Lights, Camera, COSTUMES! -- Gala

[Madjic]

Rocs hoofd schoot overeind en grijnste. "Dames wilt u mij excuseren? Ik moet jullie verlaten om een dame in nood te redden." Daarmee trok hij zijn cape recht en liep richting zijn Alice in wonderland. Hij sloop naar haar toe en stopte vlak naast haar, vervolgens maakte hij een diepe buiging. "Schone vrouwe wilt u mij de eer geven om uw naar binnen te begeleiden?"

Carmens zoektocht naar Miquel werd onderbroken toen haar oogviel op een vreemd en luidruchtig meisje. Ze trok haar wenkbrauw op en wilde iemand aansprekenb om te vragen of ze wisten wie het was. Maar toen ze Devon hoorde en zag schoot ze in de lach. "Nou wat een mooi stel zijn jullie samen. Een prinses uit Venetië en een monnik uit een klooster." Ze keek opzij naar June en voor ze weer naar Devon keek. "Mag u eigenlijk wel een vrouw aan uw zij hebben van de heer?" Vroeg ze uitdagend. Opnieuw enen wat uitdagende blik naar June voor ze een gil klaakte toe ze armen om haar middel voelde. Ze was niet meer op haar hoede voor Miquel, dus ze schrok zich nu een ongeluk. Ze liet de waaier uit haar handen vallen. Maar het duurde niet lang voor ze wel wist wie er achter haar stond. "En dat moet ik als een straf zien?" Ze keek over haar schouder en keek door de gaten van haar masker naar Miquel.

June keek met opgetrokken naar de jongen die plotseling tege haar begon te praten. Ze hield de gele waaier voor haar mond. Maar voor ze iets kon zeggen kwam Devon al, tot haar opluchting. "Sorry amigo, ik denk dat ik ineens de behoefte heb om een non te worden." Haar ogen glinsterde toen ze naar Devon keek.
Toen de jongen verdwenen was (ik neem aan dat het geen char was want ik kan niets vinden XD), daarna keek ze naar Carmen die zich ermee bemoeide. Ze giecelde, waarbij ze een beetje zenuwen zichtbaar maakte, maar deed voor de rest niet heel opvallend. Carmen wist wat June van plan was, als ze niet van gedachte veranderde.

Zed, Saluka en Xander keken verbaast naar Cassandra. Saluka en Xander vroegen zich af wie het was en tegen wie ze het had. Maar Zed glimlacvhte toen hij over zijn verbazing heen was. "Hallo mevrouw." Hij tilde zijn hoet op en maakte een buiging, waardoor Saluka half viel. "Nou bedankt Zed." Zei ze toen ze weer rechtop stond.
Zed negeerde Saluka en glimlachte naar Casandra. "Jij ook hier?"

Een wit doodskop stak zijn hoofd om de hoek. De grijns was niet van zijn masker te slaan toen hij naar de menigte keek. Het was ook niet zo gek, want hde grijns hoorde bij het masker.
Eerst was hij van plan geweest om June te laten schrikken, maar helaas, haar vriendje was er al en dan zou hij misschien wel een klap krijgen. Dan koos hij liever iemand... Zijn oog viel op Lily.... die nu niet bj haar vriendje is. Ook onder het masker grijnste hij nu, het perfecte slachtoffer.
Op zijn tenen sloop hij achter haar aan. Hij was blij dat hij de belletjes aan de muts verwijdert had, anders had dit niet echt gewerkt. Toen hij het juiste moment zag bracht hij zijn hoofd vlak achter haar en maakte een eng en kil geluid.

[melien]

Mara ::

Mara bleef staan, maar haar korte jurkje bleef nog even doorzwieren. Ze keek naar Tim. Toen ze hem herkende glimlachtte ze. “Zeker wel. Dat is nu juist het leuke aan zulke feesten.” Ze zette een stap naar voren zodat ze iets dichter bij Tim stond, dat was iets makkelijker praten als het drukker zou worden.

Haar blik was niet op Tim gericht, maar op de deuren achter hem. Ze wachtte op Thomas. Ookal wist ze bijna zeker dat hij zou komen – en zou blijven -, maar een klein gedeelte twijfelde toch nog wel. “Leuk kostuum trouwens.” zei ze tegen Tim.

:: Jeroen

Jeroen was nog bezig om aan de omgeving te wennen, en zijn ogen zochten inmiddels de hele ruimte af naar Lucy. Hij zag haar echter nergens. Plotseling hoorde hij haar stem. De bekende vlinders waren weer te voelen. Hij draaide zich om en ontving Lucy met open armen toen deze hem om zijn nek vloog.

Hij kreeg haar haren weliswaar in zijn gezicht, maar dat maakte hem niet uit. Hij was veel te blij om haar weer te omarmen. Het leek alweer een eeuwigheid geleden, dat was weliswaar zwaar overdreven maar dat maakte niet uit. “Hey prinsesje.” zei hij met een glimlach. Hij drukte een kus op haar voorhoofd. “Nee hoor, ik ben gewoon vroeg.” beantwoordde hij haar vraag.

:: Rose & Lily ::

Na het gesprek met Cameron was Rose nog even naar een van de meiden wc’s gegaan. Gewoon om even rust te hebben en vooral om de gelegenheid te hebben om na te denken. Al gauw was ze echter ongeduldig geworden en was ze naar de grote zaal gelopen. Ze was een van de eersten geweest, maar ze gaf er niet zoveel om. Onbewust was Cameron toch wel de eerste waar ze naar zocht. Deze had ze echter niet kunnen vinden.

In haar hoofd spookte nog steeds het gesprek met Cameron. Ze was heel erg opgelucht dat ze geen ruzie meer hadden, maar ze was alsnog bang. Bang om hem opnieuw van zich af te duwen. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze ineens een hand op haar schouder voelde. Ze draaide zich om en was toch wel een beetje teleurgesteld toen ze in Lily’s gezicht keek in plaats van in dat van Cameron.

“Hey. Van wie sta jij hier zo te dromen?” vroeg een lachende Lily. Vrienden kon je de twee niet noemen, maar ze konden wel met elkaar opschieten. “Over niemand. Hoe kom je erbij?” antwoordde Rose vlug. Iets te vlug eigenlijk. Alhoewel het wel degelijk waar was, ze was niet aan het dromen over iemand, eerder over iets, en dromen kon je het sowieso niet noemen. “Ow gewoon. Je stond zo afwezig te kijken. Maar vertel eens, nog een leuke jongen op het oog?” Lily was erg vrolijk. Hoe het kwam, dat wist ze niet, maar ze dacht er verder ook niet over na.

Juist op dat moment zag Rose dat Cameron binnen kwam. Haar adem stokte even en haar hart sloeg letterlijk een hartslag over. De vraag van Lily drong niet eens tot haar door. Ook niet dat Lily zich omdraaide en haar blik volgde tot aan Cameron had ze niet door. “Hallo! Aarde aan Rose. Ten eerste is dat een zwadderaar en ten tweede maak je toch geen kans. Van wat ik heb gehoord valt hij op jongens.” Lily had voor Rose haar gezicht heen en weer gezwaaid totdat ze de aandacht van Rose had. “Ja, je hebt gelijk. I know.” Zei Rose, verward. Ze wist maar al te goed dat Lily geen gelijk had, maar dat ging ze haar dus echt niet vertellen.

Lily wilde net iets zeggen toen ze ineens iets achter zich hoorde. Ze schrok zich te pletter, en een kreet kon ze niet onderdrukken. Ze draaide zich om, de schrik stond in haar ogen. Ze kon niets zeggen, want om de een of andere reden was haar stem kwijt. Wat niet zo heel gek was aangezien ze Ty niet herkende, niet dat ze hem anders wel had herkend maar goed.


Benjamin ::

Benjamin stond de hele tijd in de schaduw. Door zijn zwarte kleding viel hij niet eens op, en door het feit dat zijn gedachten ergens heel anders waren had hij niet eens door dat Myra hem passeerde totdat dit al gebeurt was. Hij schudde zijn hoofd en vervloekte zichzelf.

Het leek allemaal automatisch te gaan. Zijn handen duwden hem af van de muur, en zijn voeten brachten hem in beweging. Achter Myra aan. Hij zag haar al snel weer en versnelde zijn pas om bij haar te komen. Hij sloeg van achter zijn armen om hem heen en gaf een kus op haar wang. Waar hij de moed vandaan haalde was hem een raadsel, maar dat boeide hem ook niet echt. “Hallo schoonheid.” Een glimlach sierde zijn lippen toen hij dit zei.

:: Elvira & Cassandra

Elvira keek opzij en herkende Roc bijna meteen. Hoe moest het ook anders? “Maar natuurlijk mag je dat.” Een grijns kon ze bijna niet onderdrukken toen ze er nog iets aan toe voegde. “Als mijn vriend het maar niet ziet.” Pretlichtjes glinsterden in haar ogen.

Cassandra keek glimlachend naar het drietal. “Waarom zo verbaasd? Is het nu echt zo onvoorspelbaar at ik een feest zoals dit niet mis?” glimlachtte ze. Ze kende Saluka en Xander weliswaar niet, maar dat maakte haar niet echt uit. Xander kwam haar bekend voor, maar deze avond was er puur voor om lol te hebben. Afdelingen lieten haar voor een keertje koud.

[Lisa ..]

[/b][/i][/u][/size][/right]
[Evy: img391.imageshack.us/img391/7754/avrilgalalr3.png]

Giechelend en elkaars outfit's beoordelend liepen Fay en Evy de trap af. Ze hadden elkaar net opgewacht aan het eind van de trappen en waren al wat melig. 'Wat stel jíj nou weer voor?' 'Een Schot, like duh.' Fay schoot in de lach. Dit was haar eerste kans om hier in Engeland los te gaan en te feesten als ze in Australië wekelijks deed. Ze streek haar rokje glad en vondzichzelf nog een idioot dat ze het had aangedaan, maar zag de lol er wel van in.

Ze droeg een rood rokje, die totr boven haar knieeën viel en iets wijd stond. Daaroverheen een soort klein wit shortje. Een rode blouse met korte mouwen in de rok gestopt en een zwarte riem om haar middel. Look a like Roodkapje, zonder kapje omdat haar haar al rood/oranje was, leek dat kapje erbij Fay wat teveel van het goede. Met rood/wit gestipte flatjes eronder maakte haar kostuum helemaal af.

Het intereseerde haar bizar weinig hoe idioot ze erbij liep, iedereen liep zo en iedereen leek er zin in te hebben. Met de arm van elkaar vast liepen ze lachend de Grote Zaal in. 'Okee girl, wie het eerst 3 Boterbier opheeft?' grijnsde Fay. 'Dat lijkt me een goed plan voor straks. Op zoek naar bekende?' glimlachde Evy die de Zaal bekeek. Ze waren samen wel een opvallende rode verschijning.

Meera .*. Myron

[Meera: img379.imageshack.us/img379/9097/sharongalaam2.png]


Meera grijnsde en plukte aan de hoed die ze op had. Het was zo'n oude puntmuts die ze wat had opgelapt voor het gala. Niet dat haar 'heksenkostuum' orgineel was op een school als Zweinstein maar ze wist niks beters. Ze was net Myron tegengekomen bij de ingang van hun leerlingenkamer en besloot maar met hem mee te lopen. 'Ga je nog met iemand of voor de lol als loner net als ik?' Myron grijnsde op zijn manier. Vanavond geen tijd voor botte of ongeintereseerde blikken, hoe lastig hij het ook vond, Reena had hem meegevraagd hiervoor.

Hij had een soort ridderkostuum aangetrokken. Laarzen tot onder zijn knie, eem soort malienkolder wat aan gewicht niets voorstelde omdat het behekst was, een soort te groot T-shirt wat meeviel odat het over de kolder hing. Het shrt was beige met een lichtblauwe streep over de mouw. Op zijn hoofd zat een helm zonder speciaal ding voor zijn hoofd. Dar stond wat afgesloten/onbeleefd naar zijn mening.

'Met Reena. Gewoon als vrienden' voegde Myron er snel aan toe. Meera grijnsde en beklom de trap naar de hal en de Grote Zaal. Iedereen had zo te zien veel moeite gedaan. Ze passeerde de hal snel en het duurde niet lang voordat Meera Draconic in de gaten kreeg. Ze zou hem in duizenden er nog zo uit kunnen pikken. 'Een goede avond meneer de musketier.' glimlachde ze terwijl ze haar jurk vastpakte en een lichte buiging maakte voordat ze in lachen uitbarstte.

Myron was achter Meera aangelopen, misschien wist Draconic waar Reena was. Hij grijnsde bij het zien van zijn vriend en knikte naar hem. Een grijns verscheen op zijn gezicht door Meera, maar door haar 'buiging' zag hij Reena schuin achter haar staan. Hij voelde zijn hart versnellen en probeerde onopvallend om de andere twee heen te lopen. 'Goedeavond princes. Hoe houdt u het uit bij deze man.' Met een grijns schopye hij het slechte accent naar de hoek 'niet meer gebruiken' in zijn hoofd en had zijn armen van achteren om haar heen geslagen tijdens zijn woorden.

[/font][/ul]

[CherryOnTop]

Tom leunde tegen de muur buiten de grote zaal, waarom had hij zich nou met Bill bezig gehouden in plaats van met zijn vriendin. Ook was hij even ziek geweest en hij vervloekte zichzelf daarom ook. Hij droeg een een net pak, een wit masker verborg zijn gezicht, deze was versierd met groene en zilveren vormen.

Bill had gemerkt dat de relatie tussen Shirie en zijn broer vermindert was en wist niet echt wat hij eraan kon doen. Shirie had hem al een kans gegeven en als Tom zich voor een keer niet had gedragen als een bezorgde broer had hij zich druk kunnen maken om het feest. Wat hij compleet vergeten was aangezien Bill hem op de dag van het feest zelf aan herinnerde. Tom had zichzelf toen geslagen en besefde dat het te laat was om Shirie alsnog mee te vragen. Nu was Tom radeloos en wist hij niet of hij wel naar binnen moest gaan. Bill keek naar zijn broer die helemaal niet wist wat hij moest doen en zuchtte eventjes. "Komop Tom, niet jezelf zo gedragen, je weet dat je er niets echt veel aan kon doen dankzij mij" Maar Tom keek hem enkel aan met een blik oh-weet-je-dat-wel-heel-zeker? Bill haalde zijn schouders op en liep de zaal in. Hij droeg een spijkerbroek, een simpel zwart t-shirt maar was toch half onherkenbaar. Zijn haren stonden plat maar toch leuk en ditmaal zat er haast geen make-up meer om zijn ogen. Bill was als skater gegaan, heel verbazingwekkend voor zijn broer die dat niet had verwacht. Hij had zelfs een klein skateboard mee en uiteindelijk trok hij Tom de zaal in.

Tom stribbelde tegen, hij had er geen zin in omdat hij wist dat hij zowat de relatie tussen hem en Shirie had verknald. En hij zou niet willen weten hoe ze zou reageren als ze hem zag. Al was hij ook niet echt herkenbaar meer door een zwarte hoed op zijn hoofd en zijn dreadlocks die zowat verstopt zaten. En zijn gezicht was niet zichtbaar door het masker.

[LAURA ?!]

- -

Ruben

[/center]

Leilly Ann

Leilly Ann had een vrolijke bui. Om haar lichaam had ze een schattig roze CareBear kostuum. Toen ze deze had gezien, was ze totaal verkocht! Natuurlijk, élk klein meisje hield toch van roze beertjes? Leilly Ann in ieder geval wel. Het had haar alleen wel wat moeite gekost om het kostuum aan te trekken. Ze kwam wel in het pak zelf, alleen de ritsen moesten van binnenuit dichtgaan, aangezien Leilly Ann niet zo héel erg lenig was ging dat met grootse moeite. Uiteindelijk was het toch gelukt en had ze tevreden in de spiegel kunnen kijken.

Vrolijk huppelde ze de gangen door terwijl haar ogen even glunderden. Ze was echt trots geweest op haar kostuum en ze dacht niet dat iemand anders met zo'n mooi kostuum aan zou komen! Toen ze de deuren van de grote zaal zag naderen trok ze even een sprintje. Toen ze voor de deuren stond remde ze snel af, misschien wel wat té snel want ze ging onderuit en belandde met haar zachte berenachterwerk op de grond.

Ze snoof eventjes, die stomme vloer ook altijd. Ze keek even beduusd voor zich uit en probeerde zichzelf overeind te trekken, het lukte niet. Ze deed nog een aantal pogingen, maar geen van allen was succesvol, ze ging telkens weer onderuit. ''Dan niet!'' zei ze kribbig terwijl ze op haar knieën ging zitten en de grote zaal binnen kroop. Beren liepen toch ook wel eens op vier poten? Ja toch?! En zijzelf was toch verkleed als beer? Dan kon zij ook op vier poten lopen!

Vrolijk omdat ze een oplossing voor haar probleem had bedacht schoof ze op handen en knieën de grote zaal binnen en brulde vrolijk toen ze mensen zag.
[/font][/size][/ul]

[» Aline.]

Natasha

[/i][/u]

Gabby

[/u][/size][/right]

[/b] riep ze lachend, en gaf haar vriendin even een stomp tegen haar bovenarm.

Gabby liet haar blik door de Grote Zaal gaan en keek daarna Elisabeth weer aan. 'Cool kostuum. Al wist ik al dat je dit aan zou doen, maar toch,' ze grijnsde even. 'Dus - ben jij nog gevraagd door een jongen?' vroeg ze, al wist ze dat Elisabeth het haar al wel had verteld als dat zo was geweest. Zelf was ze niet gevraagd door een jongen, maar dat was ze wel gewend.
[/ul]

Taylor

[/u][/size][/right]

[/b] riep Taylor overdreven, want eigenlijk deed het helemaal niet pijn. Hij wreef even over zijn bovenarm, maar was door deze actie van Jayson wel tot stilstand gekomen. 'Zeg Jay'tje, misschien moeten we afspreken wanneer we gaan lopen?' grinnikte Taylor. 'Straks gaat ons geniale kostuum nog kapot,' zei hij, al wist hij wel dat dat vrijwel onmogelijk zou zijn. Maar er waren niet veel dingen die bestand waren tegen de broertjes Abbot, dus vond hij dat ze toch maar moesten oppassen.

Taylor keek bewonderend naar het podium met de Witte Wieven. 'Cool hè, dat we ze nu live zien. Ik hoopte al dat ze dit jaar weer zouden komen,' zei hij. Ze hadden van hogerejaars al eens gehoord dat de Witte Wieven eerder op een gala waren komen optreden.
[/ul]

[Ridje]

Tim grijnsde naar Mara en bekeek haar eens goed en aandachtig. "Jou kostuum is ook leuk en mooi. Ik zou bijna met je weg willen vliegen, maar ik denk dat Thomas dat niet kan waarderen." grijnsde Tim dan en hij keek weer naar de grote zaal. "Je zou toch denken dat ze eens zonder ideeén geraken. Maar ze doen het toch elke keer weer." zei hij dan wat zachter. Hij keek haar weer aan en zag dat haar blik op de deuren waren gericht. "Geen zorgen, hij komt echt wel. Al moet ik hem gaan zoeken en hier heen sleuren hij zal vanavond bij jou zijn." grapte Tim en hij keek zijn vriendin aan, hij maakte er dan wel een grap van maar hij zou het echt doen. Als het nodig zou zijn, maar hij dacht niet dat dat het geval zou zijn. Hij dacht even aan hun gesprek in de badkamers en grijnsde dan, Mara was de eerste en enigste tegen wie hij had vertelt dat hij verliefd was. Ookal wist hij niet dat veel meer het al wisten, zoals Cameron en Reena. "Ik hoop dat het vanavond zover komt." mompelde hij dan. Mara wist waarschijnlijk wel waar hij het over had. (sorry voor korte post maar ik kan niet anders met maar 1 char XD)

[Krista -]

Bridget[/size] (avec gouden masker)

Het was normaal voor Bridget, overal waar een feest te vinden was, was zij meestal ook. Was ze niet aan het dansen, dan was ze hoogstwaarschijnlijk alweer iets anders aan het doen zodat ze zich niet verveelde. En aangezien ze met Josh zou gaan, als ‘vrienden’, hoopte ze wel dat het een leuke avond zou worden. Ze was laat, dat wist ze zelf ook, dus stormde ze op hakken de trap af en struikelde half over de drempel van de grote zaal. Ze vloekte hard en keek een beetje geschrokken op toen daar Anderling met een afstraffende blik stond.
”Ik gleed.. uit” zei ze langzaam en glimlachtte voorzichtig, en maakte dan dat ze weg was, op zoek naar Josh.

Thomas (wit t-shirt is rood)[/i][/size]

Zijn eerste neiging was onderaan de trap te wachten totdat hij iemand zag waarmee hij naar binnen kon lopen, maar toen er niet echt iemand kwam, behalve wat late griffoendors en huffelpuffers, besloot hij dat zijn tactiek niet echt handig was.Uiteindelijk wandelde hij de grote zaal in op zoek naar Mara.
Hij zuchtte opgelucht toen hij haar had gevonden weliswaar, bij Tim, en liep haastig hun kant op. Ergens was hij jaloers op Tim, hij had de hele tijd bij Mara staan praten, en Thomas wist niet waar ze het over hadden gehad. Oke, Tim zag iets in Kyra, maar hij maakte zich zorgen. Toen hij Mara zag glimlachtte hij en drukte een kus op haar haar. ”Hallo schoonheid”merkte hij op en grijnsde breed

Eric[/i][/url]

Hij had heel erg gelachen om zijn outfit en liep nu dan ook rustig de grote zaal binnen. Vandaag kende hij geen schaamte.. eigenlijk nooit. Hij was Eric Dalton, en daar hield het dan ook mee op. Hij stak zijn hand op naar wat mensen die hij kende en weerstond de verleiding om bij types als Jennice te gaan staan om iets te beleven. Hij had een date met Joanna, en hij wist hoe veel moeite hij daarvoor had gedaan. Hij ging op zijn tenen staan om zo een poging te doen om over de menigte heen te kijken, maar zonder enig resultaat. Hij zag haar niet.
”Joanna?” probeerde hij eerst. Dat leek hem de beste optie, eerst gewoon kijken of ze op zijn stemgeluid reageerde. Toen hij hier geen reactie op kreeg begon hij zich richting de drank/voedsel tafel te werken, tussen de lichamen van medeleerlingen door.

Kaitlin[/i][/url]

Alsof ze een koningin was, zo liep Kaitlin in de ontzettend grote rode jurk de trap af richting het gala. Ze had geen jongen meegenomen, maar het leek alsof ze daar niet echt over in zat. Zelf had ze gezegd dat ze nog wel iemand zou vinden, maar nu ze hier was leek de moed wat meer in haar schoenen gezonken. Alles wat ze.. redelijk vond, goed genoeg voor Kaitlin Park, was bezet. Ze streek even door haar haar en keek of ze Kelian of Kyra kon vinden. Dan had ze in ieder geval nog iets leuks te doen, voordat de verveling toe zou slaan en ze de hele avond op een stoel ging zitten.
Toen ze stemmen van mede-zwadderaars zag, keek ze verheugd op en zag Thomas op Mara aflopen. Op zich had ze van Thomas en Mara ook een ‘verraders’ idee ,maar het was beter dan niets. Dus liep ze langzaam op de twee af.

[Merel]

• Rachanna
  
  
  Verkleed als Catwoman kwam Rachanna de Grote zaal binnen gelopen. Ze was iets later.. Maarja, om je zo te kleden, het kóste nou eenmaal wel wat werk ja. Aangezien haar hele bos haar in zo'n soort masker moest.. En dat was best wat werk om het er mooi uit te laten zien. Aangezien het nooit helemaal paste, had ze een staart ervan gemaakt en zo paste het wel mooi. Rachanna had zelfs aan het zweepje gedacht.
  Ze liep naar binnen en keek in het rond op zoek naar een bekende. Ze zag al enkele bekende en moest grijnzen om hoe ze er uit zagen. De meesten hadden zich goed gekleed. Meteen daarna viel haar Blik op Draconic. Zo zacht als een kat kon sluipen, sloop ze naar Draconic toe. Toen ze achter hem stond maakte ze een soort kat-achtig miauw geluidje en haar handen gingen langzaam om zijn zij en naar zijn middel helemaal om hem heen.
  
  
• Thobias
  Zoals Victor Kruml in deel 4 gala.
  Hij had niet gezegt dat hij naar het gala zou komen, en Thobias was er eerst ook nog niet zó zeker van of hij wel zou gaan. Uiteinderlijk was hij toch maar gegaan, en had besloten dan ook meteen naar Saluka te gaan. Hij liep naar binnen en had een roos in zijn hand. Toen hij binnen kwam was hij wederom verbaast om wat hij zag. Het zag er weer eens prachtig uit, én iedereen zag er goed uit en had zich leuk verkleed. Hij zocht om zich heen en liep naar Saluka toe toen hij haar gevonden had. Snel toverde hij nog even de roos in de kleur van haar jurk. Toen hij bij haar was maakte hij een soort van buiging en hield haar de roos voor, terwijl hij een glimlach op z'n gezicht had.
  
  
• Tristan
  Geen goedendag maar een zwaard in z'n schede aan zijn riem. Wél een schild.
  Tristan moest toegeven dat hij nou niet het meest handige pak had uitgekozen om in rond te lopen. Al was hij wel blij dat hij niet zo'n harnas had van volledig ijzer, maar dat hij een harnas had waar je nog verbazendwekkend goed in kon bewegen. Al hoorde je hem wel al van tien kilometer ver aankomen. Gelukkig voor Tristan stond de muziek behoorlijk hard en hoorde je hem amper, of in iedergeval minder goed.
  Toen hij de zaal binnen kwam keek hij tevreden rond. Het zag er zoals altijd prachtig uit. En iedereen had zich ook gewoon aan het thema gehouden, tot zijn verbazing. Hij keek rond en groette wat vrienden. Vervolgens liep hij naar Tyra toe.. Al had hij het gevoel dat zij hem al lang hoorde aankomen.

[admin.]

[/i]. Moeizaam wist ze een glimlach op haar gezicht te toveren, haalde diep adem en keek een beetje doelloos naar de ruimte die ze binnen enkele seconden binnen zou komen. De drukte stond haar niet aan. Maar, sprak ze zichzelf toe, zolang híj niet te zien is, red ik me wel. Ze onderdrukte de gedachte aan Adam, gooide haar haren in haar nek en liep verder, met een zelfverzekerde blik. Niets was minder waar. [/color]
[/ul]

[/color]

Lucy

”Néééhee,” kraste Lucy, waarna ze Jeroen losliet en hem straffend aankeek. ”Rapunzel. Géén prinsesje. En deze rapunzel zal dat ook zeker niet worden!” Alsof Jeroen de grootste fout van zijn leven had gemaakt, sloeg ze haar armen over elkaar heen, klakte met haar tong en schopte zachtjes tegen Jeroens rechterscheenbeen aan. Overtuigd van haar eigen gelijk gooide ze haar hoofd in haar nek. ”Want,” begon ze, op een toon alsof ze tegen een klein jongetje sprak, ”Deze rapunzel trouwt veel liever met een held, in plaats van een prins-“ ze rolde met haar ogen ”-want déze Rapunzel houdt helemaal niet van prinsen op witte paarden, want ze zijn en blijven paarden, wit of niet. En paarden stinken. En ze zijn vervelend. Ik heb liever een superheld op een ezel.”

Zoals gewoonlijk was het niet meer dan onzin wat Lucy uitbracht; het maakte haar niets uit. De laatste tijd had ze Jeroen weinig gezien, en in haar ogen was dat rampzalig. Niet dat ze aanhankelijk was – totaal niet – maar in een relatie hoorde je elkaar nou eenmaal vaak te zien. Even grinnikte ze, maar het gegrinnik liep al snel over in een grijns. Eigenlijk was ze veel te blij om haar bijdehante kant te tonen. Een tweede keer gooide ze haar armen om de jongen, die een stuk groter was, heen en drukte haar lippen op de zijne, nog een snelle ’Idioot!’ fluisterend.

Elisabeth

Na een laatste ‘sorry’ gemompeld te hebben, wreef Elisabeth uitgebreid over haar bovenarm, alsof de stomp haar ongelooflijke pijn had gedaan. Het was het tegenovergestelde; ze was het wel gewend om gestompt te worden, voornamelijk door haar zussen, en van haar ouders kreeg ze ook regelmatige een bestraffende tik. Niet erg verassend, want zo braaf was ze niet. Elisabeth gaf er weinig om
’Ben ik zo voorspelbaar?’ vroeg ze, een tikkeltje paniekerig. ’Want kijk, voorspelbaar zijn is echt niet leuk. En ze zeggen altijd dat ik onvoorspelbaar ben. Ik ben toch niet voorspelbaar, hè? Echt niet? Dat wil ik niet, hoor! Dat is gewoon eng.’ Met een gemaakte angst in haar blik keek ze Gabby aan, terwijl ze aan de verentooi op haar hoofd plukte. Zonder op antwoord te wachten sloeg ze haar arm uitgebreid om haar vriendin heen en grijnsde. ’Nou, ik ben voor de verandering eens niet gevraagd. Máár-‘ Ze had haar ‘maar’ nog nauwelijks uitgesproken, of ze sloeg haar hand voor haar mond en zweeg. Ze had het beter niet kunnen zeggen; er was weinig kans dat ze er onderuit zou komen. Haar ontmoeting met Brian zou ze nog even achterhouden, tot ze er zeker van was – een zekerheid die er waarschijnlijk niet snel zou komen.

’Laat maar, ik praat weer eens onzin,’ mompelde ze als excuus, hoewel het hoogstwaarschijnlijk niet zou helpen. Ze kende Gabby langer als vandaag, en daarnaast zou ze zich toch verpraten. Ze kon simpelweg niets achterhouden.

Jayson
”Nou, jezus, Taylor, godsiedorie-“ het onsamenhangende gepraat van Jayson hield weinig in, maar hij probeerde er wat beters van te maken. Hopeloos, besefte hij. Even viel hij stil, wat zeldzaam was, richtte zijn blik op de bovenste rand van het ooggat van het kostuum en zuchtte. ’Wat ik dus bedoelde,’ verbeterde hij zichzelf. ’Het gaat toch niet kapot. Want pap heeft de beste spreuken, hè, en mam had ze ook. En dit is een spreuk die mam in haar boekje had gezet, weet je nog?’ Met moeite sloeg hij zijn armen over elkaar en keek arrogant naar zijn broertje, wat hem moeite kostte.

’Weet je? Iedereen gaat straks toch dansen, enzo, en de WW’s gaan toch wel even een keer pauze houden, en als ze pauze houden gaat iedereen praten enzo, en dan kunnen wij ze een heleboel handtekeningen vragen! Ik heb de T-shirts mee, en ook de schrijfveren en de inktpotjes!” Met trots graaide hij in het kleine, zwarte tasje en viste er de voorwerpen uit, die er zonder magie niet in hadden gekund. Hun vader had ze meegenomen na een weekendje in Ierland geweest te zijn, en Jayson droeg ze vrijwel elke dag bij zich.

Net voordat hij weer iets wilde zeggen, viel zijn blik op een roze teddybeer die binnen kwam kruipen. Even fronste hij, wierp een ondeugende blik op zijn broertje en fluisterde; ”Zullen we dat beest eens aanvallen met onze grote dinotanden?”[/font]
[/color]
[/ul]