|
|
Post by greenlightning on Jan 28, 2008 0:13:44 GMT 2
Het hele veld rond de beukwilg was versierd met rode en roze bloemetjes. Het was een zeldzame soort, een die tot die aovnd nooit eerder was gezien. Het was Shiries werk, die verborgen zat, in de beukwilg, die volzat met dezelfde bloemetjes. De wilg schudde zacht heen en weer, op het ritme van de muziek die Shirie al speelde. Een zachte, kalme, romatische muziek. Voor de beukwilg lagen tientallen bossen met rode en witten rozen, de bossen gemengd en verspreid. Er lag een zacht kleed, in eht helder rood met zwart, daarop de grote versierde M, van de Mycaro's. Helemaal in het midden lag een houten doosje, die voor de helft werd bedekt door een kleine satijnen doek. Daarop lag een evelop. De brief bevatte deze tekst: Nooit eerder voelde ik een liefde zo sterk.
Nooit zal ik een lefide voelen zoals deze.
Nooit heb ik meer een dag willen vieren,
want op deze dag precies, achtien jaar geleden, kwam jij ter wereld.
Dankzij deze dag, besta jij, mijn liefste. Daarom wil ik deze dag met jou vieren. Open het kistje met daarin jouw cadeautjes.
Liefs, Miquel. In het kistje zat een dure, satijnen jurk, met puur gouden erin geweven. Zuiver rood met goud, niet alleen omdat eht haar kelreun waren, maar ook als bewijs voor haar griffoendor zijn, wetend hoevel dat voor haar betekende. Een Diamnten armband, die paste bij de ketting die ze eerder van hem had gekregen en helemaal onderin lag een klein zwart, mysterieus doosje. |
|
|
|
Post by Madjic on Jan 28, 2008 0:30:05 GMT 2
Carmen liep een beetje schuifelend op de veld af. Ze hield haar adem in en liet het steentje, dat ze onderweg had opgeraapt uit haar handen glijden.
Terwijl ze het veldje op liep keek ze om zich heen of ze iemand zag, bekende gezichten en vooral die van Miquel.
Ze had tot nog toe haar verjaardag nog weten te ontwijken op wat felicitaties van haar vrienden na. Maar dit liet haar hart sneller kloppen.
Ze hield even halt bij en knielde neer om aan de bloemen te ruiken, teriwjl haar ogen op de doek en het kistje gevestigd waren. Ze stond weer langzaam op en liep er langzaam naartoe. Ze pakte de brief en las deze.
Terwijl ze las kwam er een blos op haar wangen en halverwege keek ze even om zich heen opz oek naar Miquel. Ze las weer verder en glimlachte terwijl ze naar het kistje keek.
Ze opende het kistje met trillende handen van spanning. Ze haalde de jurk eruit, pure bewondering straalde uit haar ogen toen ze de stof voelde en ze de jurk voorhield. Het armbandje viel op de grond, die had ze nog niet gezien en had in of op de jruk gezeten, dacht ze.
Camrn knielde neer om hem op te pakken. Haar arm aarzelde even toen haar ogen op het doosje vielen, maar pakte de armbandje wel op. Ze keek er even bewonderend naar maar haar ogen gingen weer naar het doosje.
Ze bleef echter doodstil op haar knieën zitten, niet durvend het doosje te pakken en kijken wat er in zat.
"Miquel?" Haar stem was schor, wat veraadde dat ze haar adem ingehouden had. Haar blik ging over het veld terwijl haar hart, ziel en geest wenste dat hij kwam.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jan 28, 2008 0:37:00 GMT 2
Van achter de boom vandaan stapte hij, opnieuw in zijn prinsenpak. Hij bleef tegen de boom aangeleund staan. Een glimlach op zijn mond verraadde zijn gevoelens.
'Ga je hem neit opene?' Vroeg hij zacht. In het doosje zat de ring. Toen hij haar tenhuwelijk vroeg, had hij er geen. Het was er een, met twee vijftienkaraatsdiamant, de ring zelf was van zuiver goud, dat wit en rood kleurde, afhankelijk van welke kant het licht viel. In de ring zelf stonden haar initialen gegraffeerd: C.R.L.
'Op je volgende ring komt uiteraard een M te staan, in plaats van een L, maar...'
HIj verdween weer achter de boom.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jan 28, 2008 0:47:13 GMT 2
Camren keek haast geschrokken van Miquel naar het doosje. Toien besloot ze even adem te halen, aangezien ze duie ingehouden had, omdat ze anders zou flauwvallen.
Ze pakte het doosje,maar inplaats van hem te openen hield ze hem in haar hand en rende ze naar de boom waar Miquel achter verdwenen was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jan 28, 2008 0:54:23 GMT 2
Miquel stond al op haar te wachten. Hij droeg op een hand een kussentje, met daarop een kleine, witgouden kroontje. Het was duidelijk voor een vrouw, met eleganten draden die als dunne ranken door elkaar en om elkaar draaiden. In de voorkant stonden haar initialen, net als in de ring.
Áls we getrouwd zijn.. dan komt er ook nog een M op te staan. 'Sorry, maar dit krijg je als je met een pirns verloofd bent,'glimlachte hij. 'Maak nou eerst eht doosje open.'
Hij kreeg een takje op zijn hoofd, keek omhoog en grijsnde toen. Hij glimalchte naar carmen. 'Al hoewel, misschien meot ik het nog eens over doen.'
Voorzichtig pakte hij het doosje uit haar hand en knielde voor haar neer.
'Carmen Rose Loir, wil je met me trowuen?'vroeg hij en opende het doosje voor haar.
Boven hen stond Shirie op een tak, met haar rug tegen de stam geleund en speelde vrolijk verrder, even romatisch en prachtig als eerst.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jan 28, 2008 1:00:35 GMT 2
Carmen staarde Miquel met grote ogen aan en hapte naar adem. Ze hoorde Miquel noch Shirie meer. Ze verdrong eerst in Miquels ogen en toen ze dacht dat ze weer wat kon zeggen knielde Miquel neer. "Ja." Fluisterde ze voor ze de kracht in haar benen verloos evenals het vermogen om helder te denken. De pijn die ze voelde toen ze op de grond neerkwam voelde ze niet eens meer.
Een keer ten huwelijk gevraagd werden was al slopen en toen gign het zo... vreemd dat ze zich erop voorbereid had. Maar nu was ze totaal overrompeld.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jan 28, 2008 1:07:24 GMT 2
Miquel leit alles los, om haar op te kunnen vangen. Hij trok haar tegen zich aan en gaf haar zachte klpajes in haar gezicht om haar wakker te krijgen. Hij keek in paniek omhoog naar Shirie, maar die speelde vrolijk verder.
'Kus je prinses wakker, mijn prins,' zei ze glimlachen en begon te zingen.
'Love lifts us op, where we belong.
Were eagles Fly, on mountain high.
Love makes us act like we are fools,
trow our lives away, just for one happy day.'
Miquel glimalchte even en plaatste vervolgens zijn lippen op de hare en zoende haar, met alle leifde die hij voor haar voelde.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jan 28, 2008 1:12:34 GMT 2
De zoete, heerlijke smaak van zijn lippen zette haar hersenen weer in werking. Langzaam opende ze haar ogen al weer, al was ze even kwijt waar ze was.
Eigenlijk zag ze als eerste Shirie, waardoor ze een beetje in paniek raakte omdat ze haar maar vaag zag. Shirie stond hoor en ze hoorde de muziek, dit zorgde ervoor dat ze dacht dat Shirie een engel was.
Maar toen herrinderde ze zich de lippen op de hare. Lippen die ze onmiskenbaar kende als die van Miquel. Maar miquel kon niet dood zijn, dus dan was zij ook niet dood...
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jan 28, 2008 1:22:29 GMT 2
Miquel verbrak voorzichtig de kus en keek haar aan. 'De prins kuste de prinses wakker en ze leefden nog lang en gelukkig. Zo ging dat sprookje toch? Althans, zo las mijn moeder het voor.'
Hij hield haar hand vast en hielp haar iets overeind, teriwjl hij haar, met zijn andere hand ondersteunde.
Shirie glimalchte opnieuw en begon aan een nieuw nummer. Met zuivere en zachte stem zong ze:
'I feel like a song without the words,
a man without a soul...
a bird without it's wings,
a heart without a home...
I feel like a knight without a sword,
the sky without the sun...
'cause you are the one...'
Miquel glimalchte en knikte even. 'Ze weet het wel goed te verwoorden,' zei hij zacht.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jan 28, 2008 1:26:59 GMT 2
Carmen zag nog steeds een beetje wazig en keek verbaasd naar Miquel en Shrie, al kwam het langzaam weer boven wat er gebeurd was. "Waarom staat ze daarboven?" Vroeg ze verwart en schrokken omdat ze Shirie voor een engel had aangezien.
|
|
