|
|
Post by Madjic on Aug 20, 2008 11:36:12 GMT 2
William zuchtte en wreef over zijn slaap. "Dat is juist het probleem. Ik weet niet precies waarom ik haar mis. Ik geloof nauwelijk juist niet dat ik nog evht gevoelens voor haar heb. Maar..." Hij liet zijn arm weer zakken en keek haar niet in haar ogen aan, juist erlangs heen. "Ik denk dat ik het mis om iemand bij me te hebben. Iemand om wie ik juist heel veel geef." Hij glimlachte ineens. "Ontwenningsverschijnselen." Het klonk nu net of hij verslaafd was geweest aan roken of een drug in plaats van iets te hebben gehad met een meisje. Maar hij vond het wel een mooie omschrijving.
Hij was blij dat Shirie zei dat hij haar een tijdje niet moest zien, want hij moest er neit aan denken. Al zou het erg moeilijk worden aangezien ze in dezelfde afdeling zaten. Dus dan zou hij haar moeten negeren en hij vreeste dat dat haar oiok niet echt zou gaan helpen.
Hij merkte dat hij Shirie tijdens het praten en denken onbewust niet aaangekeken had en dwong zichzelf dat nu wel te doen. Hij keek in haar lichtbruine ogen en glimlachte opnieuw.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Aug 20, 2008 20:52:57 GMT 2
Shirie knikte opnieuw en glimalchte naar hem.
'Je komt er wel overheen. Jullie hebben gewoon veel meegemaakt. Gun jezelf tijd. En vooral haar. Ze moet accepteren dat jullie geen stel meer zijn en dat valt haar zwaarder dan jou. Ze voelt zich alleen, zoals ze zich altijd alleen heeft gevoeled. Daar mag je jezelf de schuld neit van geven. Het is iets wat erbij hoort.'
Ze wist hoeveel pijn het deed om te geven om iemand die niet goed wist wat hij emt zichzelf aanmoest. Ze herinnerde zich Manuel nog en het leek alsof een oude wond zich weer oepdne. Manuel was haar eerste grote liefde geweest en lange tijd ahd ze geloofd dat ze voor elkaar bestemd waren. Tot ze ontdekte, dat hij teveel probelemn had. Ze had het zelf al moeilijk. Ze had geen ruimte voor de problemen van adneren. Niet als ze zo heftig waren als die van Manuel. Ze glimalchte licht en haalde haar schoduers op. Ze hoefde hem niks te vragen om te weten waar hij overin zat.
'Als je haar wil ontloepn, ik ken twee mensen die perfect weten hoe je iemand uit dezelfde afdeling ontloopt. Je bent geen beste maatjes met Devon, maar misschien dat je eht op deze manier wel word. Zo niet, dan kan je misschien Tyra om hulp vragen. Mevrouw is de koningin van ontlopen.'
Ze lachte. Waarschijnlijk dat Will de grap neit begreep, omdat maar weinig mensen wisten van de achtergrond van Tyra en Miquel. Alheowel, bedacht Shirie, Will natuurlijk wel een hoop van WIll had gehoord.
'Je kan altijd bij hen schuilen als het nodig is. Komt goed uit, kan je ook bij June zijn, aangezien zij en Devon nauwelijks te scheiden zijn.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Aug 20, 2008 21:31:17 GMT 2
William wilde er iets tegenin brengen maar snoerde zichzelf de mond. Het toch toch geen zin om er telkens weer iets tegen te zeggen om vervolgens weer toe te geven dat zij gelijk had. Dan kon hij beter een snellere weg kiezen en het meteen toegeven. "Je hebt gelijk. Op zoek naar iemand anders om te vervelen met het lied van mijn hart." Hij grinnikte zacht en merkte dat hij stukken was opgeknapt door enkel met Shirie te praten. Nu nog hopen dat dat lang aan zou houden. Maar toen ze het had over mensen om hulp vragen stierf zijn grinnik weg. "Ik ben op jou na niet van plan het iemand te vertellen, laat staan hulp zoeken. En wat June betreft, sinds dat gedoe met Cameron heeft ze zich ontzettend van me afgezondert." Hij glimlachte zwak. "Ik geloof dat ze een keuze heeft gemaakt. En ik ben het niet. En ze heeft nog gelijk ook, ik ben blij voor ze.
Maar nee, ik ga hun niet vervelen met mijn misére. Het gaat nu net allemaal goed met ze, ik wil niet de oorzaak van zorgen zijn."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 6, 2008 18:45:08 GMT 2
Shirie lachte.
'Je bent zo'n suffie,' grinnikte ze, terwijl ze vertederd naar hem keek. haar haren vielen elegant lang haar gezicht toen ze iets ging verzitten en kon het niet helpen om iets dichter naar hem toe te schuiven. Het was alsof de kloof tussen hen opeesn groter was geworden, zonder dat ze zich hadden bewogen., Niet omdat het ongezellig was, maar omdat ze neit zo ver van hem af wilde zitten. Alles aan hem deed haar verlangen om tegen hem aan te kruipen en veilig te zijn. Voor het eerst in zo'n lange tijd.. Hij gaf haar altijd dit gevoel en ergens wist ze dat ze dit nog Teresia, nog Tom, nog William, nog zichzelf dit aan kon doen, maar het verlangen was te sterk.
Diep van binnen dacht ze aan de theorie van Freud, over de impulsen van een mens en hoe die te stoppen,. maar ze wilde het niet stoppen. Ze wilde neit dat dit gevoel verdween. Ze wilde dat eht sterker werd, beter. Dat het bleef... voorgoed.
'June heeft voor hem gekozen als relatie, maar meer ook niet. Ze is misschien wat boos op je, vanwege dat hele gedoe over die roddel enzo, maar ze vergeeft het je snel genoeg weer. Iedereen maakt fouten. Dat wete zij ook. Ze is gewoon.. met haar hoofd in de wolken.'
Ze grinnikte opnieuw. Ze kende dat gevoel niet. Nog steeds niet. Nooit ahd een jongen haar logische gedachtes laten vergeten, nog steeds niet. Maar tot nu toe, kwam WIlliam toch wel eht dichtste bij.
'Maar er zijn er genoeg die je wel vergeven hebben. Die wel voor je kiezen.'
Zonder nog verder na te denken, overbrugde Shirie het laatste stukje tussen hen en plaatste haar lippen op de zijne. Het was fout, maar beter had er nog nooit iets gevoeld.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 6, 2008 22:25:59 GMT 2
William voelde dat ze dichterbij hem was komen zitten, zonder naar haar te kijken. Hij wist dat als hij zou kijken, hij het geklop van zijn hart niet meer kon bedwingen. Hij keek voor zich uit het bos in. Hij voelde hoe blij hij was dat ze uberhaubt gekomen was en hoe ze hem hielp. Maar daar achter lag de werkelijk rede van het kloppen van zijn hart, ver voorbij de gens van de vriendschap die opnieuw tot leven werd gewekt. Het gevoel dat hij had onderdrukt kwam weer naar boven met meer kracht dan van te voren.
"Daarom, ik wil niet dat ze zich nu van zijn zij gaat wijken omdat ze mij wilt helpen. In ieder geval een van ons moet de regen zien aankomen." Hij keek haar nu wel aan met een verraste blik in zijn ogen. Hij wilde dat ze bedeolde wat hij hoopte, maar zijn gezonde verstand probeerde het de grond in te drukken. Tevergeefs. Bij het moment dat hij haar lippen voelde werd zijn gezonde verstand weggeschreeuwt door alles wat zij bij hem naar bovenbracht, ookal verraste ze hem.
Maar zijn lichaam bleef niet als een stokmannetje stilstaan maar antwoorde vanzelf op haar.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 12, 2008 19:32:52 GMT 2
Shirie kon het neit opbrengen om de kus lang vol te houden. Een gevoel van schuld doorboorde het verlangen en langzaam trok ze zich terug. Ze staarde naar haar ahnden, neit wetend wat ze moest zeggen. De vlinders vladderden door haar buik als door een bloementuin, gelukkig en vrij. Waarom deze twijfels? Waarom... behalve haar beginnende vriendschap met Teresia misschien...
Ze keek langzaam naar hem op, en moest zich werkelijk tegenhouden om haar lippen neit opnieuw op de zijne te plaatsen. Hij was... alles waar ze ooit van ahd gedroomd en zelfs nog meer. Want hij was geen droom. Hij bestond echt.
Opnieuw wendde ze haar blik af. Ze voelde ene blos vershcijnen, zoals ze altijd ahd bij hem. Waarom maakte hij haar zo vreselijk verlegen?
'Sorry,' zei ze zacht, alsof ze een zware misdaad had begaan door hem te zoenen, wat eht voor haar gevoel ook werkelijk was.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 12, 2008 19:46:30 GMT 2
Hij voelde zich gehypnotiseerd door haar hele zijn en dat bleef even doorgaan, ookal had ze de kus afgebroken. Hij bleef versuft zitten en keek naar de zijkant van haar hoofd. Hij vroeg zich af waarom ze was gestopt, hij wilde helemaal niet stoppen. Maar des ondanks ging hij recht zitten en keek opnieuw het bos in. Haar lippen leken een afdruk op die van hem gezet te hebben, want hij dacht ze nog steeds te voelen.
Toen hij haar sorry hoorde zeggen keek hij haar stomverbaasd aan. "Sorry? Waarvoor?" De vertederde glimlach op zijn lippen kon hij niet onderdrukken. "Je zou nioets moeten zeggen. Ik zou juist iets moeten zeggen, ik zou je moeten bedanken." Hij legde zijn vingers onder haar kin en draaide haar hoofd zijn kant op, zijn blik was even ernstig. "Ik wil helemaal niets horen van sorry..." Hij zweeg even en glimlachte toen weer. "Liever hoor ik helemaal niets uit onze monden komen." Voegde hij er fluisterend aantoe.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 12, 2008 20:12:55 GMT 2
Shirie keek hem aan en glimalchte.
'In dat geval, moeten we er iets anders mee doen,' zei ze en zoende hem opnieuw, het schuldige gevoel egerend. Ondanks alles, moest ze denekn aan eht huilende meisje dat ze ahd aangetroffen en vroeg zich af wanneer ze zo egoistisch was geworden, dat ze haar eigen gevoelens voor die van adneren zette. Toch kon ze zich neit inhouden en voelde de warmte, toen haar tong opnieuw de zijne raakte. Ze wilde nooit meer dat dit moment stopte. Alsof er ooit iemand zou zijn zoals Will.. Hij was alles dat Tom nooit was geweest. Hij was een leviere versie van Tim, hij was de trowuere versie van Devon. Hij was al het vertrouwde dat ze nooit had gehad. Hij was... Te perfect. Maar dat was zij ook. SCheen.; Zelf zag ze alleen haar fouten, hoe graag ze ook haar goed epunten uitschreeuwde. Als zij in de spiegel keek, zag ze alleen ahar gebreken.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 1:32:31 GMT 2
William glimlachte met haar mee en het hervinden van haar lippen was dan ook het perfecte volgende ding om te doen. Een arm legde hij op haar middel en de andere raakte zachtjes haar wang aan in een aaiende beweging.
Teresia was nergens in zijn hoofd te bekennen. Ze leek niet meer te bestaan, hoe cruw het ook klonk. Zijn hele hoofd was gevult met het meisje tegenover hem. En Shirie leek meer ruimte nodig te hebben in zijn hoofd, want hij kon niet alles van haar tegelijkertijd bedenken. Ze was gewoon te leuk om in een keer in zijn hoofd te stoppen.
Het zachte en prachtige geveol verspreidde zich over zijn lichaam en leek zijn longen te vullen. Hij sloot zijn ogen en trok haar een beetje dichter naar zich toe. Nu ze hier bij hem was en dan op deze manier, wilde hij niet dat ze zo ver van hem verwijdert was. Al was hij bang dat hij haar straks, als hij haar te dicht tegen zich aan wilde, ze nog eens fijngeplet werd, ookal kon ze veel hebben.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 13, 2008 14:02:36 GMT 2
Opnieuw verbrak ze de kus, ditmaal, omdat ze gewoon naar hem wilde kijken. Ze wilde met hem praten, met hem alchen. Ze wilde niet dat eht zo oppervlakkig werd als ze bij veel relaties zag. Ze wilde dat het was... zoals ze had gewild. Zoals met Tim. Zoals met Pablo. Dat eht werd zoals ze altijd ahd gehoopt en verlangd. Hij zou haar dromen uit laten komen. Dat wist ze zeker. Misschien verdiende Teresia hem neit. Misschien verdiende Shirie hem wel! Misschien...
Een vlaag van angst deed haar bijna kokhalsen. Ze geloofde de woorden zelf niet eens. Ze rilde een moment en onderdrukte het gevoel om haar eten eruit te gooien en glimalchte naar hem, alsof er niks aan de hand was.
'Toch vind ik jouw lippen eht leuskte als ze zingen,' zei ze zacht en grinnikte. 'Misschien dat er ooit een dag komt waarop ik zeker weet dat jouw lippen voora ndere dingen bestemd zijn...' en voor eht eerst voelde ze een bepaalde opwinding. Dingen die hij zou kunnen doen... ondanks dat ze zo lang verleifd op hem was, had ze nooit gedacht aan seks met hem. Net zomin als met Tom... Het was vreedm dat dit gevoel er opeens was en ze merkte dat ze bloosde. Licht en lief, zoals altijd bij WIlliam. Misschien... zou hij toch de ware zijn.
|
|
