"Boring, Boring, Boring!" [SUBPLOT2]

[admin.]

Lucy negeerde de leraar totaal, zoals hij ook de hele les bij haar had gedaan. Even haalde ze diep adem, wreef nogmaals over haar achterhoofd - die ondertussen redelijk pijn begon te doen - en keek naar een persoon aan de andere kant van het lokaal, die druk aan het werk was. Ze kende hem niet, het interesseerde haar ook erg weinig, maar na de les zou ze wel een spreuk op hem af voeren, om zijn aantekeningen af te pakken. Ze was absoluut niet dom, maar verboden spreuken uitvoeren vond ze altijd leuke als legale spreuken leren. Ze grinnikte even, stak haar tong uit naar de leraar op het moment dat hij zich omdraaide en pakte het briefje van Chris. Ze bleef echter eigenwijs op twee poten zitten - ze had dan misschien wel hoofdpijn, maar ze gaf tóch niet toe - en spreidde het briefje uitgebreidt uit op tafel, ondanks dat het slechts enkele centimeter groot was. Door een iets te uitbundige beweging veegde ze haar boeken en inktpotje van tafel en maakte daarmee opnieuw herrie, zonder zich er iets van aan te trekken. De leraar keek geïrriteerd op, maar sprak niet meer; het was duidelijk dat het toch geen zin zou hebben.

Even gaapt ze uitgebreid, rekte zich even uit en pakte toen haar veer, allemaal in een erg langzaam tempo. Dat haar inktpotje op de grond lag en bovenop haar boeken leeg liep intereseerde haar dan wel niks, maar ze had nu géén inkt en kon dus niet schrijven. 'Gotver,' siste ze, waarna ze haar hoofd schudde en zich omdraaide. Zodra ze Chris' inkpotje zag leunde ze voorover en wist met een beetje moeite haar veer erin te dopen. Toen ze het weer terugtrok lekte ze wel meerdere keren op Chris' tafel, zonder het door te hebben. even fronste ze, beet op haar tong en haalde haar schouders op, om vervolgens een nieuwe boodschap te krabbelen.

Mr. Perfecte Arrogantie is een betere naam. Anyway, zin om eruit gestuurd te worden en dan lol te gaan trappen?

Ze grinnikte even, vouwde het briefje nauwkeurig op en gooide het over haar schouder, richting Chris. Het kon haar niet schelen of het briefje in de buurt kwam; net als zij zou Chris hem waarschijnlijk ook makkelijk kunnen pakken.

[» Aline.]

Net voordat het briefje buiten zijn bereik op de grond zou vallen, griste Chris het uit de lucht. Hij spreidde, net zoals Lucy, het kleine stukje perkament uit op zijn tafel. Nadat hij het korte tekstje had gelezen gebruikte hij het stukje perkament om de druppels inkt mee van zijn tafels te vegen - waar hij niet bepaald erg goed in slaagde. Hij maakte alleen maar enorme vegen op het hout en de inkt leek zich meer in de tafel vast te zuigen. Chris rolde met zijn ogen en vroeg zich af waarom hij niet gewoon magie gebruikte. Snel pakte hij zijn toverstok uit zijn zak en met één kort zwiepje ruimde hij de hele tafel weer op.

Het stukje perkament rolde hij op tot een bolletje en schoot het met één beweging van zijn vinger terug naar Lucy. Daarna pakte hij zijn spullen en deed ze in zijn tas, zonder al te veel geluid te maken, zodat de leraar het niet zou merken. Die zou sowieso niet veel merken; hij was te druk bezig met aantekeningen op het bord kalken. Chris had er nog niet één letter van gelezen en was dat ook niet van plan. Eigenlijk was hij niet eens van plan om nog langer in het lokaal te blijven. Maar óók was hij niet van plan om eruit gestuurd te worden; hij koos voor een simpelere methode.

Met zijn tas in zijn hand stond hij op, tikte Lucy even op haar schouder en fluiserde: 'Kom!' Een aantal leerlingen keek hem verveeld aan, een aantal sliep en nog een paar waren de aantekeningen aan het overnemen. Chris begreep niet dat iemand daar moeite aan wilde besteden. Hij deed liever moeite om zo min mogelijk op te steken van de les - waar hij meestal ook heel goed in slaagde, en dat zelfs zonder veel moeite.

Zonder op respons van Lucy te wachten sloop hij het lokaal uit. Eigenlijk werkte dit altijd veel beter dan je eruit te laten sturen; als je geluk had, merkte de leraar niets en had je een uurtje vrij. Als je geen geluk had, dan werd je betrapt en kreeg alsnog strafwerk, wat je ook zou krijgen als je je eruit liet sturen. Dit keer had Chris geluk. Hij wist de deur te bereiken en open te doen zonder aandacht van de leraar te trekken en ging snel het lokaal uit. Op de gang wachtte hij op Lucy, en hoopte dat ook zij het stilletjes aan kon doen - al twijfelde hij daar eigenlijk sterk aan.

[admin.]

<sup>Lucy trok haar knieeën op de stoel en staarde verveeld naar de leraar - en zo zag ze er ook uit. Ze begreep nooit waarom een leraar notities bleef maken, terwijl alleen de nerdjes, zoals Lucy graag bleef zeggen, alles overschreven. Dat deden ze toch wel, zelfs als de leraar het niet opschreef en het dus nooit op het bord zou staan. Misschien was het niet waar, maar Lucy's gedachten kronkelden altijd op zulke rare manier, dat geen hond er nog wat nuttigs van kon begrijpen. Het enige wat wel waar was, was dat de notities weinig zin hadden. De meesten vonden het vak te saai om er werkelijk naar te luisteren.

Achter zich hoorde het zachte geschraap van perkament op het hout van de tafel, gevolgd door even zacht geluid van iets anders. Zo snel wist ze het niet te benoemen, maar op het moment dat er een stoel verschoof wist ze het. Chris was van plan er vandoor te gaan! Niks mis mee, besloot ze, en zodra hij op haar schouder tikte en 'Kom!' fluisterde, wist ze dat ze hem zou volgen. Het zou ideaal zijn, al zou het voor haar weinig uitmaken; bij Sneep was ze geabonneerd op nablijven en daar moest ze dan ook elke middag en avond naar toe. Niet dat ze die moeite ook nam; ze kwam nooit opdagen tijdens het strafwerk, maar het kon haar niets schelen. Ze werd hooguit een keer van school gestuurd, dat was alles. Ook dat kon haar niets schelen.

Terwijl ze probeerde haar schooltas stil in te pakken, besefte ze dat de leraar haar toch negeerde. Dat had hij al de hele les gedaan, nadat ze naar deze doodsaaie plek voorin was gestuurd, zodat ze anderen niet van hun werk kon houden. Het had niet geholphen, door de herrie dei ze alsnog maakte. Waarom moeite doen om stil te zijn als toch iedereen al naar je kijkt? En opvallen is leuker, dacht ze met een grijns, waarna ze uitgebreid gaapte en haar tas met zoveel mogelijk herrie dichtritste. Dit koste niet zoveel moeite doordat de rits al redelijk verroest was, maar om er een schepje bovenop te doen duwde ze de tas de tafel af, wat een flinke klap gaf. De leraar negeerde haar. Nog steeds. Nou! Met een geïrriteerde frons pakte ze haar tas weer, trok deze overeind en stond op, om vervolgens haar tong uit te steken naar de leraar. Deze keek nog steeds niet op en schreef geconcentreerd verder, zoals hij de hele les al door deed.

Langzaam verplaatste ze zich naar de deur, zonder de moeite te nemen om stil te doen. Haar afgetrapte gympen maakten dan wel geen herrie, door extra hard te stampen veroorzaakten ze toch geluid. De leraar schreef door. 'Idioot,' siste Lucy, maar ze wist dat het geen zin had. De leraar had door dat ze aandacht hebben wou, en kreeg ze dat niet, dan werd ze ook niet tevredengesteld. 'Saa-haai,' zelf had ze nog niet door dat de leraar haar door had. Met een kwade frons sleepte ze haar tas achter zich aan, duwde tegen de deur en liet deze met zoveel mogelijk herrie open gaan, om vervolgens naar buiten te gaan. Aandacht van de leerlingen trok ze wel, maar van de leraar niet. Het enige wat ze hoorde voor ze de deur weer achter zich sloot was 'Nablijven, Diamond!'. Ze nam de moeite niet om er over na te denken en keek naar Chris. 'Wat een zák!' Nijdig schudde ze haar hoofd en schopte met haar hak tegen de deur aan, die daardoor hevig begon te trillen. 'En nu? Waar gaan we eens beginnen? Vilder pesten?' Het kon haar niet schelen wat ze deden, zolang het anderen maar irriteerde. Vooral nu de leraar een goede tactiek had gevonden om haar kwaad te krijgen.</sup>

[/sup]

[» Aline.]

[/i] later lag de grond bezaaid met blauwe vloeistof en boeken. De eigenaar besteedde er nog steeds geen aandacht aan. Hij stond net iets achter de deuropening het lokaal in te kijken door de op een kier staande deur.

Chris wist van tevoren al wel dat het Lucy niet zou lukken om compleet geruisloos het lokaal te verlaten, maar hij had er ook niet bij stil gestaan dat ze juist moeite zou doen om betrapt te worden. Hij rolde even geërgerd met zijn ogen - straks kreeg hij door haar nog strafwerk, terwijl hij juist zo'n mooie ontsnapping had gemaakt - maar aan de andere kant vond hij het ook wel weer grappig. Het was precíes Lucy om dit te doen. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij toekeek hoe Lucy zoveel mogelijk herrie maakte om de aandacht van de leraar te trekken. Die kreeg ze dan wel niet, maar alle leerlingen keken haar wel aan - op een na, die nog steeds ijverig de aantekeningen overnam in zijn schrift. Een ondeugende grijns stond op Chris' gezicht terwijl hij zijn toverstok pakte en heel zachtjes een spreuk richting de jongen stuurde. Zijn schrijfveer verschrompelde, waardoor hij onmogelijk door kon gaan met schrijven. Chris keek niet wat zijn streek verder uitrichtte, want hij had zijn aandacht al weer op Lucy en de leraar gevestigd. Toen Lucy met grote, luide stappen op de deur afkwam, zag Chris duidelijk dat de leraar bij iedere stamp een klein beetje ineen kromp, alsof hij zijn uiterste best moest doen om niet uit zijn vel te springen - en dat was waarschijnlijk ook zo.

Eindelijk stapte Lucy dan het lokaal uit. Chris deed snel een stap naar achteraan, en kon het niet laten om luid te lachen toen hij de leraar op het laatste moment nog hoorde roepen dat Lucy strafwerk kreeg. Misschien had de leraar al gemerkt dat Chris weg was, anders hoorde hij het nu wel aan zijn lach. Het kon Chris zelf eigenlijk bijster weinig schelen. Hij huppelde een stukje door de gang, om snel weer terug te keren naar Lucy. Hij stompte haar even tegen haar bovenarm en grijnsde breed. 'Idioot! Volgens mij probeer je de geschiedenis in te gaan als de leerlinge die het meeste strafwerk ooit kreeg, of niet soms? En dan maar zeuren over de hoeveelheden huiswerk!' Chris keek haar zogenaamd verwijtend aan, maar eigenlijk vond hij het wel een grappig idee. Lucy was in ieder geval wel bekend in de school - berucht onder de leraren - en die bekendheid kon Chris niet bepaald zien bij de jongen waarvan hij de veer verschrompeld had. Chris wist niet eens zijn naam, laat staan mensen uit andere klassen. Nee, dan stond hem de bekendheid door brutaal te zijn toch meer aan. Daarom sloeg hij Lucy nog even bemoedigend tegen haar rug, al was het met opzet iets harder. Hij lachte even en huppelde weer een stukje door de gang.

Toen hij opzij keek, zag hij daar zijn schooltas liggen. Meteen was zijn vrolijkheid iets minder, en extra overdreven stond hij met hangende schouders naar zijn schooltas te kijken. 'Kijk-' Hij wees heel erg terneergeslagen richting de blauwe massa en stuurde een wanhopige blik over zijn schouder richting Lucy. Deze wanhoop was echter allemaal maar gespeeld, want eigenlijk vond Chris het best wel grappig. Na een kort moment kon hij de schijn van zijn verdriet dan ook niet meer op houden, en barstte uit in lachen. 'Nou! Dat zal Villie leuk vinden! Ik geef jou wel de schuld, Luus. Dat zal ie vast wel geloven. Hij is gewoon blij als hij jou ergens voor mag straffen. Ja, dat vind ik wel een goed idee.' Hij leek heel erg blij met zichzelf toen hij zich omdraaide naar Lucy en haar veelbetekenend aankeek. Maar zoals Lucy wel zou weten, meende hij ook dit niet. In feite meende hij meestal helemaal niets van wat hij zei. Af en toe had hij zo'n bui dat hij serieus was, maar dat was erg zelden. Zijn vrienden wisten dit allemaal wel, maar de meeste mensen die hem niet zo goed kenden verklaarden hem voor gek - of dachten dat ze zelf gek waren, omdat Chris soms heel erg overtuigend kon zijn. Hij vond het zelf geweldig om mensen voor de gek te houden en deed dit dan ook érg vaak. Nog steeds keek hij Lucy grijnzend aan. [/ul][/size]

[admin.]

[/b] snauwde ze, waarna ze een tweede trap tegen de deur aangaf. 'Tja, als we dát eens wisten...' De boze frons die in haar wenkbrauwen zat verdween echter al snel weer, toen ze Chris' tas zag, en spontaan krulden haar lippen zich tot een ondeugende glimlach.

'Zozo, ouweheer Chris Lynn, Wat heb je nou weer gedaan?' siste ze, in hara bekende Sneep-imitatie. Ze wist dat die imitatie vrijwel perfect was, maar ze had hem dan ook mateloos geoefend, en bleef het herhalen. Ze was er trots op dat hij zo goed lukte, ondanks dat ze Anderling niet kon immiteren. Persoonlijk vond ze Anderling moeilijker als Sneep, aangezien Anderling geen hekel had aan alle leerlingen die niet in Zwadderich zaten, zodat ze geen typische zinnetjes had. Toch vond ze het leuk om ook die uit te proberen, voor de verandering. Als ze moeite deed, kreeg ze Vilder ook nog wel voor elkaar, maar anderling? Nee, Anderling zou haar waarschijnlijk nooit lukken. 'Rotzooi maken in de gang? Inkt? Een schande, ouweheer Chris Lynn, en dan ook nog die leuke juffrouw Diamond de schuld geven! Tutut-' ze tuitte haar lippen verontwaardigt en ging op haar tenen staan, om boven Chris uit te komen. Het lukte haar dan wel net niet, aangezien ze niet zo groot was, maar ze stak haar neus in de lucht en keek CHris vanuit de hoogte aan. Of tenminste - alsof ze hem uit de hoogte aankeek. Een gniepige grijns ontstond grond haar lippen, waarna ze in haar handen wreef. 'Dat wordt strafwerk, Chris Lynn, strafwerk! Muahahah!' De lach die ze van Vilder immiteerde kwam er niet helemaal zuiver uit, doordat ze zich halverwege verslikte en begon te hoesten.

De herrie die Lucy maakte door het hoesten - en waarschijnlijk de herrie die ze samen maakten - bleef echter niet onopgemerkt. Achter Lucy verscheen een klein figuur, dat er niet bepaald gezond uit zag. Als Lucy hem gezien zou hebben, had ze hem - of eigenlijk, haar - vervloekt en was er daarna vandoor gegaan, maar de kat was slimmer dan ze leek. Ze mauwde niet, maar bleef staan in de schaduw, om zo min mogelijk op te vallen. Lucy ging echter heel simpel verder, stopte met hoesten en keek toen grijnzend naar Chris. 'Kijk uit, of ik haal mijn stomme kat op, zodat die jou kan straffen!' Dit keer was het een Vilder-imitatie die ze gaf, in plaats van Sneep.


[/ul][/sup]

[» Aline.]

[/b] mompelde hij grijnzend. Hij wist wel dat Lucy Sneep perfect kon imiteren, maar schrok er toch vaak weer van - vooral als hij in dit soort situaties zat, waarin Sneep wel het minst gewenste persoon was die je tegen zou komen. Chris richtte zijn toverstok op het blauwe hoopje en mompelde: 'Hygiëna...!' Hij zag niet erg veel gebeuren, zuchtte even en liet zijn schouders moedeloos hangen. 'Lucy, ga jij eens...' Hij draaide zich om om Lucy te vragen zijn spullen op te ruimen, toen hij mevrouw Norks achter haar zag staan.

'Nou meneer Vilder, volgens mij hoef je haar niet meer te roepen. Ze staat al achter je.' Hij dacht eigenlijk niet dat Lucy hem zou geloven, maar zou denken dat hij haar alleen maar iets wijs wilde maken om haar terug te pakken. Chris vond het juist een goede grap dat het wél waar was wat hij zei, tot hij bedacht dat zijn schoolspullen nog altijd bezig waren om de hele gang blauw te maken, aangezien de inkt zich nog steeds over de vloer verspreidde. Chris vloekte even binnensmonds en probeerde snel weer alles op te ruimen. Na een aantal keren de spreuk op zijn boeken te hebben losgelaten was het iets beter, maar alsnog een grote puinhoop.
[/ul][/size]

[admin.]

[/b] zei Lucy grijnzend, zonder naar Chris te kijken. Eigenlijk kon het haar erg weinig schelen wat hij deed - ze had genoeg lol zonder hem te zien. Grijnzend zakte ze op de vloer neer, plaatste haar handen achter haar en leunde zachtjes achterover. Door deze actie hoorde ze nauwelijks wat Chris zei, en sloot haar ogen. 'Mmm? Wat zei je?' Met een grijns trok ze haar handen weg en leit zich achterover vallen, om vervolgens naar het plafond te staren. 'herhaal het maar vlug, juffrouw Lynn, want anders haal ik die mislukte vlooienbaal die ik een kat noem alsnog! En maak me niet wijs dat ze daar staat, want ik weet het heus wel als-' Zodra ze doorkreeg dat er een schaduw achter haar bewoog, op de grootte van een kat, schoot ze overeind.

Ze had Chris niet geloofd. Ze had gedacht dat het een grapje was, net zoals de andere keren dat Chris het zei. Echter, zodra ze de schaduw gezien had, begon ze even te twijfelen. Er waren zat katten in school! Het was mogelijk dat Sally haar gevolgd had, zoals het beestje wel vaker deed. Natuurlijk wist ze dat Sally een verzorgde, glanzende, grijze vacht had, in plaats van de vette bruine.

[/ul][/sup]

[» Aline.]

Al wist Chris ergens wel dat hij door de aanwezigheid van mevrouw Norks evengoed - of eigenlijk meer, vanwege zijn tas - in de problemen zou komen, maar toch vond hij het grappig dat mevrouw Norks er was zonder dat Lucy het door had. 'Haha! Nou, meneer Vilder, ik denk dat er een kloon van je lieve rotbeest is die niet naar je luistert.' Chris keek het beest aan en kreeg ineens ongelooflijk de neiging om het beest een flinke schop te geven, maar wist deze aandrang te onderdrukken. Als hij dat zou doen, was hij verzekerd van een vreselijk eind van het schooljaar door Vilders straf. Wat koeien waren in India, was mevrouw Norks bij Vilder. Chris begreep nog steeds niet wat er nu zo bijzonder was aan dat beest - maar aan de andere kant, paste ze met haar vieze uiterlijk wel goed bij haar baasje.

'Hé Luusepuus, nu even serieus; help even mee met opruimen, voordat die vent er ook nog aankomt.' Hij wist wel dat Lucy niet bepaald in een serieuze bui was, maar hij werd zelf wel redelijk serieus bij het vooruitzicht op een enorme straf. Eigenlijk vond hij het wel een goed moment om zijn bezweringen eens te oefenen. Chris draaide zich weer om naar zijn spullen en begon opnieuw met het proberen alles op te ruimen. De inmiddels lichtblauwe boeken raapte hij op en smeet weer in zijn tas. 'Hoe kan er ooit zoveel inkt uit één potje komen?' vroeg hij zich hardop af.

[admin.]

[/b] Mevrouw Norks negerend krabelde ze overeind en keerde haar rug naar het beest toe. 'En dat is mijn toverstok trekken. En weet je waarom?' Uitdagend trok ze haar wenkbrauwen op, grijnsde en deed in stap in de richting van Chris. Met een simpele beweging viste ze haar toverstok uit de zak van haar gewaad. Een tweede stap in Chris' richting volgde, waarna een ondeugende twinkeling in haar ogen verscheen.
Kort zweeg ze, waarbij het getrippel van de kat zijn pootjes hoorbaar waren. Lucy's neutrale gezicht ging over tot een enorme grijns, terwijl ze haar grip om de toverstok versterkte. 'Hierom.' Ze ontspande haar schouders, draaide zich in no-time om en richtte haar stok op de kat, met een bijna panische grijns. Onhoorbaar fluisterde ze een spreuk, en het blauwe vuur dat uit haar toverstok kwam zorgde ervoor dat ze er bijna kwaadaardig uitzag. De kat maakte een geluid dat tussen een mauw en een gil thuishield, en zodra Lucy haar stok afwendde werd duidelijk dat zijn staart in brand stond. Blauw vuur, koud vuur, maar wel pijnlijk. Lucy grinnikte kalm.

'Die zien we voorlopig niet meer terug,'

[/ul]

[» Aline.]

Chris had zo'n donkerbruin vermoeden toen Lucy haar toverstok trok, wat ze ermee van plan was. Zwijgend keek hij toe hoe ze de staart van de kat in de fik zette. Toen het beest zich snel uit de voeten maakte, wanhopig mauwend, schudde Chris zijn hoofd. 'Lucy, Lucy. Je kunt het ook nooit laten,' zei hij, op een toon alsof hij een wijze man was en Lucy een ondeugend kindje. Hij zag nog net de blauwgloeiende staart de hoek om gaan - waarschijnlijk vluchtte mevrouw Norks meteen naar Vilder toe.

'Weetje, volgens mij zouden we er goed aan doen om hier zo snel mogelijk weg te wezen,' zei Chris droog. Hij gooide de andere schoolboeken in zijn tas, wist met een redelijk mislukte spreuk zijn tas ervan te weerhouden te druppen, en liep de gang uit. Hij keek achterom naar Lucy, met één opgetrokken wenbrauw. 'Waar wacht je nog op? Of wil je Vilder soms ook in de fik zetten? Nouja, je kunt toch niet meer strafwerk krijgen dan je voor Sneep de rest van het jaar nog moet doen.' Chris haalde grijnzend zijn schouders op.