Eigenlijk had ze al helemaal geen zin meer in dit feest. Er was tot nu toe maar één schoolfeest geweest waar ze alleen heen was gegaan. Om heel eerlijk te zijn, wenste ze nu dat Illias er was, of misschien ty, of welke andere leuke, vrijgezelle jongen dan ook. Ze had het ehlemaal gehad met alles tussen haar en en Tom. Ze hield van hem, maar om de één of adnere maneir, voelde eht niet meer zoals het had gedaan. Tenslotte, als hij echt veel gevoelens voor haar had, had hij haar toch meegevraagd? Waarom had hij niks van zich laten horen?
Om de eer aan zichzelf te houden was ze gewoon alleen gekomen. Ze was onafhankelijk en knap genoeg om zich op haar gemak te voelen, samen met haar vrienden.
Shirie[/i][/url] glimaclhte, terwijl ze de deuren openduwde, haar vrienden voor ging en de blikken van de jongens over zich heen liet gaan. Ze was
zo klaar voor een nieuwe relatie. Of althans, een relatie waar de jongen haar meer aandacht gaf dan deze nu.
Nogal lacherig volgde
Joey[/i][/url] zijn beste vriendin. Hij was eht niet zo eens met haar houding en al helemaal niet met haar kelding, maar kenhjde hij haar adners dan dit? Ze wist prima wat ze deed... daarbij, het ging erom dat zij gelukkig was, toch?
Met een brede grijns op zijn gezicht, haalde hij de rode roos onder zijn mantel tevoorschijn en hield die voor zich. Zijn ogen zichten de ruimte af naar zijn vriendin. Zijn hart klopte, alsof het de eerste date was. Dat gevoel had hij altijd bij haar in eht begin. Vooral de eerste oogopslag. Ze deed eht nog altijd etm hem. Die koude rillingen...
Grinnikend om zijn eigen onzekerheid rekte hij zich uit, daarbij zijn hoed bijna van zijn hoofd af werpend. Hij wist hem met een elegant gebaar nog te vangen en maakte er maar een buiging van, tegenover een paar passerende meisjes. Hij ving er meerdere glimlachen mee, maar nog niet de glimlach die hij zocht.
Haar kelren waren hoogst oncomfertabel en ze kon zich niet meer precies herinneren waarom ze ookalweer had besloten om zich zo te kelden. Het had vast emt Shirie te maken gehad. Ze zou zich verkelden als de godin Isis, maar ging toch maar voor die andere outfit. Nu stond ze daar, alleen...
Onbewust zochten
Myra[/i][/url]'s ogen echter de ruimte door, opzoek naar die speciale jongen. Ze had nooit verwacht dat Benjamin haar zou vragen, maar nu ging haar hart zo tekeer dat het bijna pijn deed. Vlinders waren fijn, maar maakten haar ook wat misselijk. Ze voelde zich zo.. naakt. In de schaduw van haar vrienden, die zoveel beter waren dan zij -in haar ogen- stond ze veilig en verborgen voor de harde buitenwereld. Hoe ze er ook uitzag, niemand die een slecht woord durfde te zeggen, met die twee in de buurt.
Hij negeerde het gelach, de verbaasde blikken en maakte af en toe voor een voorbijganger een grappende buiging. Het flesje in zijn hand hoorde bij de outfit. Hij was speciaal Shirie onlopen, net als Joey, om het gesar te ontkomen. Natuurlijk vroeg hij erom, maar het bleef vervelend. Het was aan zijn vriendin om hem uit te lachen, zijn vrienden kwamen later wel.
verscholen tussen de mensen -mensen die hem herkende lachten, anderen glimaclhten alleen bemoedigend - zochten zijn ogen de ruimte af. Zodra hij June herkende, viel zijn mond langzaam open. Hij vond al dat ze het mooiste meisje was, maar het was overduidelijk dat hij niet de enige was die avond. Zijn spieren spanden zich aan en een zachte grom klonk van diep uit zijn keel, toen er een jongen met zijn meisje begon te lonken.
Zoals het een monnik betaamde, kroop hij half gebogen tussen de mensen door, om zich bij de jongen vervolgens op te richten, tot zijn volle postuur.
'Oprotten, voor ik je aan je eigen lasso ophang,' zei
Devon[/i][/url] terwijl hij de kleine cowboy dreigend aanstaarde.
'Waarom moet ik nou weer de heod op?' vroeg
Tyra[/i][/url] verlegen, terwijl ze aan de stof plukte. Ze voelde zich alles behalve op haar gemak op deze manier. De schoenen zaten niet lekker, de hoed stond haar vreselijk -vond ze zelf- en deze hele stijl was nisk voor haar. Stomme Miquel...
Haar broer stond daar echter alsof hij kapitein was van zijn eigen schip. Met een sabel door zijn riem gestoken, zijn armen in zijn zij en geheven kin had hij ook wel veel weg van een echte zeevaarder. Waarom hadden ze pijpassende costuums gekozen? Waarom moest het piraat zijn? oh ja, anders was het
Mottorrijder[/i][/url] geweest... Ze zag zich al voor zich, in Shiries outfit...
Hoofdschuddend keek ze de ruimte rond. Waarom moest ze nou dezelfde outfit aan als haar broer? Die was toch... verdwenen. Ze slaakte een diepe zucht toen ze ontdekte dat haar tweelingbroer in rook was opgegaan. nu was het zoeken naar haar vrienden, of anders naar haar vriendje. Wat eigenlijk op hetzelfde neerkwam.
Miquel[/i][/url] sloop als een schaduw tussen de mensen door, zoekend en grijnzend. Hij had carmen vrijwel direct ontdekt, maar het was niet zijn stijl om gewoon op haar af te lopen. Vooral niet omdat ze eenv errassing scheen te hebben voor hem en al helemaal niet omdat Schadows hun kant op was gekomen. De ergernis kwam sneller dan zijn verliefde gevoel, maar dat laatste overwon alles. Na een omweg, belandde hij achter zijn vriendin en haar vrienden. Hij stapte de laatste grote stap en sloeg zijn armen stevig om haar middel.
'U gaat met mij mee vrouwe,' zei hij, op een ruwe toon, als van een piraat.
Het gesprek met Rose ahd hem ergens opgelucht, maar bleef verwarrend. Zijn gevoelens verwarde hem. Zuchtend stapte hij naar binnen. Hij had inmidels wel zijn neptanden in, en siste naar ieder meisje dat voorbij kwam. Tot zijn genoegen gilden er een paar, om vervolgens naar hem te knipogen. Zelfs als een monster was hij nog knap...
Ergens wilde
Cameron[/i][/url] naar zijn... althans, het meisje opzoek gaan, maar bedacht zich. Haar opzoeken zou teveel dudielijk maken, vooral voor de rest van de wereld. Zij mocht best weten wat hij voor haar voelde, maar ook echt, alleen zij,. Niemand adners ging het wat aan. toch viel zijn blik al snel op het meisje en opnieuw, leken de vlinders het over te nemen, was het niet dat zijn lichaam nergens meer op leek te reageren.
Gezamelijk stapten ze de zaal binnen. Haar blik stond op moorden, maar de zijne op prachtig weer. Hij wierp een halve blik op het meisje, beet op zijn lip om neit in lachen uit te barsten en draaide vlug zijn hoofd weg toen het meisje een vernioetigende blik naar hem wierp'.
'Ik meen het, ik krijg je nog wel!' snauwde Reena pissig, terwijl ze het kroontje rechter op haar hoofd zette. Ze was niet echt boos op haar neef, maar deed nu maar alsof ze het wel was. Een prinsje... ze kon hem wel slaan! Toen hij zei dat ze zijn prinsesje was en hij een costuum voor haar ging regelen, ahd ze wel iets anders verwacht dan
dit![/i][/url]
Draconic lachte alleen maar.
'Geen zorgen. ik bescherm je tegen alles.' De brede grijns op zijn gezicht was zo opgewekt, dat zelfs Reena het tooneelstukje niet meer vol kon houden.
'Fijn fijn, maar wacht maar. Ooit laat ik jou als ballerina gaan.'
'Helemaal geen problemen mee.'
Het probleem was, dat
Draconic[/i][/url] het nog meende ook. Hij zou zo in een tutu naar een feest verschijnen. Toch zou het het wel waard zijn geweest. terwijl de ogen van de jongen die van zijn meisje zochten, zochten Reena's ogen Myron. Ze had dan wel gezegd dat het niks betekende, gewoon vriendschappelijk, maar daarvoor verlangde ze er veel te veel naar om hem bij zich te hebben. Ze moest zich inhouden om niet te gaan schreeuwen, springen en met haar armen zwaaien om zijn aandacht te trekken. Ze hield het braaf op op haar tenen te staan. Niet dat het effect had, ze was veel te klein.
