Forever

[greenlightning]

Terry keek even treurig naar haar handen en het kleine fototje. De man lachte daarop nog. Mooi en jong. 'Ze hadden hem daar laten verhongren. Als je daar eenmaal zit met de dementors om je heen, dan vergaat je eetlust, je wil om e leven en alles wat erbij hoort. Hij was een faunaat, een grote zwarte hond...' terry keek opeens op en hapte naar lucht. Opeens wist ze het. Toen schudde ze haar hoofd en vervolgde :'Hij was zo mager, dat hij als hond tussen de tralies door kon. De dementors voelde zijn aanwezigheid neit meer, omdat hij geen mens meer was. Hij is toen weg gezwommen.'
Ze weeg. 'Dat vertelde mijn moeder me. ik weet neit meer van wie ze dat heeft.'

[» Aline.]

Charlotte knikte, niet dat ze het helemaal begreep. Hoe kon iemand zó dun zijn, dat hij gewoon tussen de tralies van een cel door kon? Charlotte kon zich er weinig bij voorstellen.'Woh... Dan heeft hij geluk gehad,' bracht ze na een tijdje uit. 'Dat hij een faunat was dan, bedoel ik,' maakte ze even duidelijk. Het was nou niet bepaald geluk hebben dat je zo uitgehongerd werd, al had hem dat dan geholpen om te ontsnappen.

[greenlightning]

Terry knikte. 'Hij was heel gemotiveerd om vrij te komen. Je kent Harry Potter wel denk ik? Dat was zijn peetkind. Hij wilde er alles aan doen om hem te beschermen. Hij was bang dat Harry vermoord zou worden namelijk.'
Terry liet zich achterover tegen de muur aan zakken. Ze sloot haar ogen en fantaseerde dat haar vader en haar oom samen opeens haar kwamen ophalen van de trein. Stel je toch voor.... Tranen brandden in haar ogen, maar een glimlach sierde haar mond.

[» Aline.]

Charlotte knikte. Natuurlijk had kende ze Harry Potter wel, hij was een van de meest bekende personen uit de tovenaarsgeschiedenis. Ze herinnerde zich het verhaal over hoe Sirius Black aan zijn einde moest zijn gekomen, maar zei er niets over. Ze dacht niet dat Terry daar op dit moment over wilde praten. Ze keek Terry aan, en vroeg zich af waar ze op dit moment aan dacht.

[greenlightning]

'Ik heb nooit gedacht... dat ik ooit nog mensen zou missen die ik nooit heb ontmoet.' Ze slikte. Ze pakte van naast haar een envelop en haalde daar een foto uit. Ze gaf hem aan Charlotte en de eerste traan liep over haar ang. Ze glimalchte ondaks alles. Op de foto stonden zij en haar ouders. Haar moder en har echte vader. Zelfs was ze maar net geboren. Hij hield haar vast en kuste haar voorhoofd. Liefdevol keek hij naar zijn dochter en zoende zijn vrouw. 'Deze heb ik ook gekregen,'zei ze zacht.

[» Aline.]

Charlotte keek Terry even aan, en pakte toen de foto. Ze bekeek de foto, en een voorzichtige glimlach gleed over haar gezicht. 'Wat... Wat een prachtige foto, Terry,' zei Charlotte, en ze meende het. Ze kon zich voorstellen dat Terry hen miste, ze leken zo gelukkig op deze foto. 'Hij ziet er heel aardig uit, je vader,' zei ze, terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. Charlotte lachte even. 'En je was een schattige baby,' zei ze grijnzend, terwijl ze nu Terry in haar babyvorm bekeek.

[greenlightning]

Terry bloosde en trok met een alch de foto teug. 'Dat is neit grappig! Ik was helemala geen leuke baby.' Ze lachte hard en vrolijk. Het was lang geleden dat ze zich echt zo gelukkig had gevoelt. Stomme tranen... Ze bekeek de foto en zuchtte diep. 'Ja, ik denk ook dat hij heel aardig was. Mijn moeder praat nog steeds vol liefde over hem en dan komt Alex om haar te troosten. Hij is een goeie vader en een goeie echtgenoot.' Ze glimlachte. 'Ik heb geluk methem als stiefvader.'

[» Aline.]

'Je was wél schattig,' wierp Charlotte lachend tegen, terwijl ze de baby op de foto nog even bekeek. 'Dat kan niemand ontkennen,' zei ze erachteraan. 'En wat je stiefvader betreft... Inderdaad. Ik heb nog niet veel over hem gehoord, maar uit jouw verhalen klinkt hij ook wel als een aardige man,' zei ze, terwijl ze even glimlachte naar Terry.

[greenlightning]

Terry knikte. 'Heel lang kon ik hem neit zien als mijn vader. Dat voelde als verraad tegenover mijn eigen vader. Maar uiteindelijk... ik realiseerde me dat mijn vader nooit terug zou keren. Waarom zou ik Alex mijn rug toe keren? Hij is alles wat ik heb en hij is er altijd voor me. Ik weet neit of hij weet hoeveel ik om hem geef...'
Ze wreef over het medaillon en glimalchte naar Charlotte. 'Ik hoop dat jij meer geluk met je familie hebt dan ik, Charlie.'

[» Aline.]

Charlotte glimlachte even zwakjes. 'Ja, dat hoop ik ook,' mompelde ze. Het klonk misschien vaag, maar ze meende het wel. Zij en Anne konden niet weten hoelang ze hun familie nog zouden hebben. Eigenlijk had Anne nu al niemand meer, behalve Charlotte. Charlotte slikte even en keek Terry aan.