Much more quiet.. {open}

[greenlightning]

Ergens was Draconic niet in staat om dat erg te vidnen. 'Sorry, man. Je redt het wel zonder haar. Misschien is eht maar beter. Jullie zijn allebei erg in de war. Mischien is wat rust wel beter.'
Eigenlijk vond hij gewoon dat een doorgedraaide Ryanne Thomas meer kwaad dan goed zou doen.

[Krista -]

"Ja maar" begon Thomas aarzelend en was even stil "Ik ken haar al mijn hele leven!" zei hij toen terwijl hij hem aanstaarde.

[greenlightning]

Draconic knikte. 'Hetzelfde geldt voor mij, Thomás. Soms moet je dignen laten rusten. Kijk naar Terry en mij. Geloof me. Laat ehr rusten. Of het komt weer goed tussen jullie, of je vindt een adner. In beide gevallen komt het goed. Als jullie allebei weer tot rust zijn gekome kunnen jullie weer nadenken. Rustig nou maar.'
Hij gaf een kneepje in zijn schouder. Terry knikte.
'Hij heeft gelijk. Laat het nu maar rusten. Je kan er niks aan doen. Maak er het beste van.'

[Krista -]

Thomas trok zijn mond open alsof hij wou zeggen dat hij dat sterk betwijfelde, maar liet het rusten en leunde naar achteren. Draconic kende Ryanne niet goed genoeg. Als ze echt kwaad was, zou ze niet rusten voordat ze wraak had genomen.

[greenlightning]

(maar ik wist toch niet dat ze kwaad was xD)

Draconic zuchtte. 'Je neemt het niet van me aan he?' Hij keek voor zich uit. Ergens zou er een oplossing zijn. Maar waar en hoe...
Hij keek naar Rachanna, pakte haar hand en drukte er een kusje op. Aan haar dnken. Ja, dat zou hem blij maken.

[Krista -]

Thomas probeerde te grijnzen en staarde vaag naar zijn boek. Hij volgde absoluut niet meer wat de leraar zei, eigenlijk luisterde hij niet eens meer naar wat de anderen zeiden. Hij had het gevoel alsof hij onder water was, en af en toe even boven kwam, en dan een vlaag van het gesprek hoorde.