|
|
Post by \\ Jess' on Apr 28, 2008 22:05:38 GMT 2
Teresia kwam strompelend de brug op. Haar hand was open, en er kwam bloed uit en dat drupte op haar broek naar beneden. Het was toch nog een zware tocht geweest door het verboden bos, maar ze was terug, terug van haar broer, terug van alles waar ze vragen op had gehad. Ze had niemand iets mogen vertellen van zichzelf, zelfs William niet. Het deed haar pijn om hem te zien huilen, te zien dat hij pijn had. Dat wou ze niet, het was lang geleden. Maar ze was nu terug, en beter dan ooit, met antwoorden op haar vragen. En toch zat er haar nog iets dwars. Dat ze het niemand had verteld. Ze hoopte hier niemand tegen te komen, zodat ze kon nadenken hoe ze het iedereen kon vertellen.
Ze hield zichzelf voor dat ze niemand pijn had gedaan, en dat het wel goed zou komen. Want dat moest toch, of zat ze nu verkeerd? Ze had haar broer gezien, 1 minuut. En dat was het, maar ze had hem gezien, en dat voelde goed, heel goed. Ze wist dat hij leefde nu, en dat hij aan haar dacht. Maar nu William nog, en dat was iets wat moeilijker zou zijn dan gedacht.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 28, 2008 22:34:51 GMT 2
Het zweet liep over zijn rug en de tranen over zijn wangen. Het enige wat door zijn hoofd ging was de vraag waar ze was. Waar zijn vriendin was.
Hij was al in het bos geweest, nadat hij het hele kasteel nog eens door gerent was. Ze was hier ergens... maar waar?
Hij hoorde het hout onder zijn voeten, maar zag nauwelijks waar hij nu echt was.
Toen zag hij het, aan de andere kant van de brug. Zijn hart sloeg over en zijn adem stokte.
"Teresia!!" Zelfs zonder adem en tijdens het rennen, suiste zijn ogen door het volume van zijn stem.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Apr 28, 2008 22:41:44 GMT 2
Ze hoorde wat kraken. Had nauwelijks opgekeken, pas toen ze zijn stem hoorde kwam ze weer op de grond terecht. De tranen sprongen spontaan in haar ogen en ze bleef vastgenageld aan de grond. Pas toen ze besefte dat hij naar haar toe kwam gerend begon zij ook te lopen, wat overging in rennen. Haar hart bonsde tot in haar keel, en niet zo'n beetje zacht ook. Ze sprong zowat zijn armen in toen ze bij hem was gekomen. Ze sloeg haar armen stevig om hem heen. Ze kon zich niks beters wensen op dit moment.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 28, 2008 22:49:23 GMT 2
Ergens was hij bang dat ze weg zou rennen zodra ze hem zag, maar toen ze juist naar hem toe kwam, kwam zijn adem terug in zijn longen. Het liefste zou hij huilen van geluk, maar dat lukte hem niet. Tot hij haar tegen zich aanvoelde.
Zijn armen sloeg zicgh om haar heen en hij vergat haast te stoppen met rennen. De tranen vlogen over zijn wangen en hij tilde haar een beetje op.
"Waar was je?" Vroeg hij met een trillende stem terwijl hij zijn adem uitblies.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Apr 28, 2008 22:54:19 GMT 2
Toen ze haar stem terug had gevonden, en het pas tot haar doordrong tot hij wat had gezegt, kon ze zich weer bewegen. Ze slikte moeilijk en maakte haar gezicht schoon. Ze wou dat ze het kon vertellen. Maar het ging even niet. Ze liet hem zachtjes los en keek hem woordloos aan. Ze slikte nog een keer en kreeg toen de moed om het hem te zeggen. "Bij.. Bij.. Bij me broer" Stamelde ze en beet zachtjes op haar lip. Ze keek naar onder en durfde nu niks meer te doen. Ze schaamde zich dood.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 28, 2008 23:10:18 GMT 2
William keek haar lang en zwijgend aan. Hij snapte niet waarom ze hem dat niet had vertelt, al had ze alleen maar zegt dat ze ging en da thij het stil moest houden.
Hij schudde langzaam zijn hoofd en trok haar weer tegen zich aan. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij wou bijna vragenhoe het met hem was maar dat leek hem niet verstanig.
Toen vond hij wel woorden die paste. Misschien niet even meelevend als hij wilde, maar hij moest het weten.
"Waarom... Waarom heb je het me niet gewoon gezegt? Dan had ik niet het kasteel overhoop gehaalt, niet met volle maan de nacht buiten doorgebracht..." Hij wist het verder niet, hij was gek geworden zonder te weten waar ze was.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Apr 29, 2008 12:18:14 GMT 2
Ze slikte moeilijk en beet zachtjes op haar lip. Ze was al blij dat hij haar in zijn armen had genomen. Ze had zwijgend naar zijn borst gekeken terwijl ze hem niet aan durfde te kijken. Ze keek hem wel aan toen hij begon over volle maan, wat haar verbaasde. "Heb.. " Ze schraapte haar keel. "Heb je dat echt gedaan voor mij" Fluisterde ze. Ze kreeg opnieuw tranen in haar ogen. "Ik wou je geen last bezorgen, je leek zo gelukkig. Straks gebeurde er wat met me... En dan, dan had je er minder last van" Ze voelde nu de pijn van haar arm pas. Terwijl ze een pijnlijk gezicht trok. Ze keek hem weer aan, dit keer zwijgend.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 29, 2008 20:07:49 GMT 2
William glimlachte zwak. "Denk je dat ik gelukkiger zou zijn als je zonder maar een woord uit mijn leven zou verdwijnen?" Hij streelde zacht haar wang. Hij wilde er niet aandenken wat hij gedaan zou hebben als haar echt iets overkomen was. Hij rilde even en schudde zijn hoofd. "Als ik niets meer van je gehoort had had ik stad en land naar je afgezocht."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Apr 29, 2008 20:18:49 GMT 2
Ze schudde haar hoofd lichtjes. Ze zei niks meer, ze was er stil van geworden. Ze had nooit geweten dat hij zoveel om haar gaf, en zoveel van haar hield. Ze keek hem aan en glimlachte. "Ik wist niet dat ik zoveel voor je betekende.." Fluisterde ze tegen hem. Ze kon haar ogen niet meer van hem afhouden. "Ik ehm, denk dat ik naar de ziekenzaal moet" Ze stak haar arm uit en keek hem wat geschrokken aan. Ze veegde wat haar uit haar gezicht en bekeek de snee.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 29, 2008 20:30:58 GMT 2
"Waarom zou je dat niet doet? En ik hoopte toch echt dat die zooi in je slaapzaal dat toch verduidelijkte." Grinnikte William zacht. "Je betekend alles voor me."
Het allerliefste had hij haar tegen gesproken en gezegt dat er niet was. Maar ze was aan heling toe en hij was er niet echt goed in.
"Kom mee dan." Zei hij enkel en pakte haar hand. "Ik laat je nu echt niet meer alleen gaan."
|
|
