No, I'm not lost. ::Scott & Lina::

[melien]

Alhoewel de hemel was bedekt met wolken was het niet koud. Er was bijna geen wind en de temperatuur lag waarschijnlijk ergens rond de twintig graden. Gisteren had ze de dag in de leerlingenkamer doorgebracht, en vandaag was ze maar gewoon de school gaan verkennen. Ze had geen flauw idee waar wat was, en was dan ook niet verbaasd dat ze ineens op een van de bruggen stond zonder te weten waar ze net vandaan was gekomen, laat staan dat ze wist waar de brug heen zou leiden.

Daar stond Lina nu. HAar lange, zwarte haar hing losjes over haar schouders heen. Haar ogen waren omlijst door haar zwarte wimpers die alleen maar zwarter waren door de mascara, en een lijntje benadrukte haar ogen nog eens extra. Ze had een jurkje uit de nieuwste collectie van Dolce&Gabanna aan, met daaronder een spijkerbroek. Ook haar eeuwige naaldhakken ontbraken niet. Al in al was het een plaatje zoals ze daar stond, leunend op de reling. De glinsterende diamantenring om haar vinger gaf het nog eens een extra sprookjesachtig uitzien.

[Krista -]

Een paar meter verderop kwam een jongen aansloffen die er niet zo modebewust uit zag als Lina, het verband dat hij om had om de gebeurtenissen van een paar dagen geleden een beetje te verbergen, was inmiddels groezelig van het vuil en de etter geworden. Rond hem hing een geur die niet op die van een levend wezen leek. Het was een mengsel van zalf, ontsmettingsmiddel en daaronder nog steeds de geur van verbrand vlees. Die laatste geur leek niet weg te gaan.

Scott leek zelf niet echt onder de indruk van wat hij zichzelf had aan gedaan. Er was ook bijna geen verschil in zijn leven, behalve dat de mensen in de gangen nu elkaar nog vaker aanstootten en op hem wezen als hij voorbij liep. Daarom was hij eigenlijk ook naar buiten gegaan, om de blikken van mensen te ontwijken. Toen hij Lina zag wou hij eigenlijk meteen weer omdraaien en weglopen, maar stond als het ware aan de grond genageld. Lina, het meisje waar hij diep in zijn hart verliefd op was, al sinds de 2e, alhoewel ze ouder was. En dat terwijl Scott de liefde al jaren geleden had afgezworen, puur omdat hij er niet in geloofde

[melien]

Een luchtig briesje waaide het geluid van de voetstappen van Scott naar Lina toe. Ze draaide haar hoofd om te kijken of het missschien iemand was die haar bekend voorkwam. Een glimlach sierde haar gezicht, ze wist weer waarom ze zo graag naar school was gegaan, het voelde fijn om rond mensen te zijn.

Het duurde even voordat ze Scott herkende en kon plaatsen. Ze kende zijn naam weliswaar niet, maar hij kwam haar toch wel degelijk bekend voor. Haar hand ging weer naar haar ketting, een tic die ze niet kon afleveren, terwijl ze Scott's kant uit bleef kijken. Ze zwaaide even naar hem, voordat ze weer verder ging met in de verte staren. Ze wist niet wat ze anders moest doen, hij was tenslotte een jongen en hij stond ver weg. Geen enkele reden om een gepsrek aan te knopen dus.

Een zucht ontsnapte aan haar lippen. Ze ging met een hand door haar en besloot maar om verder te gaan met ronddwalen. Ze wist niet welke kant ze het beste op kon gaan, maar besloot uiteindelijk maar om langs Scott te lopen, aangezien ze van de andere kant was gekomen. Ze duwde zich af van de reling en liep nrichting Scott, maar echt ver kwam ze niet. Ze werd verrast door een uil die tegen haar aanvloog. Ze slaakte een gilletje, ze was geschrokken. Ze verloor haar evenwicht en viel, maar moest er wel om lachen. Een heldere, vrolijke lach vulde de stilte toen ze de uil herkende. Het was haar vaders uil.

[Krista -]

Scott mompelde iets in zichzelf en begon weer verder te lopen, terwijl hij zijn blik strak op de grond gericht hield, aangezien hij gewoon botweg weigerde om ook maar een keer Lina's kant op te kijken. Als hij dat deed raakte hij er alleen maar zelf van in de war, en dat was iets wat hij niet nodig had. Hij stak zijn handen in zijn zakken en voelde erin, maar alles was leeg, net als zijn hoofd. Gedachteloos.
Toen hij plotseling het gilletje van Lina hoorde toen hij haar gepasseerd was, had hij het idee dat hij een halve hartaanval kreeg, en sprong bijna achteruit, met zijn handen defensief omhoog gehouden. Pas toen hij zag dat het een uil was liet hij zijn armen weer zakken en gromde iets binnendsmonds, wat vrij onaardig was. "Doe eens normaal oké!?" mompelde hij er achteraan, nog steeds geschrokken van het plotselinge stemgeluid.

[melien]

Lina krabbelde overeind, want om nou te zeggen dat de grond lekker zat? Nee, dat was niet zo. Ze raapte de uil op en wilde zojuist kijken wat deze had meegebracht toen ze de woorden van Scott opving. Ze draaide zich naar hem om. "Had je ergens problemen mee?" vroeg ze rustig. Het kon haar vrij weinig schelen dat hij iets onaardigs zei, maar het verbaasde haar wel dat hij zo geïrriteerd raakte van haar.

Ze keek even onderzoekend naar Scott, maar uiteindelijk richtte ze haar aandacht toch maar wel op het pakketje wat de uil bij zich had. Toen ze het eenmaal in haar handen hield vloog de uil weg, op zoek naar een plek om te slapen. Ze haalde het bruine papier weg. Wat ze in haar hand hield was een arabisch tijdschrift. Ze keek er verbaasd naar, wat moest ze daar nou weer mee?

[Krista -]

"ja" zei Scott kortaf terwijl hij zijn in verband gewikkelde armen over elkaar sloeg. "Ja, als je in het vervolg weer gaat krijsen en mij een hartaanval wilt bezorgen, waarschuw dan even van te voren, dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben". Het was niet vreemd voor Scott om zoals gewoonlijk: kortaf tegen mensen te doen, maar Lina was wel een van de weinige meisjes waar hij een zwak voor had, en daardoor was deze hele situatie een tikkeltje vreemd.

[melien]

Het raakte Lina niet. Er waren vast en zeker genoeg meiden geweest die zich nu beledigd zouden voelen, maar het deerde haar niet. "Ok, volgende keer zal ik je wel waarschuwen." zei ze met een glimlach. Ze zette haar ene hand op haar heup, terwijl ze de hand met het tijdschrift gewoon langs haar lichaam liet hangen.

Vanuit haar ooghoeken zag ze iets wits op de gronddwarrelen. Ze bukte zich om het blaadje op te pakken, maar ze had niet door dat ze hierdoor heel erg inkijk had. Ze wilde haar mond opendoen om aan Scotte te vragen of het van hem was, maar het drong toen tot haar door dat het in het Arabisch was. "Overbodige vraag dus..." mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Scott.

[Krista -]

"Daar doe je mij in ieder geval een groot plezier mee" voegde Scott er stuurs aan toe en trok een boos gezicht terwijl hij dit zei, en besloot toen maar weer recht voor zich uit te kijken en Lina gewoon te negeren. Maar dat lukte weer niet toen hij het papiertje ook zag. Alsof hij een leeuw was die zijn prooi bijna zou bespringen volgde hij het papiertje en snoof toen hij geen touw aan de tekst die erop geschreven stond kon vastknopen.
"Wat is dat?" blafte hij Lina opeens toe op zijn gebruikelijke manier en deed een stap in haar richting. Het verband schuurde inmiddels langs zijn polsen en zorgde voor een pijnlijk gevoel. Gelukkig was zijn gezicht niet ingewikkeld, want daar had hij maar een paar lelijke brandblaren. De rest van zijn lichaam was wel bijna in vlammen opgegaan,.

[melien]

Lina las het briefje en herkende haar vaders handschrift. Toen Scott haar afsnauwde keek ze hem vragend aan. Maar in plaats van te vragen wat er was, of er iets tegen te zeggen, hield ze het briefje omhoog. Ze begon het voor te lezen, in het arabisch wel te verstaan. Toen ze het laatste woord had uitgesproken, vertelde ze ook maar meteen dat het een briefje van haar vader was, maar echt neit dat Scott dat zou verstaan als hij geen Arabisch sprak. Daarna keek ze Scott uitdagend aan.
"Wat jij kan, kan ik ook. Telastrisi." voegde ze na een korte stilte er met een knipoog aantoe. Daarna trok echter de inhoud van het briefje haar aandacht. Ze snapte niet helemaal waar haar vader het over had, en al helemaal niet waarom hij het tijdschrift had meegestuurd, vooral omdat ze er toch een abbonement op had. Ze begon naar de bladzijde te bladeren die het briefje aangaf, maar keek Scott voor de rest niet aan.

[Krista -]

Als er iets was waar Scott een hekel aan had, was het wel genegeerd worden. En dat was nou juist hetgene wat Lina nu aan het doen was. Terwijl hij hier degene was die eruit zag als een verrotte mummie, compleet gebalsemd met zalf, klaar om ieder moment die piramide in te duiken. Hij trok een stuk van het verband los dat al de hele tijd verkeerd zat en wierp het uit pure woede op de grond. Hij rolde met zijn ogen toen Lina klaar was met het voorlezen van het Arabisch en wierp een blik op het tijdschrift. Een valse grijns sierde zijn gezicht.
Opeens stak hij zijn hand uit en rukte het tijdschrift tussen haar vingers vandaan, en met een triomfantelijke 'ha' leek hij uit haar bereikbaarheid weg te dansen.