|
|
Post by » Aline. on Mar 21, 2008 17:15:26 GMT 2
Emily liep naast Austin over het bordes van Zweinstein het grasveld op. Ze wist niet wat ze precies verwacht had van hun 'afspraakje', maar in ieder geval wel iets meer dan dit. Er was zo ongelooflijk veel dat ze hem wilde vertellen... En uit zijn briefje had ze opgemaakt dat hij haar ook heel wat te vertellen had. Toch was het enige dat ze tegen elkaar gezegd hadden zo'n beetje 'hoi' en 'zullen we naar buiten?'. Emily zuchtte eventjes kort en keek opzij naar Austin. Ze toverde weer eens glimlach op haar gezicht tevoorschijn, al weerspiegelde haar hele houding dat ze zich heel erg onzeker voelde.
Emily deed haar mond open om iets te zeggen tegen Austin, maar wist echt niets zinnigs te bedenken. Na een tijdje sloot ze haar mond weer en keek hem afwachtend aan. Hij was tenslotte degene die had voorgesteld om elkaar te ontmoeten, dus zou hij met een gesprek beginnen? De stilte begon pijnlijk te worden, naar Emily's idee.
|
|
|
|
Post by admin. on Mar 21, 2008 17:27:04 GMT 2
Austin stak zijn handen in zijn zakken en volgde Emily, zonder een echt doel voor ogen te hebben. Hij had geen flauw idee wat hij moest doen, moest zeggen, tegen iemand die hij leuk vond. Hij had nog nooit iemand leuk gevonden, niet op de manier zoals hij Emily leuk vond. Even sloot hij zijn ogen, maar hij opende ze al snel, bang om ergens overhen te struikelen. Hij moest het woord nemen; ergens wist hij dat dat zo hoorde. Hij nodigde haar uit, dan moest hij beginnen met praten. Even zuchtte hij, waarna hij zijn blik op Emily liet vallen en zijn mond opende. 'Nou...' begon hij. Misschien moest hij gewoon flink nadenken, voordat hij antwoorde.
Hij wist het niet meer. De twijfels sloegen nog erger toe, en hij wíst dat hij er onzeker en zenuwachtig uitzag. Hij wist gewoon geen houding te geven bij Emily. Normaal zou hij nergens problemen mee hebben; hij kende zoveel meiden, waarmee hij gewoon omging. Totdat hij Emily had ontmoet, had hij niet eens geweten wat liefde was. Ja, uit boeken, uit verhalen, maar niet uit ervaring.
[/size] |
|
|
|
Post by » Aline. on Mar 21, 2008 17:44:25 GMT 2
Bijna gretig keek Emily naar Austin toen hij eindelijk begon te praten, om vervolgens weer teleurgesteld te worden door de stilte die volgde op zijn 'nou'. Emily wist niet goed waar ze moest kijken, en liet haar blik daarom maar even over het grasveld gaan. Ze bedacht zich vrijwel meteen dat dit er misschien ongeïnteresseerd uitzag en dat het Austin zou afschrikken, en daarom keek ze snel weer richting hem. Maar naar zijn gezicht kijken kon ze ook niet; daarom staarde ze maar een tijdje naar haar voeten. Hevig vervloekte ze haar verlegenheid en vroeg zich af hoe dit gesprek zou zijn verlopen als een van hen, of allebei, spontane mensen waren die altijd wisten wat te zeggen. Maar nee, dat waren ze beide niet - dus moest ze er maar het beste van maken. Emily raapte al haar moed bij elkaar, haalde even diep adem en zei: 'Dus... Waar - ik - jij... Je wilde me spreken?' Ja, hèhè. Daar waren we allemaal al achter. Emily kon zich wel voor haar kop slaan, maar in plaats daarvan keek ze weer beschaamd weg naar haar voeten.
|
|
|
|
Post by admin. on Mar 21, 2008 17:58:08 GMT 2
Austin was even geschrokken op het moment dat Emily begon te praten, en keek even aarzelend in haar richting. Haar aankijken durfde hij niet - voor hetzelfde geld zou ze zien hoe onzeker hij in werkelijkheid was. Dat zou hij zich niet kunnen veroorloven.
'Ja,' mompelde hij uiteindelijk. 'Ik - ehh - eigenlijk... Nou. Je weet wat ik heb geschreven, hè?' stamelde hij aarzelend. Hij had geen idee hoe hij op dit moment met zijn gevoelens om moest gaan, met zijn gedachten - het enige wat hij wist, was dat hij geen nuttig woord uit kon brengen.
[/size] |
|
