|
|
Post by melien on May 10, 2008 12:25:41 GMT 2
Als het zo nog even doorgaat weet hij straks nog echt alles ook.. Eigenlijk wilde ze dat soort gedachten niet denken, maar ze kon er niets meer aan veranderen. Een gevoel van angst maakte zich in haar breed. Deze angst werd weerspiegeld in haar ogen en zorgde ervoor dat haar hand automatisch naar haar moeders ketting ging die ze altijd om haar hals droeg. Ze stond op. "Waar bemoeien jullie je eigenlijk mee? Laatste keer dat ik het heb gecontroleerd is het nog steeds mijn leven." Ze zei het expres boos, alleen maar om haar angst te verstoppen.
Rose wilde nog iets tegen Cameron zeggen toen Joanna er tussen kwam. Wat had die op eens? "Trouwens, hoe komt het dat je zoveel weet over dat gedoe?" vroeg ze alsnog aan Cameron. Ze doelde op het gedoe dat er rondom Joanna en Eric plaats vond. Ze zette een vrolijk liedje in zonder het zelf helemaal door te hebben. Ze bleef naar Cameron kijken, hij had iets wat ze niet begreep.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 10, 2008 14:00:06 GMT 2
Cemeron was niet odner de indruk van Joanna. Hij had haar al tijden gedegeslagen en prikte dwars door haar houding van woede heen.
'Natuurlijk is het jouw leven. Zij bemoeit zich omdat ze van je houdt denk ik. Ik bemoei me ermee omdat ik het niet kan aanzien hoe jij jezelf kapot maakt. Hij is inderdaad jouw keuze, jouw leven, maar ik wilde zeker weten dat je het doet, wetend wat er allemaal gaande is. Meer niet.'
Op Rose haar vraag moest hij lachen. Hij schudde even zijn hoofd.
'Dat jullie mij neit zien, betekend niet dat ik jullie niet zie. Ik lijk onzichtbaar te zijn. Ik zat al uren op dat muurtje daar, en al een tijd zonder dat jullie me zagen. Neem niet kwalijk dat ik mijn oren open hou als andere mensne mij negeren.'
Hij vond eht geen probleem dat mensne hem niet zagen op zo;n moment. Eigenlijk vond hij dat wel fijn.
|
|
|
|
Post by melien on May 10, 2008 14:35:11 GMT 2
De kalmte die Cameron uitstraalde verblufte Joanna, maar tegelijkertijd irriteerde het haar. Ze kreeg geen hoogte van hem, laat staan dat ze wist hoeveel hij wist. Haar zekerheid had altijd daarin gelegen dat ze precies wist wat anderen van haar wisten, namelijk niet meer dan dat zij wilde dat ze wisten. MAar Cameron scheen meer te weten, veel meer. En dat was wat haar dwars zat. "Als je zulke goede bedoelingen hebt, waarom houd je je dan schuil?" beet ze hem toe. Ze keek hem aan, maar ze begreep alleen maar steeds minder van hem en voor het eerst sinds haar moeder was omgekomen weerspiegelden haar ogen wat ze voelde.
"En toch klinkt het enger dan het is,.." mompelde Rose. Als je er even over nadacht dan zou je al snel tot de conclusie komen dat het best griezelig was, om niet te weten of je alleen was of niet. Maar om de een of andere reden verontrustte het haar helemaal niet. Het voelde eigenlijk best prettig. Een glimlach speelde om haar lippen en ze was zich er niet van bewust dat ze nog steeds naar Cameron keek.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 10, 2008 15:01:28 GMT 2
Nog steeds gaf Cameron geen kick. Hij was neit bang van haar woede, en ook niet beldeigd. Eigenlijk ahd hij alleen maar medelijden met haar. Ze wilde zo graag haar leven in juiste banen leiden, en dan kwam hij dat verstoren. Misschien was haar waarschuwen toch niet verstandig geweest. Hij glimlachte lief en probeerde de blik in haar ogen neit te lezen. Hij wilde veel weten, maar adnermans gevoelens waren zelfs voor hem te prive.
'Ik heb mijzelf aan jou getoond, niet dan? Ik wilde me niet voor jou vergergen. Sterker nog, ik berberg me niet. Als jullie hadden gekeken, hadden jullie me gezien. Mensen gaan er zo makkelijk vanauit dat ze alleen zijn.. maar geen zorgen. Je geheimen zijn veilig bij mij. Jij doet niks waarmee je adneren zou kunnen kwetsen, dus waarom zou ik jou dan kwetsen?'
Hij merkte Rose haar blik op en voelde zich ongewoon gevleid. Hij glimalchte terug naar haar, voor hij zich weer tot Joanna rochtte. hij vroeg zich af hoelang het zou duren voor ze haar vijandige houding kon laten varen.
|
|
|
|
Post by melien on May 10, 2008 15:41:36 GMT 2
(whahaha... weetje, typfouten ontcijferen wordt steeds makkelijker nadat ik langer met jou in topics zit  ) Rose kreeg eindelijk door dat ze naar Cameron aan het kijken was, langer dan normaal. Ze keek gauw naar haar gitaar met een lichte blos op haar wangen. Ze moest toch een keer leren om niet zomaar naar iemand te gaan staren. Maar ze kon de glimlach niet van haar gezicht halen. Vanuit haar ooghoeken hield ze hem in de gaten terwijl ze mee neuriëde met de melodie. "Ow, en welke geheimen denkt meneer dan wel niet te weten?" vroeg Joanna op cynische toon. Hij maakte haar zenuwachtig. Als ze niet zo bang was geweest had ze hem misschien zelfs vertrouwd, maar de angst zat al veel te lang in haar lichaam. Ze keek hem onderzoekend aan, alhoewel dat niet echt hielp om hem ook maar enigszins te peilen. |
|
|
|
Post by greenlightning on May 10, 2008 16:02:26 GMT 2
{T_T}
'Geheimen zijn geheim, dat is waarom ik er niet over spreek. Zelfs als we alleen waren geweest zou ik je het nog nieet vertellen. Sommige dingen wil je niet dat anderen het weten en het kan zijn dat je me nooit meer recht in de ogen zou kunnen kijken als je wist wat ik allemaal weet.'
De waarheid was, dat eht wel mee viel van wat voor geheimen hij van Joanna wist. Hij wist vel, maar had niks beschamends ontdekt, tot nu toe. Alleen haar zwakte voor Eric. Dat kwam ook omdat dat was waar hij zich op richtte. Voor de rest probeerde hij zich af te sluiten. Waarom zou hij alles van haar moeten weten?? Ze was al zo onzeker...
Ondanks dat hij naar Joanna keek en tegen haar sprak, dwaalden zijn gedachten steeds af naar Rose. Ze maakte echt prachtige muziek. Misschien zou hij haar maar eens in de gaten meoten houden...
|
|
|
|
Post by melien on May 10, 2008 16:08:43 GMT 2
(  ) Joanna trok witjes weg. Ze had geen flauw idee dat het enige wat hij wist dat was wat Eric aanging. En zoals altijd als je geheimen met je mee droeg dacht ook Joanna nu aan het ergste. Dat kan niet.. Alleen Rose.. Hou op misschien... Of toch wel? Van alles spookte door haar hoofd. Ze wilde een stap naar achteren zetten maar vond dat daar de reling was. Ze herstelde zich weliswaar vrij snel weer, maar waarschijnlijk niet snel genoeg. Rose daar in tegen had niets door. Ze ging op in haar muziek terwijl ze vanuit haar ooghoeken nog steeds naar Cameron keek. De laatste klanken van het lied stierven weg en ze keek weer op. Toen zag ze pas het verschrikte gezicht van haar vriendin. Ze keek naar Cameron, misschien dat daar het antwoord op de vraag van wat er aan de hand was lag. Maar in plaats van een antwoord te vinden keek ze alleen maar naar hem. |
|
|
|
Post by greenlightning on May 10, 2008 16:17:10 GMT 2
Cameron schrok toen ze tegen de reling aanviel en dacht voor een moment dat ze flauwviel. Hij deed vlug een stap naar voren en greep haar pols. Pas toen ze zich vermande, besefte hij hoe stom dat eigenlijk was. Hij leit haar weer los en stapte vlug weer terug naar zijn eerdere plaats.
'Je hoeft je geen zorgen te maken. Voor zover ik weet, is er niks aan de hand. Ik ben wel de laatste van wie je eits te vrezen hebt. Ik schiet er niks mee op door anderen jouw geheimen te laten weten, of door jou ongelukkig te maken door je aan te vallen op je duisterste geheimen en zwakste plekken. Alsjeblefit, wees toch neit bang voor mij.'
Hij had altijd een zwak gehad voor meisjes als Joanne. Niet op de verlifzijn manier, maar wel op de vriendschappelijke manier. Misschien zelfs een broederlijke manier... hij wist het zelf niet eens. Rose was qua liefde veel meer zijn type, maar hij had zich afgesloten voor dat soort gevoelens.
|
|
|
|
Post by melien on May 10, 2008 16:24:58 GMT 2
Joanna voelde heel even zijn hand om haar pols, maar voordat het echt tot haar doordrong had hij haar alweer los gelaten. Ze sloot even haar ogen en kalmeerde wat door rustig adem te halen. Ze wist niet hoeveel hij wist, maar iets zei haar dat hij toch de waarheid sprak als het erop aankwam dat haar geheimen veilig waren. "Wie zegt dat ik bang voor jou ben?" vroeg ze rustig na een poosje. Ze ontweek zijn blik niet, integendeel zelfs.
Alles wat er gebeurde verwarde Rose alleen maar. Ze schudde haar hoofd en hield zich maar weer bezig met haar gitaar. Die snapte ze tenminste zonder moeite te doen. Ze begon weer een nieuw liedje te spelen en deze keer zong ze amper hoorbaar de tekst mee.
If we were a movie
you'd be the right guy
and I'd be the best friend
you'd fall in love with
in the end
we'd be laughing
watching the sunset
fade to black
Waarom ze voor dat liedje had gekozen wist zijzelf ook niet.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 10, 2008 16:34:15 GMT 2
'Omdat je achteruit deinsde,' glimaclhte Cameron. Hij kon haar zeggen dat het hij de nagst in haar ogen kon lezen, haar woede herkende als angst, maar hij vreesde dat hij haar daar echt mee in paniek zou brengen, dus haalde hij verder maar zijn schoduers op en glimlachte.
Zodra Rose begon te spelen draaide hij zijn hoofd naar haar om, en vergat Joanna bijna. Haar stem was bijna even mooi als die van het andere meisje en haar muziek raakte hem opniuew. De tekst ontging hem niet en hij glimalchte.
'Zo, heb je iemand op het oog? Ik kan me niks herrinneren over een jongen bij jou...' Vreemd genoeg hoopte hij zelfs dat ze niemand op het oog had. Niemand anders dan... hij?
|
|
)