|
|
Post by \\ Jess' on Mar 9, 2008 15:16:31 GMT 2
Teresia lag zwaar gewond op de ziekenzaal. Iemand had haar aangevallen in het verboden bos. Ze gilde wat en rilde toen. Het zweet drupte van haar gezicht af. Ze kon met moeite stil liggen, het deed haar veels te veel pijn. Haar been lag open, en ook haar hoofd bloedde. Madame Plijster was druk met haar in de weer, gaf haar drankjes, en praatte ondertussen tegen haar.
Toen ze een slaapmiddeltje had gekregen was Teresia stil geworden, en lag nu in dromenland. Hierdoor kon Madame Plijster eens goed kijken naar Teresia.
Toen Teresia uiteindelijk wakker werd, was er niemand te bekennen. Niet eens kaarten of wat lekkers. Misschien wat iedereen haar dan toch al vergeten. Ze wou iets omhoog komen, maar werd daar duizelig van. Dus bleef ze maar liggen. Haar gedachte gingen naar William. En toen naar het beest wat haar had aangevallen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Mar 9, 2008 15:22:22 GMT 2
William opende behoudzaam de deur en keek om zich heen of hij madame plijster ergens zag. TOen hij zag dat ze er niet was ging hij naar binnen en sloop hij op zijn tenen door de zaal.
Hij zag Teresia liggen, hij dacht dat ze nog sliep, en vervolgde wat sneller zijn weg naar haar. Zijn hart klopte in zijn keel, hij had bijna de slaapzaal verbouwt toen hij de vorige keer niet naar binnen mocht van madame plijster. Maar nu was hij binnen en kreeg dat gekke mens hem ook niet meer weg.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Mar 9, 2008 15:29:23 GMT 2
Ze had iemand horen binnenkomen. Maar was blijven liggen. Die duizelingen bleven. Dus had het geen nut om overeind te komen om te kijken wie het was. Ergens hoopte ze wel dat het William was, maar ergens anders maakte het haar ook niet meer uit. Ze kreunde terwijl ze haar ogen opendeed. En weer probeerde rechtop te zitten. Dit keer ging het zonder duizelingen. Maar kwamen ze wel terug toen ze eenmaal zat.
|
|
|
|
Post by Madjic on Mar 9, 2008 15:33:00 GMT 2
Williams hart sprong over toen hij haar zag bewegen. "Teresia!" Rieop hij opgelucht en rende nu naar haar toe. Hij keek haar vol bezorgdheid en opluchting. "Gaat het met je?" Hij wilde eigenlijk ook vragen wat er was gebeurd, maar wachtte daar nog even mee. Hij wilde haar niet totaal overdonderen met vragen.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Mar 9, 2008 15:38:19 GMT 2
Teresia kon geen woord uitbrengen, of althans nu nog niet. Ze slikte moeilijk en opende haar ogen. "Ik...Ik leef nog" Mompelde ze terwijl ze haar ogen weer dichtkneep. Ze ging weer gewoon liggen op het kussen. Ze draaide zich zo dat ze wel naar William kon kijken, maar haar ogen dicht konden blijven.
|
|
|
|
Post by Madjic on Mar 9, 2008 15:41:43 GMT 2
William fronste zijn wenkbrauwen licht. "En je waagt het niet om niet te leven." Fluisterde hij, hij wist niet wat hij zou doen als ze zou sterven. Hij boog naar voren en gaf heel zacht een kus op haar lippen.
"Ik was hier al eerder, maar dat gekke mens had me weggestuurd omdat ze vond dat je rust nodig had." Zei hij toen hij weer rechtop op zijn knieen naast haar bed zat. "Je moest ook rusten, maar ik zie niet hoe dat niet kan als ik naast je zit."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Mar 9, 2008 15:46:30 GMT 2
Ze grijnsde licht terwijl ze weer haar ogen opende. kijken of de duizelingen nu wel weg waren. "Ik moest rustig" Zei ze heel eenvoudig. "Maar je bent er nu" Zei ze zachtjes. Ze grijnsde weer een keer. " nu heb ik rust, maar geen cadeau's" Mompelde ze terwijl ze naar hem bleef kijken. Een warm gevoel ging door haar heen. Ze was blij dat hij er was. Tenminste nog iemand.
|
|
|
|
Post by Madjic on Mar 9, 2008 16:19:42 GMT 2
William grijnste. "Ben ik dan niet een cadeau opzich?" In zijn beide zakken van zijn shirt zat een bobbel, maar hij ging ervan uit dat ze het niet kon zien.
"Ik schrok me een ongeluk toen ik hoorde dat je hier was, maak me alsjeblieft nooit meer zo aan het schrikken." Zei hij met een warme glimlach.
|
|
