Perfect summer night and a camp fire :: open ::

[greenlightning]

Cameron glimalchte om har twijfels. Hij kende ze, zoals hij haar kende, al lang voordat ze van zijn bestaan af had geweten. Hij hield van haar twijfels en angsten, zoals hij van haar spontane, brutale en opgewekte momenten hield. Hij hield ervan om haar te zoenen en bij zich te hebben. Hij hiedl van de ruzie die de aandacht voleldig bij hen vandaan trok en hun de gelegenheid gaf om te zijn wat ze wilden zijn. Althans, wat hij wilde dat ze waren.
Ergens hoefde ze de gitaar van hem niet weg te leggen, maar zonder was ze veel makkelijker bij zich te trekken. Hij ging beter zoitten en trok haar bij zich op schoot, de kus nog steeds neit verbrekend. Hij streelde haar haren en hield haar vast aan haar rug, zodat ze niet kon wegglijden. De warmte die hij voelde was ongetemd en puur. Nooit eerder had hij dit voor een meisje gevoeld. Zelfs al had iedereen om hem heen staan kijken en lachen, dan had hij nog niks opgemerkt.
Hij verbrak uiteindelijk de kus en toen viel zijn oog op het schilderij. Hij gliamclhte even.
'Ze wordt met de dag beter... als ik het zou uitgeven als dat van mij zou ik er een fortijn aan verdienen.. het is jammer dat ze eht niet verkopen wil.'
Hij glimalchte naar Rose. Hij deelde haar gevoelens niet dat Reena de sfeer had verpest, aangezien Reena in zijn ogen nooit iets binnendrong of verpestte.

lachend liet ze zich door hem vastpakken. het was alsof alle onzekreheden verdwenen en ze neit langer hoefde te doen alsof ze Shirie was, maar ze werkelijk het mooie en zelfverzekrde meisje was. Maar dan.. als zichzelf. Myra grinnikte.
'Ik ben zo'n goede actrice dat je werkelijk gelooft dat ik zo leif ben.'
Ze knipoogde naar hem en plaatste vervolgens haar lippen op de zijne, om hem speels aan te kijken. 'Misschien moet je wel jaloers zijn. Misschien vind ik hem wel leuk. Wat zou je daaraan doen?'
Haar blik gleed over Shirie. Het meisje glom bijna van trots en stak ongezien haar duim naar haar vriendin op, voor ze die weer achter haar rug verstopte en als de onschuld zelve de blik van Benjamin bentwoordde.
'Kijk nou, een Zwadje dat verstand heeft.' Ze grinnikte en haalde haar schouders op. 'Nee hoor, Benny, grapje. Ik weet dat je zo niet bent, maar toch. Tegenwoordig verbaasd niks me meer.'
Haar blik gleed opnieuw over het ruzieende groepje en ze slaakte een diepe zucht. Meestal was zij degene die ruzie zocht. Waarom ze dat nu niet deed wist ze zelf niet eens. Ze grijnsde.
'Ik gervond mijn innerlijke rust.'
Myra lachte om haar vriendin en leide zich weer tegen benjamin aan. Hij was inderdaad anders en ze vond eht wgeweldig. Een beter jongen dan hij bestond er niet. Niet voor haar althans.
terwijl Myra haar vriendje, zoals ze hemt egenwoordig noemde, geruststelde dat ze minstends zo vaak de zwaderich leerlingenkamer binenn zou sluipen om hem te zien, was het Shirie die op Jeroen antwoord gaf.
'Dat komt doordat mevrouw zich weer voor de voeten van een knappe jongeman had laten vallen, vervolgens werd vertrapt en mijn steun nodig ahd. Als je met mij bent kom je de vreemdste figuren tegen, zie ook Benny.' Ze grijnsde, wetend dat ze waarshcijnlijk een mep, een vernietigende blik of iets wat erop lkeek zou krijgen. Dus voordat ze werkelijk eht slachtoffeer zou worden van problemen, richtte ze zich weer tot Elvira.
'Ook een hele fijne, ruzievolle avond. Hoe gaat eht met jou?' Ze soprak luchtig en opgewekt als altijd. Ze voelde zich beter dan ooit, ondanks het uitgaan emt haar vriendje, en de ruzie in haar ooghoek. Ze merkte Saluka pas op toen die nast haar zat en ze haar bij toeval aankeek.
'Ook hallo,'lachte ze. 'Een hele reunie. Als je elkaar lange tijd neit ziet, kom dan naar het meer.'

Met open mond staarde Draconic naar Mara, voor hij begon te klappen, voor hij een lachstuip kreeg.
'Go, Maar! Laat het ze maar horen.' Hij lachte opnieuw en draaide zich om naar de vechtende mensen. 'Ze zijn zich wel erg als kleuters aan eht gedragen he? Ach, laat ze maar. Negeren en verder gaan emt leven. Kom op.'
Hij leit zich op de gond zakken en staarde Thomas vol aan, met een boze, doordringende blik.
'En nu ga je me verdomme eens vertellen wat jouw probleem is. Als het niks emt mij te maken heeft krijg je een hengst, want dan negeer je me al die tijd voor niks. Als het wel met mij te maken heeft... dan praat je ook maar gewoon. ik ben eht zat om je telkens langs te zien schieten. Zijn we nou vrienden of wat?'
Hij zei er maar neit bij dat ze beste vrienden waren, want ergens voelde dat nu niet gepast, zelfs al bleef Thomas zijn beste vriend. Hij negeerde het feit dat Mara geen ruzies wilde. Dit moest, al moest hij Mara daarvoor bedelven onder roze plushe kussens.
Toen cassandra op zijn schoot plofte was hij gedwongen om zijn boze blik van Thomas af te wenden en te grinnikken.
'Ja, misschien is dat inderdaad neit al te charmant van hem gerweest, maar ondonkas dat ik hodnerd keer leuker ben dan hij,' dat laatste zei hij emt erg overdreven stem en een brede lach,' weet ik zeker dat ik niet de Malfoy ben op wie je zat te wachten. het spijt me, mijn leive Casje, maar als ik ergens iets van weet, dan is eht liefde en mijn broertje. Helaas voor jou, is dit beide.'
Hij knipoogde naar haar, om vervolgens om haar heen nog een boze blik te werpen naar Thomas.

Nog voor June bij het groepje was, had Devon haar alweer vast. Hij kon niet voorkomen dat ze tegen hen sprak, maar kon het ergste nog wel voorkomen. Hij tilde haar iop, wierp haar over haar schouder en droeg haar weg richting de waterkant een eind verderop.
'We gaan helemaal geen ruzie maken, Love. Ondanks dat je vind dat je het moet beindigen, ik ben eht er niet mee eens. Doe me eens een lol. Ik heb je al zolang meoten missen, doe je eht me werkelijk aan om nog langer zonder je te zijn?
Hij zette haar weer op de grond en keek haar aan met grote zielige oogjes.
'Ik niet zonder jou kunnen. Jij heir blijven voor mij?' hij sprak emt het stemmetje dat Joey altijd gebruikte en wist dat het effect zou hebben. Tensminste, het ahd effect bij Natasha en dat was een harde. Hij glimalchte naar haar en negeerde het geschreeuw achter zich. Ze waren vervelend... En erg storend.

Kyra reageerde niet op Carmen, nog op June. Niet alleen waren ze onbelangrijk, ze kraamde ook nog eens onzin uit. Onzin, plus onbelangrijk, betekende waardeloze gedrochten die lelijk waren en haar tijd absoluut neit verdiende. Ze snoof enkel en richtte niet eens haar blik op een van beiden. Zelfs haar vernietigende blik was teveel vor ze. Ze voelde zich hoger dan ooit, met Tim achter ziche n haar zusje naast zich. Ze keek naar Joey en voelde enkel vermak. Hij probeerde voor de vrede te gaan, maar kon eht vergeten. Als Kaitlin eenmaal eits wilde.. en Kyra wilde wat Kaitlin wilde. Meestal niet, mara op dit moment wel. Ze rekte zich uit, haar rankje lijfje tonend, en diep geeergerd door zowel Tyra als Miquel. Ze draaide minachtend haar hoofd weg.
'Doe me een lol. Jullie twee zijn even onbelangrijk als die andere studentjes hier. Geen talent, geen uiterlijke schoonheid geen...'
'Boer zoals jij.' Miquel deed een stap naar voren. Hij was langer dan zij, stukken langer en breder. Ze moest anar hem opkijken, iets wat ze verafschuwde. 'Ik ben je prins, of je dat nou wil of niet. Je hebt maar te gehoorzamen.'
Kyra snoof. 'Volgens mij is dit Ierland niet, gast. Je bent hier evenveel als ik, ongeacht wie je thuis dan mag zijn. En wil je nu weggaan, je staat in de weg.'
Miquel wilde nog wat zeggen, maar werd door Tyra weg getrokken. Ze staarden elkaar wat pissig aan, voor ze een stapa chteruit deden. Misschien was het inderdaad beter om zich hier neit mee te bemoeien. Iets wat Miquel ongelovelijk irriteerde. Tyra fluisterde iets in zijn oor, waardoor hij opkeek.
'Carmen? Waar?' Zijn ogen zochten en vonden. Hij grijsnde breed en liet hij slagveld achter zich om zich bij zijn meisje te voegen.
'Mijn roosje, jij ook hier? Wat een kleine wereld toch...'
Hij zoende haar zacht en opgewekt, alsof er zojuist niks was gebeurd.

Het liedje, aan de andere kant, ergerde Kyra meer dan ze kon beschrijven. Ze draaide abrupt haar hoofd om naar Ty en voelde een kille woede opkomen.
'Jaloezie staat je niet, Ty. Jammer dat je niet goed genoeg was voor een tweede keer?' Ze had haar stok in haar hand en voelde een soort van verraad. Een pijnlijke steek die ze neit begreep. Aan de andere kant.. hij was meer geweest dan zomaar een vluggertje. Het stak dat hij zich nu zo tegen haar keerde, maar dat ging ze hem neit zeggen. Ze zou hem vermoorden, of kwellen of.. wat dan ook in haar opkwam als het moest, ongeacht wat ze ook voor hem ahd gevoeld.
Ze voelde en hoorde Tim achter zich en haalde haar schoduers op. Ze stond op haar tenen en fluisterde zacht in zijn oor: 'Gun haar nou even haar moment in de spotlights. Dit is zo weer voorbij. Dan gaan we gezelig bij het vuur zitten. Dit is zo afgehandeld, al moeten er misschien eerst een paar dood.' Dat lkaatste zei ze emt een brede grijns. het was een grapje, maar bij Kyra wist je eht nooit zeker. Pas toen zelfs Kaitlin zich omdraaide kon ook Kyra haar schoduers ophalen.
'Ik vind eht prima. Misschien is dit idnerdaad wel een leuekre straf. Haar laten wachten tot ze gepakt wordt. Het kan elk moment van de dag zijn. Morgen, overmorgen, volgende week.. of vannacht al. Mooie Le Le.'
Met die woorden liep ze naar het vuur en liet zich weer op haar oude plek neerploffen, naast Thomas, Mara en Draconic, wachtend tot Tim zich bij hen zou voegen.

Pas toen Kaitlin had besloten eht op te geven, liet Joey zijn greep op Britney verslappen. Hij zuchte diep en schudde traag zijn hoofd. 'Je bent een kleine herrieschopper, wist je dat?'
Hij glimalchte naar haar en aaide even over haar hoofd. Hij had ene zwak voor dit meisje, ondanks haar humeur en haar reacties zo af en toe. Laat ontdekte hij wat ze zei en keek anar zijn kelren voor hij grijnsde.
'Komt omdat eht meer nat is. Ga je mee? Volgens mij is Ty nog aan eht wachten op ons. het valt wel mee met hoe koud eht water isl. Je tenen vriezen er misschien af, maar die krijg je wel terug van de zuster.'
Hij grijnsde naar haar, alles weer vergeten en vergeven, alsof er nooit iets was gebeurd.

Vanaf een afstandje keek Reena toe. Ze staarde naar hen, zonder iets te zeggen en nam het in zich op. Toen liep ze terug naar het vuur, de eerste die ze tegenkwam en greep er een stuk hout uit. Ze toverde een leeg fel tevoorschijn en begon met het verkoolde deel te schetsen. Met haar vingers veegde ze delen weg, tot vage, dromeige streken en met de punt tekende ze diepe zwarte lijnen. Het leek enrgens op, maar zo begonnen al haar kunstwerken. Ze tekende neit vaak emt houtskool, maar als ze het deed, werd eht meestal wel iets bijzonders. Haar blik gleed over de mensne om haar heen, die ze niet kende, maar direct aardig vond. Ze ging met iedereen om die tegen haar sprak, en ze waren vaak nog aardiger dan Zwadjes ook nog.
'Hoi,' zei ze emt een brede engelachtige grijns,' ik ben reena.' Vervolgens boog ze zich weer over het fel en tekende voort, snel, geduldig en onbegrijpelijk.

[melien]

[/u] was veel van plan, maar hem los laten was daar geen onderdeel van. Ze had er geen moeite mee om zich op zijn schoot te laten trekken. Eigenlijk was ze het er juist wel mee eens. Ze sloeg haar armen om hem heen en genoot van zijn nabijheid. Een gevoel van geluk, puur omdat hij bij haar was, vervulde haar. En dat was iets dat haar versteld liet staan. Hij was de eerste die haar zo had weten te raken.
Toen hij de kus verbrak kroop ze alsnog tegen hem aan. Haar blik volgde de zijne naar het schilderij. "Soms schrijf of teken je iets omdat je het gewoon leuk vindt. Dan doe je het voor jezelf en niet voor anderen. Het mag dan wel jammer zijn, maar eigenlijk ook wel logisch." zei ze zachtjes. Hij had gelijk, het was een mooi schilderij. Als je tenminste de tijd nam om het te bewonderen.

Benjamin liet zijn blik naar Saluka gaan. Iets zei hem dat hij maar beter niet kon vragen of zij wist waar zijn broer uit hing. "Wat kijk je sip." zei hij in plaats daarvan maar tegen haar. Een vragende blik ston din zijn ogen alsof hij wilde vragen wat er aan de hand was.
Zijn aandacht werd echter alsnel weer getrokken door Myra. "Om het zo goed te kunnen acteren moet je toch wel weten hoe je lief bent, en dat betekent dat je uiteindelijk toch wel lief bent." zei hij met een grijns. Hij zou haar echt niet loslaten, dat kon ze wel vergeten. "Ach ja. Ik ben niet anders van je gewend." zei hij met een plagende grijns tegen Shirie. Het kon hem eigenlijk vrij weinig schelen wat deze allemaal uitkraamde. Zolang Myra maar bij hem was. "Dan ben ik toch wel benieuwd hoe ze zullen reageren als er ineens een grifje in de leerlingenkamer van zwadderich staat." zei hij met een liefdevolle lach. Hij gaf haar een kus. Als iemand er problemen mee zou hebben moesten ze het maar met hem uitvechten.
De woorden van Shirie gingen alleen maar half langs hem heen. "Soort zoekt soort Shirie, dus je bent minstens net zo vreemd." Dat was het enige wat hij daarop te zeggen had.

Lachend keek Jeroen naar het verliefde stelletje.Pas toen Shirie tegen hem begon te praten keek hij naar haar. "Ach, dat gebeurt nu niet. Geloof ik.." zei hij met een grijns. Het was eigenlijk best wel grappig. Meer dan de helft van de zwadderaars die er was bemoeide zich met de ruzie, terwijl Myra en Benjamin gewoon heerlijk klef zaten te doen.

Het liefste was ze nu naar Roc toegelopen, maar ze vond het ook wel gezellig om bij haar vrienden te zitten. Roc kon wel voor een keertje wachten. Vrienden waren net zo belangrijk. Elvira keek van Shirie naar Sasha. Die had al de hele tijd niets gezegd. Daar was niets nieuws aan, maar toch vond ze het saai. Zachtjes stootte ze haar aan. "Hé Sash, waar ben je nu weer over aan het dagdromen?" vroeg ze met een lichte grijns. Het was toch wel grappig dat ze zo vaak aan het wegdromen was. Ze vermeed het om naar de ruzie te kijken, wat kon het haar ook schelen?
De woorden die van Florian afkomstig waren kon ze echter niet negeren. Ergens klonk het best wel grappig. De hele situatie was eigenlijk vrij grappig. Even grinnikte ze, maar dat was ook het enige wat ze deed in verband met het hele gedoe even verderop. Het ging haar tenslotte niet aan.
Haar blik ging even naar Saluka en ze glimlachtte naar haar. Maar voordat ze wat kon zeggen had Shirie haar al aangesproken. "Het gaat super. En hoe gaat het met jou op deze avond die gevuld is met ruzie?" vroeg ze luchtig. Het klonk eigenlijk behoorlijk grappig.

Mara's handen trilden lichtjes. Haar blik ging nog een keer over de mensen om haar heen, maar echt zien deed ze ze niet. Waarom moesten ze nou weer per se zo'n mooie avond verpesten met hun eeuwige geruzie? Op dat moment kon het haar alles behalve schelen wie nou eigenlijk was begonnen, het kon haar ook niet schelen wie bij welke afdeling zat.
De woorden van Ty's liedje drongen tot haar door. Nou ja, ze hoorde maar half wat hij zei, maar het irriteerde haar alleen nog maar meer. Geërgerd keek ze naar Ty. Hoe kwam hij erbij om zo te doen? Ze richtte haar toverstok op hem. "Snaternix." mompelde ze. Dan plakte tenminste zijn tong aan zijn gehemelte en kon hij niet verder zingen. Wat eigenlijk behoorlijk prettig zou zijn.
Haar aandacht werd getrokken door Tim's toverstok. Hij mocht dan wel een heel erg goede vriend van haar zijn, ze zou niet toelaten dat hij het nog erger maakte met een vervloeking. Haar blik ging naar Tim. Waar was hij mee bezig? "Ze mag dan wel begonnen zijn, maar als je het mogelijk maakt dat het verder gaat ben je even schuldig." zei ze kil. Ze sloeg nog net niet zijn toverstok uit zijn hand. In plaats daarvan ging ze tussen hem en Bridget in staan. Het kon haar niet schelen als ze er later commentaar op zou krijgen, maar nu moest en zou ze voorkomen dat ook maar iemand vervloekt werd.
De rest van zijn woorden liet ze aan zich voorbij gaan, ze wilde het niet horen. Dat hij zich ermee bemoeide omdat Kyra zich er mee bemoeide begreep ze wel, maar het was niet minder onzinnig. Dat hij haar gelijk gaf kon haar eigenlijk erg weinig schelen. Ze kende hem tenslotte goed genoeg om te weten dat hij het alleen zou laten zitten als Kyra het liet zitten, en die zou het alleen laten als Kaitlin dat ook zou doen. Oftewel, de kans dat het zou ophouden was erg klein aangezien het aan Kaitlin was.
Haar blik ging even naar Scott, maar ze kon hem niet echt plaatsen. Voor haar was hij gewoon de zoveelste die zich ermee bemoeide. Het liefste zou ze hem naar de maan schieten, samen met alle andere mensen die van een muis een olifant maakten. Maar dat kon nu eenmaal niet, dus besteedde ze er maar geen aandacht aan. Ook de woorden van Florian gingen compleet aan haar voorbij.
Mara haalde opgelucht adem toen Kaitlin zei dat het wel kon wachten. Ze glimlachte even kort naar haar. Ze zou zich later nog wel verontschuldigen voor haar uitbarsting, alhoewel het niet echt onlogisch was. Nog verroerde ze zich echter niet, ze wist tenslotte niet wat Kyra ging doen. Tenminste wist ze het niet zeker.
Op Draconic's woorden reageerde ze eerst helemaal niet, maar toen ook Kyra ermee instemde om het erbij te laten voor die avond keerde Mara haar rug naar de mensen toe. Ze plofte weer gewoon naast Thomas neer. "Sorry, maar ik heb even absoluut geen zin in ruzie." zei ze tegen degenen die er binnen gehoorsafstand zaten. Niet wetend dat ze zojuist in een andere ruzie terecht was gekomen.

Cassandra zat wel goed en was niet van plan om op te staan. "Je hebt een vriendin jij. En je bent veel te oud. Dus droom maar lekker verder." zei ze rustig. Haar blik lag op de vlammen van het kampvuur terwijl haar gedachten ergens anders waren. Draconic's woorden drongen echter maar al te goed tot haar door. Ze draaide zich half naar hem om zodat ze hem aankeek.
Ze ergerde zich aan Draconic's woorden. Niet omdat ze zo erg waren, maar meer omdat ze precies dat zeiden wat zij voelde. "Je weet niet waar je het over hebt joh. Ik zat op niemand te wachten. Ten eerste stond ik daarnet nog, maar wachten.. nee. Hooguit dat jij ging zitten en ik op je schoot kon gaan zitten." Uiteindelijk wendde ze haar blik weer af. Het was tenslotte te zien wanneer ze loog, en dat wat ze zojuist had gezegd was een leugen. Waarom kan ik nou niet liegen? Dat is verdomd irritant.

Ze kon er niets aan doen. Eric nam haar aandacht totaal in beslag. Ergens had Joanna al opgegeven om er iets aan te doen, maar stiekem was ze er nog niet echt blij mee. In hoeverre kon ze hem vertrouwen? Ze wist maar al te goed hoe hij was. Met een zucht opende ze opnieuw haar ogen om vervolgens om zich heen te kijken. Opnieuw betrapte ze zich erop dat ze naar hem zocht terwijl de rest haar koud liet. Haar blik viel op Rose en Cameron. Een steek van jaloezie verraste haar. Vlug wendde ze haar blik weer gewoon af.

Adam keek opnieuw om zich heen. Misschien dat hij Cleo ergens zag, maar dat leek hem eigenlijk vrij onlogisch. Ze was nooit te vinden waar grote groepen mensen waren. Hij begon weer weg te dromen, maar toen hij zich daarop betrapte irriteeerde hij zich er toch wel aan. Hij kon en mocht niet verliefd op haar zijn. Kennen deed hij haar niet, eigenlijk was ze net zo'n vreemde voor hem als de meeste mensen bij het kampvuur. Met een zucht liet hij zich achterover vallen waardoor hij languit op het gras lag en naar de hemel keek. Er waren amper wolken en de zon kleurde het alles toch wel erg mooi.

Haar blik ging van William, naar zijn gitaar en weer terug. Lily verdraaide haar ogen toen hij het over Ty had. "Zou hij het ooit leren?" vroeg ze zuchtend. Het antwoord op die vraag wist ze echter al. Waarschijnlijk zou hij nooit ophouden met rare dingen uithalen. Of het nou was om iemand te laten schrikken, of gewoon om iemand te plagen. "Daar heb je gelijk in. Eigenlijk zouden ze een keer goed opgevoed moeten worden, maar ja. Daar hebben ze ouders voor. Ik ga me er niet mee bemoeien." zei ze met een glimlach terwijl ze even een blik over haar schouder wierp. Ruzies konden haar vrij weinig schelen, het was veel makkelijker om zich er niet mee te bemoeien dan het wel te doen.
Haar blik ging naar Lewis toen deze erbij kwam. Ze moest even nadenken, maar toen schoot zijn naam haar toch te binnen. Eigenlijk best wel grappig aangezien ze erg slecht wa sin namen. "Hey Lewis. Hier gaat alles prima." zei ze vrolijk. Ze plofte maar gewoon naast hem neer. "En hoe gaat het met jou?" vroeg ze toen vriendelijk.
"Weten ze het eigenlijk wel?" vroeg ze plotseling. Hoe ze erop kwam wist ze niet. Lina keek William vragend aan. De ruzie - die ze vanuit haar ooghoeken kon zien - liet haar koud. Het waren niet meer dan aanstellers. En met aanstellers kon ze niet overweg.
[/ul]

[Madjic]

Ty hield zijn hoofd schuin, maar lachte. “Dit is geen teken van jaloezie, dit is een teken van dat ik wil dat jullie ophouden. Ik wil mijn Joey!!” Hij snapte niet precies waarom iedereen toch dacht dat hij jaloers was of haar miste wat dat betrof. “JO…” Zijn geschreeuw werd afkapt toen het vermogen om te praten kwijtraakte dankzij Maras spreuk. Hij probeerde nogmaals iets te zeggen, maar dat lukte niet echt. Hij prikte in zijn wang en keek even beteuterd naar de andere. Vervolgens liet hij zich kopje ondergaan om aan het zicht te verdwijnen.
Het maakte hem nu niets uit wat de andere deden. En zelfs de spreuk van Mara lokte hem deze keer niet uit op een reactie.

Saluak keek naar Benjamin en zuchtte. “Ik ga ervan uit dat je dat toch wel kan raden.” Ze trok haar benen op tot haar knieen haar kin raakte en staarde voor zich uit.
“Ze mist jou broertje.” Zei Stevie, die zich had losgerukt van de ruzie en naast Saluka ging zitten. Ze keek grijnzend naar Saluka en sloeg een arm om haar heen. “Ze voelt zich zo eenzaam zonder hem! Kun je hem niet tevoorschijn toveren misschien?”
Saluka hief haar hand en gaf Stevie een tik tegen haar achterhoofd. “Hou je mond.” Zei ze, ze was niet in staat om boos te zijn, maar ze deed haar best. Haar blik ging weer naar Benjamin. “Weet jij niet waar hij is?”

June liet zich met een verbaasde blik optillen en tikte hem vervolgens op zijn rug. “Devon, zou je zo lief willen zijn om me los te laten? Ik ben net nog laten vallen toen iemand me optilde.” Zei ze met een klein glimlachje.
Vanuit haar positie zag ze hoe de ruzie soort van stop gelegd werd, waardoor het toch niet zo zinnig was om daar zometeen terug naartoe te gaan. “Brig! Ik wil je graag helpen hoor, maar ik word ontvoert!” Riep ze nog, maar liet zich daarna zonder verder tegen te stribbelen mee nemen.
“Ik wilde het helemaal niet beëindigen, ik wilde een vriendin helpen. Maar als je het op deze manier zegt heb ik een enorme vergissing gemaakt. Hoe kon ik toch denken dat er iets belangrijker was dan jij.” Zei ze lachend tegen zijn rug.
Toen ze weer op haar eigen benen stond keek ze hem zwijgend aan. Maar toen ze het stemmetje hoorde lachte ze. “Ah! Niet zo zielig doen. Nou doe je net of ik een primaire levensbehoefte ben.” Lachte ze. “Maar ok, ik blijf wel hier. Ik kan me op dit moment toch nergens anders bedenken waar ik liever zou zijn.”
Ze had ergens wel verwacht dat hij niet ging toestaan dat ze zich er echt mee ging bemoeien, dus een echte verrassing was het niet.

Carmen baalde haar vuisten, ze hield er totaal niet van als mensen haar negeerde en vooral nu niet Kyra. Maar als vanzelf vonden haar ogen Miquel en ze glimlachte. Er was maar een ding leuker dan Kyra zelf op der nummer proberen te zetten, en dat was wel dat Miquel het deed. Het deed haar nog een groter plezier toen Miquel naar haar toe kwam. “Nat zijn en zien hoe jij je macht tracht te gebruiken.” Zei zacht en grinnikend. “Jammer, dat dat geval het er niet mee eens is, want was het een hele mooie actie geweest.” Zijn lippen brachten haar weer half in een soort droomwereld. Een zonder ruzie en moeilijk doende mensen.

Roc was naar William, Lily, Lena, Lina en Lewis gelopen. Aangezien Elvira zich bij haar vrienden begaf, besloot hij William maar te vergezellen. “Zo zo, sinds waarneer krijg jij zoveel aandacht van de dames? Weet Teresia dat wel?” Vroeg hij grijnzend aan William, maar echt antwoord kreeg hij niet. WIlliam bromde alleen wat en negeerde hem voor de rest. Roc haalde zijn schouders op en begroette de andere.
William glimlachte zwak. “Waarschijnlijk niet…” Hij hoorde de Ier en roepen en keek naar Ty en toen naar de spreuk die hem trok. “Tenzij er iemand gek genoeg is om een spreuk naar hem toe te gooien.” Zei hij fronsend en schudde zijn hoofd. “Denk je dat hij nu verwacht dat iemand hem gaat helpen?” Hij keek naar Lina. “Weten ze wat eigenlijk wel?” Vroeg hij verbaast, hij snapte niet wat ze bedoelde.
Roc wende zich tot Lewis. “Hoi en hoe is het met jou?” Vroeg hij met een glimlach.

[Ridje]

Tim genoot van de macht die hij had terwijl hij toverstok op Bridget bleef richtte, hij negeerde haar woorden. Zijn blik stond op gemeen en het leek erop dat hij een vloek aan het bedenken was. Toen Mara echter voor hem ging staan keek hij haar verbaasd aan en knikte dan waarna hij met enige tegenzin zijn toverstok liet zakken, als Mara het zo erg vond, de ruzie dan zou hij waarschijnlijk wel stoppen. Het was dat Mara nog voor hem stond anders was hij Miquel waarschijnlijk aangevlogen. Niemand praatte zo tegen Kyra. "Hey Prins Charming go find Cinderella or something, your anoying the normal folks." gromde Tim sarcastisch naar de jongen die echter al werdt meegetrokken door Tyra. Verbaasd keek hij hem na maar keek dan naar Kyra en grijnsde dan. "Bet he had some urgent business in Ireland, like getting the Royal garbage." grijnsde hij dan naar haar. Hij negeerde Ty simpelweg omdat hij de jongen niet waardig genoeg vond om woorden of zelfs maar een blik aan vuil te maken. Hij keek Mara wat verbaasd aan en probeerde te zien of ze dit deed voor iets anders dan dat ze echt geen ruzie wou. Toen Kyra tegen hem sprak grijnsde hij en keek haar aan waarna hij zijn mond opende om wat terug te zeggen. "Ik gun het haar wel, maar Mara heeft er zo te zien geen zin in. Mischien moeten er wel een paar doden vallen, ruimt op, ik stem op die Ierse knuppel." siste Tim dan zacht terug en hij lachte kort. Toen het plots weer voorbij was zo snel als het was begonen liep Tim ook naar het vuur, en met een laatste blik op Bridget, een blik die haar vertelde dat ze opmoest gaan passen, plofte hij naast Kyra neer en sloeg een arm om haar heen. Zijn blik ging even over Draconic, Thomas en Cassandra die ruzie lekken te hebben of de jongens in ieder geval. Zijn blik ging kort naar Reena om te zien waar ze was maar hij richte zich al snel weer op de anderen waar hij bij zat.

Als er een wolkje boven haar hoofd was met waar ze over droomde was die waarschijnlijk kapot geklapt toen Elvira tegen haar aan stootte. Verbaasd keek Sasha haar vriendin aan en glimlachte dan. "Ow sorry, ik liet me weer gaan." zei ze dan ze schaamde zich dat ze niet had opgelet hoewel dat waarschijnlijk voor niks was, niemand die het haar, waarschijnlijk, kwalijk nam dat ze even droomden. Ze keek Elvira beschaamd aan en grijnsde dan schaapachtig. "Niks bijzonders, het gebruikelijke, niet veel soeps." lachte ze dan zacht. Ze had het hele gevecht niet gehoord dus ze wist er niet eens van. "Hoezo heb ik wat gemist?" vroeg ze dan verbaasd.

Green keek verbaasd op naar Reena ze had de hele tijd naar Rose en Cameron gekeken gewoon om Rose in de gaten te houden, of eerder Cameron. "Ehm hoi Reena, ik ben Green." zei ze wat verbaasd over dit Zwaddje. Sinds wanneer waren Zwaddjes zo, zo lief en onschuldig? Toen ze Reena bezig zag raakte ze nieuwsgierig en ze schoof wat naar Reena en keek op het papier. "Wat maak je?" vroeg ze dan geintereseerd.

[Krista -]

Blijkbaar was zijn komst toch niet zo gewenst als hij wou dat het was, want op een blik van Mara en nog wat anderen na, werd hij eigenlijk genegeerd. Toch vond hij dat niet echt een probleem. Hij hield ook gewoon van kijken en dingen observeren, zonder dat hij zich er persé in moest mengen. In tegenstelling tot andere mensen, dacht hij, terwijl hij naar Bridget keek die nog steeds erg tevreden met zichzelf leek, omdat ze het laatste woord had gehad in de ruzie.
Hij schudde zijn hoofd en glimlachte. Hij had vaak genoeg naar de zwadderaars gekeken om te weten dat ze het hier niet bij zouden laten, zeker niet de Parks. Bridget zou nog problemen krijgen, dat wist hij zeker. En als hij dingen zeker wist, kwamen ze ze meestal ook uit. Tenminste, vaak. Hij was Scott Maddox.
Hij besloot weer terug te lopen naar zijn oude plek en plofte op de grond neer, een eindje bij de anderen vandaan. Misschien werd het tijd om terug te gaan naar zweinstein, want het enige wat hij hier deed was naar mensen kijken. Hij mistte Cyvix toch wel heel erg, en het had ook pijn gedaan dat ze niet meer tegen hem praatte. Maar hij kon het haar toch niet kwalijk nemen? Hij wás uitschot, en vond het dan ook logisch dat ze hem ontweek. Hij zou hetzelfde met hem gedaan hebben.
Gefascineerd staarde hij naar het vuur totdat hij plotseling soepel overeind sprong, alsof hij nooit zijn lichaam had gepijnigd met de hitte van het vuur. Hij draaide zich vrolijk om en begon weg te benen, de mensen die zo gek waren in het water te zwemmen negerend.

”Jammer…” mompelde Florian met spijt in zijn stem terwijl hij keek hoe Kaitlin zich naar Kyra omdraaide, het was het teken dat het allemaal voorbij was. En dat was vrij jammer, tenminste, dat vond hij. Hij had de hele ruzie wel vermakelijk gevonden, maar had zich er niet in gemengd. Dat vond hij vrij vreemd van zichzelf, want meestal vond hij dat soort dingen wel leuk. Nu niet. Misschien kwam het door het gedoe met Mariël. Hij had madame Plijster horen zeggen dat het vast wel goed met haar zou komen, maar hij wist niet of ze gelijk had. Nu was hij heel erg goed geworden in het onderdrukken van zijn gevoelens, en dat zou hij nog wel een tijdje kunnen doen. Maar uiteindelijk zou hij breken. Dat wist hij zelf ook.
Hij keek naar Elvira toen die scheen te lachen, en kwam tot de ontdekking dat het door hem kwam. Natuurlijk. Hij zorgde voor het komische gehalte hier, en dat deed hij eigenlijk altijd. Het was een gave geworden. ”Dus.. de wapens zijn neergelegd, geloof ik” mompelde hij hardop terwijl hij het schouwspel bekeek. ”helaas”. Hij keek op toen hij Sasha hoorde praten en grijnsde naar haar, en prikte vervolgens Shirie in haar zij om maar iets te doen te hebben. ”Heb je getraind Shir, het lijkt alsof je kilo’s bent afgevallen” mompelde hij grinnikend.

Ze zuchtte opgelucht toen het voorbij was, alsof ze bang was dat er gewonden zouden vallen. Dat was ze trouwens ook, Meija was altijd een beetje té medelevend geweest. Ze draaide zich om en begon richting het groepje waar haar tweelingbroer bij zat te lopen, om daar een paar seconden later op de grond neer te strijken.
Ze draaide zich een kwartslag om en staarde een moment naar Devon en June, terwijl de jaloezie bezit van haar nam. Dat was ook een slechte eigenschap van haar, het snelle jaloers zijn. Oke, ze deed het niet expres, en dat wist iedereen, maar ze dacht dat toen ze voor die korte tijd met Devon om ging, ze zo’n geluk had gehad. Maar niets was minder waar, dacht ze terwijl ze een takje in het vuur gooide en haar handen warmde aan de vlammen. Hij had haar verlaten, pijnlijk gedumpt. En daar moest zij maar mee zien te leven.
Ze wierp even een blik op Elvira, Shirie en Sasha, maar had geen behoefte iets te zeggen. Dat deed Florian trouwens toch al.

”Eigenlijk wel goed, totdat Ravenklauw en zwadderich elkaar tegenkwamen” mompelde Lewis met een duistere blik op zijn gezicht, maar lachtte dan weer. Het was niks voor Lewis om boos over iets te worden, en hij zou dat dan ook vrij weinig doen. Hij keek op toen hij Roc hoorde praten en haalde ijn schouders op. ”Het gaat goed, en met jou?” vroeg hij dan en liet zijn hand op de grond rusten zodat hij wat naar achteren kon gaan zitten, aangezien hij nu een gebrek aan comfort had. Ergens hoopte hij dat het niet ging regenen, maar de lucht hier was onbetrouwbaar. Het was engeland, en hij had gelezen dat het er 200 dagen per jaar regende. Dat was niet iets waar hij op had gelet, maar nu hij er over nadacht, al zijn jeugdherinneringen speelden af op regenachtige dagen.

Het liefst zou Thomas tegen Mara aan zijn gaan zitten en gewoon hebben geluisterd naar de gesprekken om hem heen, en er soms iets over gezegd te hebben. Verder wou hij gewoon bij Mara zijn, haar lichaamswarmte voelen. Meer niks.
Maar toen Draconic tegen hem begon te praten, en hij duidelijk hoorde dat er iets mis was in zijn stem, keek hij verbaasd op en staarde hem eerst aan.
”Relax” mompelde hij, nog steeds stomverbaasd dat Draconic zo boos tegen hem was geworden. Hij probeerde de reden daarvoor te herinneren, maar dat ging vrij moeizaam. ”Ik negeerde je?” zei hij daarom maar op verontwaardigde toon. Hij kon zich namelijk ook niet herinneren dat hij Draconic negeerde, dus er moest wel iets heel erg mis zijn in zijn kop. ”Wanneer negeerde ik je dan?” zei hij, nu ook met een boze ondertoon in zijn stem, terwijl hij zijn vriend aanstaarde. ”Volgens mij zie je ’t namelijk vliegen” voegde hij er dan aan toe.
Hij keek even op toen Mara naast hem kwam zitten en hoorde dat ze geen zin had in ruzie. Onwillekeurig moest hij glimlachen, maar vond het ook spijtig voor haar dat ze nou weer net moest zien hoe hij en Draconic aan het ruzie maken waren. Hij sloeg zijn arm even om haar heen maar wist dat hij haar weer los moest laten als Draconic hem antwoord had gegeven, of op zijn minst zou uitschelden. Want ruzie maken deed je niet met je vriendin in je armen.

”Miquel, rot op” zei Kaitlin, met duidelijke vaste stem. ”ook al hebben we een verleden gehad, jij en ik, waar ik me nog steeds erg voor schaam. Je hoeft me niet te redden. Misschien zit het in die nare Ierse genen van je, ik heb geen idee. Maar je bent Sint Miquel niet. Just so you know..”. Ze glimlachtte breed toen Tyra Miquel meetrok en plaatste haar hand op haar heup, en keek dan weer naar Kyra. ”Morgen, overmorgen,” herhaalde ze, met een onheilspellend glimlacje op haar gezicht. Ze plofte naast haar zus op de grond en negeerde het boze gepraat van Draconic en Thomas. Zij was nu klaar met de ruzie van die avond, maar dat betekende niet dat ze niet klaar was om ruzie te maken. Dat kon ze namelijk op ieder moment van de dag, eigenlijk.
Ze stak haar hand uit en bestudeerde haar nagels, en keek naar Tim, die een blik op Reena wierp. Ze volgde zijn blik en snoof even. ”Ze is erg he” mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Kyra of Tim. Iedere keer als ze naar Reena keek, of aan Reena dacht, werd ze overvallen met een grote vloed van irritatie.

”Ik ben niet klein” zei Bridget met een pruillip terwijl ze zielig naar Joey keek. ”Vindt je het nou echt weer nodig om mijn Ego zo de grond in te stampen?” ze lachtte aanstekelijk en gaf hem een vriendelijke duw tegen zijn schouder. ”O doei Kait, beste vriendin van me!” gilde ze plotseling toen de zwadderaars wegliepen, en wierp haar een kushandje na, waarna ze grinnikte.
Vervolgens keek ze weer naar Joey, en probeerde hem ook op zijn hoofd te aaien. Het was vriendelijk (een beetje ruw), aangezien Bridget geen pogingen tot flirten deed met Joey. Dat deed ze alleen nog maar bij Josh, en met mate, maar niemand mocht dat weten. Nog niet tenminste.
”Oh?” zei ze vrolijk en trok haar wenkbrauwen op, alsof de ruzie van een paar minuten geleden niet eens had plaats gevonden. Nog steeds had ze de voetbal onder haar arm. ”Was dat een uitdaging?”. Ze stak haar tong uit en greep zijn arm, en begon richting het meer te benen. ”Dan ga ik gewoon mee”

Hij was te laat, zag hij, toen hij Scott richting het kasteel zag lopen. Misschien moest hij zijn klokkijk vermogen maar dankbaar zijn, want de ruzie was wel iets wat hij misschien zou willen missen. Nou wist hij niet eens dat het geweest was.
Hij wierp een blik op het kampvuur en op de grote hoeveelheid mensen die er waren. ”Ik dacht al..” mompelde hij bij zichzelf ”Het was in de leerlingenkamer wel erg rustig.. voor.. normale maatstaven. Hij grijnsde naar Devon en gaf hem een klap op zijn kop ”Hee, Devonnepon. Laat je June wel heel? Ik heb geen zin haar morgen in verschillende stukken te zien worden afgevoerd naar toverdranken. Dat maakt het nog griezeliger”. Eric keek om zich heen, gewoon op zoek. Niet persé naar iemand, maar gewoon naar iemand waar hij bij kon zitten. Toch was hij onderbewust op zoek naar wel een persoon, en niet zomaar een. Zijn hart maakte een koprol toen hij haar zag zitten.
Nonchalant wandelde hij richting Joanna en plofte naast haar op het gras, terwijl hij haar grijnzend aan keek. ”Hoi” merkte hij vrolijk op en keek haar aan. ”En waar heb jij de hele tijd gezeten?”