was ze iets te overhaast, maar ze moest en zou weer naar school gaan.
Met haar linkerhand duwde ze de deur van het lokaal open, aangezien haar rechterpols nog in het gips zat. Ze wist niet hoe het kwam, maar op de een of andere manier was deze op meerdere plaatsen gebroken, en durfde ze er niets mee te doen. 'Goedemorgen, juffrouw Maja,' zei professor Kist, toen Anne het lokaal inliep. Anne knikte even als verontschuldiging dat ze te laat was en ging op de voorste bank zitten. De les was al zo'n 5 minuten begonnen, maar voor het eerst maakte ze zich geen zorgen om te laat komen. Ze had wel meer aan haar hoofd als alleen school, en dat besefte ze maar al te goed. Ze kon onmogelijk al haar zinnen op school zetten, zoals ze vóór Voldemorts macht had gedaan. Nu diende school niet als iets leuks, maar als iets verplichts, als afleiding. Ze wist het niet te benoemen.
Ze haalde een keer diep adem, pakte haar boeken uit haar tas en legde deze geluidloos op tafel. Ze had geen zin om op te vallen, vooral niet nadat dit alles gebeurd was. Ze had al genoeg bekendheid verwekt in de tijd dat ze als een marionet van Voldemort diende, en evenveel vijanden. Ze had heus wel door dat eerstejaars haar liever ontweken als ze over de gang liep, of dat mede-griffoendors haar niet meer uitlachten als ze met haar huiswerk begon. Ergens kwetste dit haar, maar ze probeerde het te negeren.
[/size] |
|
|
|
Post by » Aline. on Mar 15, 2008 17:11:18 GMT 2
Charlotte leunde met haar hoofd op haar hand en had haar aandacht nauwelijks - of eigenlijk, niet - bij de les. Wat trouwens niet erg vreemd was, aangezien ze nooit oplette bij Geschiedenis van de Toverkunst. Ze had wel iets beters te doen, vond ze. Nu dacht ze na over wat er in de laatste tijd allemaal gebeurd was - wat ze trouwens heel vaak deed. Haar gedachten waren net aangekomen bij haar beste vriendin Anne, toen de deur openging.
Charlotte was lichtelijk verbaasd toen ze het roodharige meisje binnen zag komen. Ze had wel gehoord van haar dat Anne weer van plan was om de lessen te gaan volgen. Maar ze had eigenlijk niet verwacht dat ze dit echt zou doen, gezien het feit dat ze nog steeds erg zwak was. Charlotte wierp een zijdelingse blik op de leraar, pakte snel haar boeken en tas en rende naar voren, waar ze naast Anne neerplofte. Ze legde haar spullen weer neer en zag dat professor Kist inderdaad niets gemerkte had. Ze keek Anne aan. 'Hé, hoe gaat het?' vroeg ze, met een brede glimlach op haar gezicht.
|
|
|
|
Post by admin. on Mar 15, 2008 17:19:44 GMT 2
Anne had net haar blik op het bord gericht, toen Charlotte naast haar neerplofte. Geschrokken ging ze rechtop zitten, en keek om. Opgelucht haalde ze adem toen ze zag dat het CHarlotte was. Ja, ze was wel veel meer op haar hoede sinds dit alles gebeurt was. Ze ontspande haar schouders iets en begon door haar boek te bladeren, zwijgzaam, waarna ze haar schouders ophaalde. Ze zou niet kunnen zeggen dat het goed ging, dat zou een leugen zijn. Maar zeggen dat het niet goed ging durfde ze gewoon niet, bang dat de hoofdpijn er alleen maar erger door zo worden. Ze zou het neit de hele dag volhouden, dat wist ze, en ze was blij dat ze de laatste twee uur gedaanteverwisseling had. Anderling zou het best wel begrijpen als ze niet aanwezig zou zijn, maar Sneep niet - ze zou het dus nog minstens 3 uur uit moeten houden. VOor het eerst realiseerde ze dat de schooldagen eindeloos leken, terwijl ze er altijd zo'n plezier in had gehad.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Apr 12, 2008 16:21:15 GMT 2
De glimlach op Charlotte's gezicht werd iets minder breed toen Anne geen antwoord gaf. Ook al sprak Anne het dan niet uit, Charlotte had geen woorden nodig om te begrijpen dat het niet zo goed ging - daar kende ze haar vriendin al lang genoeg voor. Ze keek Anne lichtelijk vragend aan, al wist ze wel dat ze niet uit zichzelf ging vertellen wat er aan de hand was. Bovendien was dat ook niet erg moeilijk te raden. 'Het is natuurlijk ook wel weer kort na... na... nouja... Dat je nu alweer begint met lessen... Logisch dat je je niet zo...' Om de een of andere reden kwam Charlotte niet zo goed uit haar woorden en maakte steeds zinnen maar half af. Toch ging ze ervan uit dat Anne ook haar wel zou begrijpen.
|
|
|
|
Post by admin. on Apr 12, 2008 16:28:27 GMT 2
Anne begreep precies wat CHarlotte wou zeggen, en wenste meteen dat ze niet naar deze les was gegaan. Oh, Charlotte had niets fout gedaan; ze was nou eenmaal liever alleen op dit moment. De laatste paar dagen, vlak nadat ze van de ziekenzaal af was gekomen, had ze zich regelmatig opgesloten in een ruimte waar bijna niemand kwam, puur om mensen te ontwijken. Ze was altijd al schuw geweest, maar het werd nu alleen maar erger. Ze ontweek niet alleen gewone mensen, maar zélfs haar beste vriendin en haar vriendje. Ze slikte even moeizaam bij de gedachte aan Evan, maar schudde haar hoofd en staarde naar haar boek, nietsziend. Tranen welden op in haar ogen, maar ze wou er niet aan toe geven; ze had er al strafwerk door, afkomstig van Sneep. Het zou een marteling zijn deze avond, om het Verboden Bos in te gaan, samen met Hagrid, maar het zou moeten; bovendien zou ze zonder al teveel gezelschap zijn, en dat was een troost.
Opnieuw schudde ze haar hoofd, dit keer iets ruwer, en beet op haar lip; maar ze wist de tranen niet op te houden. Ze kón het niet, ze kon beter mensen weer ontwijken. Dat zou de beste optie zijn. Toch...?
|
|
|
|
Post by » Aline. on Apr 12, 2008 17:26:07 GMT 2
Charlotte zuchtte even en had al door dat het vrijwel een onbegonnen zaak was om iets uit Anne te krijgen. Ze zakte iets onderuit in haar stoel en liet haar blik even door het lokaal gaan, voordat ze haar aandacht weer volledig op Anne richtte. Ze keek haar beste vriendin doordringend aan en was op zoek naar troostende of bemoedigende woorden, maar kon er geen vinden. Daarom hield ze maar gewoon haar mond, en hoopte dat het snel beter zou gaan met Anne. Al wist ze niet of dit wel het geval zou zijn. De schooldagen op Zweinstein waren lang, vooral met nog een uur Toverdranken in het vooruitzicht...
|
|
|
|
Post by admin. on Apr 12, 2008 17:33:48 GMT 2
Anne sloeg haar armen om haar maag en staarde verbitterd voor zich uit, met nog steeds opkomende tanen in haar ogen. Ze wou iets zeggen, maar de brok in haar keel blokkerde alles. Ze sloot haar ogen moeizaam, haalde diep adem en richtte haar gezcht naar het plafond. Ergens durfde ze Charlotte niet aan te kijken. Het was altijd zo geweest dat ze blikken ontweek, maar bij CHarlotte en Evan deed ze dat niet. Wellicht dat zij dit ook wisten; Anne deed het echter zonder het te merken. Nu was het anders. Ze ontweek iedere blik, zélfs die van haar beste vriendin. Het was fout, erg fout, maar ze durfde niets beters te doen.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Apr 12, 2008 17:42:23 GMT 2
Charlotte zag duidelijk dat het niet bepaald goed ging met Anne. Daarom stak ze haar hand op en, voordat professor Kist had kunnen reageren, riep ze: 'Meneer, m'n vriendin voelt zich niet zo lekker!' Zonder verder Anne of iemand anders iets te vragen, pakte ze haar tas en trok Anne mee het lokaal uit. Eigenlijk wist ze zelf niet eens zo goed wat haar bezielde, maar ze had sinds Anne weer 'vrij' was nog nauwelijks een fatsoenlijk gesprek met haar gehad. Ze had zoveel dat ze haar beste vriendin wilde vertellen, of van haar wilde horen, maar het kwam er nu eenmaal nooit van. Meestal was Anne erg zwijgzaam, zoals nu.
|
|
|
|
Post by admin. on Apr 12, 2008 17:48:34 GMT 2
Voor ze het doorgehad had, werd ze al meegetrokken door Charlotte, en enkele seconden later stond ze buiten het lokaal. Normaal zou ze zich nu direct druk hebben gemaakt om haar boeken die nog binnen lagen, over het feit dat ze geen aantekeningen kon maken op deze manier, maar nu vocht ze alleen maar tegen de tranen. Tevergeefs, want ze had nog geen stap buiten het lokaal gezet toen ze in tranen uitbarstte. Ze wou het niet - ze wou nu niets liever als wegrennen en zich weer ergens opsluiten - maar ze kón het niet maken tegenover Charlotte. Ze bedoelde het goed, hield ze zichzelf voor, en wegrennen zou nu net zoiets zijn als vertrouwen breken.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Apr 12, 2008 18:28:34 GMT 2
Het deed Charlotte verdriet om Anne te zien huilen, en niet te weten of ze iets voor haar kon doen. 'Oh, Anne...' mompelde ze, en deed een stap naar haar toe. Ze sloeg haar armen om Anne heen en drukte haar vriendin zachtjes tegen zich aan. 'Anne, Anne... Je bent er nog lang niet over heen, hè...' Het was meer een constatering dan een vraag. Charlotte had ook niet verwacht dat ze er al zo snel over heen zou zijn, maar had de stille hoop gehad dat Anne het in die tijd toch een beetje verwerkt had. Of dat ze er in ieder geval weer toe in staat was om openlijk te praten.
|
|
