|
|
Post by Merel on May 12, 2008 12:48:20 GMT 2
Het was avond. Maar het was een mooie, heldere én warme avond. Kélian liep naar het boothuis toe. Hij keek om zich heen en vroeg zich af hoe lang dat ding nog bleef staan. Met een trap tegen de zijkant, en luid gekraak, had hij het gevoel dat het nóg eerder in zou storten. Wat hem alleen maar deed grijnzen. Misschien een goed idee voor een neiuwe grap. Grijnzend ging hij tegen een houten muur aan zitten, terwijl hij zich afvroeg of hij er niet zo dwars doorheen zou vallen als hij dat deed. Tot zijn opluchten, gebeurde er niks. Hij staarde voor zich uit diep denkend aan een neiuwe grap.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 12, 2008 13:22:24 GMT 2
Het was puur toeval dat Kyra daar zat. Misschien was toeval wel wat groot uitgedrukt, aangezien er toch een bijna magnetische band was tussen haar en haar broertje. Ze wist ook dat hij er was, maar het drong neit tot haar door. Ze was in de war. Ze haatte die jongen, maar ergens was er toch meer dan dat. het was zo.. vreselijhk verwarrend. Wilde ze hem nou te grazen nemen, of juist uit vragen? Eigenlijk wilde ze hem gewoon treiteren, zodat ze weer zouden ruzien. Hoe dan ook, hem gewoon zien. Dat ze wist waar ze aan toe was.
Haar blote voeten bungelden in het water. Het was koud, maar ook verfrissend. Anray zat verscholen in de capuchon van haar vest. Hij moest niks hebben van het water en zijn klauwtjes staken in de stof.
Voor de verandering droeg Kyra eens normale kleren. Haar vest mocht wat kort zijn, maar het toonde geen borsten, en haar broek was lang genoeg.
|
|
|
|
Post by Merel on May 12, 2008 13:38:21 GMT 2
Onder het denken had Kélian toch het gevoel dat hij niet alleen was. Hij stond op, waardoor het huis onheilspellend kraakte, en rekte zich wat uit. Hij gaf nog even en leuke trap tegen het huisje aan en liep vervolgens naar de stijger toe waar Kyra zat. Niet dat hij dat wist. Ondertussen inspecteerde Kélian het huisje verder. Ja, hier moest écht een gewéldige grap uit zijn te halen! Denkend liep hij verder.. Hij liep richting Kyra maar had dat nogsteeds niet door.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 12, 2008 13:51:15 GMT 2
Wel vragen, niet vragen... treiteren, zodat ze elkaar nog meer zouden haten...
De keuze was onmogelijk. Alsof je moest kiezen tussen chocola met nootjes, of chocola met caramel. Allebei zo heerlijk, het lag er gewoon aan waar je trek in had. Wist ze maar waar ze trek in had...
Ze liet zich achterover zakken, met haar ellebogen op de grond, zodat haar capuchon, met het katje, nog ent boven de grond zweefde. Wist ze maar welke keuze ze kon maken. Wist ze maar wat ze moest doen!
|
|
|
|
Post by Merel on May 12, 2008 14:05:22 GMT 2
Kélian keek omlaag toen er iets voor zijn voeten ging liggen. Nou eigenlijk was het Kyra die achterover leunde. Grijnzend keek hij naar haar. "Heey meid." Zei hij grijnzend,. Zijn stem klonk niet zo hard als normaal. Gewoon iets zachter, alsof hij de stilte niet wou verstoren. Niet dat hij 'om de stilte' ook maar iets gaf.. Hij glimlachte naar zijn zusje. Hij vroeg zich vaag af wat ze hier deed. En waarom hij juist naar haar toe was gekomen. Maar het deed er niet echt toe..
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 12, 2008 14:08:56 GMT 2
Kyra zuchtte diep. Toen ze haar broer achter zich hoorde, trok ze emt een hand Anray uit haar capuchon, plaatste die op haar buik en leit zich helemaal op haar rug zakken. het katje zette zijn nageltjes in haar buik en keek angstig naar het water.
'Ik word gek, Kay Kay,' piepte Kyra zielig, tewijl ze emt grote bruine ogen naar hem opkeek. hij was de enige, samen met Kaitlin, die ooit iets wvan haar hoorden. Niemand mocht iets weten van haar leven, of van haar gevoelens. Behalve zij. Ze was blij dat hij heir was en vroeg zich af of ze hem ahd geroepen.
|
|
|
|
Post by Merel on May 12, 2008 14:16:45 GMT 2
Kélian glimlachte en ging door zijn knieën. Zo dat hij met zijn gezicht niet zo heel ver boven de hare was. "Ach Kiki toch.. Waarvan word je gek dan?" Vroeg hij en hij keek haar aan in haar bruine ogen. Terwijl die van hem al even bruin waren. Vragend keek hij naar haar. Aan hem kon ze alles kwijt, dat wist ze. Omgekeerd was dat hetzelfde. Hij bekeek haar even en was blij dat ze gewone kleren aan had. Vervolgend keek hij haar weer aan.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 12, 2008 14:37:08 GMT 2
Haar handen streelden de zachte vacht van het baby poesje. Het katje spinde eerst wat wijfelend, maar leit zich vervolgens op haar buik zakken en rolde zich op. luid spinnend bleef hij liggen. Hij vertrouwde haar. Hij zou het water niet raken...
Kyra zuchtte diep en vroeg zich af hoe ze het het beste kon zeggen.
'Het... gaat om een jongen.' Begon ze. Dat was nogal breed uitgedrukt. Ze ahd zoveel jongens en op zoveel verschillende manieren. Ze halde diep adem en ging verder.
'Ik haat hem. Hij is zo'n eikel. Hij scheld me constant uit voor hoer en ik zou hem onwaardig zijn enzo... Maar toen ik hem wilde vermoorden, merkte ik dat ik hem toch ergens wel ineterssant vind. Hij is tenminste geen softie, zoals de meeste jongens hier...'
|
|
|
|
Post by Merel on May 12, 2008 14:42:27 GMT 2
Kélian moest lachen om haar eerste woorden. 'Een jongen' was voor hem, in haar zin, een heel groot begrip. Toch zei hij niks en luisterde. "Gaat ons zusje mensen sparen?" Zei hij eerst plagend maar werd toen sirieuzer. "Mag ik vragen over wie je het hebt? Want bijna alle gasten die ik ken zijn echte softies. Dus dan moet er toch echt een uitzondering zijn.." Zei hij met een glimlach en streek een pluk uit haar gezicht om haar goed aan te kunnen kijken.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 12, 2008 14:46:35 GMT 2
Kyra schudde haar hoofd.
'Ik heb hem nooit eerder gezien. Ik dacht echt dat een Zwadje was. Maar ik had hem nog nooit gezien... Hij was.. zo hoffelijk. Vreemd, hij sprak me aan emt u, terwijl hij me uitmaakte voor hoer. Het was zo vreemd...'
Ze zichtte diep en wendde even haar blik af.
'Ik wilde hem helemala neit sparen en ga het ook niet doen. Ik vind het leuk om hem te haten en ook erg leuk dat hij mij haat. Maar toch, hij is zo anders. Net zoals jij, in zekere zin. Maar jij bent mijn broer. Ik heb nooit iemand zoals hij gezien.'
Ze bewoog gefrustreerd emt haar armen. Anray deed een oogje open en sloot die toen weer. Hij kende zijn baasje inmiddels wel...
|
|
