|
|
Post by ruka on May 3, 2007 0:01:18 GMT 2
Hunter liep naar het meer en bedacht wat er ookalweer in het briefje stond.
hallo Hunter,
We wouden je iets vertellen over je vader, we vinden je nu tenslotte oud genoeg.
We zijn bang je dit te vertellen, maar de heer van het duister is je vader, je moeder was gestorven voordat ze bevallen was, we weten niet hoe je aan dat litteken op je arm komt.
Het teken van Jeweetwel zat al op je arm toen je hier kwam.
De ketting en de ring had je ook al aan.
Wij hopen dat je het begrijpt, en niet boos zult zijn, we dachten dat dit het beste was.
veel liefs,
je ouders
Een traan rolde over de wang van Hunter.
Hij stroopte zijn shirt op en keek naar het teken.
'Fijn, waarom heb ik zoiets?'
mompelde hij en een traan viel in het meer, hij lag op zijn buik te kijken naar zichzelf.
Toen keek hij naar de ring, hij was in een soort trans, langzaam leek het of het beeld achteruit ging, en daar stond hij, zijn vader.
Hij schrok en deinsde achteruit.
Trillend bleef hij zitten, hij legde zijn kin op zijn knieën en pakte zijn knieën vast.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 3, 2007 18:05:13 GMT 2
Terry rende het terrein over. Ze zag Hunter al vanaf een afstandje. Ze was naar buiten gerend zonder te weten waar ze heen zou gaan. Ze wilde het lot tarten. Als ze nu Draconic tegenkwam, dan zou ze grot problemen krijgen op zweinveld. Zo niet, dan zou het wel goed komen, hield ze zichzelf voor. Ze was door de school heen gerend en moest opeens aan Hunter denken. Nu zag ze hem.
Ze ging langzamer lopen en knielde naast hem neer. Ze legde een arm om zijn schouder.
'Gaat het me je?' vroeg ze en ze voelde een steek door zijn tranen. Ze vond het vreselijk om een vriend te zien huilen.
|
|
|
|
Post by ruka on May 3, 2007 22:56:14 GMT 2
'Niet echt'
zei Hunter maar eerlijk, hij wou zo graag gewoon normaal zijn op dit moment.
Gewoon normale ouders hebben.
'Het is gewoon ingewikkeld'
mompelde hij er achteraan.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 3, 2007 23:14:09 GMT 2
Terry knikte en liet haar hoofd op zijn schoduer rusten. 'Je mag het me best vertellen. Ik weet alles van ingewikkelt en je kan me vertrouwen. Nou ja, je kent me nog neit zo goed, dus ik snap eht wel als je dat neit doet maar... ik zou je graag helpen. Ik lach nooit iemand uit. Tenzij hij met z'n hoofd tegen deur aanloopt, of zoiets stoms.'
Ze keek hem aan. Er was iets aan de hand. Ze wou dat ze wist wat!
|
|
|
|
Post by ruka on May 3, 2007 23:16:12 GMT 2
'Ja maar, je zou nooit meer met mij om willen gaan'
zei Hunter en keek naar het meer, hij sloeg een arm om haar heen.
'Ik ben bang het te vertellen'
zei Hij en keek haar even aan.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 3, 2007 23:23:37 GMT 2
Terry kroop dichter tegen hem aan. 'Ik denk neit dat je je daar zorgen om hoeft te maken hoor. Ik kan redelijk wat hebben. Ze schrok op. Je ent toch geen dooddoener he?' Ze leit zich weer tegen hem aanzakken. Nee, dat was belachelijk. Hunter was veel te lief om een dienaar te zijn van Voldemort. Hij zou nooit mensen kwaad doen.
Zijn arm om haar heen voelde heel vertrouwt, bijna alsof het Danny was. Ze glimlachte bij het idee. Ze miste haar broer.
|
|
|
|
Post by ruka on May 3, 2007 23:34:16 GMT 2
'Nee absoluut niet'
zei Hunter rustig.
'Ik ben de zoon van Voldemort'
zei hij snel en keek weg.
'Ik heb ook het teken op mijn arm, maar een dooddoener niet'
mompelde hij en keek naar het meer, wat zou hij daar nu graag inspringen en gewoon nooit meer boven komen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 3, 2007 23:44:28 GMT 2
Terry's hart zonk diep weg in haar buik. Ze werd ijskoud van binnen. De woorden galmden door haar hoofd. Zoon van Voldemort. Zoon van Voldemort. Vldemort, zoon van. Hunter Voldemort. Voldemort Hunter.
Terry moest even slikken. 'Meen je dat echt?' vroeg ze zwakjes. Ze kwam iets overeind en bestudeerde zijn gezicht. Het was serieus. Hij maakte geen grapje! Ze zat verstijfd. Moeizaam haalde ze adem.
Ik vertrouw hem. De gedahcte klonk in haar hoofd. Het was zo. Ze keek op en glimlachte. 'Om heel eerlijk te zijn, zolang je geen dooddoener bent... Kan het me eigenlijk neti schelen wie je vader is. Tenslotte... je kiest je familie niet. Je... kan alleen jezelf zijn. Je familie moet je nemen zoals het is.'
Ze dacht aan haar eigen familie. Ze had net zomin een keus gehad als hij. Ze had niet gevraagd om een stieffamilie die in niks op haar leek, of om een vader die een par maanden na haar geboorte overleed.
'Je kiest je eigen familie niet.' Ze ging weer tegen hem aan liggen. 'Ik zou je nooit om je familie anders beoordelen dan ik jou beoordeel. Je bent nog steeds de jongen die ik heb ontmoet. Maak je maar geen zorgen, ik vind je niet minder en ik zal zwijgen als het graf.'
|
|
|
|
Post by ruka on May 3, 2007 23:48:59 GMT 2
'Tuurlijk maar ik geen grapje, wie noemt zijn kind nou Hunter? geen enkele normale ouder noemt zijn kind Hunter'
zei hij zuchttend en sloeg weer een arm om haar heen, 'ik ben blij dat je het zo opneemt, de meeste zouden al helemaal doorgedraaid zijn'
zei hij rustig en gaf Terry een kus op haar voorhoofd.
'bedankt'
zei hij met een glimlach.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 4, 2007 0:00:46 GMT 2
Terry kroop dicht tegen hem aan. 'Je bent te lief om te laten vallen om je vader. Misschien als je iemand anders was geweest, maar nee. Jij niet. Nooit. Ik kan niet geloven dat jij, van alle mensen zijn zoon bent. Dat hij een vrouw heeft gekregen trouwens, ik dacht niet dat hij lief kon hebben. Ik dacth dat hij zijn hart had opgegeven om onsterfelijk te worden...
Terry dacht even na. Plotseling herinnerde ze zich iets.
'In de leerlingenkamer was je erg van slag toen ik je vertelde over mijn vader en dat Voldemort hem heeft vermoord. Echt, ik neem jou niks kwalijk van wat hij heeft gedaan. Dat zou hetzelfde zijn als dat jij mij zou beschudligen van de fouten die mijn vader heeft gemaakt.'
Ze zweeg. Ze kende zijn gevoel. Ze verweet zichzelf ook dat haar vader een doodoener was geweest. Ze voelde zich nog steeds schudlig als ze hoorde dat een dooddoener iemand had verwond of vermoord, zelfs al zou zij NOOIT iemand wat aandoen.
|
|
