Nighttime

[Madjic]

Carmen keek Miquel verbaast aan, benieuwt wat hij nu weer van plan was. Eerst dacht ze dat hij ging roepen dat ze hem aan het pesten was ofzo, was nog wel mogelijk, maar daardoor kwam wat hij werkelijk deed wel als een verrassing.
Ze slaakte een kreet en legte haar handen meteen op haar kont om te voorkomen dat haar rood/ witte nachtjapon volledig omhoog vloog. "Miquel!" Gilde ze mee ze de wind langs haar oren voelde suisen, haar haar omhoog vloog en ze het raam waar ze uitgesprongen zag verkleinen. Ze kneep haar ogen stijf dicht omn maar niet te hoeven zien wat er gebeurde.
Pas toen ze de grond onder haar voeten voelde, opende ze haar ogen. Al stapte ze snel op Miquels voet. "Koud." Zei ze zacht, doelent op haar blote voeten op de koude grond.
Ze keek op naar hem en viste een pluk haar voor haar gezicht weg, die door de val niet helemaal goed was gevallen. "Wat heb je nu weer voor een stunt uitgehaalt?" Haar ogen glinsterde en haar stem klonk vrolijk. "Waar jij me naartoe brengt, mijn koning."

June staarde met open mond naar het raam. "Hij is gek geworden." Mompelde ze en wierp even een blik op Roc omhoog gevlogen was.
Ze keek naar Devon toen hij zei dat het een goed idee was en beet op haar lip. "Liever niet." Zei ze zacht en hield haar benen nog een stukje, wat werkelijk nog geen centimeter was, van Devon vandaan. In enkel een licht roze nachtjapon was dit niet echt het beste wat ze kon denken. Ze was al blij dat William dat nog niet bedacht had, die het overgens toch te druk had om daarover na te denken, en dat Devon het nog even niet in de gaten had.
Desondanks kreeg ze kippenvel en verborg ze haar hoofd weer een beetje in de slaapzaak. "Gaat niet zo makkelijk met mij erbij he?" Vroeg ze met een gedempte stem. Ze plukte even een beetje nerveus aan de punt van de warrige vecht, waarin ze haar haar had gebonden.

Roc had sneller dan hij dacht het raam bereikt en tuurlde naar beneden, maar hij zag niets en hoorde ook al niet. Hij vloekte binnesmonds en liet zijn hand met zijn stok erin zakken. "Tot dus ver deze avond." Gromde hij zacht. Hij wilde zich weer omdraaien, maar deed dit niet.
"Laat ze, Angel." William ging op zijn buik liggen en keek naar Roc. Hij wist dat ze er niet veel tegen konden doen. Hij keek even naar Devon en schudde zijn hoofd. Ergens voelde hij de neiging om te zeggen dat ze nu net zo goed konden gaan nu ze toch bezig waren, maar hij bedacht zich net op tijd en verklaarde zich vervolgens gek.

"Ik zal je altijd beschermen mijn lief! Niemand komt aan jou zolang ik er ben!" Riep Ty heldhaftig en keek naar William alsof het een draak was. "Dus vrees mij, jij snode man, want ik zorg ervoor dat jij Joey nooit meer kwaad zal doen!!!" Hij stak zijn hand uit en wees naar William.

[greenlightning]

Miquel lachte stralend anar haar en voelde haar warmte. Hij leit zijn blik zakken naar haar voeten. dat was iets waar hij nog neit bij stil had gestaan. Hij trok zijn vest vest uit en trok haar die aan. Hij was natuurlijk veel te groot, maar wel lekker warm.
Hij tilde haar zacht op en hield haar in zijn armen vast, voor hij haar een zachte kus op haar mond gaf. 'Laten we dan maar gaan, mijn koningin,' zei hij zacht. Het was ongelovelijk dat hij haar nu al twee keer bijna kwijt was. Waar zeurde hij toch over? Hij wist dat ze alles voor hem was... En hij voor haar. Dat hoopte hij.

Devon lachte en knikte even naar June.
'Sorry, Love.' Hij gaf haar een lief kusje op haar voorhoofd. 'Als je wil dat ik je wat ruimte geef, dan verpop ik wel tot een vlinder hoor,' glimalchte hij, wetend dat hij zich als een vreemd soort rups had gedragen. Zijn hadnen lagen op haar billen, bijna direct erop, aangezien haar kelding neit al te dik was. dat wist hij al een tijdje, maar voor het eerst kwam eht in hem op dat ze zich er misschien ongemakkelijk bij kon voelen. Hij streelde er acht over, aangezien hij nog geen antwoord had.

Joey hapte piepend naar adem en viel toen volledig stil .Zijn lichaam kon geen geluiden meer makne. Hij lag geluidloos te hikken en te schokken. Heyt lachen stopte niet en hij was te moe om nog iets adners te doen. Hi jhad Ace erg gemist, maar vond alle onzin en vriendschap terug in Ty, iets wat hij nooit had verwacht.

[Madjic]

Het was niet dat ze verwachtte het daadwerkelijk koud te gaan krijgen, maar toch was Miquels zorgzaamheid zogezegd hartverwarmend. Ze sloot haar ogen even terwijl ze haar hoofd even tegen hem aan liet rusten toen ze eenmaal in zijn armen lag. Ze opende haar ogen weer toen ze zijn lippen op de hare voelde. "Waar gaan we dan heen?" Vroeg ze toen lichtelijk nieuwsgierig. Ze was niet bang om achtervolgt te worden door Roc, hoe graag hij dat ook zou doen, of ontdekt te worden. Maar toch was het niet toe gestaan om zo laat nog buiten te zijn en vooral nu en zo niet. Wat zou een leraar wel niet denken als hij hen zo zag.... waarschijnlijk wat er ook echt aan de hand was. Dat Miquel haar van haar kamer had ontvoert op z'n minst.

June richte haar ogen op de zijne en schudde licht haar hoofd, al was ze in een tweestrijd. Aan de ene kan t vond ze dit niet geheel prettig, vooral omdat de andere jongens erbij waren. Maar aan de andere kan kon ze de kippenvel op haar armen als niets anders dan prettig omschijven. Dus vervelend vond ze dit ook weer niet.
"Ik lig ze prima." Fluisterde ze zonder haar ogen van hem af te wenden. Ze wou dat ze wist wat hij dacht, dat ze wist wat hij misschien wel verwachtte...
"Als jij tenminste ook goed ligt en genoeg ruimte hebt. Dit is nou eenmaal niet zo... ruim." Zei ze onzeker, nogaltijd in zijn ogen starend.

Ty keek om naar Joey terwijl zijn vinger nog naar William wees. Maar hij sprong naar achter toen hij hem toch. "Joey, my precious! Keep breathing! Keep breathing!" Riep hij wanhopig en schudde Joey door elkaar. "I don't want to lose you! We had our whole life together!!"
Ook William schoot nu in de lach, al was hij ergeng bang dat Joey zometeen echt het loodje legte door het lachen. Hij duwde zich een beetje op en keek naar Joey en Ty, maar Ty maakte zich totaal geen zorgen, integendeel zelfs.

[greenlightning]

Miquel glimalchte naar haar en haalde licht zijn schoduers op.
'Ik heb geen idee. We kunnen een warme plek opzoeken. Wat dacht je van de kamer van hoge nood? Niemand die daar nu nog komt.. Althans, dat hoop ik. Anders heb je grote jans dat we iets verstoren.'
Hij kon eht neit laten om te grijnzen en begon al in die richting te lopen. Ze moesten tenslotte toch naar binnen, dus het maakte niet uit of ze zich nog zouden bedenken.

Devon was vooral opgelucht. Hij legde zijn hoofd tegen haar aan en glimlachte.
'Niet ruim ,maar wel erg gezellig. Sorry, ik lig gewoon graag tegen je aan.' Af en toe begreep hij zijn vriendinniet. De eerste dag dat ze elkaar ahdden ontmeot, hadden ze het bijna gedaan en nu ze ene tijdje samen gingen, leek eht alsof ze het neit wilde. Hij hield zich in, want hij wilde haar neit kwetsen, maar ergens was hij toch... ja wat was het eignelijk? Teleurstelling?
Op dat moment merkte Devon voor het eerst Joey en de jongens op. Hij staarde hen enkel aan en merkte toen droog op: 'Als je hem mond op mond beademing geeft gaaf ik me werkelijk zorgen om jullie maken.'

Dat was teveel voor Joey. Hij rolde zich op zijn buik, en kroop, eigenlijk op zo'n zelfde rupsmanier als Devon in de slaapzak ahd gedaan en liet zich neerzakken bij het raam. Hij hapte naar adem en probeerde het lachen weer onder controle te krijgen. Hij hijgde diep en kwam redelijk tot rust, voor hij opnieuw begon, maar dit maal met heel wat meer lucht dan eerder.
'Je vermoordt me,' lachte hij tegen ty en schudde ongelovig zijn hoofd. Dit was zowel leuk als verschrikkelijk Je doodlachen had nog nooit zo letterlijk geklonken.

[Madjic]

Carmen grinnikte. "Als dat zo is dan weten we in iedergeval dat we niet de enige zijn op deze school die zo gek zijn." Zei ze speels. Ze sloeg haar armen om zijn nek voor wat extra steun en keek even over zijn schouder naar de nacht. "Ik kan trouwens wel lopen hoor, als we binnen zijn tenminste. Daar is de grond wat minder koud." Ze keek hem weer aan en glimlachte. "Maar de kamer van hoge nood is goed. De kans dat ze ons vinden is dan klein, want dan moeten ze wele cht dezelfde gedachte hebben als wij..."

June hield haar adem even in en sloot haar ogen toen ze wist dat Devon niet meer naar haar keek. Ze wilde wel huilen en schreeuwen. Ze wist niet eens wat ze zelf wilde.
Natuurlijk vond ze dit ook fijn. Ze wilde niets liever dan zo dicht mogelijk tegen Devon aanliggen. Maar hoe kon ze dat doen zonder bang te zijn voor dingen die konden gebeuren. Dingen die ze eerder nog voorstelde om te doen! Iets waarvan Devon degene was die zei dat het niet moest. En nu was ze ook maar te bang om eraan te denken. Buiten dat zou William Devon vermoorden als hij erachter kwam of zou hij haar totaal vervreemden. Twee dingen die echt niet wilde.
Ze opende haar ogen weer, maar keek Devon nu niet meer aan. Ze was bang dat hij het in haar ogen kon lezen. Ze wilde hem niet teleurstellen.
"Dan moet je blijven liggen, want ik wil niet dat je weggaat." Zei ze ontzettend verlaat en met een zachte stem.

Ty keek even verbaast naar Devon en toen fleurde zijn gezicht op. "Hey! Dat is pas een goed idee. JOEY!!! Kom hier in kan je redden! Ik zei toch dat ik je geen kwaad zou laten gebeuren." Hij liep met uitgestoken armen naar Joey toeliep. Hij liep vrij langzaam om Joey de kans te geven om nog te ontsnappen, zo zou het spelletje tenminste op gang blijven.

[greenlightning]

Miquel grijnsde alleen maar en begon te lopen.
'Wie weet. We zijn niet het enige stelletje, toch? Ik bedoel, het is niet alsof wij de enige zijn die ooit iets gedaan hebben, dat weet ik zeker, om meerdere redenen.'
Hij lachte toen hij dacht aan de condooms die hij had gevonden op de grond in het bos en de ongebruikte die hij was tegengekomen in de kastjes van jongens op zijn slaapzaal. Hij wist wel beter, maar moest toegeven dat hij liever geen stelletjes tegenkwam die de liefde aan het bedrijven waren, als hij dat van plan was. Dat was... ergens nogal vervelend.

Devon keek direct op bij het horen van haar stem en grijnsde breed.
'Ik ga enrgens naartoe, Love,' fluisterde hij, voor hij haar voorhoofd opnieuw zoende en zijn hoefd tegen de hare liet rusten. Hij sloot zijn ogen, zacht met zijn ahnden over haar achterste strelend. Hij kon eht niet laten. In gedachten voelde hij hoe de rest van haar lichaam moest voelen, zonder de ergernis van kleren. Helaas riep hij daar eits mee op, waar hij neit op zat te wachten, nu ze zo dicht tegen elkar aan lagen. Heviger dan hiervoor, protesteerde er iets in zijn broek, maar hij deed of zijn neus bloedde en zei er niks over. Soms kon je beter zwijgen.

Joey verstijfde bij Ty's stem en staarde hem aan, in pure doodsansgt. Hij wilde neit vluchtne, want dat was laf. Ty was neit zo gestoord om het werkelijk te doen, toch? Toch? Hij had kippevel over zijn lijf en lachte wat schaapachtig.
'Ik geloof... dat ik alweer in orde ben,' zei hij, zo opgewekt mogelijk. Het was nog steeds lachwekkend, maar zelfs voor de grap hoefde hij neit emt ene jongen te zoenen. wat zou Natasha zeggen... en Shirie? Hij moest er neit aan denkn! Dat zouden ze hem nooit laten vergeten...

[Madjic]

"Ja dat klopt wel maar..." Carmen viel even stil. "Ja, daar heb je me. Op de een of andere manier zie ik het niet voor me... Nou moet ik toegeven dat ik het me twee jaar geleden ook niet voor me had gezien dat ik op dit punt zou zijn, dus mijn oordeel is niet helemaal goed." Ze glimlachte en drukte een zachte kus in zijn hals. "En ik denk niet dat ik wil weten wat die meerdere redenen zijn, serieus." Opnieuw een kus, vlak naast de plek waar haar lippen daarvoor even gezeten hadden.
Ze moest toegeven dat haar vrienden en de mensen die ze goed kende ook wel totaal anders waren dan Miquels vrienden. Ze wist dat June als de doods was voor het hele idee, Roc die was te lomp om er bij stil te staan, William zag Teresia te weinig om eraan te kunnen denken, Ty wilde ze eigenlijk niet weten en Xander.... ja dat wilde ze al helemaal niet weten. In haar hoofd ging ze haar vrienden na, maar het kwam erop neer dat ze toch wel een 'stapje' vooruit was.

June sloot ook haar ogen, maar niet om dezelfde rede als Devon. De tweestrijd in haar woelde verder en harder dan net. Moest ze doen alsof het niets speciaals met haar deed wat Devon deed of moest ze zijn hand juist wegduwen? In werkelijkheid wilde ze geen van beide dingen doen.
Ze opende ogen toen ze iets voelde. Langzaam voelde ze kippenvel over haar hele lichaam komen, al wist ze niet wat die kippenvel betekende of hoe Devon het zou intepeteren. Ze slikte even en keek een seconde naar Devon, die deed alsof er niets was. Dit maakte haar alleen maar banger dan ze al was. Ze wist nu zeker dat ze Devon teleur zou stellen als ze zou weigeren, op wat voor manier dan ook.

Ty bleef meteen stilstaan en keek met een pruillipje naar Joey. "Weet je het heel zeker? En als ik nou dood ga? Red jij me dan?" Er verscheen een nieuwe grijns op zijn gezicht en maakte zich al half gereed om te doen alsof hij lag te criperen.