... /*/open/*/

[melien]

I get in the car
Another tragic disaster
But I’m safe where I am
Yet another is captured

The traffic is stopped
People just stare
Another alert
Does the kid have a prayer?
Life is not fair

It's hard to looked outside my door
(Look outside my door)
With all the news reports and more
Yeah I’ll do my part and stay on alert
(Stay on alert)
For all the kids out there who are gettin’ hurt
It could have happened to me
(happened to me)
Can you make me believe
This could have a happy end?
‘Cause I am one of them

I try to grow up
But I am chased by my fears
It could happen to me
And I worry in tears

De klanken van het lied en de klanken van de gitaar die de stem begeleidden werden door de wind mee gedragen. Het was mooi weer, maar er was niemand op de brug waar Rose en Joanna zaten. Joanna had weer eens een tekst geschreven - de eerste in jaren - en Rose had er meteen muziek bij gemaakt. Geen wonder dat ze een rustig plekje hadden opgezocht. Joanna had anders nooit van haar leven nooit meegezongen. Het kwam nu voornamelijk door Eric dat Joanna überhaupt nog zong. Een paar weken geleden had ze niet eens een kinderliedje gezongen in het bij zijn van wie dan ook.

Nu zaten ze echter rustig in het zonnetje. Joanna zong het liedje zuiver, met ogen dicht. Je kon horen dat ze haar hart erin legde. Anders had ze het ook niet kunnen schrijven. Rose keek voor zich uit. De gitaar op haar schoot, haar vingers die de akkoorden aansloegen en haar stem die zuiver meezong, maar wel zachter dan Joanna. Haar gedachten waren een beetje afwezig, maar dat was toch niet te merken aan haar. Tenzij je haar beter kende.

[greenlightning]

Hij luisterde altijd naar haar. Hij luisterde al tijden naar haar. Niemand die hem ooit opmerkte, tot hij zichzelf aan hen toonde, dat gold ook voor Joanna. Zijn nieuws wat haar betrof was neit geweldig, en misschien neit eens voor haar bedoeld, maar toch..
Met een soepele bewging verliet Cameron de beschutting van zijn schuilplaats en stapte op twee meiden af. Hij kende beiden van naam, zoals het hoorde voor iemand als hij. Hij maakte zich geen zorgen, nooit. Ook nu niet, al was het nooit te voorspellen hoe een meisje zou reageren op zijn nieuws.
Vlak bij hen, bleef hij staan. De wind speelde met zijn lange bruine haren, even als met zijn open shirt, die delen van zijn gebruinde buiik toonden. Toch besteedde hij geen aandacht aan die details. Hij had anderen neit nodig om te weten dat hij knap was. Hij glimalchte licht en intwapenend naar de meisjes.
'Rose, Joanna,' zei hij, teriwjl hij zijn blik van de een naar de ander leit gaan, en bleef op de laatste hangen.
'Het lijkt alsof je stem emt de dag mooier wordt. Vertel me niet dat je echt enkel en alleen dankzij Eric Dalton je stem weer hebt geopend.'

[melien]

Joanna schrok zich te pletter door Cameron. Ze hield abrupt op met zingen en keek naar hem op. Ze zat tenslotte op de grond. Het duurde even voordat de woorden echt tot haar doordrongen. Hoe wist hij dat nou weer? Ze kende hem niet, niet van gezicht en al helemaal neit bij naam. Dat zou ze tenslotte weten. "S.. sorry?" bracht ze uiteindelijk uit. Wie is dat? Hoe kent hij mijn naam? Eric? Wat is er nu weer met Eric? Wacht even, hoe kan hij nou weten dat mijn stem mooier wordt? Ik zing nooit als mensen er.. Zo ging het nog even door. Miljoenen vragen schoten door haar gedachten, maar ze sprak geen enkele uit.
Rose merkte pas dat er iemand was toen Joanna arupt stopte met zingen. Dit verbral namelijk de magie van de muziek die haar in de ban had. Ze knipperde met haar ogen en keek naar de jongen die voor hen stond. Heel even dacht ze dat ze droomde, maar was er al snel achter dat dit niet het geval was. "Ken ik jou?" vroeg ze. Ze was veel minder in de verdediging geschoten vergeleken bij haar vriendin, en dat was te horen aan haar stem ook.

[greenlightning]

Cameron glimalchte nog steeds kalmerend naar Jopanna en vervolgens ook naar Rose. Hij lachte even en maakte ene halve buiging.
'Cameron Dennis Michael Liés. Het spijt me als ik jullie leit schrikken. Ik kon gewoon neit langer luisteren zonder te laten weten wat ik ervan vond. Jou muziek is werkelijk betoverd,' zei hij met een welgemeende glimalch naar Rose en vervolgens tegen Joanna: 'En ja, het spijt me als je ervan schrikt, maar ik heb je wel vaker horen zingen. Ik begrijp neit waarom je eht altijd op stille, afgelegen plekjes doet. Het is een stem die de wereld zou moeten horen. toch blijf ik erbij, ik hoopd at je die jongen niet teveel krediet geeft. Elke jongen die jouw ahd horen zingen, zou je hetzelfde hebben verteld. Hij is jouw... dankbaarheid neit waard.'
Het woord leifde hield hij maar voor zich. Ze heofde niet te weten wat hij allemaal wist van hen tweeen en wat hij allemaal ahd gezien en gehoord.

[melien]

"Je schijnt ons al te kennen dus hoef ik me ook niet meer voor te stellen denk ik zo." zei Rose met een glimlach. Ze nam zijn compliment in stilte in ontvangst. Ze bleef hem aankijken, waarom wist ze niet. Maar wat haar wel verbaasde was dat Joanna het nooit had opgemerkt. Zelfs zij had haar nog niet echt vaak horen zingen. Het verbaasde haar, maar ze hield haar mond erover. Ze bekeek Cameron liever. Hij had tenslotte niets voor niets een leuk lichaam. Leuk is nog zachtjes uitgedrukt.. Een glimlach sierde haar lippen zonder dat Rose het merkte.
Joanna keek verbaasd naar Cameron. Nog steeds in de verdediging. Iets beviel haar neit aan die gozer. Of het was het feit dat hij naar haar luisterde als ze zong, of het kwam door het feit dat hij schijnbaar zoveel wist over wat er op dit moment speelde. "Je hebt geen flauw benul waar je het over hebt. En trouwens, als ik zou willen dat iemand het hoorde zou ik wel andere plekjes gaan opzoeken." Ze vond het allemaal maar erg vreemd. En het idee dat hij naar haar luisterde vond ze al helemaal neit prettig. Nou, dat wordt dus ook helemaal niet meer zingen..

[greenlightning]

Cameron keek gekwets toen Joanna dat zei.
'Zo bedeolde ik het niet! Ik zonder me over het algemeen graag af. Het is een prettige afwisseling als je alleen bent, verzonken in gedachten en je dan toch niet helemaal alleen bent. Jij wist niet dat ik jou zag, en ik was blij dat je mij niet zag. Je zingt te mooi om ermee op te houden. Wat die jongen betreft...'
Hij zuchtte even en wierp toen een blik met medeleven op Joanna.
'Het spijt me vreselijk. Ik geloof dat jullie twee elkaar wel mogen, maar voor je je hart aan deze jongen geeft, wil ik je graag waarschuwen. In de afgelopen maand, heeft hij al meerdere meisje geplayed of geprobeert te playen, zelfs als jij in de buurt was. Ik heb het onder andere over..' Hij telde het af op zijn vingers. '...Terry Black, Shirie Ashinta, Jennice Fortein.. moet ik doorgaan?'
Het was pijnlijk om haar tidt te vertellen, vooral omdat eht waar was. Roddels zonder kern van waarheid waren simpel, maar de waarheid was altijd pijnlijk.
'Ik vind dat hij je waardereing niet verdiend. Een jongen die zo met meisjes omgaat verdiend zoeits niet, zeker niet van iemand als jij.'
Hij stopte zijn ahnden in zijn zakken en keek naar Rose. Hij glimalchte naar haar, liet een blik over haar gaan en glimalchte nog iets breder. Ze was een oprechte schoonheid, al was hij niet echt geinetersseerd in meisjes, of relaties. Hij wist dat ze naar hem keke en hem bewonderde, maar dat was niks bijzonders. Wel vleiend, dat wel.

[melien]

Rose wendde haar blik weer af. Hij was waarschijnlijk weer gewoon de zoveelste jongen. Ze haalde haar schouders op en ging zachtjes verder met gitaar spelen. Het gesprek tussen Cameron en Joanna liet ze maar voor wat het was. Tenminste dat wilde ze, maar ze kreeg ineens toch wel de neiging om zich ermee te bemoeien. Niet vanwege Eric, maar vanwege iets anders wat Cameron had gezegd. "Dan hoor je het ook een keer van een ander. Je moet me toch nog een keer uitleggen waarom je niet meer wilt zingen als anderen het horen sinds.." ze stokte. Dit had ze beter alleen tegen Joanna kunnen zeggen. Ze had haar woorden wel tegen haar gericht, maar Cameron stond er wel bij. Ze slikte toen ze Joanna's blik zag.
Joanna wist al die dingen al, wat Eric aan ging, maar toch deden ze pijn. Waarom snapte ze niet helemaal. "Ten eerste heb je het recht neit om zomaar mee te luisteren en ten tweede, denk je serieus dat ik dat neit weer?" ze zei het wat botter dan de bedoeling was, maar dat kwam voornamelijk door wat Rose had gezegd. Ze had het inderdaad nooit uitgelegd waarom ze ermee was gestopt. Ach, ze zou het toch niet begrijpen. Maar waarom moet ze er juist over beginnen als meneertje bemoeial erbij staat?? Nee, ze had niet zo'n hoge dunk wat Cameron betrof, maar dat was meer omdat ze hem - net als alle anderen - buiten wilde sluiten en hij dat alleen maar tegenwerkte door te luisteren als ze zong. En daar kon ze niet tegen.

[greenlightning]

Cameron luisterde Joanna kalm aan. Hij reageerde niet op Rose haar steun togenover hem wat eht zingen betrof, aangezien dat iets was wat tussen hen was. Hij haalde licht zijn schoduers op en dacht aan de momenten dat hij Eric en Joanna samen ahd gezien. Hij schudde zijn hoofd en glimalchte wrang.
'Als je eits hoort, dan is dat zo. Ik luister je echt neit af. Ik ben gewoon vaak onzichtbaar. Als mensen beter zouden kijken, zoduden ze me hebben gezien, maar ze gaan er eigenlijk altijd al vanuit dat ze alleen zijn. Vraag volgende keer of ik er ben. Ik zal je zeker antwoorden en weggaan als je dat graag wilt. het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Zeker niet wat hem betrof. Het is goed dat je eht weet, want sommige meisjes lijken alsnog de fout in te gaan. Slimme praatjes, liefdevolle blikken, tedere aanrakingen en ze palmen je in, om je te gebruiken. Dat zie ik liever niet gebeuren.' Stilte. 'Letterlijk en figuurlijk.'

[melien]

(uuuhm.. ik dacht dat hij een zak was?? xD )

Joanna wist dat hij gelijk had. En ze wist even goed dat Eric zo was. Ze wilde alleen uit alle macht geloven dat hij was veranderd en bovendien wilde ze Cameron buiten gesloten houden. Het boezemde haar angst in dat hij schijnbaar meer wist over haar dan vele anderen, maar tegelijkertjd voelde het ook wel weer fijn. Het verwarde haar alleen maar meer dan dat Eric al had gedaan. Ze reageerde neit meer, ze wist gewoon niet hoe ze nog moest reageren.
Rose sloeg gewoon wat akkoorden aan zodat er een wat vrolijkere melodie door de lucht zweefde. Tegelijkertijd luisterde ze echter naar het gesprek, maar toen Joanna niets meer zei verbaasde ze zich toch redelijk. "Tussen weten en het niet toelaten ligt alsnog een wereld van verschil.." mompelde ze. Ze had niet door dat ze haar gedachte had uitgesproken, maar besteedde er ook even geen aandacht aan. Ze keek even opzij naar Joanna en toen even naar Cameron. Ze kende hem amper, maar schijnbaar kende hij hen twee heel wat beter.

[greenlightning]

{hij kan een zak zijn XD maar tegen hen niet, nog niet XD}

Joanna stilzwijgen was duidelijk genoeg voor hem. Ze wist het zelf even goed als hij het wist. Liefde kon vreemde dingen met je doen. Wensen dat iemand anders was dan je eigenlijk wist. Ze wist dat hij haar gebruikte en zich niet aan haar zou binden. Dat wist ze, maar toch wilde ze blijkbaar geloven dat hij het wel kon. Het stak hem op een vreemde manier. Hij had altijd een hekel gehad aan jongens die zo emt andermans gevoelens omgingen. Net zoals jongens die vreemdgingen of meisjes aan een lijntje hielden...
Hij slaakte een geluidloze zucht en keek verwonderd op naar Rose.
'Dat is het grote pobleem. Misschien kan ze accepteren hoe hij is en zichzelf altijd achterstellen. Sommige meisjes doen dat.'
Hij keek naar Joanna.
'Maar ik geloof dat je veel beter verdiend dan dat.'