"Boring, Boring, Boring!" [SUBPLOT2]

[admin.]

'Saai, saai, saai, saai,' Lucy tikte met haar pen op de tafel, en bij elke tik mompelde ze saai. Ze had geen zin in les, geen zin in school, ze had alleen zin in plezier. Niet dat dat echt mogelijk was tijdens schooltijd. Natuurlijk was er de optie om te spijbelen, maar op de een of andere manier had ze dat vandaag niet gedaan. Ook voor het eerst dat ze alle lessen meemaakte. Geïrriteerd haalde ze een hand door haar haar en gaapte even overdreven, maar de leraar negeerde het. Dit veroorzaakte een diepe zucht, afkomstig van Lucy, omdat ze eens niet in de aandacht zat. In stilte vervloekte ze het feit dat Amber niet naast har zat op dit moment, of Jeroen. Nee, er zat helemaal niemand naast haar, wat kwam doordat de leraar haar daarneer had gezet.

Nogmaals gaapte ze, maar opnieuw kreeg ze geen aandacht. Verdomme, dacht ze, waarna ze diep adem haalde en weer met haar pen begon te tikken. Ook het 'saai, saai saai' gemompel begon weer, maar de leraar bleef het negeren.

[/size]

[» Aline.]

Chris zat schuin achter Lucy en hoorde hete monotone gemompel van 'saai', waardoor hij zich nog meer begon te vervelen - voorzover dat mogelijk was, aangezien hij al bijna in slaap viel bij het gepraat van de leraar over de ontwikkeling van vervoersmiddelen over Dreuzels. Chris had voor zichzelf allang besloten dat hij het gewoon bij z'n ouder vertrouwde bezemsteel hield en had geen behoefte om de geschiedenis van de fiets te weten.

Hij keek de klas door en zag tot zijn verbazing dat er zelfs enkele mensen waren die oprecht luisteren. Hij zuchtte even en keek weer voor zich, terwijl hij zich afvroeg wat sommige mensen hier zo interessant aan vonden. Hij scheurde een stukje papier uit zijn boek en schreef er op; Vind je het saai? Stiekem pakte Chris zijn toverstok en tikte even op het stukje papier, zodat het richting Lucy vloog en op haar tafel landde.

[admin.]

Lucy keek even geschrokken op toen het blaadje bij haar terecht kwam, keek om en zag toen Chris zitten. Natuurlijk, ze had het kunnen weten. Wie anders zou haar een briefje toegeven als Amber er niet was? Even grinnikte ze, en liet haar blik over het briefje gaan. Dûhh, schoot haar te binnen, waarna ze haar veer pakte en begon te schrijven. De leraar negeerde haar toch, wat ze ook deed, want anders werkte het alleen maar averechts. Natuurlijk is het saai, het zijn dreuzels. Ze vouwde het briefje op, maakte een rare beweging waarbij ze bijna op de kop op de stoel zat en gooide het briefje richting Chris' hoofd. Niet haar bedoeling, maar de rare beweging kwam doordat ze half bleef hangen, end aardoor ging het briefje op zo'n rare manier. Even grinnikte ze, ging weer rechtop zitten en deed alsof ze heel aandachtig luisterde.

[» Aline.]

Chris lag bijna dubbel van het lachen, maar door zijn vele lachbuien tijdens de lessen was hij erin getraind om onhoorbaar voor de leraren te lachen. De leraar had dan ook niets door en ging gewoon verder met het uitleggen over de 'interessante' Dreuzelvoorwerpen. Chris ving Lucy's briefje op uit de lucht, vouwde het open en las het vlug door. Hij had geen ander antwoord verwacht, en grinnikte even om Lucy's voorspelbaarheid. Hij doopte zijn veer in de inkt en schreef op een nieuw hoekje perkament: Je begint voorspelbaar te worden. Zelfs die sexy beweging waarmee je het briefje naar me toe gooide had ik voorzien. Ineens moest Chris weer denken aan het gestoorde gesprek dat hij ooit met Aaron en een paar anderen had, over dat hij de opvolger van Zwamdrift zou zijn. Hij grijnsde breed, sprak opnieuw de spreuk uit over het briefje, en keek toe hoe deze weer richting Lucy vloog.

[admin.]

Het duurde even voor Lucy het briefje opmerkte, maar toen was het al te laat; het vloog over haar tafel heen en viel op de grond. Even grinnikte ze geluidloos, waarna ze erachteraan dook. Met haar voet bleef ze achter de tafel hangen, waardoor ze nét niet bij de grond kwam. In stilte vervloekte ze haar lengte, terwijl ze haar voet los probeerde te krijgen. Dit lukte - na een tijdje - en ze gleed de tafel af op een sierlijke manier. Lachend pakte ze het briefje van de grond, maakte er een klein propje van en hield dit in haar vuist, terwijl ze op dezelfde manier weer naar haar stoel kroop. Met een grijns ontvouwde ze het briefje, en tuitte haar lippen bij het lezen van de tekst. Met haar tong maakte ze afkeurende geluidjes, waarbij ze haar hoofd schudde.

Met nog steeds een verwaande blik pakte ze haar veer en krabbelde wat op het papiertje. Sexy, hè? Chris Lynn, ik dacht dat je bezet was! Wat zal Aylin wel niet zeggen? En Jeroen, als hij hoort dat ik een sexy beweging voor je heb gemaakt? Vluchtig vouwde ze het papiertje op en gooide deze over haar schouder, richting Chris. Niet dat haar val zo sexy was geweest, maar het was leuk om erover door te gaan.

[» Aline.]

Een brede grijns verscheen op Chris' gezicht toen hij het briefje van Lucy las. Het was inderdaad niet bepaald een 'sexy' beweging geweest die Lucy gemaakt had, maar Chris vond dit gesprek in ieder geval interessanter dan het gezwets van de leraar. Hij doopte zijn veer nogmaals in de inkt en schreef op de achterkant van Lucy's briefje:

Ach, je bent toch niet van plan je lieve vriendje iets over je uitspattingen te vertellen, nietwaar? Ik zou het je niet aanraden.

Hij liet het briefje weer naar Lucy toe vliegen en met een grijns op zijn gezicht keek hij in haar richting, in afwachting van haar reactie. Natuurlijk zou hij nooit vreemdgaan - nee, hij hield teveel van Aylin. Maar dit vond hij gewoon wel grappig - hij wist dat Lucy het ook niet serieus zou bedoelen.

[admin.]

[/i]

Ze had totaal niet geweten wara het op sloeg, maar ook had ze het niet kunnen laten. Het was het eerste wat bij haar binnen kwam, en voor ze het wist had ze het er neergezet. Het ging als altijd; ze dacht iets, kon zich niet inhouden, en schreef het. Zelf had ze er nooit problemen mee, maar anderen wouden er nog wel eens anders over denken.

[/size][/ul]

[» Aline.]

Chris ving het briefje en vouwde het open, waarbij het hem kennelijk weinig kon schelen dat het gekraak in de hele klas gemakkelijk te horen was. De leraar besteedde er geen aandacht aan. Grijnzend keek Chris weer naar het stukje perkament en las het korte berichtje. Hij trok even een wenkbrauw op en schoot daarna bijna in de lach. Maar hij wist zich in te houden, doopte zijn veer in de inkt en schreef snel:

Tss. Heb je die nu ook al achter je aan? Je bent maar populair bij het mannelijk geslacht, zeg.

Grinnikend verfrommelde hij het briefje weer en schoot het naar Lucy's tafel toe. Het miste echter doel en kwam op de grond terecht. Chris vloekte even binnensmonds en hoopte dat Lucy het briefje ongemerkt van de grond kon rapen. Maar hij kende haar; Chris had zo'n vermoeden dat ze zich er wel weer uit zou weten te redden.

[admin.]

Vanuit haar ooghoek had ze iets wits voorbij zien schieten, en vrij snel besefte ze het dat het een stukje perkament was, afkostig van Chris. Ergns had ze het vermoeden dat hij het expres die kant op had gegooit, maar ze besloot niet in de val te trappen en het blaadje op te rapen. Zónder haar toverstok. Drie... Twee - vlak voordat ze klaar was met aftellen stopte ze, om grijnzend een draadje uit haar zak te vissen. Hieraan zat een ijsklontje - een betoverd ijsklontje, uiteraard - en een grijns viel over haar gezicht. Vlug haalde ze het bijna onzichtbare papiertje er vanaf. Het wonder van de magische scheikunde, bedacht ze, waarna ze het draadje even ondeugend liet schommelen en het vervolgens bovenop het briefje te gooien. Ze wist dat het nu zou smelten, aan het briefje vast, en dat ze het papiertje elk moment kon pakken. Tenminste, dat hóópte ze.

En het werkte. Oké, het duurde even, maar vlak voor ze haar geduld verloor en haar gedachten afgedwaald waren, bedacht ze zich dat het inmiddels wel vast zou zitten. Snel griste ze het naar zich toe, om met een tevreden grijns het touwtje op te tillen en naar het touwtje te graaien. 'Bingo,' fluisterde ze onhoorbaar, om het briefje vervolgens open te vouwen. Zoals ze daarvoor ook had gedaan plaatste ze de stoel op twee poten, greep haar veer en krabbelde een boodschap op het briefje.

Ik heb elke jongen achter me aan. Zeg nou zelf; blond met blauwe ogen beschrijven ze toch als het perfecte meisje?

Met een simpele beweging vouwde ze het briefje weer op, grijnsde, en gooide deze achterover. Doordat ze op twee poten leunde, gleed ze vrijwel direct onderuit door de plotselinge beweging, en knalde met haar hoofd op de tafel. Ze krabbelde echter direct overeind - zich niet bewust van de herrie die ze gemaakt had - en wreef over haar hoofd.

[» Aline.]

Een tijd lang had hij niets doorgehad, maar deze enorme herrie kon de leraar toch echt niet ontgaan. Hij keek recht naar Lucy en trok zijn voorhoofd in een geïrriteerde frons. 'Wáár bent u precies mee bezig, mevrouw Diamond?' vroeg hij, op een toon die het midden hield tussen irritatie en verbazing. Zijn oogjes vanachter het kleine brilletje waren strak op Lucy gericht.

Chris moest zijn hand voor zijn mond slaan om zijn lachen in te houden. Het was ook weer écht iets voor Lucy, om zo van haar stoel af te vallen. Chris keek naar de leraar, die het kennelijk de moeite niet vond om op Lucy's verklaring te wachten en vrijwel meteen weer doorging met een 'interessante' monoloog over het gebruik van electriciteit in de Dreuzelwereld. Chris had er tot nu toe nog geen woord van gevolgd, en was ook niet van plan dat te gaan doen. Als hij geluk had, kon hij een paar aantekeningen van een klasgenoot overnemen. En anders maar niet - Chris lag bepaald niet wakker om een onvoldoende op dreuzelkunde.

Zodra de leraar niet meer op hen lette, of althans op Lucy, frommelde Chris het blaadje open. Hij las kort het berichtje en een grijns kwam op zijn gezicht te staan. Hij doopte zijn veer weer in de inkt, en krabbelde snel een kort stukje terug.

[/i][/ul]

Grinnikend om de enorme arrogantie die bleek uit dat ene zinnetje vouwde hij het blaadje weer op. Arrogant was hij eigenlijk niet, dat wist Lucy ook wel. Maar hij vond het gewoon grappig om zulke dingen te zeggen. Bovendien waren hij en Lucy toch niet serieus. Eigenlijk was Chris bijna nooit serieus.