|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 13, 2008 19:21:35 GMT 2
De bel had zonet het verlossende geluid laten horen en kinderen, jongwassenen en wat oudere leerlingen stormden de lokalen uit om zich naar het volgende te reppen of om verder van hun vrije dag te genieten. Er waren echter mensen die het wat rustiger aan deden en zichzelf lieten meezeulen door hun voeten om zo het lokaal uit te gaan.
Een van hen trok zich zo het lokaal van Gedaanteverandering uit en wierp nog een blik achter hem, naar Anderling die met haar toverstok verschillende voorwerpen begon te betasten om ze keurig in haar koffertje te krijgen of wat ze er ook mee wou bereiken. Onverschillig haalde de jongen zijn schouders op en streek een lok, bruin haar uit zijn gezicht gezien het voor een keer niet in de gel was gestoken maar in een keurige middenscheiding op zijn hoofd stond. Hij was er niet lelijker mee maar het was gewoon vreemd om hem eens zonder gel in zijn haar te zien. Zijn groene ogen zochten iets anders om naar te kijken en uiteindelijk besloot Illias maar om naar de trappen te kijken. Hij stapte op eentje en liep ondertussen al naar beneden terwijl het ding dacht waar hij zou eindigen. De jonge ravenklauwer had geen haast. Het was zijn laatste les geweest vandaag en nu kon hij rustig zijn eigen, gemakkelijke gangetje gaan.
De trap had besloten dat hij vandaag eens wilde stoppen bij de hal en Illias nam er maar genoegen mee. Hij stapte van het meubilairstuk af en keek eventjes in het rond, beslissend waar zijn voeten hem dit keer heen zouden slepen. Misschien naar de leerlingenkamer om zijn spullen te dumpen of misschien naar buiten om te genieten van het zonnetje.
|
|
|
|
Post by Krista - on May 13, 2008 19:36:42 GMT 2
Een leerling die sowieso opviel omdat hij bij sommige leerlingen tot net boven hun navel kwam, spurtte door de gangen. Zijn kleine beentjes moesten opmerkelijk vaak heen en weer om er voor te zorgen dat hij vooruit kwam. De zwarte schooltas bonkte op zuin vetloze schoudertjes.
Colin Levans, griffoendor (en er trots op) van 11 jaar, probeerde in alle haast bij zijn les verweer tegen zwarte kunsten te komen, totdat het opeens (maar veels te laat) in hem op kwam dat hij nu al uit was, en pas morgen die desbetreffende les had. Hij leek even in elkaar te slinken van de nederlaag, maar dat was al weer voorbij toen hij een jongen zag lopen. Hij had geen idee wie dit was, maar hij moest toch wel speciaal zijn? Dat moest! Hij probeerde zo dapper mogelijk in de richting van de jongen te lopen terwijl de camera heen en weer bungelde om zijn schriele kippen nekje "Wat doe je?" klonk vervolgens zijn hoge piepende stemmetje galmend door de gangen. Geïnteresseerd staarde hij Illias aan.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 13, 2008 19:55:16 GMT 2
In alle rust en vrede legde Illias zijn hand in zijn nek en liet zijn nekwervels kraken op een zalige manier. Hij zuchte er diep bij en liet zijn hoofd even verder in zijn nek rollen tot hij uiteindelijk voelde dat zijn nek er weer voor een tijdje tegen kon. Hij had zijn ogen gesloten door het genietend effectje en knipperde opeens met zijn ogen toen hij haastige voeten door de gangen hoorde galmen. Hij zuchte overdreven luid en keek naar de rustverstoorder. Een iel mannetje was wat hij zag. Het leek alsof zijn nek elk moment kon knakken door de zware camera die om zijn nek hing. De 17-jarige jongen hoopte vurig dat hij geen contact zou krijgen met de vreemde jongen. Niet verbaal en al zéker niet fysiek. Het jongetje zag er wel uit dat als hij wou stoppen nog zou worden meegedragen worden door de bewegende tas en camera.
Een opgeluchte, maar ook deels geïrriteerde, zucht kwam vanaf Illias' rozige lippen toen de jongen stopte, maar dan ook écht stopte en niet verder werd getrokken zoals hij verwacht had. Maar het iele stemmetje deed hem onzichtbaar kippenvel krijgen op zijn bedekte armen en onderin zijn nek. De jongeman wierp maar een voorzichtige glimlach en keek recht voor zich uit. "Niet veel speciaals, jongeheer..." mompelde hij daarna voordat hij weer aanstalten maakte om verder te lopen. Het weinige beetje reputatie dat hij nu al had zou er, volgens hem, enkel onder kunnen lijden als hij langer met deze Schlemiel zou ophangen.
|
|
|
|
Post by Krista - on May 13, 2008 20:23:02 GMT 2
Op de een of andere manier wist hij gewoon dat Illias iets interessants te bieden had. Hij wist niet wat de reden daarvoor was maar de jongen intereseerde hem, en alles wat hem interesseerde, daar moest hij mee praten (als het kon praten) of er anders een foto van maken. Zijn vingers grepen al bijna naar het antieke fototoestel, waarvan niet eens zeker was of die het wel deed, maar hij bleef aarzelen. Misschien vond Illias het niet zo leuk.
Hij besloot het over een andere boeg te gooien, en gewoon aardig en beleefd te blijven. "In welke afdeling zit je?" ratelde hij dan "Ik zit in Griffoendor, dus misschien jij niet, maar ik heb je nog nooit gezien hier". Wat vreemd was want Colin wist bijna wie íedereen was. Ook de mensen die niet met hem wouden praten, want die waren het meest interessant
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 13, 2008 20:57:08 GMT 2
Illias beet zachtjes op zijn onderlip toen hij nog niet met rust werd gelaten door de jongen. Hij draaide zich om en het lukte nog net om zijn irritatie van zijn gezicht te halen. "Ravenklauw..." kwam er iets venijniger uit dan hij had willen laten merken. Het was allang duidelijk dat niemand Illias nu moest lastig vallen. De lessen van vandaag hadden hem al irritant genoeg gemaakt, mede omdat hij vandaag Dreuzelkunde had gehad en zijn haat tegenover die walgelijke wezens was té groot. De reden waarom hij het vak ooit had willen doen was hem nog steeds een vraag. "Het zou me niets verbazen dat je me nog nooit hebt gezien. Ik loop niet graag in de kijker..." mompelde hij daarop en staakte zijn pogingen om te vluchten. Hij wierp een vlugge blik op het antieke toestel rond het magere nekje van Colin en fronste even. Als hij ook maar durfde een foto van Illias te maken zou hij er later nog zeker van horen. Hij haatte dat toestel. Een toestel zoals dat had zijn grootste fout van zijn leven vastgelegd, de aanslag op zijn vader. Een van zijn vaders vriendjes had toen alles mooi vastgelegd. Een lichte huivering kronkelde langs zijn rug naar beneden terwijl hij vanuit de hoogte naar Colin keek. Zijn blik verried iets van irritatie en arrogantie tegenover de arme, jonge griffoendor.
|
|
|
|
Post by Krista - on May 13, 2008 22:03:04 GMT 2
Colin aarzelde even over het feit of hij hier nog wel mee door moest gaan, en beet voor het idee zachtjes op zijn onderlip. "Wel, dat kan een verklaring zijn" voegde hij er dan aan toe, en besloot het op een neutraler onderwerp te houden. Zwerkbal leek hem wel een goede optie. "Hou je van zwerkbal?" bestormde hij Illias weer met vragen "Ik wel, ik ben fan van.. van het team van Groot Britannie, daar ben ik geboren. Waar ben jij geboren? In welk jaar zit je nu, of heb je al een andere keer op een andere school gezeten. Behalve de basisschool, want dat telt niet. En ben je volbloed? Ik wel!". De ene na de andere vraag vloog zijn mond uit. Maar hij wou nu eenmaal heel veel weten van andere mensen.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 13, 2008 22:28:01 GMT 2
Een diepe zucht kwam weer uit de mond van Illias en keek naar de jongen. Hij had veel zin om uit pure stress nu een sigaret op te steken, een gewoonte die hij eigenlijk al jaren geleden had opgegeven maar zo af en toe moest hij er nog eentje opsteken gewoon om de stress kwijt te raken. Maar ze stonden nu ook midden in de hal. Hier roken zou hem enkel problemen op de nek halen die hij niet meteen moest hebben. In de plaats daarvan begon hij de kootjes van zijn vingers te kraken. Een andere manier om zijn stress kwijt te raken. "Zwerkbal interesseert me weinig, jongeheer. Net zoals enige andere sport." mompelde hij daarop voordat hij zich omkeerde naar de trap, uitkijkend of hij een vriend van hem zag die hem eventueel kon redden. Toen hij echter niemand zag keek hij weer naar Collin en zuchtte diep. "Ik heb enkel op Zweinstein gezeten. Ik zit nu in mijn laatste jaar, het zevende jaar. Waar iedereen van 17 hoort te zitten." mompelde hij ongeïnteresseerd. Hij keek even naar Colin en toen drong het tot hem door dat hij de naam van de jongen geeneens kende en dat de jongen ook zijn naam waarschijnlijk niet zou kunnen weten. Het zou waarschijnlijk beter zijn zo. Zo was het moeilijker om de jongen te herrineren en hij wou deze kleine, iele dwerg liefst zo snel mogelijk vergeten. Die piepstem in het bijzonder.
|
|
|
|
Post by Krista - on May 13, 2008 22:35:37 GMT 2
Colin merklte niet eens dat er een aantal vragen waren waar Illias niet eens antwoord op gaf, zo erg leek hij uit elkaar te barsten van energie en opwinding. Zijn vingers schoten naar de fotocamera maar in zijn haast liet hij het uit zijn kleine vingertjes glippen. Met een gekletter belandde het op de tegels van de hal. Een veer sprong eruit en kwam een paar meter verder neer. Colin leek nu alles behalve vrolijk. Zijn hele léven, zo ongeveer, was daarnet op de grond gevallen. Misschien kon hij het nog maken. Een paar tranen welden op in zijn ooghoeken, maar hij probeerde het weg te bijten. "Een ongelukje" piepte hij zacht.
Totaal in zichzelf gekeerd, zoals altijd, slenterde Kaitlin door de verlaten gangen. Iedereen was nu óf in de leerlingenkamer, óf in een les, dus het was niet echt waarschijnlijk dat ze hier mensen tegen zou komen. En daarbij, dat wou ze ook niet eens, want ze was redelijk gesteld op haar privacy. Maar toen een gekletter in de gang nabij haar klonk trok het toch haar aandacht en liep ze soepel richting het geluid. Ze bekeek het schouwspel vanaf een paar meter, voordat ze zich erin zou mengen. "Wel" mompelde ze zachtjes "Het dwergje uit griffoendorland heeft zijn levenswerk geruineerd. Goed gedaan". Een flauwe glimlach verscheen op haar bleke gezicht, en ze haalde een hand door haar haar voordat ze soepel op Illias en Colin af liep.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 13, 2008 22:58:20 GMT 2
Illias zag het al gebeuren. De kleine handjes die zich om de camera sloten. 'Gaat hij een foto trekken van mij?!' schoot er door zijn hoofd maar toen hij de camera op de grond zag vallen trok een brede grijns om zijn gezicht. Hij moest zelfs op zijn onderlip bijten om niet in lachen uit te barsten. Het was zo grappig de manier waarop het kleine jongetje zo overdreven deed over een dom apparaat als een camera. Maar toen hij een andere stem hoorde streek hij zijn gezicht weer figuurlijk glad.
Hij had weer een pokerface waarop je geen enkele emotie kon aflezen. "Goedenmiddag, jongedame." zei hij op een koele manier. Hij leek altijd op te fleuren als er meisjes in de buurt waren. Zeer waarschijnlijk was dat omdat hij sowieso al een status had van charmeur en dat hij wenste te onderhouden.
|
|
|
|
Post by Krista - on May 14, 2008 7:17:06 GMT 2
Colin zag er nu echt uit alsof hij onmiddelijk in tranen uit kon barsten, maar met de stem van Kaitlin keek hij om. HIj herkende haar vaag, voornamelijk omdat ze hem ooit eens wat had toegesnauwd in de gangen, maaar dat had er wel voor gezorgd dat híj haar kende. En zij hem ook. "Het is niks" zei op een té optimistische toon die bijna niet meer als normaal kon worden beschouwd "Ik maak het wel, of ik vraag iemand het te maken". Hij had niet gezien dat Illias op het punt stond in lachen uit te barsten.
Weer was Kaitlins eerste neiging : negeren, maar toen Illias iets tegen haar zei was ze gedwongen terug te praten. Daarbij had ze niet meteen een slecht gevoel over hem, zoals ze bij de meeste leerlingen deed uit andere afdelingen. Deze was van ravenklauw, had ze al in een blik gezien, om het wapen met de arend die op zijn borst prijkte. "Hoi" was het vrij botte antwoord, maar er zou geen dag voorbij gaan dat Kaitlin niet een keer bot was. Het feit dat ze wat terug zei was al iets behoorlijks.
Ze plaatste haar slanke hand op haar middel en nam de twee jongens in zich op. Voornamelijk Illias, omdat Colin het proberen niet eens waard was, en daarbij door zijn lengte vaak aan het gezicht onttrokken was.
|
|
