Perfect summer night and a camp fire :: open ::

[greenlightning]

Cameron glimlachte om haar reactie en stopte de marshmallow half tussen haar lippen, voor hij -met een slinkse blik op de mensen achter hem- de andere helft afbeet en daarbij zijn lippen op de hare plaatste. De kus was kort en hopelijk onopgemerkt. Hij liet zich achterover zakken op zijn ellebogen en liet zijn blik over het meer glijden. Het zag er zo vredig uit, als je de vechtende jongens in het water negeerde. Het had romantisch kunnen zijn. Hij had het wel in zich om romantisch te zijn, maar zolang ze de relatie geheim wilden houden.. als het überhaupt wel een relatie was...
'Hoelang kunnen we dit volhouden denk je?' vroeg hij zacht, zodat alleen zij het hoorde, zonder zijn blik af te wenden.

'Engel?' Lachte Myra, die zich omlaag liet trekken en vervolgens half tegen hem aan leunde. Als hij dan close wilde doen, dan kon hij het krijgen ook. Alsof ze het erg vond... haar hart en hoofd stonden in brand, maar het deerde haar niet. Hier bij hem zitten, met de mensen die hij kende en zij niet... het was allemaal zo nieuw, zo verwarrend, zo geweldig. Ze wilde niks liever dan hier gewoon te blijven zitten, voor eeuwig en te luisteren naar hem en zijn vrienden.
Toch besloot ze Jeroen maar te antwoorden.
'Dan hoop ik dat we het kunne vinden, als mede grifjes. Waarom heb ik jou nooit eerder gezien? Behalve dat ik er pas net ben en altijd door Shirie waar dan ook naartoe wordt gesleept...'
Ze grinnikte. Het was vreemd. Ze kende hier eigenlijk niemand. Shirie, Joey en Devon hadden hier al zoveel vrienden en zij had alleen hen nog. En Benjamin. Hem moest ze niet vergeten. Voorzichtig zocht haar hand de zijne en emt een lef dat ze van zichzelf niet kende, legde ze de hare op de zijne.
'Nee, daarvoor mist hij een -k-,' glimlachte Miquel, voor hij lachend opzij dook. 'Sorry, El, maar je vraagt er gewoon om. Kom oip zeg, je hebt alle kansen gehad om mij te pesten, als jij het niet doet, dan moet ik jou maar pesten, toch? Ja, het gaat prima nog tussen haar en mij. Af en toe onze ups en downs, vooral betreffende een jongen wiens naam ik niet noem en mijn ouders... vader bedoel ik, maar verder prima.'
Maar weinig mensen wisten dat Miquel aan een ander was uitgehuwelijkt en alle problemen dat dat had veroorzaakt. Ze mocht het best weten, maar dan moest ze er maar om vragen.

Kyra lachte en gaf Mara een speelse duw.
'Misschien, hoezo?' zei ze grinnikend en rolde zich opnieuw om. 'Ik weet echt niet hoe het kwam. Hij was altijd wel leuk enzo, maar die vlinders... dus dit is hoe liefde voelde. En dat terwijl ik geloofde dat ik nooit verliefd zou worden. Ha! zat er naast. Eigenlijk wel vervelend. Ongelijk hebben. Maar ja, liever ongelijk met Tim, dan gelijk zonder.'
Ze grijnsde naar haar vriendin, kwam opnieuw overeind en keek ook naar Draconic.
De jongen keek opnieuw op.
'Ik probeer een gedicht te schrijven aan mijn meisje, maar helaas. Ik heb geen idee hoe ik nou twee woorden kan laten rijmen, zonder dat het... ja hoe zeg je dat, potsierlijk klinkt. Hoor dit: Mijn hart klopt onbedaarlijk, het is bijna gevaarlijk. Wat is dat nou voor gedicht?'
Hij scheurde het doormidden en wierp het weg.
'Ik ben niet gemaakt voor dit soort onzin,' grijnsde hij. 'Verder gaat het prima tussen ons, als het haar niet uitmaakt dat ik een on-romantische boeren lul ben.' Hij was wel romantisch, maar zat wat in de put wegens deze nederlaag. Hij was niet gewend om ergens niet goed in te zijn. behalve zingen. Niemand die zich zijn karaoke avond kon vergeten. Niemand die het had verwerkt.
Zodra Thomas verscheen, verscheen er ook een grijns op Draconics gezicht, voor deze de andere kant op keek en zijn vriend verder negeerde. Hij was niet zozeer boos, eerder beledigd. Het was kwetsend, dat hij zijn vriend nooit zag. Hoe hard hij ook probeerde. Draconic was niet erg koppig, maar nu weigerde hij als eerste te praten. Hij glimlachte daarom maar naar Katilin.
'Wat kijk je vrolijk, Kait,' zei hij gespeeld vrolijk.
Kyra sloeg een arm om haar zusje heen. 'Ik weet het. Onuitstaanbaar,' fluisterde ze, zonder zelfs maar naar Reena te kijken. Ze wist waar haar zusje mee zat. De bijzondere band van een drieling. Als ze wel had gekeken, zou ze Tim hebben gezien, maar helaas. Ze glimlachte wel even naar Thomas, maar niet zoals ze misschien ooit had gedaan en voor het eerst in drie jaar, zonder vlinders.
'Als je het over de duivel hebt,' lachte ze naar Mara.

Shirie staarde naar het gevecht tussen Ty en June zonder een spier te vertrekken. Enkel haar wenkbrauw trok wat omhoog, waarna ze haar blik wendde op Tyra. Die sloeg haar handen voor haar gezicht bij de valpartij, om vervolgens heel bezorgd te vragen of iedereen in orde was.
Shirie rolde met haar ogen.
'Nee, maar ik vrees dat ze daar nog geen geneesmiddel voor hebben uitgevonden.'
Ze grijnsde even naar Tyra, voor wie de opmerking even tijd nodig had om door te dringen, en liep naar June en Carmen toe.
'Alles in orde? Ik moet er niet aan denken dat ik slecht nieuws zou moeten brengen naar twee van mijn vrienden. Ik kan wel: "Don't kill the messenger" roepen, maar of ze daar ook werkelijk naar luisteren...'
Ze glimlachte naar beide meisjes. Ze mocht ze allebei, misschien June net iets meer dan Carmen, maar tot haar spijt waren ze niet close genoeg om echte vrienden te zijn.
De handeling was zo vlug dat het de meeste zou zijn ontgaan. Hij kwam het water uit, liep op Ty af, greep hem bij zijn arme n wierp hem als een lappenpop het water in. devon schudde vervolgens zijn haren uit als een hondje, ging er met zijn hand doorheen en glimlachte naar de meisjes, vooral dat ene meisje in het bijzonder.
Joey lag ls laatste nog in het water, niet van plan om eruit te komen. Drijvend op zijn rug, met zijn hoofd half opgeven grijnsde hij naar de jongen die het water in werd geworpen (sorry btw als dit overkomt als godmoden o.O).
'Blij dat je er bent, mijn liefste. Ik voelde me al eenzaam.'

Reena lachte om Tim en bekeek haar schilderij opnieuw.
'Ik ben allang de beste, Timmy. Je koninklijke schilder... kan je wel betalen voor mijn uitmuntende talent? Niemand kan een ondergaande zon landschap vernaderen in een zespotige hond als ik.'
Ze grijnsde breed naar hem en haalde haar schouders op. 'Nou vooruit dan maar. Dan zal ik de marshmallows maar opeten en ervan genieten zolang als dat nog kan. Ik bedoel, zodra jij koning bent, zullen ze wel schaars worden.'
Ze propte er dus nog maar eentje in haar mond. Pas nadat die was verdwenen en ze een volgende pakte, drongen de woorden van Tim tot haar door.
'Achter je, gekke koning. Ze zit met Darconic te lummelen, wat ze dan ook mogen doen.'
Het kon haar ook weinig schelen. Zij was precies de reden waarom ze alleen was gaan zitten. Ze moest er niet aan denken om ook... in de korte tijd dat ze achterom keek, zag ze ook Kaitlin en haar haren stonden plotseling recht overeind. Ze draaide zich vlug weer om.
'Ik denk dat ik Cameron ga pesten,' zei ze, terwijl ze opstond en zich bij het tweetal voegde. Ze liet zich naar haar vriend neerzakken.
'Hoi,' mompelde ze, met volle mond.

De vliegende bal, de klap, gevolgd door een scheldpartij en een boze Kyra, verstoorden het gesprek. Met geheven stok stond het meisje op het veld, gedraaid naar de dader. Haar blik viel op Bridget, van wie ze geen idee had wie het was, maar het kon haar ook niks schelen. Niemand kwam er aan haar zusje!
'Misschien als je niet zo dom was als je lelijk bent, zou je opgemerkt hebben dat er iemand zat, minderwaardige dreuzel,' spuwde Kyra naar het meisje, terwijl ze haar voet op de voetbal plaatste. Ze was zelf een ster in voetbal en de oorlog zou ze graag aan gaan. Vals spelen kon altijd nog, mocht ze op het punt staan te verliezen


(*staart verbijsterd naar lengte van de post* Ik geloof dat dit mijn langste tot nu toe is XD)

[melien]

[/b] antwoordde ze. Tegelijkertijd dacht ze erover na, ze wist het niet. Aan het geheim houden zat een groot voordeel verbonden: ze zou Cameron waarschijnlijk minder snel wegduwen. De gedachte daaraan veegde ze maar snel weer weg, dat was wel het laatste waar ze nu aan wilde denken.
Rose wilde net haar mond open doen om er nog wat aan toe te voegen toen Kyra er ineens bij kwam zitten. In plaats van wat ze eigenlijk wilde zeggen begroette ze dus maar het meisje uit zwadderich. Ergens was ze teleurgesteld dat ze niet langer alleen maar waren.

"Ja, engel ja. Of ben je dat soms niet?" zei Benjamin grijnzend. Hij keek naar Myra en vond het toch wel jammer dat alle anderen erbij zaten. Hij verplaatste zijn blik even naar Jeroen toen deze wat zei, maar het was voor hem niet interessant genoeg.
"Misschien omdat ik vrij weinig in de leerlingenkamer en aan de griffoendortafel te vinden ben. Als je me zoekt moet je eerst maar even ergens buiten kijken en anders vind je me hoogstwaarschijnlijk wel bij Lucy in de buurt." Jeroen legde het doodserieus uit, maar toen hij over Lucy praatte moest hij toch wel even glimlachen.
Benjamin voelde de hand van Myra en pakte deze vast. Het voelde erg fijn om haar zo dichtbij te hebben. Haar inruilen voor een of ander zwadje zou hij nog voor geen goud willen. Daar was hij veel te verliefd voor.
Elvira's ogen werden ietsjes groter toen ze Miquel's opmerking aanhoorde. Haar eerste reactie was om hem een mep te verkopen, maar ze hield zich in. "Lieve Miquel, wat vind je ervan dat je even een paar meter loopt en het hem zelf verteld?" vroeg ze op een poes lieve toon. Haar blik stond uitdagend alsof ze wilde zeggen: doe dan, je durft het toch niet.
"Ow, wat voor ups en downs?" vroeg ze alweer nieuwsgierig toen hij vertelde over hem en Carmen. Ook Carmen had ze al een tijdje niet meer gesproken, en aan Roc vroeg ze niet hoe het zat. Dus moest Miquel het nu maar vertellen. Wat er achter haar bij het meer gebeurde kon haar vrij weinig schelen.

"Ach joh, je kan hartstikke wel romantisch zijn." zei Mara lachend tegen Draconic. Met haar blik zocht ze even naar waar Tim was gebleven voordat ze verder ging tegen Kyra. "Eén ding. Als je zo verliefd bent op hem en hij op jou, waarom zit jij dan in hemels naam hier je tijd te verdoen terwijl hij nog geen tien meter verderop zit?" vroeg ze met een grijns terwijl ze naar Tim en Reena wees.
Thomas had ze niet aan zien komen, pas toen ze een kus voelde keek ze opzij. Toen haar blik Thomas vond en niet iemand anders gaf ze hem een knuffel. "Gezellig dat je er bent. We hadden het net over je." zei ze vrolijk. Ze gaf hem een kus. Haar blik ging over de mensen heen. Het kon haast niet beter, een groot deel van haar vrienden waren er en haar vriendje. Kon het beter?

Cassandra boeide het vrij weinig wat er allemaal gaande was. Ze had inmiddels Draconic gevonden, maar Scorpius kon ze niet vinden. Weer betrapte ze zich erop dat Scorpius degene was die ze zocht. Ze beet even op haar lip, maar wist toen alsnog niet wat ze bij het water deed.
Rustig liep ze richting Kaitlin, Mara, Thomas en Draconic. Daar plofte ze in het gras neer naast Draconic. "Hoihoi." zei ze met een grijns. Haar blik ontweek Mara en Thomas. Het was gewoon raar om dan jaloezie te voelen.

"En dan denk je dat er nooit iemand is die je erug zal pakken?"j zei Lily. Tegelijkertijd dacht ze erover na hoe ze hem eigenlijk terug wilde pakken. Want terugpakken dat moest wel gebeuren. Hij kwam er niet zo makkelijk vanaf.
Ze keek verbaasd naar Devon toen deze Ty in het water gooide. "Ja, dat kan natuurlijk ook." zei ze grinnikend. Haar blik zocht Lina die ze plotseling kwijt was.
"Heej William." Lily begroette William vrolijk toen ze naar Lina was toegelopen die ze bij William aan had getroffen.

Adam keek naar het water toen hij daar een heleboel geluid vandaan hoorde komen. Hij bleef echter wel in alle gemak zitten. Het was niet echt interressant.
Joanna's aandacht werd getrokken door het tumult dat door Bridget en de Park's veroorzaakt werd. Ze verdraaide haar ogen. Die doen ook nooit normaal.. Haar gedachten sprak ze nog net niet uit, wat waarschijnlijk erg slim was. Vooral als het op de Park's aankwam.[/ul]

[Madjic]

Ty keek op naar Devon en voelde al iets aankomen. "Eh... Hoi." Zei hij en grijnste breed. "Ik denk dat ik maar even..." Het volgende wat er uit zijn mond kwam was een schreeuw vlak voor hij in het water belandde, waardoor zijn schreeuw gesmoort werd en water zijn mijn vulde.
June keek Ty na en lachte toen. "Devon, wat lief van je dat je hun verenigt." Zei ze, doelent op Ty en Joey die elkaar nog wel eens apart behandelde. Ze keek eerst naar Joey en Ty en toen weer naar Devon. "Met al deze mensen hier kun je toch niet eenzaam zijn? Of wil je nou zeggen dat je nog geen paar dagen zonder mij kan?" Ze keek vanuit de grond naar hem op en glimlachte speels. Ze keek echter behoedzaam naar Draconic en Cameron. Maar meteen werd haar aandacht getrokken door de boze Kyra. "Jemig, wat heb je gedaan om haar zo boos te maken, Brig?" Vroeg ze verbaast. Ze kwam overeind en keek naar Kyra. "Stel je niet zo aan joh. Ze heeft geen hersenschutting ofzo." Zuchtte ze en rolde met haar ogen. Vervolgens ging ze tegen Devon aan staan en gaf hem een kus. "Maar ik ben ook blj dat ik er ben."
Roc lachte en klapte in haar handen. "Wat een mooie snoekerduik!" Riep hij meer naar Devon dan naar Ty. Hij keek naar Miquel en Elvira en glimlachte. Hij merkte dat Carmen haar eigen vriendje nog niet gezien had, ookal had hij zijn eigen vriendin ook nu pas gezien.

William keek naar Lina en naar Lily. "Ow hoi." Zei hij en glimlachte zwak. "Hoe is het met jullie, dames? Alles nog... in orde?"

((Ja sorrt *zucht* Het lukt me echt niet.))

[Ridje]

Met een grijns keek Tim Reena aan en bekeek haar aandachtig "Betalen? Ik hoef niet te betalen voor jou kunsten aangezein je alles dan al hebt wat je wilt." zei hij dan en hij lachte kort voordat hij nog een marshmallow pakte en die in zijn mond stopte. Hij keek even naar de lucht en naar de sterren en dacht even na. Hij dacht waarschijnlijk aan Kyra. Zijn blik viel van de sterren naar beneden en op het kampvuur waar hij verdronk in de vlammen. Zijn gedachtes waren een rotzooitje, hij dacht aan allerlei dingen en hij was ook even hellemaal weg, figuurlijk dan, hij zat nog steeds op het gras bij Zweinstein maar zijn aandacht was totaal niet bij de mensen die hier waren.

Pas toen Reena weg was gelopen kwam Tim weer terug naar de werkelijkheid en hij grijnsde naar Reena, of naar de plek waar ze net had gezeten. Toen hij haar zag lopen richting Cameron drongen haar woorden pas tot hem door. "Achter me?" Wat verbaasd keek Tim om en zag Kyra. Ze zat echter niet rustig maar was nogal kwaad zo te zien. Tim zag de bal, Kyra met opgeheven stok en Kaitlin, dat plus de woorden van Kyra die Tim hoorde, zorgde ervoor dat hij al snel doorhad wat er aan de hand was.

Snel stond hij op trok zijn toverstok en liep richting het groepje dat voornamelijk uit vrienden bestond. Hij stopte echter niet bij ze maar stapte door en met een korte "Hoi." naar de anderen stopte hij naast Kyra en keek haar kort aan. "Hey there Sunshine." zei hij dan en hij glimlachte naar haar voordat hij zijn blik op Bridget wierp die duidelijk de oorzaak was van de onrust. "Jullie ongedierte blijven ook maar last veroorzaken he." zei Sawyer dan en hij keek wat kwaad.

[Krista -]

Scott had nog steeds in diepere gedachten naar het vuur staan staren en hoorde de rest va de vrolijke stemmen om hem heen niet meer. Hij was, zoals gewoonlijk, weer eens te veel met zichzelf bezig en gaf niks meer om zijn omgeving. Sterker nog, als Bridget de bal niet tegen Kaitlins hoofd aan had getrapt had hij nog minstens een kwartier zo voor zich uit kunnen staren. Nu keek hij verbaasd op en deed een paar passen naar achteren, vanuit reflex. Hij hoorde het gelach en gejuich van Florian en het boze gemopper van Meija. Nu hoorde hij ook het boze geschreeuw van Kyra. Er was blijkbaar iets aan de hand.

"BULLSEYE BEE!" juigde Florian. Hij was overeind gesprongen en was nu persoonlijk zijn steun aan het betuigen voor Bridget. Dat deed niet iemand iedere dag, een bal tegen het hoofd van een berucht zwadderaarsmeisje te trappen. En daarom vond hij dat het wel een aplausje waard was, in tegenstelling tot Meija, die naar voren was gelopen richting Kaitlin en keek of het meisje misschien een hersenschudding had of dergelijke. "Gaat het?" vroeg ze nerveus maar kreeg een woeste blik van Kaitlin terug wat een teken voor haar was dat ze zich terug kon trekken.

"Over mij? Dat moest dan wel een heel interessant gesprek zijn" merkte Thomas grijnzend op. Hij had even nerveus naar Draconic gekeken, aangezien die niet heel vrolijk eruit zag. Ergens had hij het idee dat dat zijn schuld was, alhoewel hij die optie zo veel mogelijk probeerde uit te sluiten. Toen hij de harde bonk van een bal hoorde keek hij op, tegelijk met Lewis die erbij had gestaan en net zijn handen aan het opwarmen was.

"Godverdomme, rottrut!" schold Kaitlin terwijl de tranen in haar ogen sprongen. Ze mepte de hand van Meija weg en ging rechtop staan. Zo heel veel pijn had het ook niet gedaan, maar dit was een goed moment om alle aandacht naar haar te trekken en ervoor te zorgen dat Bridget nooit meer rustig rond kon lopen zonder de haat van alle zwadderaars op haar nek te krijgen. "VIND JE DAT NORMAAL OFZO?". Ze had haar stemvolume wat hoger gedaan waardoor haar gegil tussen de bomen van het verboden bos en de muren van zweinstein heen en weer galmde. "Als ik een hérsenschudding heb" voegde ze er aan toe, "dan bétaal jij er maar voor". Ze ging naast Kyra staan, voornamelijk omdat ze zich dan zelf overwinnelijk vond en spuugde dan vlak voor Bridgets voeten op de grond. Ze wierp een blik op Kyra waarmee ze wou zeggen 'ik leef nog'.

"Als jij een hersenschudding hebt, merk je het niet eens" snoof Bridget terwijl ze zich bukte en de bal oppakte die teruggerold was. "Stel je niet zo aan" voegde ze er dan aan toe maar nu was er een vervelend glimlachje op haar gezicht te bespeuren.
Ze trok haar wenkbrauwen op toen Kyra haar hele tirade tegen haar begon te houden en grinnikte even. "Ik ben niet eens modderbloed" voegde ze er dan plotseling aan toe, en liet de bal op de grond stuiteren "Ze stelt zich aan. Het is niks meer dan een beetje lucht met een lapje stof erom heen".
Toen Tim begon te praten fronsde ze haar wenkbrauwen en keek de jongen even aan. "Blijkbaar heeft dit ongedierte niks beters te doen" voegde ze er dan liefjes aan toe.

[greenlightning]

'Inderdaad,' glimlachte Cameron, terwijl hij zijn hand zacht op de hare legde. Opnieuw die vlinders. Hij zat hier met haar, romantisch en onopgemerkt... Het was bijna alsof ze... 'Als ze het merken, zullen ze naar onze relatie vragen. Dan moeten we het opeens een naam gaan geven en dat wil ik het liefste zo lang mogelijk ontlopen.'
Het was grotendeels waar. Als hij aan mensen moest vertellen wat ze samen hadden…dan zou het hoogwaarschijnlijk een relatie worden, aangezien hij haar niet wilde kwetsen door te zeggen dat ze niks voor hem betekende, of dat ze maar een speeltje was. Maar als hij het en relatie noemde... duwde ze hem misschien weer weg. Hij wist niet of hij dat een tweede keer zou accepteren...
Hij glimlachte toen reena naast hem kwam zitten.
'Ook hallo. Jij hier? Vluchten voor je nichtjes is zo onnodig.'
Reena gaf geen reactie, maar haar blik viel op Camerons hand en die van Rose. Ze giechelde zachtjes en legde het schilderij voor hen beiden neer.
'Vertel eens wat je vindt? Jullie zijn echt leuk samen trouwens...'
Ze grijnsde breed, voor ze opsprong door het geschreeuw. Haar blik volgde de ruzie gedeeltelijk en ergens vroeg ze zich af of het inderdaad zo erg was met Kaitlin als die beweerde. Langzaam verliet ze het tweetal weer, om zich iets dichter bij het gevecht te begeven.
Cameron had zijn keel geschraapt bij Reena's opmerking en zag vervolgens toe dat ze wegliep. Hij negeerde het hele gevecht volledig. Hoe meer afleiding, hoe minder mensen hem en Rose zouden opmerken. Het schilderij lag onbewonderd op de grond en dat zou ook nog wel even zo blijven, aangezien Cameron van het moment gebruik maakte om zacht over haar wang te strijken en haar opnieuw te zoenen, terwijl hij met zijn andere arm haar tegen zich aan trok.

Myra lachte en vleide zich nog iets meer tegen Benjamin aan.
'Nou vooruit, ik zal je engeltje wel spelen. Ik zal wel doen of ik inderdaad lief en onschuldig ben, gewoon om jou blij te maken.'
Ze keek speels naar hem op en voelde zich gelukkig. Ze wist niet zeker of deze woorden de hare ware, of van haar als Shirie, maar het voelde goed. Ze lachte om Jeroen en haalde haar schouders op.
'Dat kan inderdaad wel. Wie weet, misschien nu ik je ken loop ik je constant tegen het lijf. Je weet het nooit.'
Ze volgde het gesprek tussen Miquel en Elvira een beetje, niet echt wetend wat ze moest zeggen of denken.
Miquel zuchtte diep, met een flauwe glimlach en haalde zijn schouders op.
'Laten we zeggen dat mijn vader andere dingen in gedachte had dan mijn verloving met Carmen. In de eerste plaats vond hij het wel prima, maar besloot me vervolgens uit te huwelijken aan een of andere zinloze prinses. In de tijd dat ik dat met mijn vader probeerde op te lossen, ging die jongen, Hunter vrolijk achter mijn meisje aan en raakte ik haar bijna daaraan kwijt. Vervolgens hoorde ik dat Hunter en Carmen zo goed als gezoend hebben samen en dat was eigenlik voor mij de laatste druppel. Nu gaat het weer goed. Genoeg bijgepraat?'
Hij grijnsde opgewekt naar haar, niet realiserend dat er nog andere mensen dan hij en Elvira rond het kampvuur zaten. Myra voelde haar mond open zakken.
Miquel propte een marsmallow{XD} in zijn mond, voor hij opstond.
'Vooruit, dan zal ik dat wel even doen.'
Op zijn gemak, met zijn handen in zijn zakken, slofte hij op Roc af. Voor hem bleef hij staan. Hij was al eeuwen niet meer bang voor de broers van Carmen.
'Met een -k achter je naam,' begon hij, met een gladgestreken gezicht,' ben je een steentje. Moest ik even kwijt.'
Vervolgens draaide hij zich om en liep terug, om zich weer naast Elvira neer te laten zakken.
'Heb je nog meer zinloze uitdagingen voor me? Toe, El, je kent me toch wel lang genoeg om te weten dat ik nergens bang voor ben?' Hij lachte en keek haar wat uitdagend aan.

Draconic lachte en schudde vervolgens zijn hoofd.
'Romantisch? Was het maar waar. Volgens mij moet ik echt met iets heel bijzonders komen, zodra ik mijn liefje weer zie... Anders laat ze me achter.'
Het was een grapje, maar had een kern van waarheid. Hij had haar al zolang niet meer gezien.. misschien had ze wel echt een ander...
het geschreeuw deed hem opschrikken. Hij kwam overeind vanwege de het geluid van de klap, maar voor hij iets kon zeggen was Kyra al overeind geschoten. Hij volgde haar voorbeeld en staarde naar het Ravenklauw meisje. Zijn mond hing een beetje open, vanwege het lef dat dit kind moest hebben. Niet alleen viel ze aan, omringd door Zwads, maar ook nog terwijl er twee derde van de drieling zat. Dat meisje had niet erg veel wil om te leven, of wel? Te erg in shock om te reageren stond hij daar, te luisteren naar alles wat de tweeling uitkraamde.
Plotseling merkte hij Cassandra op. Hij glimlachte vals en was de ruzie meteen weer vergeten.
'Sorry, Casje, maar mijn broertje is nog binnen. Hij is aan het leren. Hij loopt erg achter vanwege zijn late aankomst. Misschien moet jij je ook eens op je school gaan storten? Hier zul je hem in elk geval niet vinden.'
Hij grijnsde breed en dacht erachter aan: Dat moet hij ook niet wagen. Hij duw hem met zijn neus door het boek heen als het nodig is. Hij gunde zijn broertje en Cassandra alles, maar zijn broertje moest echt keihard aan school gaan werken, wilde hij zijn ouders niet op zijn dak krijgen. Hij kon het weten. Soms liet hij zich iets teveel meeslepen in zijn rol als grote broer.

'Kun je soms gedachten lezen?' Vroeg Devon met een brede grijns, aangezien hij niks had gezegd. Hij sloeg zijn armen om haar heen, met een duistere grinnik, omdat hij haar daarmee drijfnat maakte, en gaf haar een zachte kus op haar mond. 'Ik voel me altijd eenzaam zonder mijn Love.'
Hij streelde zacht haar gezicht en draaide zich vervolgens om toen het geschreeuw begon en Joey plotseling op de kant stond. Het water droop in straaltjes van hem af, maar ergens leek hij breder dan ooit. Hij stapte op het gevecht af. Van achter hem zei Devon, hard genoeg om door hem verstaan te zijn: 'Ik dek je, Mate.'
vervolgens draaide hij zich weer om naar June. 'Sst, niks zeggen.' Hij legde zijn vinger op har lippen. 'Soms moet je je er niet mee bemoeien. Daarvoor zijn Zwadjes iets te... loyaal aan elkaar. Niet dat ik niet alle Zwadjes voor je weg zou willen slaan, maar ik weet wel leukere dingen die we kunnen doen in de tijd dat ik jou zou moeten beschermen.' Hij glimlachte op een manier die ze inmiddels van hem moest kennen.
Op zijn beurt sloeg Joey zijn ene arm om Bridget heen, en stak zijn andere hand in zijn zak. Schijnbaar nonchalant, maar zijn vingers sloten zich om het hout van de stok.
'Doe me nou eens een lol. Ga nou geen ruzie zoeken vanavond. Dan zitten eindelijk eens Zwadjes en anderen bij elkaar zonder gezeur, en dan beginnen jullie alsnog? Kom op, gedraag je nou eindelijk eens een beetje volwassen.'
Hij boog zich iets naar Bridget toe en mompelde zacht in haar oor, zodat enkel zij het kon verstaan: 'Dat geldt al helemaal voor jou.' Zijn greep op haar schouder werd iets steviger, om zijn woorden kracht mee te geven. Waar die woede vandaan kwam wist hij niet, maar hij had behoefte om ze alledrie neer te slaan.

Kyra wist dat Kaitlin ernstig overdreef, maar gunde haar zusje de aandacht en de medelijden die ze zou krijgen, dus speelde ze opgewekt het spelletje mee.
'Je hebt mijn zusje verwond!’ schreeuwde ze, net iets zachter dan Kaitlin had gedaan en keek zo kwaad als ze kon, wat ergens moeilijker ging dan normaal. Hopelijk merkte niemand de pretlichtjes in haar ogen op.
Haar hart sprong op toen ze de bekende stem hoorde en ze wendde onmiddellijk haar blik af van Bridget. De woede was verdwenen als sneeuw voor de zon.
'Hey, Tim,' glimlachte ze, terwijl ze moeite moest doen om hem niet om de hals te vliegen. Ze had Mara's woorden wel gehoord, maar niet op kunnen reageren vanwege de afleiding. Nu pas drongen de woorden tot haar door. Tim was al die tijd zo dichtbij haar geweest... Ze vroeg zich niet af waarom hij niet eerder naar haar toe was gekomen. Dat maakte ook niet uit.
Bij zijn volgende zin knikte ze en snoof minachtend.
'Het niveau is zo snel gedaald dat ik er duizelig van ben. Het stikte hier al van de Grifjes, Hufjes en Raafjes en nu zij ook nog eens... het wordt te vervelend...'
Opnieuw onderdrukte ze haar verlangens om zich tegen hem aan te vleien. Nu moest ze even een oorlog aan gaan met de trut die haar zusje aanviel.
Tegenover Bridget kon ze echter haar lachen opeens niet inhouden.
'Moet je zien, ze weet van zichzelf dat ze ongedierte is en dat ze niks beters heeft te doen. dat is dan toch wel weer goed van haar, vind je niet? Trouwens, als je geen Zwad bent, je gedraagt als een dreuzel en aan dreuzelsporten doet, dan ben je een modderbloed, zelfs al kom je uit honderd generaties van tovenaars en heksen. Misschien moet je je afvragen of je je familie niet te schande maakt.' Die woorden betekenden voor een Raafje natuurlijk veel minder dan het voor een Zwad zou doen, maar dat maakte niet uit. Kyra kon zich niet zo goed inleven in andere mensen, vooral niet als het geen Zwadjes waren.

Tyra had inmiddels ook de ruzie opgemerkt en stond er wat verdoofd bij. Ze wist niet zeker wat ze moest of kon doen. Het laatste waar ze vanavond zin in had gehad was ruzie, maar nu was het er en waarschijnlijk ging het ook niet zonder hulp opgelost worden. Zuchtend vroeg ze zich af wat er ging gebeuren, toen ze opeens haar broer naar het drietal zag stappen. Hij sloeg zijn armen over elkaar, schijn tussen de twee zusjes en Bridget in staand.
'Hebben jullie werkelijk niks anders in ge dachten dan de avond te verknallen voor iedereen?' zei hij en toen kyra haar mond open deed: 'Heb je niet opgemerkt dat er niks aan de hand was tot dat geval naast jou aan kwam lopen? Blijkbaar is een Park nog uit te houden. Zodra het er meer worden is het teveel. Trouwens, een hersenschudding zou alleen mar een verbetering zijn. Misschien valt alles in dat hoofd dan weer goed op zijn plek.'
Tegen die tijd had Tyra zich naast haar broer gebivakkeerd. Ook zij sloeg haar armen over elkaar, maar haar aandacht was gericht op Bridget.
'Bridge, wat doe je nou? Het was hier gezellig tot jij ruzie kwam zoeken. Kun je niet voor een avondje tenminste doen alsof je zonder oorlog kan?' Op Miquels laatste opmerking moest ze op haar lip bijten om niet in lachen uit te barsten.

Shirie bleef als laatste over. Ze slaakte een diepe zucht, vocht het innerlijke gevecht uit en begon te lopen. Ze passeerde Joey en Bridget, Tyra en Miquel en vervolgens ook Kyra, Kaitlin en de andere Zwadjes, voor ze zich bij Myra en Benjamin voegde. Ze liet zich op de grond zakken en staarde voor zich uit.
'Soms,' zei ze tegen een verbijsterde Myra, die eerste de ruzie had zien beginnen, vervolgens Miquel ervandoor had zien gaan en merkte dat ook Joey zich in de discussie had gemengd, 'moet je je er niet mee bemoeien. Laat ze het maar uitvechten en doe me een lol, blijf jij lief doen met jouw Zwadje, heb je minder kans dat hij er vandoor gaat om ook ruzie te maken.'
Ze pakte een Marsmallow{XD} en staarde in het vuur, nog enkel haar hand opstekend naar Elvira, die ze wel vrij goed kende.

{staart gefascineerd naar de lengte van de post. Ik wist niet dat ik dit kon.. hoezo ophoping van Inspi? XD}

[melien]

[/u] wist niet echt hoe ze zich moest gedragen. Dat Reena erbij was komen zitten maakte haar toch wel degelijk ongemakkelijk. Twijfels en vlinders gierden door haar lichaam. Wat als..? Ze had geen flauw idee waar het allemaal naar toe zou leiden. Een ding was echter maar al te duidelijk: ze wilde hem niet kwijt. Met een zucht legde ze haar gitaar naast zich neer. Teveel erover nadenken hielp niet, maar er niet over nadenken ging ook niet.
Haar blik ging naar haar hand toen ze Cameron's hand erop voelde. Het had weliswaar even geduurd, maar het stelde haar op de een of andere manier toch gerust. Ze pakte zijn hand vast en negeerde het commentaar van Reena. Reena was een onbekende voor haar, en de woorden drongen sowieso maar half tot haar door. Ook de ruzie ging compleet aan haar voor bij. Waarschijnlijk maar goed ook, aangezien ze zich er anders enorm aan had geërgerd dat ze om iets onbenulligs de sfeer aan het verpesten waren.
Haar blik ging heel even naar het schilderij van Reena. Voordat echter tot haar doordrong wat er überhaupt op afgebeeld was, leidden Cameron's hand haar opnieuw afleidde. Haar blik ging weer naar de jongen die haar hart ook al had. Terwijl haar ogen zich sloten beantwoordde ze zijn zoen en liet ze zich tegen hem aan trekken. Er moest gewoon een manier zijn om hem niet weg te duwen. Op dat moment realiseerde ze zich namelijk pas echt dat niets het waard was om hem te verliezen.

Benjamin sloeg zijn beide armen om haar heen en was niet van plan haar los te laten. De ruzie ging compleet aan hem voorbij. Hij wilde deze niet eens opmerken, het was veel te gezellig daar waar hij zat. "Doen alsof hoeft niet eens in jou geval." zei Benjamin met een grijns.
Hij drukte een kus op haar haar terwijl hij luisterde naar wat Jeroen had gezegd en naar wat Myra erop reageerde. "Ho. Wacht even. Moet ik nou jaloers worden?" vroeg hij met een speelse grijns.
Benjamin keek naar Shirie die neer plofte. Hij glimlachtte even vriendelijk naar haar, maar zijn aandacht ging al snel weer uit naar het meisje in zijn armen. Shirie's opmerking zorgde er echter voor dat hij haar quasi beledigd aan keek. "Zolang ze mij met rust laten bemoei ik me er niet mee hoor. Ze vechten het zelf maar uit." Zijn stem was rustig, maar eigenlijk was hij erg druk. Niet door de ruzie die zo dichtbij was, maar door het feit dat Myra bij hem zat. "En er van door gaan doe ik al helemaal niet." voegde hij er toch nog aan toe, dit keer met een grijns op zijn gezicht.
"Misschien. Misschien ook niet. Maar ik denk toch wel dat meneer hier jou vaker zal zien dan ik." Jeroen had nog heel wat er aan toe willen voegen, maar zijn aandacht werd toch even getrokken door Miquel's verhaal. Snel verplaatste hij zijn blik en aandacht echter weer naar de andere twee.
Het was toch een beetje onbeleefd om mee te luisteren. "Maar even serieus.. Hoe kennen jullie elkaar? Het is niet elke dag dat een zwadje en een grifje verliefd worden op elkaar." Het moest wel een beetje vrolijk en luchtig blijven. De avond was te mooi voor drama.

Elvira's mond viel letterlijk steeds verder open terwijl Miquel vertelde. "Wat?!" was het enige wat ze uit kon brengen. Dat was wel heel erg erg. En Miquel en Carmen waren wel de laatsten die zoiets hadden verdiend. Het klonk zo ongelovig dat ze pas doorhad dat hij iets zei toen hij op stond.
Met haar blik volgde ze Miquel en toen ze het hem serieus tegen Roc zag zeggen overwon de vrolijkheid het toch weer van haar verbaasdheid. Haar blik liet Miquel alleen even los om vervolgens naar Roc te kijken. Een liefdevolle glimlach verscheen even op haar gezicht.
Hoofdschuddend keek ze naar Miquel toen deze weer naast haar neer plofte. "Ik was even vergeten dat jij alles letterlijk neemt." zei ze vrolijk terwijl ze hem een zacht duwtje gaf. Heel even keek ze naar de ruzie, maar er bemoeiden zich al te veel mensen mee. "Je moet ook niet zomaar verdwijnen. Ik heb je veel te lang niet meer gesproken."
Toen Miquel echter opnieuw op stond keek ze hem verbaasd aan. Waar ging hij nu weer heen? Toen ze echter zag dat ook hij zich bij het ruziënde groepje voegde had ze het gehad. Waarom moest iedereen zich er nou weer mee gaan bemoeien? "Hey." zei ze echter weer vrolijk tegen Shirie.

"Was het eigenlijk ook wel lief." Mara wilde net gewoon rustig knuffelen met Thomas, en ze had zich voorbereid op een heerlijk rustige avond zonder veel drama en ruzie, toen ze de klap van de bal hoorde. Eerst keek ze verbaasd om, maar verbazing was niet dat wat heel lang bleef. Het had gewoon heerlijk rustig kunnen zijn, maar nee. Een zogenaamd ongelukje werd omgetoverd tot het grootste probleem van de eeuw.
Met gebalde vuisten stond ze op. Het viel haast niet op dat haar ene hand om haar toverstok was geklemd. Niemand, maar dan ook echt niemand zou deze avond voor haar verpesten. Zeker niet zo'n onbenullig trutje dat niet even normaal kon doen.
Ookal spuwden haar ogen vuur leek Mara toch nog vrij kalm. Ze ging middenin staan. "En nou houden jullie op. Het is hartstikke mooi weer, het weekend staat voor de deur, er is een kampvuur en het was hartstikke gezellig." Je hoorde aan haar stem dat ze boos was, ookal had ze haar stem nog niet verhefd.
Ze keek Bridget aan. "Je hebt haar best gezien, en je hoort gewoon op een normale manier je excuses aan te bieden. Zelfs al meen je het niet, je verpest tenminste niet de avond van de rest van de mensen." Terwijl ze dit zei begon ze toch iets harder te praten, en ook haar woede kon ze niet verbergen. Het bleven nog steeds haar vrienden waar de bal tegenaan was geschopt. Even haalde ze rustig adem zodat ze niet helemaal zou uitvallen tegen de mensen om haar heen.
"En alsjeblieft Kait, overdrijf niet zo. Ik zeg niet dat je ongelijk hebt. Maar kan deze ruzie niet tot morgen wachten?" Ze zei het alsof het een vraag was, maar eigenlijk was er maar één antwoord dat Mara zou accepteren. Hier kon ze niet tegen. Vooral niet dat iedereen zich er meteen mee ging bemoeien.
"En wat de rest van jullie betreft. Waarom bemoeien jullie je er mee? Het is niet alsof die twee het niet onderling zouden uit kunnen vechten. Het zijn geen kleine kinderen meer die de steun van hun ouders nodig hebben." Voor het eerst keek ze ook de andere mensen die er stonden aan. Waar dacht iedereen toch mee bezig te zijn? Haar nagels prikten in haar handpalm. Of het daardoor kwam of door iets anders wist ze niet, maar in ieder geval wist ze haar woede toch nog wel onder controle te houden.
In haar woede merkte ze niet eens dat ook Joey, Miquel en Tyra zojuist iets dergelijks hadden gezegd. Het was gewoon ongelofelijk dat mensen zich zo makkelijk op lieten fokken. Ze snapte sowieso niet wat dat gedoe met de voetbal moest. Het was een gezellig kampvuur met heel veel mensen, dan ging je niet zomaar tegen een voetbal trappen zodat deze gedoemd was om tegen iemand aan te komen.
Plotseling wist ze waar die afdelingsruzies vandaan kwamen. Een kleine ruzie tussen twee mensen groeide gewoon zo erg uit dat meer en meer mensen zich er mee bemoeiden totdat hele afdelingen tegenover elkaar stonden. Vond je gek dat er zoveel vijandigheid was?

Cassandra reageerde niet eens op de ruzie. Er stonden al teveel mensen om heen. En als ze iets wist was het wel dat je geen ruzie wilde met één deel van de drieling, laat staan met twee. Dat wat Draconic zei bracht haar echter wel even van haar stuk. Ze keek hem met ontzetting in haar ogen aan. Het was gewoon even te griezelig aangezien ze daar zojuist nog aan had gedacht.
Ze herstelde zich echter vrij snel. "Hoe kom je erbij dat ik je broertje zoek? Ik wil mijn haar namelijk liever zelf houden." zei ze terwijl ze een licht arrogante houding aan nam. Mooi niet dat ze het zou laten merken. Ookal had Draconic het schijnbaar al door.
"En daarbij.. Jij bent toch gezelliger." zei ze vrolijk. Rustig ging ze op zijn schoot zitten. Op de een of andere manier moest ze het toch onder controle kunnen houden? Het feit dat Draconic al meer wist dan haar lief was vond ze sowieso al niet prettig, maar dat hoefde niet nog erger te worden.

Het werd nu toch wel iets te druk voor Joanna's gevoel. Er waren teveel mensen en dan waren het voornamelijk zwadderaars die haar opvielen. Ze krabbelde overeind en liep een heel eind van de anderen weg. Alsnog hoorde ze echter de stemmen, en voor een keertje kon ze deze niet negeren. Steeds verder liep ze, totdat ze uiteindelijk aan de andere kant van het meer uit kwam. Daar plofte ze weer rustig neer en leunde ze tegen een boomstam aan. Haar ogen sloten zich. Eindelijk weer rust zonder er echt moeite voor te hoeven doen. Haar lippen krulden zich om tot een glimlach toen ze toch weer aan het gala en aan Eric moest denken.

Adam volgde Joanna met zijn blik, maar hij zei niets. Hij begreep het ergens wel, het was echt veel te druk geworden. Vooral leek het drukker dan eerst aangezien er nu een ontzettende ruzie was ontstaan. Hij verdraaide zijn ogen, maar kon het niet laten om het toch in de gaten te houden. Hij verdraaide zijn ogen toen hij doorkreeg dat steeds meer mensen zich er mee bemoeiden. Heel even overwoog hij nog om toch er naar toe te lopen, maar uiteindelijk vond hij dat alleen maar complete onzin.
Hij liet zijn blik over de andere mensen gaan die nog rustig zaten. Uiteindelijk kreeg hij Rose en Cameron in het zicht. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij keek maar gauw ergens anders heen. Het waren niet zijn zaken wat die twee deden, al helemaal niet als het toch wel degelijk iets intiems was.

"Alles gaat inmiddels weer super." zei Lily met een grijns. Ze wierp even een blik over haar schouder. "Wat ik niet kan zeggen over dat groepje daar, maar ok." voegde ze er mompelend aan toe. Dat was echter ook het enige wat ze zei over de ruzie.
"Ik sluit me helemaal aan bij mevrouw wat dat aangaat." zei Lina met een flauwe glimlach. "Maar vertel. Hoe gaat het met jou?" Lily mocht er dan wel bij zijn geweest toen het allemaal gebeurde, maar zij had William daarvoor al gesproken.
[/ul]

[Madjic]

William glimlachte zwak naar Lily en Lina. Hij negeerde de ruzie, wie zich er ook mee bemoeide, het was hem het niet waard om zich erover op te winden. “Goed genoeg.” Hij hield zijn gitaar omhoog ejn keek naar een druppel die ervanaf droop. “Mijn gitaar is in het water gevallen… samen met mij… en de andere… dankzij Ty.” Hij zweeg even en staarde opnieuw naar zijn gitaar. Vervolgens knikte hij langzaam en keek toen weer glimlachent naar de dames. “Niets te klagen. Met vrienden kun je alles overleven.” Ookal had hij zijn vrienden nog niets vertelt, hun aanwezigheid help hem om niet aan de gebeurtenissen van het gala te denken en dat was meer dan ze eigenlijk konden doen. “Ow ja, en ik vind het wat overdreven dat iedereen boos word omdat een aanstellerig meisje gaat huilen omdat ze een balletje tegen haar hoofd kreeg…” Zei hij als laatste met een korte blik op de ruziende mensen.

Roc keek Miquel met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Joh, je meent het. Kan het daarom zijn dat ze me fijn genoeg steentje noemen?” Hij keek Miquel vervolgens stomverbaasd aan en schudde toen lachend zijn hoofd. “Ik denk dat je vriendje gek geworden is, Rose.” Zei hij tegen Carmen en keek weer even naar Elvira en Miquel. Zijn blik haakte even aan die van ELvira en knipoogde glimlachend.

“Devon.” June’s stem was een beetje streng en ernstig. “Zij zijn misschien loyaal tegenover elkaar. Maar ik ben loyaal tegenover vrienden. Als Bridget in problemen komt omdat die twee zich zo beginnen aan te stellen, dan is het mijn plicht om haar te helpen.” Een glimlach doorbrak haar ernst even. “Ironisch is dat ik dat vroeger waarschijnlijk nooit gezegd of gedaan had. Maar ja, toen kwam er ineens een jongen binnen vallen die mijn leven en manier van doen op zijn kop zette. Dus eigenlijk is het jou schuld.” Met glinsterende oogjes gaf ze Devon een kus en wurmde zich uit zijn armen.
Ze liep richting Joey en Bridget. Daar tikte ze Joey op zijn schouder en glimlachte liefjes. “Die meisjes zijn niet in staat om volwassen te zijn. Een persoon als jij zou dat toch in de gaten moeten hebben.” Ze wierp een blik op Kyra, aan wie ze wel de meeste hekel moest hebben.

Ineens lachte Carmen hard en minachtend. “Ben jij je familie niet ontzettend ten schande met jou behoefte om je hormonen tevreden te stellen Park? Of mag je familie dat niet weten?” Het gekuch van haar broertje achter zich kalmeerde haar niet en doofde ook niet de vlammen van woede in haar ogen. Kyra wist er helemaal niet van als je familie bepaalde verwachtingen van je had, dus ze mocht er niets over zeggen. Ze had zich er op het eerste moment niet mee willen bemoeien, maar als ze zo begon dan kon ze het krijgen ook. Ze liep ook naar voren en bleef op een zekere afstand staan. Ze verwachtte wel dat Kyra dit niet over haar kant zou laten gaan, niets dat gezegd werd. Maar aan de andere kant waren de mensen die geen zwads waren behoorlijk in de meerderheid en ze vroeg zich af of dit haar zou afschrikken, of dat ze juist onbesuisd door zou gaan. Beide leek haar interessant.
Het amuseerde haar wel een beetje dat mensen zich zo weinig aantrokken van wat Joey zei.

Xander en Zed waren naast elkaar gaan staan en stonden beide duidelijk te dubben aan wiens kant ze nou moesten staan of of ze zich er juist buiten moesten houden. Zed keek kalm naar Kyra en had de neiging om juist niet haar kant te gaan kiezen. Het meisje begon net iets te veel te vragen, beide van de Park zusjes eigenlijk.
Xander aan de andere kant interesseerde het bar weinig wie er gelijk ging krijgen en naar wat dit uit zou lopen. Het interesseerde hem meer wat het met zijn soort van reputatie zou doen als hij de kan van de zwads niet koos. Zijn aandacht werd ineens getrokken door Ty die op zijn rug door het water zwom en heel hard begon te zingen. “Kaitlin en Kyra, stellen zich aan. Want ze krijgen mensen niet in de waan.” De rest van zijn liedje bestond uit ‘Ah!’ en ‘wat zielig!’, dat zo nu en dan gedempt werd doordat hij een hap water naar binnen kreeg. Hij kon zich nog net inhouden om een liedje te gaan zingen over het feit dat hij vond dat Joey het water in moest komen. Want hij moest bekennen dat hij een beetje teleurgesteld was toen Joey meteen het water uit ging toen hij erin gegooid was. Waar hij nog even geen tegenreactie op wist. Hij had eigenlijk ook beter moeten weten dan June op de grond te gooien terwijl Devon in de buurt was.

Saluka negeerde iedereen en ging naast Shirie zitten. Ze staarde naar het vuur. Ze had geen zin in ruzie en het enige waar ze nu behoefte had was dat Thobias hier zo ineens zou verschijnen. Maar de wereld had zich blijkbaar even tegen haar gekeerd en besloten dat ze de jongen maar even van de aardbodem moesten laten verdwijnen.


((Nou hij is beter dan de vorige XD))

[Ridje]

De meeste negeerde hij aangezien hij ze niet waardig genoeg vond maar een stel van de mensen die zich ook met hen bemoeide kon hij niet negeren. Hij keek even naar Kaitlin om te zien of het wel ging. Hij had dan wel minder door dan dat Kyra had maar hij wist toch dat Kaitlin het zeer zeker wel ging overleven. Hij keek naar Kyra en knikte dan. "Inderdaad, zeer goed van haar, maar ik heb het niet zo op ongedierte. Die plet ik altijd, of ik vervloek ze." zei Tim en om zijn woorden kracht bij te zetten richtte hij zijn toverstok op Bridget. Het kon hem niet schelen hoeveel grifjes,pufjes,raafjes of ander tuig er bij was of tegen hen was. Zijn blik gleed naar Joey, en zijn blik veranderde van kwaad naar verbaasd. "In welk gat heb jij gezeten knul? Zij begon." zei hij dan met een knik naar Bridget waar hij nog steeds zijn toverstok op had gericht. "En 1 Park is voor jullie nog uit te houden omdat zo gauw als er een tweede bij komt jullie eraan worden herinnert wat voor misluking jullie zijn." grijnsde hij dan gemeen voordat zijn blik even naar Kyra en Kaitlin ging waarna hij meteen weer naar degeen keek die voor hen stonden.

Ze had niks gemerkt van alles wat er gebeurde. De ruzie, de gesprekken en de gezelligheid, het was allemaal langs haar heen gegaan gezien ze weer eens zat te dromen. Stil zat ze daar naast Elvira. Ze was weer aan het verdrinken in gedachten en dromen. Van alles vloog er in haar hoofd voorbij en gezien ze vaak zo zat te dromen kon je er wel eens verbaasd over zijn dat Sasha nooit eens gek werdt ervan, gewoonweg omdat ze nu waarschijnlijk alles wel zo'n beetje had gedroomd. Maar ze kon er zelf niks aan doen, het gebeurde gewoon.

Ze keek alles gewoon een beetje aan, ze had geen zin om zich er mee te gaan bemoeien simpelweg omdat er al teveel mensen er mee bezig waren. Daarom bleef ze daar zitten en wachte af. Green haar blik ging even naar Rose en Cameron en ze dacht even na terwijl haar haar een vrolijke kleur had die een beetje leek op de kleur die de zon af gaf als hij net op het punt stond te verdwijnen achter de horizon. Toen ze weer naar voren keek naar het vuurtje grijnsde ze kort en begon met een stokje in het vuur te porren.

Verbaasd keek Tim naar Mara en was even vergeten wat er was gebeurt. Hij had Mara niet vaak zo kwaad gezien en het was dan ook even vreemd voor hem. Toen hij Carmens opmerking hoorde over Kyra moest Tim al zijn zelfcontrole bij elkaar houden anders had hij wel eens een spreuk kunnen gebruiken die haar het midden van het meer had doen laten zien. Zijn blik was kort op Carmen geweest en woede was het enige dat erin te zien was geweest als je het had gezien. Toen Mara echter verder ging werdt zijn blik weer van Carmen gehaald en hij keek naar Kyra en Kaitlin. "Ze heeft wel gelijk, dit zou best tot morgen kunnen wachten." hij sprak het uit als een keuze die gemaakt kon worden, het maakte hem niet uit. Hij zou het fijn vinden als ze het zouden laten vallen tot morgen, maar mochten ze het nu willen voortzetten dan zou hij gewoon blijven staan. Er was geen vloek,speech of iets anders dat hem van Kyra's zijde kon halen niet als hij kon helpen.

[Krista -]

Zwijgend staarde Scott naar het schouwspel, maar had momenteel geen behoefte zich ermee te mengen, terwijl hij dat op andere dagen zonder enige problemen zou doen. Hij schraapte zijn keel, alsof hij iets wou zeggen, maar bleef dan toch stil. Hij besloot zich af te zonderen van de grote groep leerlingen en draaide zich om, om een stil plekje voor zichzelf te zoeken. Daar zou hij dan alleen zijn, alleen Scott, en zijn gedachten. En daar keek hij nu al naar uit.
Hij wierp een blik op Kyra, Kaitlin en Bridget, waar nu ook Joey en Miquel zich mee hadden bemoeid, en schudde langzaam zijn hoofd alsof hij heel erg moe was. Dat was hij ook, maar niet door slaapgebrek. De spieren in zijn lichaam deden niet meer wat hij wou dat ze deden. Dat was sinds zijn hongerstaking, die overigens al weer voorbij was, maar voornamelijk sinds het afstandelijke gedrag van Cyvix. Bij een boom zakte hij in de grond en staarde geïnteresseerd naar de leerlingen. De opmerking van Carmen vond hij echter erg grappig, en grinnikte daarom. Misschien was het toch interessant om zich met het schouwspel te mengen. In ieder geval was er genoeg drama. Hij stond op en strompelde erheen, met een brede grijns op zijn gezicht. ”Zijn er problemen?” vroeg hij op een vrolijke toon en keek wat van de leerlingen aan.

Florian grinnikte nog wat na, aangezien hij het een erg geslaagde actie vond van Bridget. Toen hij de hoofden van de meeste anderen zag besloot hij maar te stoppen met lachen en ging met een uitgestreken gezicht op de grond zitten. ”Er is niks meer te zien” zei hij luid terwijl hij zijn benen strekte en een steentje in het vuur mikte ”De rampspoed is voorbij, laten we blij zijn en deze vreugde bezingen”. Hij grijnsde in zichzelf, maar wist zijn gezicht daarna weer vrij snel in de plooi te trekken zodat het leek alsof hij deze woorden serieus bedoelde. Tevreden staarde hij voor zich uit.
In tegenstelling tot Bridget, of andere mensen, wist hij wel wanneer hij een grens had overschreden, en was bereid zich aan te passen en zijn mond, in een uitzonderlijk geval, te houden. Oké, dit was wel ontzettend grappig en de verleiding was groot, maar hij wist dat áls hij zijn mond weer open zou trekken, hij veel protest zo opwekken bij anderen. Dus liet hij het voor deze keer maar. Voor deze keer..,

Meija beet op haar onderlip en staarde verbijsterd naar haar arm, die Kaitlin een paar seconden geleden had weggeslagen. Oke, het had geen pijn gedaan, bedacht ze terwijl ze op haar onderlip beet en haar hand in haar broekzak wurmde. Maar mensen sloegen niet zo snel de hulp van Meija af, dus daar was ze redelijk van onder de indruk.
Uiteindelijk besloot ze zich terug te trekken en ging naast Lewis staan terwijl ze zwijgend voor zich uit keek. Even wierp ze een blik op de jongen naast haar maar die leek ook redelijk onder de indruk te zijn van het stemvolume van Kaitlin en Kyra, en het geluid wat ze samen konden produceren.
”Kunnen jullie het niet goedmaken?” mompelde ze angstig richting Bridget, die langzaam haar hoofd schudde alsof ze in trance was, maar wel met een valse glimlach op haar gezicht.

Lewis keek schaapachtig om zich heen om te zien of hij nog iets kon doen, maar besloot zich niet met de ruzie te mengen. Dat deed hij trouwens toch nooit, want als er iets was waar Lewis een hekel aan had, waren het ruzies of meningsverschillen. Hij won toch nooit discussies en had er geen behoefte aan. Verder kende hij Kyra en Kaitlin alleen van naam en uiterlijk, en datzelfde gold ook voor Bridget. Hij keek even om zich heen en besloot zich dan bij Lily en Lina te voegen, aangezien hij Lily toch kende van zijn afdeling en geen hekel aan haar had ofzo. Hij stak zijn hand even op en glimlachtte wat aarzelend, en liet zich toen op de grond zakken. Hij zag ook dat William er was, en stak zijn hand naar hem op. Misschien een beetje aarzelend, maar toch. "Hoe gaat het?" vroeg hij, in een poging een gesprek aan te knopen.

Toen Thomas nog aan het twijfelen was of hij er iets aan moest doen of gewoon moest blijven zitten, was Mara al richting het groepje gelopen. Met een glimlach op zijn gezicht bekeek hij haar en luisterde naar wat ze had te zeggen. Blijkbaar wist ze hoe ze hier mee om moest gaan, want haar woorden kwamen er vrij soepel en direct uit. Hij knikte, als teken dat ze gelijk had. Hij was van mening dat Kaitlin en Bridget, als ze zo nodig ruzie wouden maken, dat best met zijn tweeën afkonden. Dit verpeste het voor iedereen, terwijl hij er net blij om was geweest dat alles goed ging. Maar hij wist dat het niet lang had mogen duren. Er waren altijd mensen, die dit soort momenten wouden verpesten. Waarom? Dat wist hij niet. Maar het gebeurde gewoon.
Hij leunde met zijn kin op zijn knieeën terwijl hij zijn ogen even sloot. De warmte van het vuur op zijn gezicht maakte hem loom en slaperig. Het liefst wou hij in de slaapzaal zijn, maar het grootste gedeelte van zijn lichaam protesteerde en riep dat het bij Mara wou blijven. Dus dat was de reden dat hij eigenlijk bleef zitten.

Het leek dat Kaitlin nu niet blij was met iedereen die zich er plotseling mee ging mengen. Ze wierp een hulpeloze blik op Kyra. Als het op een gevecht aan zou komen zouden ze verliezen. Dat wist ze, ze had genoeg ervaring met duels. En ze had ook genoeg ervaring om te zien dat ze duidelijk in de minderheid waren. Ze versmalde haar ogen en staarde Bridget spottend aan, zonder iets te zeggen. Haar hoofd bonsde. Niet alleen door de klap van de bal, alhoewel die best hard was geweest. Het kwam meer door de inspanning die het haar kostte om zo boos te blijven kijken naar het blonde meisje tegenover haar, dat nog steeds lachtte.
Ze haalde adem en keek de andere kant uit. ”Goed” zei ze dan kil terwijl ze weer richting de hoop andere leerlingen keek. Het was zinloos en ze wist het. ”Best, maar omdat ík zo aardig ben het niet voor jullie te verpesten”. Ze keek Mara aan en wist er een glimlachje vanaf te brengen. Het was ook dat Mara zo tegen haar had geschreeuwd, maar Kaitlin vond dat Mara niet eens in een positie was om dat soort dingen tegen haar te zeggen.
Ze draaide zich om en keek naar Kyra. ”We krijgen haar nog wel,” mompelde ze, doelend op Bridget.

Bridget had zich geprobeerd los te wurmen van de sterke greep van Joey, maar zonder enig resultaat. ”Je bent nat!” had ze nog gemopperd, maar het had niks uitgemaakt. Toen Tim echter zijn stok op haar richtte deed ze een stap naar achteren en staarde hem met grote ogen aan. Ze vloekte zacht in zichzelf. Het gewoonlijke. Toverstok in de leerlingenkamer laten liggen. Ze was ook niet uit geweest op een duel. Alleen het meisje jennen waar ze al jaren een hekel aan had. Want dat was zo, Kaitlin en Bridget waren vanaf het begin al gezworen vijanden. ”Waarom winden jullie je allemaal zo op?” zei ze, en deed een poging duidelijk en koel te klinken. ”Ik maakte een fout, maar ik en Kait maken het wel goed, toch?”. Ze keek het meisje uit zwadderich aan en glimlachtte breed. Dat had ze niet moeten zeggen. De woorden van Mara negeerde ze eigenlijk, en keek alleen op toen Scott erbij kwam staan. Nog steeds probeerde ze uit de ijzeren greep van Joey te ontsnappen, maar besloot dat dat vrij nutteloos was. Hij was te sterk.