topic

[Just an excuse cameron Rose]

Hoe hij de rust had gevonden om te zitten, wist hij niet, want de spanning gierde door zijn lijf. Hij was niet gewend om zo onzeker en verward te zijn, laat staan door een meisje. Maar Rose was neit zomaar een meisje. Hij haatte de ruzie die hij met haar ahd gehad. Hij haatte het dat ze hem niet begreep en constant maar wegduwde, maar toch kon hij haar neit gewoon laten gaan. Hoe kon hij? Ze had zich een weg gebaand in zijn koude, afgesloten hart. Zo iemand moest je koesteren...

Hoe zou jij hebben gereageerd, Dennis? Zou liefde jou eenvoudig afgaan? Zou jij op haar zijn gevallen? In gedachte sprak hij tegen zijn doodgeboren tweelingbroer, zonder ooit antwoord te krijgen., dat verwachtte hij ook niet. Hij wenste dat hij de kennis had voor hen tweeen. Maar helaas. Als het om meisjes ging... wist hij niks.
Eigenlijk was hij hier helemaal neit om te praten emt Rose. Het was eerder alfheid geweest. Hij had haar willen vragen voor naar eht feest, maar zelfs over een brief kon hij het niet. Nu kwam ze hierheen en wat moest hij dan? Als ze hier kwam... wat moest hij zeggen? Wat als ze weer ruzie kregen, en hij gewoon weg ging naar een adner?

[melien]

De brief van Cameron had twee heel verschillende reacties aan Rose ontlokt. Aan de ene kant was ze er heel blij mee geweest, maar aan de andere kant was ze zo bang als wat. Ze had het de vorige keer al totaal verknald, wat als ze nu weer precies hetzelfde zou doen? Daar zou ze echt niet tegen kunnen. Cameron was te belangrijk voor haar, of ze het nu wilde of niet.

Wat er ook gebeurt, je legt het gewoon uit. En je gaat daarna gewoon lol hebben op het feest. Ze kon het nog zo vaak herhalen voor zichzelf, ze bleef twijfelen. Het leek alsof ze in alle rust de trap af liep, maar de waarheid was dat het moeilijk was voor haar om normaal adem te halen. Vooral toen ze Cameron zag. Onderaan de trap bleef ze even staan om diep adem te halen in de hoop dat ze zou kalmeren.

Het leek wel alsof haar voeten een eigen wil hadden gekregen. In ieder geval stond ze ineens naast Cameron. "Cameron.." begon ze. Ze slikte even voordat ze de zin afmaakte. "Het spijt me."

[Green's back]

Cameron zuchtte diep en keek onmiddelijk op toen hij Rose haar stem hoorde. Hij spring op en merkte pas op dat moment op dat hij al verkleed was. Dat wist hij, hoe had hij dat kunnen vergeten? Hij had zich veel beter kunnen klede op een manier die haar zou aantrekken, maar met zijn suffige hoofd ahd hij er neit ana gedacht. Hij mocht van geluk spreken dat hij zijn nepgebit neit inhad. De lange zwarte met rode mantel hing over zijn schoduers en twee dunne strepen nepbloed ontsierden zijn lippen en kin.

Hij slikte een moment en schudde zijn hoofd.
'Wat spijt je? Ik had me niet zo meoten aandringen, dat weet ik nu. Het spijt me. Ik had moeten weten dat ik je er alleen maar ongelukkig mee zou maken. Ik wist genoeg van jou om hierop voorbereid te zijn. Dat was ik helaas niet...'
Hij sloeg zijn ogen neer. ZIjn hart klopte in zijn keel. Hij wist neit zeker wat hij nou wilde. Behalve haar hebben, als zijn meisje. Zijn meisje? Waar zat hij emt zijn hoofd? Een vlaag van paniek gierde door zijn aderen. Was dat wat hij wilde?

[melien]

Rose zocht nog naar de goede woorden om het allemaal uit te leggen, maar ze kreeg er de kans niet voor. Cameron overviel haar met een hele woordenstroom. Ze wist misschien niet al te veel op dat moment - behalve dan dat de kattenoren maar wat vervelend zaten -, maar ze wist wel dat hij niet degene was die fout zat. Het liefste wilde ze hem vast houden en niet meer los laten. Wake up and focus. Waar denk je mee bezig te zijn?

"Nee, het is niet jou schuld." sprak ze hem tegen. Haar stem klonk verrassend zelfverzekerd. Het had even geduurd voordat ze de goede woorden had gevonden, maar nu had ze ze. En ze wilde het per se zeggen. Wat er daarna ook gebeurde. "Het is gewoon zo dat jongens alleen in mijn leven blijven als ze er als vrienden in komen en ook nooit meer voor mij betekenen. Doen ze dit wel.. Dan duw ik ze van me af, uit mijn leven." Het meeste verbaasde haar nog wel dat ze hem aan durfde te kijken terwijl ze dat zei.

[Green]

Cameron knikte begrijpend en glimalchte.
'Dat probleem heb ik vaker meegemaakt, maar nooit heb ik me zo serieus voorgenomen om toch voor een meisje te gaan en me niet te laten wegduwen. Tenminste, het lijkt erop alsof ik me dat heb voorgenomen, want om de een of andere reden ben je constant in mijn gedachtes. Ik heb het je al geprobeert uit te leggen...'
Hij nam haar hand en trok haar mee omlaag, zodat ze op het trappetje konden zitten. Hij keek haar aan en slaakte een diep zucht.
'Ik heb geen interesse in meisjes. Ik heb zelfs geprobeerd om meiden bij me weg te jagen, door te zeggen dat ik homo ben. Helaas ben ik dta neit, want darmee waren ene hoop dingen voorkomen. In elk geval...' Hij zuchtte opnieuw. 'Ik ben niet gewend om zoiets te voelen voor een meisje. Zeker niet voor eentje van wie ik weet dat ze geen jongens in haar levne wil. Niet op deze manier. Toch doe je eits met me Alex...'

Hij wist niks zinvols meer te zeggen en besloot om maar te zwijgen. Hij voelde zich neit prettig als mensen dingen van hem wisten, maar bij haar was het veilig. Waarom? Hij zou het niet weten. Misschien omdat hij wilde dat eht veilig was. Dat hij eindelijk weer iemand in vertrouwen kon nemen.

[melien]

Hij wist het. Hij had het al die tijd geweten. Ergens voelde Rose toch wel opluchting. Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl hij sprak. Het was een keer een glimlach zonder een dubbele betekenis. Ergens, diep van binnen, wist ze dat het goed zat, ookal had ze alsnog een schuldgevoel overgehouden aan haar laatste actie.

Ze liet zich rustig mee omlaag trekken. Haar blik was nog steeds op hem gericht. "En toch... jij bent de eerste bij wie dat hele gedoe leidt tot slapeloze nachten." mompelde ze. Het was niet voor iedereen bestemd, maar ergens voelde het veilig om Cameron alles te vertellen. Ze leunde zachtjes tegen hem aan. Het schuldgevoel was weliswaar nog niet weg, maar het was toch wel iets minder.

[Green]

Cameron glimlachte en schudde vervolgens zijn hoofd.
'Sorry dan, het laatste wat ik wilde was jouw nachten verstoren. Al heb je mij aardig bezig gehouden in mijn dromen. Niet op verkeerde manieren. Of misschien ook wel.'
Hij trok even zijn wenkbrauwen op en grijnsde uitdagend naar haar. Hij had inderdaad dromen over haar gehad en wel degelijk dromen die hij niet hardop zou uitrspreken tegenover de meeste. Iets wat zeldzamer was nog dan de gevoelens. Meetsal droomde hij over meisjes, maar dan onbekende, die hij nooit zou ontmoeten. |Voor het eerst, had het mooie meisje in zijn dromen een gezicht. Een die hij de hele dag voor zich zag.

Hij ging met een hand door zijn haar en liet zijn grijns wegzakken tot een leive glimlach.
'En wat vind je van deze dracula? Kan ik zo naar het feest, of ben ik alleen maar eng?'
Hij had niet eens lang nagedacht over het costuum. Het was maar een grap geweest. Reena ahd hem gezegd dat hij de liefste dracula ooit zou zijn en daarom was hij zo fanatiek bezig geweest met het nepbloed en de tanden. Die zaten nog in een bakje in zijn broekzak. Hij wilde Alex neit laten schrikken. Daarbij, als hij haar toch weer widle zoenen, of zij hem... dan zouden lange hoektanden erg in de weg zitten.

[melien]

Alhoewel haar blik op de donkere buitenwereld was gericht kon ze een glimlach niet verhinderen. Ze keek hem aan toen hij iets zei en kon zijn uitdagende grijns nog net plaatsen. "Ow, waarover droomt meneer dan?" In haar stem klonk verbazing door terwijl haar blik uitdagend stond. Eigenlijk wilde ze een hand door haar haren halen, maar dat was het moment waar ze de kattenoren weer opmerkte. Ze verdraaide haar ogen toen ze deze bijna op de grond gegooit had.

"Ow, dus dat moet meneer voorstellen." antwoordde Rose plagend. "Waar zijn je hoektanden dan? En nee, eng ben je niet." Het was de waarheid, maar ergens had ze het gevoel dat - wat voor kostuum hij ook droeg - hij nooit eng zou overkomen op haar.

Er drong ineens iets tot haar door. Het voelde erg vertrouwd bij Cameron, wat eigenlijk vreemd was voor haar. Vooral omdat ze zeker wel meer voor hem voelde dan andere jongens. Rose zakte alweer weg in gedachten, alhoewel het niet al te ver was.

[Green]

Cameron glimalchte en kon het niet helpen om hardop te grinnieken toen de haarband verdacht omlaag zakte. Hij schudde zijn hoofd en kuchte, om een lach te verbergen. Met een brede grijns keek hij haar nogmaals aan en sloeg zijn armen over elkaar.
'Weet je zeker dat je dat mag horen? Ik weet neit eens of je daar wel oud genoeg voor bent.' Het sleog enrgens op ,aangezien hij ook pas net zeventien was, maar het was leuk om haar te plagen. De vlidners maakten hem duizelig, op een prettige manier. Het was ondenknbaar dat hij haar niet meer zou zien. Dat mocht niet. Ze moest hem begrijpen!

'Dan heb ik toch iets fout gedaan! Ik hoor eng te zijn... Oh, mijn kunstgebit zit in mijn broekzak,' zei hij droog, alsof het doodnormaal was, om vervolgens toch te glimalchen. Hij had de behoefte om haar hand vast te pakken en er een kus op te geven, maar odnerdrukte het.
'Als ik je zou zoenen,' zei hij met een scheve grijns,' ga ik dan dood? Ik bedoel, heb je knoflook gegeten?' Joe hij aan deze bui kwam, wist hij neit zeker. Eigenlijk was hij zelden zo opgewekt. Kwam dit echt allemaal door haar?

[melien]

"Het enige waar ik te jong voor ben is autorijden hoor." antwoordde Rose met een glimlach. "En ik dacht nog wel dat meneer alles wist. Schijnbaar niet." voegde ze er nog aan toe. Het was niet alsof ze ook echt al alles deed waar ze niet te jong voor was, maar dat zei ze dan ook weer niet. "Dus je zult het toch echt wel moeten vertellen." Of na doen.. Door deze gedachte schrok ze echter wel lichtelijk. Het klopte gewoon neit. Ze was zo niet. Als je een willekeurig persoon zou vragen zou niemand op het idee komen dat ze zo was. Vooral niet omdat ze meer mannelijke vrienden had dan vrouwelijke.

Negeren en onderdrukken van bepaalde neigingen was op dat moment de beste optie. Rose wilde het niet alweer verknallen. "Ik en knoflook eten voor een feest?? Echt niet." beantwoordde Rose zijn laatste vraag. Haar gedachten gingen er ineens om of dat wel waard is. Hoe kwam ze er nou weer bij om daar over na te gaan denk? Cameron zat naast haar en dan moest ze niet over onzin dingen na gaan denken.