|
|
Post by johanneke on Jan 3, 2008 13:21:44 GMT 2
Karl liep wat heen en weer te ijsberen bij de opening van de grote zaal. Al aardig wat mensen waren al weg, alleen maar een paar mensen waren nog in de zaal. Hij wachtte op een van die mensen: Emma Sanders. Hij had tijdens het eten al zijn moed verzameld en had besloten haar te vragen voor het gala. Hij hoopte zo dat ze ja zou zeggen. Hij was niet een jongen die snel overstuur was, maar als ze nee zou zeggen zou hij behoorlijk lang in de put zitten. Hij keek naar haar, terwijl ze in de grote zaal nog een beetje rondhing. Meteen zakte de moed weer in zijn schoenen. Bestond de kans wel dat Emma met hem meeging naar het gala? Of hield hij zichzelf nou voor de gek met valse hoop? Iemand zo mooi als zij zou toch al wel iemand hebben, toch? Hij ijsbeerde nog wat heen en weer. Hij begon besluitlozer te worden met de stap...
|
|
|
|
Post by resego111 on Jan 3, 2008 13:31:45 GMT 2
Emma zuchtte. Ging karl nou nooit weg! Ze durfde hem echt niet langs hem te lopen. Ze was veel te bang dat ze iets heel doms zou zeggen of doen.
Wat deed karl daar eigenlijk? Wachtte hij op iemand? Er waren nog maar weinig mensen in de zaal. Even schoot de hoop haar tebinnen dat hij op haar wachtte. Maar dat was, bedacht ze, echt onmogelijk. Hij was de knapste jongen van de school. Die zou nooit op haar wachten.
Zo langzamerhand wilde ze echt de zaal uit. Er was bijna niemand meer en ze verveelde zich, eerlijk gezegd, dood.
Met een trillerige zucht begon ze met lopen naar de uitgang. Gewoon alleen wat zeggen als hij wat zei, had ze zich voorgenomen.
Voorzichtig keek ze op toen ze langs karl liep en glimlachte heel, heel klein...
|
|
|
|
Post by johanneke on Jan 3, 2008 13:38:35 GMT 2
Karl schrok wakker toen Emma hem naderde. Zenuwen gierde door zijn lijf en hij kreeg enorme zweet handen. Hij tikte Emma even snel op de schouder en glimlachte even snel. ''Hoi..'' zei hij en hij was even vergeten waarvoor hij haar ook weer aantikte. Toen schoot hij wakker en vervolgde snel:''Emma..hoi.. kan ik je even spreken? Onder 4 ogen?'' Ondertussen hoopte hij sterk dat ze ja zou zeggen. Hij lachtte weer even naar haar en wachtte op haar antwoord.
|
|
|
|
Post by resego111 on Jan 3, 2008 13:44:40 GMT 2
'uh...uhm..nou...' Emma stond met haar mond vol tanden. Haar hart bonsde in haar keel. Ze werd zelfs een beetje draaierig.
Karl wilde met haar onder vier ogen praten. Wat zou het zijn...wat wilde hij met haar bespreken. Hij had toch echt op haar gewacht. Emma's maag leek op en neer te jumpen en haar buik leek te ontploffen. Ze nam zichzelf voor te denken dat hij iets heel normaals wilde vragen en wist er moeizaam uit te krijgen: 'Uh...ja, dat is goed. Tuurlijk'
Emma was blij toen ze merkte dat het er best nochalant uitkwam. Meer een beetje overdonderd door zijn vraag. Ze nam drie diepe ademteugen en voelde zich langzaam weer rustig worden. Het was vast niets bijzonders.
|
|
|
|
Post by johanneke on Jan 3, 2008 13:48:51 GMT 2
Karl hield zijn hart vast toen Emma begon te uhm'en. Aan haar eerste reactie te zien, leek het alsof ze niet al te enthousiast was. Maar hij bleef het hoofd koel houden. Hij keek haar even aan en keek toen naar de mensen die nog allemaal de zaal uitkwamen. Het was best druk hier. Hij wilde liever niet dat iedereen hoorde hoe hij een blauwtje liep. ''Zullen we even een stukje lopen?'' zei hij tegen Emma en hij liep al een beetje terug de zaal weer in.
|
|
|
|
Post by resego111 on Jan 3, 2008 13:55:20 GMT 2
oh oh, wat vond Emma dit spannend. Haar hart ging echt te keer als een dolleman. Een stukje lopen? Wat klonk dat...ze wist niet hoe ze het moest omschrijven...romantisch? Ze knikte 'Hmm' en liep met karl mee terug de grote zaal in. Er was niemand meer. Emma had dat nog nooit mee gemaakt. Een totaal lege grote zaal.
Ze glimlachte verlegen naar Karl die haar in de ogen keek.
'Wat wilde je vragen?' zei ze met haar meest normale stem.
|
|
|
|
Post by johanneke on Jan 3, 2008 14:00:12 GMT 2
Karl stond even stil en keek even wie er nog was. Niet al te veel mensen gelukkig. Hij keek haar even aan en zei toen met alle hoop:''Ik weet dat je me eigenlijk niet echt goed kent, dus is dit misschien een beetje vreemde vraag maar... Ik zou het erg leuk vinden als jij met me mee naar het gala gaat.'' Hij keek Emma even hoopvol aan en glimlachte. ''Dus wat zeg je ervan?'' Hij wachtte vol spanning af. Als ze nu nee zou zeggen, wat zou dat een enorme teleurstelling zijn. Hij duimde vol hoop en wachtte op haar antwoord.
|
|
|
|
Post by resego111 on Jan 3, 2008 14:08:19 GMT 2
Emma kreeg spontaan een brok in haar keel en een enorme glimlach op haar gezicht. Zo probeerde het te verbergen, maar het lukte niet goed. Karl had haar zojuist mee naar het bal gevraagd!!!Ze kon wel gillen. Ze wilde dansen springen en vooral hem omhelzen. Maar niets van dit alles deed ze. In plaats daarvan hield ze zich stil. Ze was te bang dat ze zou gaan gillen als haar mond openging. Na enkele seconden in zijn ogen gekeken te hebben hervond ze zichzelf en vroeg ze zachtjes, maar toch een beetje met boze ondergrond: 'Je maakt toch geen grapje he, meen je het echt?'
|
|
|
|
Post by johanneke on Jan 3, 2008 14:11:23 GMT 2
Karl keek haar even vreemd aan. Een grapje? Waarom zou dit een grapje zijn? Toen glimlachte hij. ''Nee tuurlijk niet! Geen grapje, ik ben serieus voor een keer.'' En hij keek haar weer even aan. Hij zou nu zo graag willen dat hij gedachte kon lezen. Wat zou er nu door haar hoofd gaan. Misschien wilde ze wel dat het een grapje was! Hij stond echt stijf van de spanning. ''Dus was zeg je ervan?''
|
|
|
|
Post by resego111 on Jan 3, 2008 14:21:37 GMT 2
'Nou' Emma keek naar beneden en sloot haar ogen. Ze moest dit even verwerken. Dus karl wilde echt met haar naar het bal.
Ze opende haar ogen weer en keek hem aan. Hij glimlachte nog steeds en ze werd er week van. Ze opende haar mond. Maar er kwam geen geluid uit. Je moet wat zeg, dacht ze. Je moet wat zeggen. Zeg dan wat!
'Dat lijkt me, heel,heel, heel erg leuk karl.' Emma had het nog niet gezegd of ze draaide zich om. Ze durfde Karl echt niet in zijn ogen te kijken. Met een stevige pas en haar hoofd naar beneden liep ze van hem weg.
|
|
