'This time, we're not giving up' × Open

[Lisa ..]

Fay staarde naar het bord. Als er een vak was waar ze totaal niks van snapte was het Oude Runen wel. Wiskunde had ze nog een klein beetje aanleg voor gehad maar talen op Engels na waren nooit haar sterktste punt geweest. Ze keek om zich heen en zag hier en daar iemand ijverig pennen en de rest sliep om het zo maar te zeggen. Ze schudde haar hoofd, zonder iemand die het haar duidelijk en helder kon helpen.

Ze zuchtte, haalde voorzichtig haar ipod tevoorschijn en stopte een van de oortjes in haar oor. De leraar was druk bezig met helpen en toetsen nakijken. Ze herkende het duentje in haar oren en zachtjes zong ze mee met de tekst, die ze 2 jaar geleden samen met Jeremy, Josh en Zac had bedacht.

"Somehow everything's gonna fall right into place
if we only had a way to make it all fall faster everyday
if only time flew like a dove
we gotta make it fly faster than I'm falling in love

this time we're not giving up
let's make it last forever
screaming "hallelujah"
we'll make it last forever"

[melien]

Voor het feit dat het Cassandra was had ze nog vrij lang stil kunnen zitten. De les was echter ontiegelijk saai en nergens zag ze een bekende. Haar blik was de hele tijd uit het raam gericht, maar nu had ze genoeg van het stil zitten. De enige geluiden in het klaslokaal waren die van veren die op perkament krasten, en de leraar deed ook niks. Ergens had ze plotseling zin om door het klaslokaal te gaan lopen, maar ze deed het maar niet.
Plotseling werd haar aandacht getrokken door de zachte zang van Fay. Verbaasd ging Cassandra's blik door het lokaal. Uiteindelijk had ze de bron gevonden. Alsnog sprong ze op. Haar stoel ving ze net op tijd op zodat deze niet met een klap op de grond belandde. Haar weg leidde langs enkele tafels voordat ze in een lege stoel naast Fay ging zitten. "Leuk liedje." zei ze met een grijns. Ze was veel te hyper om haar stem te dempen, maar de leraar was dat toch al gewend van haar.

[Lisa ..]

Fay zat met haar gedachten helemaal in Australië, bij iedereen daar, bij de feesten daar, bij het heerlijke weer. Dat konden ze hier in ieder geval niet zeggen. Ineens hoorde ze Cassandra door de zachtje muziek heen. Ze schudde haar hoofd. 'Sorry?' Ze kende haar totaal niet, maar dat was wel van meerdere mensen te zeggen. Haar hand ging door haar gekleurde haar en probeerde Cassandra even te bekijken, zonder dat het zou opvallen.

Ineens drong het door wat ze gezegd zou hebben. Hoewel de liedjes best persoonlijk voor haar waren, reikte ze het andere oortje aan Cassandra aan. Ze viste de ipod weer uit haar zak om daar via het menu een ander nummer te selecteren. Het duurde niet lang voordat de klanken en het ritme van 'That's what you get' door het oortje galmde.

[melien]

Dat Cassandra Fay niet kende kon haar vrij weinig schelen. Het was tenminste iets anders dan slapen of gewoon echt op te letten. Hoe kwamen ze er bij om lessen te geven over iets wat je voornamelijk zelf moest doen? Het was pure tijdverspilling. Vrolijk pakte ze het oordopje aan en deed het in haar oor. Een verbaasde blik verscheen op haar gezicht toen ze het liedje hoorde. "Dat liedje ken ik niet." Haar verbaasde blik hing op Fay terwijl ze zachtjes mee neuriede met de melodie. Het liedje mocht ze dan wel niet kennen, maar het was muziek. Reden genoeg om er aandacht aan te besteden. Ze begon met haar nagels op de tafel voor haar te tikken. Stil zitten hoorde gewoon niet bij haar, en door de muziek kreeg ze alleen maar zin om te dansen. Alleen betwijfelde ze het dat de leraar het goed vond.

[Lisa ..]

Fay glimlachde. 'Verbaasd me helemaal niks. 3 goede vrienden hebben het voor me geschreven en samen hebben we het gespeeld.' Ineens kreeg ze het beeld van haar vader weer voor haar, verhuisdozen, de omgeving van haar huis in Australië en als laatste een beeld van de 3 jongens die naar haar lachde dat ze op moest schieten om een foto te maken. Snel schudde ze haar hoofd, niet aan denken. 'Vind je het wel wat of heb je zoiets van alsjeblieft, verander.' Fay grijnsde. De leraar was druk in de weer met een paar mensen die zich voor het vak intereseerde en de rest sliep. Nog voordat Cassandra antwoord kon geven had ze 'Miracle' opgezet. 'Cause I'll waiting for a miracle.' zong ze zachtjes mee zodat alleen Cassandra het kon horen. Ondertussen keek ze haar vragend af. Ze vond het best grappig, haar nieuwe buurvrouw kon blijkbaar ook niet stilzitten.

[melien]

"Ik vind het geniaal. Ik krijg er alleen nog maar meer energie van." zei Cassandra grijnzend. Plotseling had ze een idee en aan haar blik kon je zien dat dat niet veel goeds voorspelde. Ze draaide zich half om naar de leraar en wees met haar toverstaf op hem. Zachtjes mompelde ze een spreuk waardoor hij niets meer zou horen. Daarna haalde ze het oordopje uit haar oren en wees ze daar met haar toverstaf op. Een tweede spreuk zorgde er voor dat de muziek door het hele lokaal galmde. De slapende leerlingen werden met een schok wakker en ook de andere leerlingen keken verbaasd op. Alleen de leraar merkte niets. Nu kon ze een grijns niet meer van haar gezicht halen. Tja wat wilde je? Ze was eigenwijs en juist omdat ze dat soort streken regelmatig uithaalde paste ze maar al te goed bij zwadderich.

[Lisa ..]

Fay grijnsde en keek lachend toe hoe Cassandra het lokaal omtoverde in een soort van discotheek, met haar ipod als dj. Ze haalde het oortje uit haar oor en ging met een big smile op haar tafel zitten. De slaperige leerlingen waren grappig en juist deze muziek gaf haar altijd nog eens een extra energie boost. Nu haalde zij haar eigen stok tevoorschijn en wees naar de hoeken van het lokaal. Ze hoopte zo dat dit zou lukken, ze was een ramp op school, niet gek voor iemand die de eerste 15 jaar van haar leven nog nooit van het bestaan van magie afwist. Ze wees naar de hoek, bewoog haar stok en fluisterde een spreuk. De bedoel was een slinger of een ballon tevoorschijn te halen, maar in plaats daarvan hingen er voetballen in de hoeken.

[melien]

Cassandra volgde geinteresseerd de bewegingen van Fay. De voetballen zorgden echter voor een lachsalvo en een goed idee. Cassandra wees met haar toverstok opnieuw op de leraar. Een simpele spreuk zorgde ervoor dat de kleding van de leraar zwart met wit was waardoor deze perfekt matchte bij de voetballen. "Er mist iets..." zei ze daarna bedenkelijk. Haar blik ging naar het plafond en plotseling wist ze het. Ze sprong op waardoor haar stoel nu wel met een klap op de grond viel, maar dat kon haar erg weinig schelen. Met haar toverstok wees ze naar het midden van het plafond en uit het niets verscheen er een discobal. "Een disco is alleen maar incompleet zonder zo'n ding." zei ze grijnzend.
Eigenlijk wilde ze nog even doorgaan, maar nu draaide de leraar zich wel om. Alhoewel hij de muziek niet hoorde, de discobal, de voetballen en zijn veranderde kleding zag hij wel.

[Lisa ..]

Eerst staarde Fay verbaasd, ze had ook niet echt ballonnen verwacht maar voetballen? Daarna moest ze lachen en keek Cassandra aan. Ze zag dat de leraar nou precies op zo'n scheidsrechter leek en ze schoot opnieuw in de lach. Ineens besefde ze dat ze niet eens wíst wie Cassandra was. 'Ik ben trouwens Fay.' stelde ze zichzelf even voor. 'Die discobal is goed inderdaad.' Nu richte ze haar stok op de vloer en wilde er eigenlijk vakken van maken die van kleur veranderen, veelste hoog gegrepen maar eigenlijk was ze wel benieuwd wat er uit zou komen. Het werden wel vakken, maar nu wisselend gevuld met gras of grijs beton. 'Je zou bijna aan hinkelen gaan doen.' merkte ze lachend op.

[melien]

"Cassandra." zei Cassandra lachend. Ze sprong van schrik boven op een tafel toen de steen waar ze opstond in gras veranderde. "Inderdaad. Maar dan wel hinkelend voetballen." Grijzend keek ze naar Fay. Toen ze echter een hand op haar schouder voelde keek ze om. Toen ze midden in het gezicht van de leraar keek zwaaide ze grijnzend en sprong ze opnieuw van de tafel af. Nu liep ze hinkelend naar een van de hoeken van het lokaal, de leraar achterlatend. "Wat was eigenlijk de bedoeling dat de vloer zou worden?" vroeg ze ondertussen aan Fay, boven de muziek uit roepend. Met haar toverstok wees ze een voor een op de boeken die in het lokaal lagen. En een voor een vlogen ze een hoek in, uit de weg. "Opgeruimd staat netjes." grijnsde ze ondertussen. De leraar negeerde ze compleet, strafwerk was ze toch al gewend.