Who cares about the cold? __[ Anne && Evan.

[admin.]

Even drukte ze haar vingers tegen haar slaap. Sinds ze bevrijdt was van Voldemort, had ze last van een tergende hoofdpijn. Met een zucht keek ze naar het boek op haar schoot, maar ze wist haar concentratie niet te houden. Tesnlotte werkte lezen met hoofdpijn niet helemaal, vooral niet als je net van de ziekenzaal afkwam.

Terwijl ze een hap adem nam sloeg ze het boek dicht en propte het in haar tas. Normaal zou ze een moord doen voor een beetje rust, nu had ze liever iemand om gewoon mee te praten. En het liefst Evan, bedacht ze triest, maar dat zou toch niet gaan. Sinds ze van de ziekenzaal af was gekomen had ze hem niet meer gesproken en slechts een enkele keer gezien. Ergens had ze het idee dat hij haar ontweek, maar aan die gedachte wou ze niet toegeven. Het is toch niet waar.

[Krista -]

Evan strompelde langzaam door het rozenperk en lette niet echt op waar hij heen ging. Wat deed het er ook toe, hij kwam uiteindelijk toich wel ergens uit. Hij was in gedachten verzonken, en liep daarom af en toe naast het pad of struikelde even, maar dat deed er dus ook niet toe.
Eigenlijk was hij op zoek naar anne, maar hij had geen idee of die hem wel wou zien. De waarheid was, dat hij gedeeltelijk nog bang was dat Voldemort niet helemaal weg was. Zijn hart bleef stil staan toen hij haar op een afstandje zag zitten en hij overwoog om verder te lopen. Maar zijn gevoelens overwonnen het van zijn verstand en hij liep langzaam en houterig op haar af.

[admin.]

Anne zuchtte opnieuw, trok haar knieeën op en keek naar de lucht. Ergens wilde ze niets liever het kasteel in, de warmte in, om Evan te zoeken, maar ze wist dat ze lang niet genoeg energie had. Voldemort had er niet voor gezorgd dat haar astma minder werd; het leek zelfs alsof ze er veel meer last van kreeg.

Het duurde even voor het tot haar doordrong dat Evan eraan kwam lopen. Ze wist een glimlach te onderdrukken en keek stug voor zich uit, alsof ze hem niet gezien had. Ze dúrfde het niet om te zien wat hij zou doen; Ze was veel te bang dat hij plots zou verklaren dat hij haar niet wou. Dat hij báng voor haar was geworden doordat ze hem laatst aangevallen had - ook al wist hij beter.

[Krista -]

"Hoi" zei Evan aarzelend, en wierp een blik op de nog vrije plek naast Anne op het bankje, en besloot dat hij daar wel kon gaan zitten. En dat deed hij ook houterig.
Hij zuchtte even diep en keek even opzij naar Anne, en glimlachtte dan voorzichtig "Gaat het een beetje?" vroeg hij dan beleefd. Hij had Anne gemist, maar wist ook niet hoe hij nu tegen haar moest doen.

[admin.]

Anne keek op, alsof ze Evan net pas opmerkte. Met een aarzeling glimlachte ze, hopend dat hij de doffe blik in haar ogen niet zou opmerken. Ze zuchtte, haalde diep adem en blies dit toen weer uit, waardoor een klein wolkje ontstond.

'Mwah, ' mompelde ze, waarna ze haar schouders ophaalde. 'Kan beter.' Ze zuchtte opnieuw, keek Evan schuin aan en slikte opkomende gedachten weg.

[Krista -]

"Bij mij ook" merkte Evan op en glimlachtte flauwtjes naar Anne, maar voelde zich vreemd genoeg afgewezen. "Het is valentijnsdag vandaag" merkte hij dan voorzichtig op terwijl hij zijn benen uitstrekte en zijn blik gefixeerd hield op een bosje tegenover het bankje.

[admin.]

Anne haalde even haar schouders op en keek naar de lucht, alsof ze daar hoop in kon vinden. terwijl ze schuin naar Evan keek ontstond er een twijfeling, die tot de kern van haar hart leek te gaan. 'o' mompelde ze uiteindelijk, na een lange tijd gezwegen te hebben. 'Dat is - mooi?'

[Krista -]

"ja.." zei Evan uiteindelijk, en voelde zich op een vreemde manier in het nauw gedreven. Hji wist niet echt meer wat hij moest doen, of wat hij tegen Anne moest zeggen. Hij haalde diep adem en zuchtte even. "Dus, denk je dat Voldemort weg is?". Hij besloot er niet langer om heen te draaien en het gewoon te vragen.