|
|
Post by admin. on Feb 14, 2008 21:05:30 GMT 2
'Oké,' Austin haalde even diep adem. Dít was zijn kans, en persoonlijk durfde hij het niet. Om het een vriend te vragen wou hij Emily niet aandoen, dus was dit de enige optie geweest.
Lie Beste Emily,
Een gedicht vond ik te afgezaagd, en eerlijk gezegd kan ik ook niet dichten. Toch wou ik je iets duidelijk maken.
Ik weet dat ik stom ben, door je met dat feest af te wijzen voor die dans. Het was fout, maar ik schaamde me voor het feit dat ik niet dansen kon. Toen ik het over mijn hart had verkregen om je te vragen voor het gala, heb ik tijden getwijfeld. Moest ik wel gaan? Ik wist het gewoon niet. Toch ben ik gegaan, en weet heel goed dat dat mijn goede keuze was. Want, zoals ik graag duidelijk wil maken, voel ik iets voor je. En daar kan niemand wat aan veranderen.
-- Austin
[/size] |
|
|
|
Post by » Aline. on Feb 18, 2008 18:57:39 GMT 2
Emily was door deze brief nog veel verbaasder dan het briefje waarmee Austin haar had gevraagd of ze met hem naar het Kerstbal wilde. Ze las de tekst steeds maar weer, maar kon er niets anders uit opmaken dan dat hij écht iets in haar zag. Haar hart maakte een sprongetje bij dit idee en ze doopte de punt van haar veer in de inkt. Ze zette de veer op papier, van plan om een berichtje terug te schrijven, maar ze wist niet hoe ze moest beginnen. Na een tijdje merkte ze dat er zich een inktvlek gevormd had rond de punt van haar veer. Ze pakte snel een nieuw stukje perkament en begon te schrijven:
Beste Austin,
Ik ben erg blij met je brief.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit helemaal niet had verwacht - maar ik had er wel op gehoopt. Eigenlijk kan ik mijn gevoelens niet goed op papier zetten. Misschien kun je naar me toe komen...? Ik ben in het rozenperk, op een van de bankjes. Ik hoop dat je komt.
Liefs, Emily.
Ze las het nog even door en schudde haar hoofd, maar wist toch niets beters op papier te krijgen. Daarom bond ze het vast aan het pootje van de uil. Ze keek toe hoe hij weer wegvloog richting het kasteel. Richting Austin.
|
|
|
|
Post by admin. on Feb 19, 2008 19:12:49 GMT 2
Zodra Austin 'misschien kun je nu naar me toe komen?' las, sloeg de twijfel nog erger toe. Bedoelde ze nou dat het wederzijds was? Opnieuw las hij de brief, en nog eens, en nog eens. Iets nieuws kon hij er niet uithalen. Kom op, Austin, verman jezelf! Antwoord gewoon, ga naar haar toe! Als hij niet beter wist had hij gedachte dat Jade de uilenvleugel in was gelopen en hem had toegesproken. Met een teug adem pakte hij een nieuw stuk perkament en begon te schrijven.
Beste Emily,
Ik heb nu even geen tijd - huiswerk - maar straks kan het wel, denk ik. Misschien kunnen we even iets afspreken? Straks, rond 4 uur, leerlingenkamer? Of anders de hal? Zeg het maar.
- Austin
Even slikte hij, rolde het perkament op en bond het aan de poot van een uil.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Feb 19, 2008 19:19:04 GMT 2
De twijfel sloeg weer toe terwijl ze onahndig het briefje van het pootje van de uil los peuterde. Wat als hij het afwees? Ze las het briefje snel door en voelde kriebels in haar buik bij het idee aan de ontmoeting. Snel schreef ze een briefje terug.
Beste Austin,
Rond vier uur in de hal lijkt me prima.
Zie ik je dan?
Liefs, Emily.
Ze wilde nog wel veel meer op papier zetten, maar wist niet hoe ze het moest zeggen, dus verstuurde ze het briefje maar gewoon. Ze dacht dat de hal geschikter was dan de leerlingenkamer, omdat ze dan even naar buiten konden of iets dergelijks. Dan zouden ze iets meer privacy hebben. Emily moest er niet aan denken dat wanneer ze met Austin aan het praten was ineens Ethan zijn hoofd om de hoek stak.
|
|
|
|
Post by admin. on Feb 19, 2008 20:31:40 GMT 2
Ja
Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan toen hij de uil weg zou vliegen. Ja? Wist hij niets beters te zeggen? Geïrriteerd schudde hij zijn hoofd en volgde de uil met zijn blik. Ja... Hij rolde opnieuw met zijn ogen, blies wat adem uit en verliet de uilenvleugel. [/font]
|
|
|
|
Post by » Aline. on Feb 20, 2008 20:31:33 GMT 2
Emily las het ene woord dat op het briefje stond, en liet het daarna meteen op de grond vallen. Ze gaf zichzelf niet eens de tijd om zich erover te verbazen dat Austin zo'n kort antwoord had geschreven, maar pakte stond op en pakte haar tas. Ze keek op haar horloge en merkte dat ze nog een halfuur had. Toch kon ze niet langer wachten, en daarom liep ze richting Zweinstein, richting de hal.
|
|
