|
|
Post by CherryOnTop on Jul 11, 2007 15:02:17 GMT 2
Bill glimlachtte eventjes terug, hij keek opnieuw naar de kooi maar kon niet achterhalen wie het was. Aan de blik in Tom's ogen kon hij zien dat het Shirie was. Hij zag er niet al te vrolijk uit, zoals hij altijd keek.
Ja, het is Shirie Bill, je weet hoe ik kijk dacht Tom. Zijn blik gleed niet weg van de kooi. Niets weerhield hem ervan niet te kijken. In enige hoop tot een terugveranering.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jul 11, 2007 21:03:25 GMT 2
De wolf draaide zich om, naar het grote raam. De maan scheen fel en het zilveren licht brandde op zijn vacht, maar verkoelde hem tegelijk. Het voelde beter dan welk gevoel dan ook. Voor deze nachten was hij gemaakt! De maan glimlachte naar hem en de wolf gooige zijn nek achterover. Hij huilde vol passie. Met kwispelende staart en grote ogen staarde hij naar de maan. Zou hij vannacht antwoorden?
ER klonk antwoord. Gehuil, van meerdere kanten. Buiten waren echte weerwolven, minstends twee. De wolf jankte en piepte. Hij deinsde achteruit emt de staart tussen zijn poten, tot hij met zijn rug tegen de spijlen kwam.
|
|
|
|
Post by Merel on Jul 11, 2007 21:10:19 GMT 2
Mariël rilde even toen de Shiriewolf begon te janken. Ze bleef wel naar haar kijken. Waar was ze zo bang voor? Ze vond het zo raar.. Dat daar, van binnen haar vriendin zat... Ze keek naar Tom, die nogsteeds aandachtig naar Shirie keek, en Bill die net binnen gekomen was.. Dat moest er ook raar uitzien.. Ze richte haar aandacht weer op 'shirie'.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jul 11, 2007 21:16:48 GMT 2
Shirie werd wakker van de wilde paniek. Eigenlijk, werd ze waker van Spirit die haar in wilde paniek wakker maakte.
Weerwolven!
Shirie rilde. Ze kwam overeind en keek har wolf aan. Hij was opeens ene heel stuk kleiner.
Moet ik het weer overnemen?
De wolf twijfelde, tot er opnieuw gehuil klonk. Hij kromp ineen.
Moordenaars. Eters.
Shirie knikte. Ze was eigenlijk veel te zwak, maar met wat hulp...
Dan werken we nu samen!
De wolf knikte en Shirie nam het over. De wolf ontspande zich en nam een zelfverzekerde houding aan. De ogen veranderden van kleur. Een nieuw gehuil en Shiriewolf kon een rilling neit onderddrukken. In haar kromp de wolf nog verder in een.
Ze zijn buiten. We zijn veilig.
Ze draaide zich om naar haar vrienden, zag opeens Bill en ging zitten. Ze kwispelde traag met haar staart.
|
|
|
|
Post by Merel on Jul 11, 2007 21:26:46 GMT 2
Mariël keek een beetje verbaast naar de wolf, die weer iets meer op Shirie begon te lijken. Er kwam een flauwe glimlach op haar gezicht tevoorschijn. Dat was al iets meer Shirie. Ze zuchte een beetje van oopluchting.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 12, 2007 11:07:19 GMT 2
Mara was geschrokken door het gehuil buiten. Ze keek naar de wolf in de kooi. Er had een verandering plaatsgevonden. Maar wat dat betekende wist ze niet.
Sara had amper nog aandacht voor Shirie. Haar blik ging voortdurend naar Bill in plaats van Shirie.
|
|
|
|
Post by CherryOnTop on Jul 12, 2007 11:34:42 GMT 2
Kort kon Tom een glimlach niet onderdrukken. De wolfen die terug hadden gehuild waren buiten, op een verre afstand van hun in de toren van hoge nood. Ook herkende hij al in de wolf dat Shirie het alweer deels had overgenomen, door haar ogen en de manier waarop ze nu zat.
Bill keek naar Shirie, in een flits herkende hij haar, door de oogkleur zoals Tom eerder had gedaan. Hij zei Shiries naam niet en ging nu ook zitten. Als het moest bleef hij de hele nacht hier. Voor zijn broer, Shirie en de anderen. Hij merkte dat Sara telkens naar hem keek en zwaaide eventjes naar haar. Mischien was het spreken van woorden nog geen goed idee.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 12, 2007 11:37:46 GMT 2
Mara zag wat er tussen haar zusje en Bill aan de hand was. Ze gebaarde Sara met kleine, bijna onzichtbare, gebaren dat ze naast hem moest gaan zitten.
Sara keek verbaasd naar Mara. Ze volgde haar advies echter wel op. Ze liep naar Bill toe en ging naast hem zitten.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jul 14, 2007 21:36:44 GMT 2
Shirie zat en liet zichzelf tot rust komen. Haar krachten kwamen terug, langzaam en Spirit hield zich gedeisd. Hij leek geen nekele vechtkracht meer over te hebben. Even twijfelde ze, maar de wolf stelde haar gerust. Zuchtend sloot ze haar ogen en dwong haar lichaam om opnieuw de pijnlijke vernadering te odnergaan. Een trage, vijf seconden later was ze weer een meisje, knap, gefromfraaid, uitgeput en nog het meest van alles, weer onschuldig. ze leit zich op haar zij vallen en zuchte diep. Ze sloot haatr ogen. Spirit nestelde zich tegen haar aan, als om bescherming te zoeken. Het is veilig. Ze zullen waken.
Met die gedachte liet Shirie zich wegglijen in een diepe slaap.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 15, 2007 8:58:04 GMT 2
Mara had verbaasd toegekeken. En nu? Vroeg ze zich af. Dit was nieuw voor haar. Ze kende het niet. Het zei haar niks.
|
|
