|
|
Post by melien on Jul 6, 2008 22:00:54 GMT 2
Lily zat weer op het bankje in het rozenperk. Dit keer zonder boek en zonder Nigel naast zich. Haar blik was op de rozenstruiken voor haar gericht. Ze zag de rozen zelf alleen niet. In haar hoofd leek zich een film af te spelen. Een film van toen Nigel er nog was. Tranen brandden in haar ogen, maar ze vertikte het om ze de vrije loop te laten. Waarom was hij gewoon verdwenen?
Ze liet zich van de bank af glijden en ging languit in het gras liggen. De verandering van uitzicht hielp echter niets tegen de beelden in haar hoofd. Waarom kon ze hem niet gewoon vergeten?
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 6, 2008 22:27:00 GMT 2
"This is the ride of your live." Fluisterde zijn stem zacht de woorden mee van zijn eigen nummer dat in zijn hoofd rondspookte. "You only got yourself to answer to... Jemig wat een understatmend." Gromde hij, boos omdat hij al die tijd deze woorden had bedacht.
William was niet langer verdrietig omdat het uit was met Teresia. In tegenstelling zelf. Hij was blij dat hij zich er geen zorgen om hoefte te maken en ze was blijkbaar zo boos op hem dat ze zijn hulp niet aanvaarde, niet nu tenminste. Ergens had hij een gevoel van vrijheid gekregen.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 6, 2008 22:32:00 GMT 2
Woede begon zich te ontwikkelen uit de frustratie. Het was al een poos geleden dat ze Nigel voor het laatst had gezien. Ze moest gewoon over hem heen zijn en hem vergeten. Het had voor de rest geen zin. Ze ging weer rechtop zitten en sloeg met haar vuist op de grond. Dit kwam echter harder aan dan gedacht. Haar ogen schoten dit keer vol omdat haar hand pijn deed.
"Fuck." zei ze net wat te hard. Schelden hoorde niet bij haar, maar nu moest het toch wel even. Ze stond op en klopte het gras van haar kleding af. Van haar haar maakte ze een staart en ze wilde weg gaan lopen, maar juist op dat moment viel haar oog op William. Ze bleef staan en wendde haar blik af.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 6, 2008 22:56:34 GMT 2
Willaim keek langzaam op toen hij iets hoorde. Hij zag Lily en glimlachte vreugdeloos. "Nou nou. Schelden hoort toch niet bij dames, of vergis ik me daar nou?" Hij bleef bij haar stilstaan en onderzocht haar even. "What's on your mind? Je kijkt niet echt heel erg vrolijk." Hij kon niet zeggen dat hij er nou als een zonnetje bij stond, eerder als een jongen die net uit de put der ellende kwam. Hij hoopte dat ze een beetje over de schok van Teresia als weerwolf heen was. En als ze dat niet was.... dan konm hij er ook niet zoveel aandoen, hij was zelf ook nog aan een heelingsproces bezig.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 7, 2008 8:08:56 GMT 2
Lily keek op naar William. Het duurde even voordat ze door had dat hij haar leuke gevloek had gehoord. "Eigenlijk niet nee, maar de uitzondering bevestigd de regel." Ze wist zowaar een glimlach tevoorschijn te toveren. "Dank je. Jij ziet er ook niet... al te vrolijk uit." Op zijn vraag antwoordde ze eerst niet. Hij heeft vast zelf wel genoeg dingen aa nzijn hoofd... "Gewoon... herinneringen die maar niet weg willen gaan." zei ze uiteindelijk toch maar wel. Dat de herinneringen allemaal over Nigel gingen verzweeg ze.
Haar blik werd weer aangetrokken door de rozenstruik, maar ze weigerde om er naar te kijken. In plaats daarvan keek ze naar William, wat toch wel een welkomer uitzicht was op dat moment.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 7, 2008 22:11:20 GMT 2
William glimlachte flauw en besefte zich dat hij normaalgesproken gegrinnikt had, maar dat zat er nu niet in. "Ja ach, je weet hoe zit. Als enige." Hij had de andere nog niets vertelt over zijn 'break-up' met Teresia. Al was op de een of andere manier het idee om Shirie te schrijven in zijn hoofd gekomen.
"Ik ken het gevoel. We zitten in hetzelfde spreekwoordelijke schuitje lijkt wel." Waarom wist hij niet, maar hij voegde er een knipoog aan toe.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 8, 2008 20:11:16 GMT 2
Waarom zou ze nooit weten, maar William's woorden toverden toch een glimlach op haar gezicht. "Waarschijnlijk weet je niet eens hoe erg." Dat was alles wat ze zei met betrekking tot het gebruik van het spreekwoord. Ja, ze wist van het voorval tussen hem en Teresia, maar hij had geen flauw idee van wat er gebeurt was tussen haar en Nigel. Zij wist het zelf niet eens echt.
Lily schudde haar hoofd, alsof dat ook de gedachten aan Nigel zou wegduwen. "Maar vertel, hoe gaat het?" vroeg ze op een vriendelijke manier. Haar blik zocht de zijne, zonder dat ze het echt door had.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 8, 2008 20:52:45 GMT 2
William haalde zijn schouders op. "Het gaat. Ze blijft me brieven sturen. Ze wilt mijn hulp nu ineens wel en wil vrienden zijn. Maar ik weet niet of ik dat nog wel wil... Het ligt moeilijk." Hij bleef glimlachen, al voelde hij zich totaal niet in die stemming.
"Maar hoezo meer dan ik weet? Is er iets gebeurt?" Een soort bezorgdheid klonk in zijn stem door.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 9, 2008 20:03:23 GMT 2
Lily wilde reageren, hem troosten wat Teresia aan ging. Maar zover kwam ze neit. "Ach.. Nigel is al een aantal weken verdwenen." Op de manier waarop ze het zei klonk het alsof het niets was, maar het lag haar wel degelijk dwars. Meer dan ze zelf wilde toegeven.
"Meiden zijn nu eenmaal moeilijk en weten niet echt wat ze willen. En het feit dat ze het initiatief neemt en contact zoekt is toch al heel wat. De meeste meiden willen toch echt eerst wat afstand als de relatie voorbij is." Het was meer hardop nadenken dan iets anders. Ze ging weer rustig zitten op het bankje. Staan hielp ten eerste niet en ten tweede had ze er ook geen zin in.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 9, 2008 22:08:48 GMT 2
"Ik ben bang dat ze ergens nog hoopt dat het niet voorbij is." Ditmaal was het zijn beurt om te doen alsof het hem niets uitmaakte en hij keek bezorgt naaar Lilly. Hij snapte wel een beetje hoe ze zich moest voelen.
"Hij was je vriendje of niet soms? Hij verschijnt bast wel weer, net als Teresia deed... Maar doe me een lol en reageer niet zoals ik deed. Het maakt jou en hem vast niet gelukkiger." Hij glimlachte zwak. Het was half een grapje en half serieus.
|
|
