Kom maar.... {Elin x Shirie}

[greenlightning]

(je gaat neit dood. je bent gebeten. Dart was Shiries wraak. Alleen kreeg ze er spijt van. Helaas, wolven kennen geen spijt. You're one of them now)

De wolf keek op. Zijn ogen glommen. Ze bewogen zich richting haar nek. Hij likte zijn tanden af. Die waren scherp en rood van het bloed. De wolf gromde en grijnsde opnieuw. Hij wilde naar de hals grijpen.
Nee!
De wolf jankte en sprong achteruit. Ze wist neit of ze sterker was, maar een moordenaar was ze niet! Shirie worstelde vanbinnen met de wolf. De wolf was het er neit mee eens. Hij beet en krabte zichzelf, in de hoop Shirie uit te putten, maar dee zichzelf meer kwaad dan haar.

[Krista -]

Elin had eindelijk genoeg moed verzameld om overeind te krabbelen en keek naar achteren naar de wolf. Het was nog niet tot haar doorgedrongen dat nu ze ook was gebeten ook een weerwolf zou zijn, maar dat zou ze bij de eerstvolgende volle maan wel zien. Nou was het het belangrijkste om zo snel mogelijk weg te komen.

[greenlightning]

Shirie drukte de wolf neer. De angst in Elins ogen maakte haar sterker. De wolf jankte. Ik neem het weer over. Keer terug.
Even verroerde het dier zich niet, maar toen tilde Shiriewolf haar kop op. Ze zag Elin en voelde tranen en een diep gevoel van schuld. Ze jankte een paar seconden en draaide zich toen om. Snel als een cheetah schoot ze weg tussen de bomen, alsof ze zo ongedaan kon maken wat er was gebeurd.
Dit was niet de bedoeling! Tranen liepen over de ruige vacht en de lange grijze neus.

[Krista -]

Elin had het bordes bereikt en hing hijgend aan de deurknop. Haar hele arm zat onder het bloed en in haar blonde haar wat een paar uur geleden nog het toppunt van perfectie was, zat warrig door elkaar en er staken een paar blaadjes in. In de verte, als ze moeite had gedaan om te kijken, zou ze Shirie kunnen zien wegrennen, maar nu wou ze alleen nog maar heel graag naar binnen.