|
|
Post by CherryOnTop on May 13, 2007 17:09:15 GMT 2
Tifa ondersteunde haar pols met haar andere hand, telkens bij elke stap voelde ze een stekende pijn. Was ze maar niet uit die stomme boom gevallen toen ze erin klom voor een takje die ze nodig had. Ze ging zitten op een stoel en wachtte op madam plijster, die er meteen aankwam. Ze wist geen spreuk die haar arm kon genezen dus kreeg ze een bitter drankje en verband om haar pols. "Deze nacht blijf je hier, straks val je weer uit een boom" klonk het, madam plijster liep weer weg om iemand anders te helpen. Tifa zuchtte en bleef zitten waar ze zat.
|
|
|
|
Post by CherryOnTop on May 17, 2007 14:20:54 GMT 2
Tifa wachtte totdat Madame pleister zei dat ze eindelijk weg mocht. Meteen stond ze op van de stoel en liep naar buiten toe.
(vervolg grote zaal )
|
|
|
|
Post by johanneke on Nov 4, 2007 20:25:10 GMT 2
Natasha kwam dubbelgeklapt binnen, terwijl ze hijgde van de pijn. Ze was die middag gewoon naar de Astronomie toren gelopen toen de pijn ineens begon. Ze was haast flauwgevallen door de pijn en ondersteund door wat mensen was ze naar beneden gebracht. ze had een ontzettende pijn in haar maag en moest bijna kotsen. Ook voelde ze zich draaierig en licht in haar hoofd. Ze strompelde naar Madame Plijster. ''Zo wat is er meisje?'' vroeg madame Plijster. '' Ik heb ontzettende pijn in mijn maag en moet bijna kotsen'' '' Oh , da's niet zo best! Ga maar even liggen ik kom zo bij je.'' zei ze en weg was ze. Natasha probeerde het zich gemakkelijk te makken, maar bleef haar verdomde maag voelen. Ze had al eens eerder zo'n last van haar buikgedeelte gehad en toen was haar blinde darm verwijderd. Ze wou niet weten wat er nu verwijderd moest worden.
|
|
|
|
Post by resego111 on Dec 15, 2007 18:36:34 GMT 2
Heel voorzichtig duwde Emma zichzelf op haar armen omhoog. Dat lukte en een glimlach verscheen op Emma's gezicht. Eindelijk...
'Dat voelt prettig he' zei Madame pleister tevreden.
'Dat kun je wel zeggen' antwoordde Emma opgewonden.
Ze sloeg de dekens van zich af en schoof haar voeten opzij. Haar voeten raakten de grond en tintelden. Dat hadden ze bijna 3 maanden niet meer gedaan. Emma bewoog haar voeten heen en weer en duwde zichzelf omhoog. Ze wankelde maar bleef staan. Blij maar geconcentreerd vervolgde Emma haar tocht. Ze schuifelde met haar voeten en kwam iets vooruit. Het ging makkelijk en Emma hief nu haar benen op en probeerde normaal te lopen. Ze bleef wankelen omdat ze het lopen bijna weer opnieuw moest leren.
Toen Emma een tijdje had rondgewaggeld hobbelde ze snel naar Madame Pleister en omhelsde haar.
'Bedankt mevrouw, eindelijk na 3 maanden heb ik weer botten in mijn armen en benen! En helemaal dankzij u!'
|
|
