Perfect summer night and a camp fire :: open ::

[melien]

[/b] Het was Lily die van onderwerp veranderde. Het gelach hield echter niet op. "Hij is zo'n schat. Ik bedoel, hij heeft het uitgehouden met mijn vader en half broer. Als dat niet veel zegt dan weet ik het ook niet meer." Elvira zei het alsof ze het over het achste wereld wonder had. "Ach Thomas is gewoon........ Thomas. Maar wel de mijne!" zei Mara nadat Elvira was uitgesproken. Dit ontlokte een gezamenlijke "aaah" aan de andere drie meiden waardoor ze toch lichtelijk moest blozen. Elvira kapte ander commentaar echter af. "En hoe staat het met jullie liefdesleven?" vroeg ze aan Lily en Lina. Het antwoord op die vraag werd echter overstemd door een verbaasde kreet.

"Je bent WAT?!" Het was Cassandra's stem die de anderen overstemde. "Maar dat is een grifje." ging ze op zachtere - maar niet minder verbaasde - toon verder. Ze had zelf al opgemerkt dat ze een beetje te hard had gereageerd. Benjamin had zijn mond geopend en wilde net iets zeggen, maar Jeroen was hem voor. "Je zegt het alsof het een misdaad is. Maar wat maakt het eigenlijk uit? Voordat je hier op school kwam maakte het niets uit en ook als je deze school zult verlaten zal het niets uitmaken." Hij liet bewust weg dat hij in griffoendor zat. Het zou alleen maar onnodige vijandigheid opwekken. Voordat Cassandra echter tegen kon spreken begon Benjamin over het laatste Foppe incident. Gewoon om de sfeer luchtig en gezellig te houden.
[/ul]

[Green all chars]

Niet ver van het groepje mensen af, zat een meisje met een groot vel papier voor zich. Perkament viel niet te beschilderen, en dat was wat ze wilde. Een perfecte zomer-zonsondergang. Een palet naast haar was versiwierd met tientallen tinten roze, oranje en rood. Zwarte lijnen op het papier waren schaduwen, waar Reena altijd mee begon. Zonder op te kijken, liet ze de kleuren op het vel verschijnen. Ze had het beeld in haar netvlies gebrand. De kwast gleed soepeltjes over het wit en liet kleurrijke sporen achter. Ze schilderde leiver op katoen, maar had niks om het op strak te trekken. Thuis had ze vier schildersezels en honderden katoenen schilderijen, wit en onbeschilderd. Hier had ze enkel een slechte vervanging, maar het maakte haar passie niet minder. Reena kon overal schilderen of het nou een muur was, of een klein vaasje.

Een eind verder, liggend op het gras, genoot een ander zwad meisje van de prachtige avondlucht. Ze was lang niet zo emotioneel geraakt als Reena, maar ook Kyra droomde weg. In gedachten zag ze Tim, de eerste sinds Thomas voor wie ze gevoelens ahd gehad. Meer dan gewone gevoelens. Ze miste hem als hij er niet was, en de aanwezigheid van Draconic maakte dat niet minder. Hij was lief, maar geen Tim. Zuchtend lagen haar ogen op de roze wolken en voelde warmte die niks met de zon te maken had.
Ondertussen was Draconic Camerons voorbeeld gaan volgen. Een onbescherven vel perkament lag op zijn schoot, een ganzeveer in zijn hand, waarvan hij zijn kin met het zachte uiteinde kriebelede. Hoe begon je een gedicht? Hij had werkelijk geen idee. Hoe schref je wat je werkelijk voor iemand voelde, vooral als eht ook nog eens moest rijmen! Hij was alweer vergeten dat Reena had verteld dat een gedicht niet hoefde te rijmen.

Zijn schaduw was het enige dat toonde dat hij zich bewoog. Lang en donker raakte hij de rug van het meisje dat zich had afgezonderd. Hij wilde haar aanspreken, maar wist neit hoe. Haar vrienden zaten dichtbij, en ondanks dat zij alles vna hem mocht weten, wilde hij niet dat iemand zelfs maar van zijn gevoelens afwist. Al had Reena hem natuurlijk allang door.
Hij slaakte een luchte zucht, verlangend en onzeker. Hij wilde naast haar gaan zitten en luisteren naar de prachtige muziek die ze speelde. Haar gezicht strelen en door haar haren gaan. Haa rop haar rug leggen en... De gedachten leken iets teveel op zijn droom van de vorige nacht en hij wist nu al, dat hij ook deze ochtend wakker zou worden met een ongenodigde gast.
Een moment twijfelde hij, maar angst was niks voor hem. Langzaam stapte hij van de enkele boom weg en liep naar haar toe. In zijn zak brandde het waardeloze gedicht waar hij en weke aan had gewerkt.
'Hey Alex.'

Een viertal, opgewekt en lacherig stapte de open ruimte van het veld op, voor een met een sprint richting eht water rende en erin dook. Water spatte nauwelijks op, zo elegant was duik geweest.
'Wacht op mij, Green!' Schreeuwe Joey, die nog snel even zijn schoenen uitrtrapte, struikelde over de slippers van Shirie en sprong zijn vriendin achterna. Myra wilde hun achterna gaan, tot ze de stem van Benjamin herkende. Ze stond verstijfd, vanwege alle mensne die erom heen zaten. Ze wilde niks leiver dan naar hem toe gaan, maar met zoveel mensen sleog ze dicht. Twijfelend bleef ze staan, neit wetend wat te doen.
Vana chte rhaar, werd er opeens een arm om haar schodeurs heen geslagen. Verrast keek ze op en glimalchte naar de zwartharige jongen.
'Ga gewoon naar hem toe. Desnoods ga ik wel mee,' zei Miquel,' Elvira en ik zijn vrienden, maar ik heb haar al tijden niet meer gesproken.'
Myra glimalchte naar hem en knikte vervoglens, gesteund door zijn aanwezigheid. samen stapeten ze op het groepje af.
'Haaj,' zei Myra verlegen tegen iedereen, al glimlachte ze vooral naar Benjamin.
'Yo, El, en anderen,' grijsnde Miquel opgewekt.

Achter het viertal stapten eenzaam en alleen een tweetal. Tyra keek naar de grond, blozend en wat boos, al wist ze zelfs neit zeker waarom. Hij was toch.. aardig nu?
'..en dat is dus waarom. Het spijt me echt dat je daardoor gekwetst bent geraakt. Ik was gewoon een zak. Toe, wees neit meer boos en gekwetst. Ik wil echt opnieuw beginnen. Als vrienden.'
Zijn stem was zo overtuigend, dat het verlegen meisje opkeek. Zijn blauwe ogen moesten wel de waarheid vertellen. Dat moest wel. Ze knikte licht en wist een flauwe glimalch te produceren.
'Vrienden.'
Devon grijnsde breed en sloeg zijn armen om haar heen, tot een stevige knuffel, die ze benatwoordde.
'Het werd hoog tijd dat we deze ruzie eens oplosten,' zei hij met een grijns. Tyra knikte en voelde zich vreemd warm worden van binnen.
'Zo, en dan nu,' zei de jongen, nu op een compleeta ndere toon en rende op het meer af, om er met schoenen en al in de plonsen.

[melien]

[/b] Het verbaasde haar dat hij hier was, maar de kriebels in haar buik wonnen het van haar verbaasdheid. Ze zette weer een nieuw lied in, dit keer was het een lied van Ashanti, 'movies'. (*klik* voor liedje)

Benjamin, Jeroen en Cassandra waren zo bezig om over Foppe te lachen dat het even duurde voordat Benjamin Myra in de gaten kreeg. Benjamin leunde net naar achteren en bekeen zijn omgeving even toen de stem van Myra tot hem doordrong. Hij sprong zowat overeind. Met een grijns op zijn gezicht keek hij naar Myra. "Ah, het beruchtte grifje." zei Cassandra, nog na-grinnikend van het verhaal van Foppe. Ze bedoelde er verder niets mee, het waren haar zaken tenslotte niet. "Als je het over de duivel hebt." Benjamin kreeg weer de kans niet om wat te zeggen. Dit keer was het Jeroen die hem voor was. Benjamin keek straffend naar de twee. "Heey. Let maar niet op die twee, ze zijn een beetje..... Ja, hoe moet je dat zeggen? Jaloers?" zei Benjamin uiteindelijk lachend. Cassandra reageerde er niet eens op, haar aandacht werd getrokken door meerdere plonzen. Blijkbaar vonden een paar het leuk om te gaan zwemmen. "Weet je, ik laat de tortelduifjes wel alleen." zei ze met een plagende grijns. Ze stond op en liep naar het water toe, puur om even te kijken wie erin waren gesprongen. Daarna keek ze om zich heen, naar de andere mensen die er waren.

Elvira keek verbaasd om zich heen toen ze iemand haar hoorde roepen. Toen ze Miquel zag verscheen een grijns op haar gezicht. "Hey! Ik vroeg me al af of je nog leefde." zei ze vrolijk. Ze stond op en liep naar hem toe om hem een knuffel te geven. Ze had hem al veel te lang niet meer gezien. Blijkbaar was ze te druk geweest met Roc.
Ook Mara stond op, maar niet omdat iemand haar riep, nee, ze had Kyra gezien. Ze liep naar het meisje toe. "Hey, en aan wie lig jij te denken?" vroeg ze met een grijns. Het gesprek met Tim zat nog in haar hoofd. Nee! Je gaat je er niet mee bemoeien... Ergens had ze de neiging om het tweetal te koppelen, maar ze mocht het niet van zichzelf dus liet ze het maar voor wat het was.
Lina en Lily keken het tweetal lichtelijk verbaasd na, maar bemoeiden zich er verder niet mee. Ze gingen gewoon vrolijk verder met hun gesprek. Het maakte voor de rest toch niet echt uit. Het was tenslotte de bedoeling om het gezellig te houden.
[/ul]

[Madjic]

Met een brede grijns en zeiknat leunde June met haar ellebogen op Ty's schouders. Ze kwam een stuk boven de andere uit omdat ze op zijn schouders uit.
Het hele groepje was stuk voor stuk nat, behalve Ty, maar die was nat om dat een nat meisje op zijn rug droeg. Het was namelijk zo dat ze net, dankzij Ty, allemaal in het water beland waren. Hij had er hard omgelachen. Tot June had gezegd dat hij haar voor straf moest dragen.
Dus zo kwma het dat ze daar nu zat. Ty had er allemaal geen moeite mee en vond het eerder de grootste lol om allemaal geintjes uit te halen. Hij sprong zo nu en dan of rende een eindje. Aan hun ene kant liep Zed, die het niet zo heel amusant vond dat hij nat was. Maar hij hield zijn gemak en keek telkens weer toe hoe Ty een poging deed June eraf te werpen. "Als ze valt heb je een probleem." Zei hij alleen maar als het leek als ze eraf zou vallen.
Een heel eind van Zed vandaan liepen Lena en William. William wilde het liefste de grootst mogelijke afstand houden tussen hem en Zed en Lena was nog altijd een beetje bang voor de jongen en op deze manier was ze ook niet bij Stevie in de buurt. Maar op dit moment was WIlliam wel te druk om zich met de andere bezig te houden. Hij schudde zijn gitaar heen en weer waardoor er weer wat water in kwam. "Hij overleeft het wel hoor. Gewoon even laten drogen en dan weer stemmen, misschien nieuwe snaren. Maar datr was het wel." William keek naar Lena en glimlachte zwak. "Ja, me know. Maar toch is het niet zo heel fijn dat hij mee het water inging."
Tussen Lena en William en Zed, Ty en June in liepen Saluka en Stevie, als twee handen op een buik waren ze aan het lachen. "Ow dat meen je niet? Ik wist dat ze hem leuk vond, maar dit is toch wel heel erg." Saluka kon haar oren niet geloven, maar Stevie knikte beament. Ze hadden het over Lena die toch wel het meest vreemde figuur op de hele school verliefd was geworden. "Het is een beetje zielig eigenlijk." Fluisterde Stevie en kewek naar de mensen naar wie ze min of meer rende. Ze slaakte een kreet toen ze Devon het water in zag springen, wat June niet gezien had omdat Ty weer eens probeerde haar eraf te krijgen. Ze kreeg een lachstuip en stootte Saluka aan. Deze zag het ook, maar het intereseerde haar niet zo. Haar oog ging over het andere groepje. Ergens hoopte ze dat Thobias bij zijn broer in de buurt zou zijn, maar helaas de werkelijkheid was anders.

Als laatste van de groep liep nog een drietal. Carmen, als vrolijkste en luidruchtigste sprong bijna heen en weer. "Not a trace of doubt in my mind. I'm in love..." Zong ze en keek naar Roc die naast haar liep. Die toen grijnzend een oe geluid maakte. "I'm a believe, I coudn't leave her if I try." Zong ze weer verder.
Als laatste liep Xander als een voor zijn doen totaal vrolijk persoon naast zijn zus. Toen het zover was zong hij heel zacht. "I believe, I believe, I believe, I believe, I believe, I believe, I believe, I believe, I believe."
Carmen keek verbaast opzij en lachte toen hard. "Ja! Hij is bekeert, hij is bekeert!" Vervolgens kreeg ze een mep tegen haar schouder.

Pas veels te laat zag June vanuit haar hige positie Devon zwemmen. "Ah! Ty, laat me eraf! Laat me eraf." Helaas voor hij was Ty niet meer vab plan haar eraf te laten.

[Ridje]

Takjes braken en bladeren knisperde toen een gedaante uit het donkere gedeelte van het verboden bos kwam en naar het kampvuur leek te kijken. Nog wat takjes braken en de gedaante liep in de richting van het kampvuur. Toen het licht van het vuur zich op de gedaante wierp werd het vertrouwde gezicht van Timothy zichtbaar, hij had zijn bruine tas over zijn schouder hangen en hij grijnsde kort toen hij al de mensen zag. "Wel wel wel, het is maar goed dat ik een voorraad heb meegenomen." mompelde Sawyer waarna hij verder liep. Het was misschien niet erg goed zichtbaar als je een blik op hem wierp maar als je hem goed onderzocht zag je dat hij wat mank liep. Hij zakte steeds wat verder door zijn rechterbeen alsof hij gewond was.

Met nog steeds de grijns op zijn gezicht keek hij naar het tweetal dat het dichtst bij hem zat, wat Cameron en Rose waren. Ondertussen opende hij zijn tas en haalde er een zak uit. Toen hij de zak had gepakt liep door en toen hij langs Cameron en Rose liep gooide hij de zak bij hen neer. "Get a room Romeo." zei hij dan met een grijns. En zonder nog maar naar de 2 te kijken liep Sawyer weer door. Bij nog een paar andere groepjes gooide Tim ook een zak neer en toen 1 van de zakken in het licht kwam waren de woorden: Rocky Mountain Marshmallows, goed zichtbaar.


De grootste groepen leerlingen hadden nu wel een zak bij hen liggen. Met de grijns nog steeds op zijn gezicht gooide Sawyer ook nog een zak richting het groepje van Benjamin en van Elvira en stapte dan richting Reena en plofte naast haar neer en pakte nog een zak Marshmallows uit zijn zak, het was verbazing wekend hoeveel zakjes uit zijn tas waren gekomen. "Zo en voor jou ook nog een zak, wat is een kampvuur nou zonder Marshmallows." zei Sawyer dan tegen haar. Hij zag de blikken van sommige groepjes wel. Het was ook raar om Sawyer, de jongen die van iedereen steelde, nu opeens te zien uitdelen.

Met een verbaasde blik keek Sawyer naar Reena's schilder kunsten. "Sorry Reen, maar dit lijkt echt niet op een puppy." Grapte Tim dan en hij keek haar kort aan en grijnsde dan. "Ze lijken wel verbaasd om mij te zien uitdelen hé." zei hij dan en hij keek alsof hij echt verbaasd was. Hij voelde even aan zijn voet en voelde het bloed dat in zijn schoenen plakte. De reden dat hij wat mank liep en het bloed in zijn schoen was omdat hij zich aan en scherpe steen had gestoten toen hij in het Verboden Bos was.

Vanuit zijn ooghoeken zag Tim Mara lopen maar besloot haar niet te volgen maar nog maar eens een blik te werpen op Reena's kunsten. Had hij maar beter geweten en haar wel gevolgd was het met zijn blik of te voet. Dan had hij Kyra gezien, degeen die hij niet had opgemerkt tijdens het uitdelen. Als hij het had geweten dat ze er ook was dan had hij bij haar gaan zitten, maar hij had haar gewoonweg niet gezien. Hij zou zichzelf vervloeken en zich schamen als hij nu erachter zou komen dat hij degeen waar hij wat voor voelde gewoon niet zag.

[Green all chars]

Cameron glimlachte licht om de muziek. Hij was geen echte fan van deze stijl, maar zoalng Rose het speelde, vond hij het allemaal prima. Hij woog zijn woorden af, niet wetend of hij haar wilde vertellen over zijn gedicht, en of hij uberhaupt het gedicht wel wilde geven. Zijn hart klopte sneller. Dichten was nooit zijn sterkste kant geweest. Hij was goed emt woorden, maar.. Hij wist neit waar deze onzekerheid vandaan kwam. Was dat echt allemala door haar?
Zijn blik gleed over haar gedaante en hij sloot even zijn ogen, voor hij naast haar ging zitten. Hij sprak geen woord. Hij luisterde enkel, en genoot van haar aanwezigheid.
Hij schork op van Tims stem, maar toonde geen verrassing, al klopte zijn hart aanzienlijk sneller.
'Romeo nog wel. Kom op Tim, je weet toch dat, als Kyra niet zo gek op je was, ik je verkering zou vragen? Tope, zeg nou geen vreemde dingen.'
Hij ving glimaclhend de zak op en scheurde die open. Hij wachtte tot Tim verdwenen was, voor hij er eentje uitpakte en voor Rose' gezicht.
'Marshmalow?' {XD niet jij(A)}

Reena keek op toen Tim naast haar neerzakte en glimlachte naar hem.
'Ik sta er ook van te kijken. Heb je besloten je leven te beteren? Of is dit een afleidings manouvre?' vroeg ze lachend, terwijl ze de laatste penseelstreek ove rhet papier liet gaan en haar kunstwerk bewodnerde. De kwaliteit had veel beter kunnen zijn op een linnen of katoenen doek, maar ze was wel tevreden. Lachend gaf ze hem een duw met haar schouder.
'Hij lijkt wel op een puppy! Kijk maar, de oogjes en dit is het staartje... hij heeft alleen wel zes poten. Alles is geoorloofd in kunst.'
Ze glimlachte nog steeds terwijl ze de zak open maakte en er eentje uithaalde.
'Moet jij niet naar je vriendinnetje toe?' vroeg ze, terwijl het witte suikerbommetje in haar mond verdween.

Myra bloosde hevig, wat gelukkig niet erg zichtbaar was.
'Dus... ik breng je in de problemen door het zijn van een grif? Misschien moet ik ze erop wijzen dat ik, als uitwisselings student weinig te maken heb met alle afdelingszaken hier. Ik hoor in geen van deze afdelingen echt thuis. Voor hetzelfde geld had ik wel bij Zwaderich gezeten.'
Ze liet haar blik over het groepje gaan, niet zeker wie al deze mensen waren. Daarvoor was ze gewoon nog niet lang genoeg op deze school. Ze wierp een blik over haar schouder, waar haar vrienden lachend in het water lagen. Nu wenste ze dat ze bij hen was, in plaats van al deze mensen die ze niet kende.
Ze wendde zich weer tot de groep en stelde zich voor dat ze Shirie was, en niet de onzeker, dikke Myra. Ze stak een hand in haar zak en zwaaide naar de mensen.
'Ik ben Maria Trust, maar noem me maar Myra. Ik ben nieuw hier.'
Miquel lachte naar Elvira.
'Bijna niet meer. Dat krijg je, als bijna getrouwde man. Maar goed, hoe zit dat met jou? Hoe staat het leven ervoor? Nog steeds een relatie met het steentje? Nog steeds mooie cijfers?'
Hij hoorde het gelach in de verte, maar keek niet op. Hij had Carmen niet door, en zelfs als hij het had, zou hij waarshcijnlijk niet zijn opgesprongen. Daarvoor had hij Elvira veel te lang niet gezien.

Kyra keek op toen ze de stem hoorde en glimalchte breed naar Mara, die ze wel redelijk kende en mocht. Ze sloot haar ogen en sloeg haar armen om zich heen.
'Aan mijn.. nou ja, vriendje denk ik. Kun je het geloven? Ik en een vriendje... dat is even eng als de gedachte dat ik verliefd op hem ben! Maar goed... En hoe zit dat bij jou?'
Ze kwam overeind, trook haar knieen op en sloeg haar armen eromheen. Haar blik lag grijnzend op Mara. Ze was lange tijd jaloers geweest op dit meisje, vanwege Thomas, maar kon het niet helpen om ondanks dat haar toch te mogen Nu was Thomas vergeten. Er bestond alleen nog maar Tim.
'Hoe staat het tussen jou en Thomas? Ik heb hem al zolang niet gezien...' Haar blik ging naar Draconic, die nog steeds leek te prutsen met het gedicht. Met een frons gaf Kyra hem een schop, waardoor de veer uit zijn hand viel. Boos keek hij naar haar op, tot hij Mara ontdekte.
'Hey, Maar,' glimlachte hij naar het meisje, maar voor hij verder kon vragen werd hij alweer door Kyra onderbroken.
'Heb jij Thomas laatst gezien? Ik niet.'
Draconic gaf geen antwoord, maar draaide zijn hoofd weer richting Mara.
'Hoe gaat het met jou?' vroeg hij glimlachend. Hij had veel Zwads niet veel meer gezien de laatste tijd.

Tyra besloot zich maar niet bij haar broer te voegen en leip naar de waterkant. Haar blik lag op het gestoorde drietal dat zich in het zwart dompelde. Joey en devon waren in een soort van stoeiwedstrijd geraakt, terwijl Shirie zichzelf weer de kant op trok. Elegant en kwam ze uit het water, stond op en schudde haar haren droog, zodat ze met een sierlijke zwaai over haar schouders vielen.
Opeens was het stil in het water. beide jongens staarde haar aan.
'Cool, doe dat nog eens?' grijnsde Joey, die zich naar de waterkant trappelde en steundend op zijn armen bleef liggen, om vervoglens weer onder gedwud te worden door Devon. Geen van beide jongens had de mensen die aan kwamen lopen opgemerkt.
Shirie rolde met haar ogen en grijsnde naar Tyra, voor haar blik viel op Ty en de rest van het groepje.
'Hey, jullie,' zei ze, waarmee ze echter William niet aankeek. Ze was niet langer boos, maar zolang hij geen excuses aanbood kon hij het vergeten bij haar. De kans dat ze hem zou vergeven was al gering. Ze vergaf niet snel.
'Malloten,' mompelde Tyra, waardoor Shirie een lachsalvo kreeg. Ze keek van de jongens in eht watre naar de rest en schudde haar hoofd.
'Soms Tir, geloof ik dat wij de enige normale mensne op de wereld zijn.'
Tyra keek haar schuin aan en glimalchte speels.
'Spreek voor jezelf.' De dubbelzinnigheid van het antwoord zorgde voor een nieuwe lachstuip ,bij beide dames.
Pas bij het geschreeuw van June, merkte Devon op dat er mensne aankwamen. Hij had zijn vriendin meteen ehrkend en wilde op haar af zwemmen. Joey zinde echter op wraak en Devon kwam neit eens in de burut van de kant. Een nieuwe wedstrijd begon, ditmaal om een meisje, waar Joey echter niks in zag.

[melien]

[/i] Ze raakte gefrustreerd, door haarzelf nog wel. Haar gedachten gang werd weer onderbroken door Cameron's stem. Ze keek even naar de marshmallow, maar in plaats van wat te zeggen deed ze alleen maar haar mond open.

"Jij, mij in de problemen brengen?" vroeg Benjamin vol ongeloof. Als iemand hem in de problemen bracht was of hij het zelf of zijn tweelingbroer wel. "Ik wist niet dat engelen dat konden." Het was eruit voor hij er erg in had. Hij kon zichzelf wel slaan, maar deed dat maar niet. "Kom er gewoon gezellig bijzitten." Hij was zo vrolijk dat hij niet eens verlegen deed tegenover Myra, wat wel even handig was. Hij trok haar gewoon vrolijk mee naar beneden zodat ze wel moest gaan zitten.
Jeroen had ondertussen de zak met marshmallows {en je wordt bedankt ridje -_- } opgevangen en deze open gemaakt. Hij had er zelf een aantal uitgepakt voordat hij de zak doorgaf aan de anderen om hem heen. "Problemen door een grifje te zijn? Ik hoop het niet. Dan zou ik nog meer problemen hebben dan ik al heb." zei hij met een grijns. Hij vond het wel gezellig dat er nog een grifje was. Aan Elvira had hij tenslotte niet zo heel veel.
Elvira gaf Miquel een zachte klap. "Natuurlijk. Wat denk jij dan? En hij heet geen steentje. Dat weet je best." zei ze grijnzend. Op dat moment kreeg ze Roc in het oog, maar ze liet hem maar even voor wat hij was. Vrienden gingen toch echt even voor, vooral als ze deze al heel lang niet meer had gezien. "En ik neem aan dat alles nog helemaal goed zit tussen Carmen en jou?" voegde ze er lachend aantoe terwijl ze weer naar Miquel keek.

"Laat me raden Kyr, hij heet Tim?" zei ze met een grijns. Ze plofte neer in het gras en keek toen naar Draconic. "Hey, wat zit jij nou te doen?" vroeg ze toen nieuwsgierig. Het duurde even voordat de vraag van Kyra tot haar doordrong. "Echt vaak heb ik hem de laatste tijd niet gezien, maar dan moet ik er ook even bij zeggen dat ik niet echt vaak aanwezig was de laatste tijd." zei ze, grinnikend bij de gedachte aan alle talloze middagen die ze in de boomhut had doorgebracht. Tijd ging af en toe gewoon veel te snel. "Met mij en Thomas kan het amper beter gaan denk ik zo, en met mij ook. Hoe staat het leven bij jullie twee?" Haar bui was een en al vrolijkheid. Hoe dat zo kwam maakte haar niet uit. Het was ontzettend leuk om weer een keertje met haar vrienden te kletsem.

Lily keek naar Lina. "Kom, laten we even bij het water gaan kijken. Het ziet er gezellig uit." zei ze met een grijns. Lina stemde vrijwel meteen in. Als een persoon stonden ze op en liepen richting het meer. Lily kreeg Ty in het oog. "Excuseer me even, ik moet eventjes iemand terugpakken." Haar gedachten waren bij het gala. Ty had nog wat van haar te goed. Lina liep vrolijk door naar de rest terwijl Lily afsloop op Ty. Toen ze achter hem stond prikte ze hem in zijn zij. "Wat dacht meneer aan het doen te zijn?" vroeg ze op een toon alsof ze het tegen een weerbarstige kleuter had. Lina ging ondertussen naast William en Lena lopen. "En hoe gaat het met jou?" vroeg ze, nog steeds een beetje bezorgd. [/ul]

[Madjic]

Door het geworstel met de spartelende June op zijn schouders had Ty moeite zijn evenwicht te bewaren. "Mooi niet. You're not coming off!" Riep hij gemeen grijnzend en hield haar benen goed vast.
Zed deed een stap opzij, hij zag het allemaal allang gebeuren en maakte zich al uit de voeten. Want zoals hij al dacht duurde het niet lang voor Ty zijnj evenwicht volledig verloos door de prik in zijn zij van Lily en hij met June nog op zijn schouders achterover kukelde. June slaakte een kreet en Ty kon alleen maar lachen.
Alleen Saluak een Stevie liepen, vrij ongeintereseerd in het drama, verder, de rest bleef geschrokken staan. Lena en Carmen vlogen naar June toe terwijl de jongens alleen hun hoofd schudde. "Wat zei ik nou." Mompelde Zed en ook hij liep door. Hij had allang gezien dat geenm van beide verschrikkelijke verwondingen had, dus het had geen zin om er over te treuzelen. Hij keek naar alle andere die er bij het meer waren. Hij trok zijn wenkbrauw op toen hij merkte dat het zoveel verschillende mensen waren. "Privefeestje ofzo?" Vroeg hij mompelend aan zichzelf.
Carmen knielde bij June neer. "Gaat het Flower?"Meteen daarna sloeg ze Ty op zijn hoofd. "Kluns, kun je nou nooit eens normaal doen?"
Ty lachte alleen en keek niet eens op of om naar Carmen. "Mensen pesten en vervelen. Daar leef ik notabene voor." Zei hij vrolijk tegen Lina. Hij gooide Junes benen van zich af en ging overeind zitten. "Wat een drukte zeg."
June kwam ook overeind en keek een beetje versuft om zich heen. "Euh, ja wel okey. Was er niet iets waar ik zo over deed?" Ze keek naar Carmen, maar deze haalde haar schouders op. Ook haar oog viel op de groep mensen die er zaten en herrinnerde het zich toen eens. Ze sprong overeind en rende zonder iets tegen de andere te zeggen.
Carmen en Lena stonden op, waardoor ze nu tussen Roc en William stonden. "Werelds. We zijn zojuist verlaten omdat ze.... een dringende zaak heeft die ze ons niet mag vertellen." Verzuchtte Roc. "Misschien mag ze wel niets zeggen omdat ze anders vermoord word. Je weet wel in van die films. Als ze dan iets zeggen erover wacht hen de dood of de dood van hun familie. Maar ze geeft niet zoveel om haar familie, dus dat zal het wel niet zijn." Riep Lena vrolijk. Dit leverde alleen maar vragende blikken op van de andere.

((Sorry ik weet gewoon echt niets....))

[Ridje]

Pas nu hij rustig zat drongen Camerons woorden tot hem door. Hij had er niet over nagedacht omdat hij bezig was met uitdelen. 'als Kyra niet zo gek op je was' Schoot er door Tims hoofd, het waren Camerons woorden geweest. En ookal mocht Tim Cameron niet zo echt meer, na wat hij had gedaan een paar jaar terug, Cameron stond er toch om bekend dat hij alles wist. Tenminste het meeste, Tim kon niet geloven dat Cameron ook van zijn geheime stashes wist. Stil zat hij in gedachte verzonken en hoorde de woorden steeds weer door zijn hoofd gaan. Zijn twijfels ,als hij die al had, over Kyra en hem waren ,met dank aan Cameron, verdwenen. Hij was zo diep in gedachten dat hij Reena hellemaal vergat. Pas toen ze hem een duw gaf met haar schouder kwam hij weer terug naar de werkelijkheid en keek haar aan met een glimlach.

"Ik vertrouw je wel dus ik kan je mijn plan wel vertellen." zei Tim dan serieus en hij keek even rond of iemand hen zou kunnen horen en boog zich dan naar Reena toe. "Het is 1 grote afleiding. Ik zorg dat iedereen me gaat vertrouwen door hier en daar wat dingen weg te geven en voordat ze het weten ben ik de heerser over de wereld." zei Tim dan zacht en ookal was het een grap hij bleef Reena serieus aankijken alsof hij het meende. "Met jou als mijn beste en koningklijke schilder." zei Tim dan en nu pas schoot hij in de lach en pakte ook een marshmallow en at die op, hij was zeer vrolijk en waarschijnlijk kon Reena dat ook wel zien aan hem.

Toen ze vroeg of hij niet naar zijn vriendinnetje moest knikte hij en keek haar aan. Snel en mischien iets te snel slikte hij het stuk snoep door en moest even kuchen voordat hij haar antwoord kon geven. "Ja ik zou wel naar haar toe willen maar ik kan haar niet vinden ze zal wel al slapen ofzo, of mischien is z...." hij stopte plots toen hij doorhad dat zowel Reena als hij over Kyra sprak als zijn vriendin. De glimlach verscheen weer op Timothy's gezicht en hij richtte zijn blik op het kampvuur iets verderop. "Ik weet niet waar ze is." besloot hij dan maar als laatste tegen Reena te zeggen.

[Krista -]

Een beetje verscholen in de schaduw strompelde Scott richting het gezelschap mensen, zonder enige behoefte te hebben zich erbij te mengen. Dat had hij eigenlijk nooit gehad, allen bij Cyvix en omringenden, maar die was er nu ook niet.
Even bleef hij stil staan en staarde gebiologeerd naar het kampvuur, alsof hij er in wou gaan springen. Opeens voelde hij een dreun tegen zijn schouder en denderde omver.

"Oooh SORRY!" brulde Florian in het oor van zijn mede-huffelpuffer, die hij toch nooit écht gemogen had. Daarom was het ook niet erg dat hij deze halve mummie had omver gewandeld.
Want dat was Scott nu inmiddels, doordat hij omwikkeld was met alle soorten verband. Een geur van zalf gemixt met etter bereikte zijn neusgaten, dus trok hij zijn tweelingzusje harder mee.
"Jezus Florian!" schreeuwde Meija wanhopig, terwijl ze zich probeerde te verzetten. Zonder enig resultaat. Met een koppig gezicht plofte ze bij het kampvuur neer en staarde voor zich uit.
Ze hield best van gezelligheid, maar niet met Florian.

Al snel werd de tweeling gevolgd door een koppel zwadderaars. Thomas, die weer via Mara had gehoord dat ze hier was, en Kaitlin, die zoiezo een zwak had voor alles waar ze aandacht kreeg. Toen haar blik op Reena viel, vertrok de glimlach van haar gezicht en kon ze alleen nog maar vals kijken.
Zonder iets te zeggen plofte ze naast Kyra neer, terwijl op hetzelfde moment Thomas bij Mara ging zitten en een kus op haar oor drukte.

Lewis knielde bij de half-gemummificeerde jongen neer en, met een beetje een afgrijzend gezicht, stak hij zijn hand uit om Scott omver te trekken. Hij wierp een blik op Florian die luid zijn vrienden begroette, en schudde zijn hoofd even.
"Gaat het..?" vroeg hij voorzichtig aan Scott, en probeerde de ogen van de jongen te vinden.
Scott gromde op zijn beurt iets onverstaanbaars, negeerde Lewis volledig en krabbelde overeind. Uiteindelijk liep hij, gevolgd door Lewis, richting het kampvuur.

Kaitlin had eerst als een soort van waakhond richting Reena lopen staren, maar toen Scott in haar gezichtsveld kwam leek ze in een keer weer helemaal op te klaren en kon nu alleen nog maar glimlachen. Deze huffelpuffer interesseerde haar, omdat hij vreemd was.
Niet zomaar vreemd, hij had zichzelf in de fik gestoken, en was gewoon.. Nou, Kaitlin vond hem grappig. Ze wou net een snerende opmerking tegen de duitser maken toen ze een bal tegen haar achterhoofd kreeg.

"Ooh sorry!" riep Bridget en stormde achter de bal aan om te voorkomen dat deze in het vuur belandde. Het sarcasme leek bijna van haar stem áf te spatten. "Sorry hoor, komt omdat je zo graatmager bent. Ik zag je gewoon niet".
Ze grinnikte tevreden en begon te lachen toen ze June zag, en stormde op haar afdelingsgenote af. "Juuuneepuune! Je leeft nog, gossiemeine".
Het was niet voor het eerst dat Bridget zichzelf een beetje in het middelpunt van de aandacht probeerde te zetten, en daarom keek niemand er ook echt van op.

[Eric, Evan en Colin volgen nog in volgende post]