Verdwaald

[resego111]

Een lichte mist hing in het bos...de bomen leken donkerder en angstaanjagender dan ooit...niemand te bekennen...geen leerling die zich er durde te vertonen...of toch...
Uit de mist dook een kleine gedaante op. Na mate ze naderde werd haar uiterlijk steeds beter zichtbaar...Een jong meisje, een jaar of vijftien, met donkerbruine haren samengebonden in een staart...haar ogen groen als gras.
Emma bibberde en gleed met haar blote voeten door de vochtige aarde. Ze hield met haar ene hand haar pyjamabloesje stevig dicht en met de andere tastte ze langs de natte donkere bomen. Hoe was ze hier terechtgekomen? Het ene moment had ze nog in haar bed gelegen, het andere moment stond ze in haar eentje in het grote bos...
Haar onderlip begon te bibberen en tranen vulde haar ogen...wie zou hier nou komen? Dit zou haar eind worden...ze wist het nu al.
''Help...''
Met een zwak stemmetje riep Emma, maar er kwam geen antwoord.
Tranen stroomden nu over haar wangen en vielen op de toch al vochtige grond.
Huilend ging Emma in de holte van een boom zitten en sloeg haar armen om haar benen, jankend wachtte ze af...

[johanneke]

Scarlett liep bijna huppelend door het bos. Ze vond dus helemaal niks in het bos eng. Ze had zin gehad om wat fouts te doen en was daarom maar even het bos ingegaan. Ze luisterde naar de geluiden van de nacht en hoorde af en toe wat gekraak. Niks om bang voor te zijn. Ze liep door en voelde de koude avond wind langs haar rug gaan. Ze rilde even en deed haar jas wat beter dicht. Ze had een knalrode lange jas aan, dus als er iemand was, zou die haar snel zien. Ze liep verder en bij elke stap kraakte er wat onder haar voeten. Ze keek op haar horloge en zag dat het nu al wel aardig laat was. Ze keerde zich om toen ze ineens een zachte 'help' hoorde. Ze keek om in het donker. Haar ogen waren al aardig gewend aan het donker, maar nog zag ze geen steek. Ze zag wel wat bewegen, maar niet iets van een mensengestalte. Toen hoorde ze wat gesnif. Ze volgde het geluid in de hoop de bron te vinden.

[resego111]

(het bos eng xD )

Emma keek geschrokken op. Zacht gekraak kwam haar kant op. Ze wilde opstaan, wegrennen en niet meer stoppen, maar in plaats daarvan bleef ze op haar plek zitten en wachtte bevend af. Misschien was het wel iemand die haar kwam helpen...Maar waarom antwoordde hij dan niet. Waarschijnlijk was het een wild dier. Dit was het dan. Het dier zou haar op de geur vinden en haar verslinden. Haar einde was nabij. Ze kon dus weinig meer doen.
In haar kleine hoop dat het toch een mens zou zijn stond Emma op.
''Hallo?'' ze voelde hoe haar stem beefde...

[johanneke]

Scarlett spitste haar oren weer. Dit keer hoorde ze toch duidelijk een zachte hallo? Ze keek even om zich heen, maar zag geen duidelijk mensenfiguur. Ze begon te denken dat ze gek aan het worden was. Maar toch besloot ze maar het zekere voor eht onzekere te nemen.''Hallo, waar ben je?'' vroeg Scarlett nieuwsgierig. Misschien stond ze wel achter een boom ofzo. Ze keek omzich heen, maar zag in de verste verte niemand. Ze rook de geur van het bos en de bomen en keek naar de maan. Wat hield ze toch van de geur van het bos. Alleen klonk het zo dat de persoon die hier ook was niet zo van het bos hield. Waarschijnlijk een nogal bang-aangelegd type.

[resego111]

Emma realiseerde met een schok dat het echt een mens was. Ze slaakte een zucht van opluchting en verzette voorzichtig haar blote, vieze voeten. Ze voelden koud aan, bevroren haast en zaten onder het modder en bladeren.
''Hoi...hier ben ik'' Emma klappertande maar het klonk al veel duidelijker dan eerst.
Ze kon niemand zien en dus liep ze voorzichtig door. Nog steeds hield ze haar vestje stevig vast, maar het haalde niet veel uit, de sterke wind ging er zo doorheen.
Plotseling dacht ze dat ze iemand zag staan.
''Hoi...''

[johanneke]

Scarlett spitste nu beter haar oren. Ze hoorde ongeveer waar de stem vandaan kwam en liep er op af. ''Hallo..?'' vroeg ze om te kijken of ze in de goede richting aan het lopen was. Ze voelde een windvlaag en deed haar jas wat strakker om haar lichaam heen. Ze liep voorzichtig naar het geluid toe, om maar niet te struikelen over de vele boomwortels. Toen zag ze een figuur rillend in de kou staan. ''Hey, mafkees, wat doe je hier in je pyama?'' vroeg ze verbaasd toen ze zag dat het meisje om blote voeten en in een pyama was. ''Het vriest waarschijnlijk mens!'' zei ze vol ongeloof. Zelf zwom ze wel eens in het meer in de winter, maar dat was toch wel even wat anders dan in de nacht in je pyama in het verboden bos ronddwalen.