Hello(Emma en Karl)

[johanneke]

Karl zat ongeduldig op een bankje in het rozenperkje te wachten. Hij zat tussen de rozen en plukte wat aan een stengel. Hij wachtte op Emma. Hij had haar al een tijdje neit meer gezien en kon niet wachten haar te zien. Ze hadden nu officieel wat met elkaar. Karl kon het nog steeds niet geoven. Hij had Emma maltijd gezien als een meisje die mooi was om naar te kijken, maar ontzettend onbereikbaar was. Hij had nooit kunnen voorspellen dat hij verkering met haar zou krijgen.

[resego111]

Emma streek haar haar achter haar oren en ontvouwde haar blauwe, korte zomerjurkje. Ze liep langzaam het rozenperkje in en keek om zich heen. De zon scheen fel en de mooie rode rozen leken nog mooier.
Daar zat hij, op een bankje...de mooiste jongen die Emma ooit had gezien...Karl.
Heel voorzichtig verzette ze haar blauwe hakjes over het groene gras. Verlegen zocht ze zijn donkere ogen en keek er even verloren in...
''Hoi'' Emma lachte.
Ze bleef even voor Karl staan streek toen haar jurkje onder zich en ging naast karl zitten. Ze had een glimlach van oor tot oor.

[johanneke]

Karl kreeg een enorme glimlach toen hij Emma zag aankomen lopen. Ze was prachtiger dan ooit en door de rozen en haar mooie glimlach leek Karl zich wel in een droom te wanen. Hij keek dromerig toe, terwijl Emma naar hem liep en naast hem ging zitten op het bankje. ''Hey.'' zei hij en hij gaf haar een zoen. Hij realiseerde zich ineens hoe erg hij haar had gemist. Haar mooie glimlach, haar soepele haar, haar prachtige ogen. Alles wat van haar was deed zijn maag omdraaien. Als iemand ook maar een naam noemde die leek op Emma keek hij belangstellend op. Hij was bijna gewoon verslaafd aan haar.(xD verslaafde Karl )

[resego111]

(hou op! Snik snik strak moet ik nog huilen...of bedoelde je dat niet? XD )

Emma's ogen doorgronden die van Karl. Zijn bruine ogen fonkelden en Emma kon zo in zijn ziel kijken. Zijn prachtige, lieflijke ziel...
Emma voelde haar buik heen en weer bewegen, omhoog, omlaag, links rechts. Hij was echt helemaal van slag. Emma zuchtte even en haar adem trilde van de spanning.
'Dus...' Emma lachte, want ze wist niet wat ze moest zeggen.
Emma's ogen fonkelden van geluk en ze gooide haar haar naar achter...het glansde prachtig in de zon...

[johanneke]

(stiekem wel...wheheehehehe Heath Ledger!!! wheheehe! dood!! wheheeh!!(Haar buik doet een dansje onhoog, omlaag, naar links, naar rechts. Van voor naar achter, van link naar rehechts!)

Karl wist niks meer te zeggen en keek alleen maar wat schaapachtig naar het mooie gezicht van Emma. Hij besloot dat hij niet voor eeuwig wat stom kon gaan staan kijken. ''Alles goed Em?'' vroeg hij toen maar. Het was de meest afgezaagde, stomste, onpersoonlijkste vraag die hij ooit had kunnen stellen. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Hij klonk net als een vriend die tegen een andere vriend: What's up dude? zei. Maar hij kon er niks aan doen. Emma zorgde ervoor dat niets meer normaal functioneerde. Zijn hersens konden niet meer hun werk doen.

[resego111]

Emma's hart sloeg over toen Karl haar Em noemde. De enige die haar ooit zo had genoemd was haar moeder. Vlak voor het slapengaan had ze altijd gefluister: welterusten Em.
''Ja hoor, met jou ook?'' vroeg ze verlegen.
Ze wist dat dit een domme nietsbetekende opmerking was en dat haar verlegenheid hem misschien zou generen, maar aan de andere kant zou het het ook schattig kunnen vinden.
Emma beet op haar onderlip en keek met fonkelende oogjes naar Karl's knappe gezicht. Ze kon het zich gewoon niet voorstellen, dat zij verkering had met hem, met die knappe jongen die altijd zo onbereikbaar leek (nee Johanneke hier bedoel ik niets mee ). Het was haar nog nooit overkomen, sterker nog, ze had nog nooit een vriendje gehad. Zou het een punt zijn voor Karl? Dat ze onervaren was...bij het zoenen enzo...Zoenen, dat had ze ook nog nooit gedaan, hoe zou het zijn? Het leek haar eng...en leuk tegelijk...