|
|
Post by Madjic on Jul 9, 2008 18:35:03 GMT 2
Hij zag er slecht uit terwijl hij over de openplek ijsbeerde. Het weer paste precies bij zijn stemming. Het regende zacht, niet te hard om binnen te blijven en maar wel hard genoeg om best nat te worden.
Zijn haar dat normaal in stekels overeind stonden hing nu een beetje somber op zijn hoofd. En onder waren de wallen van de halfslapenloze nachten te zien.
Op de een of andere was Shirie de eerste en enige aan wie hij moest denken toen hij iemand om hulp wilde vragen. Naar Lilly die erbij was en Teresia zelf, was Shirie de enige die het wist en dat zou misschien ook wel even blijven. Tenminste, zolang hij zich er zo rot over voelde. Nu hield hij een show op voor ze, maar het bleef allemaal aan hem vreten.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jul 9, 2008 20:22:00 GMT 2
Het was nog kouder dan anders en voor de gelegenehid had Shirie een lange jas aangeschoten. dat was dan ook alles. Ze droeg nog steeds de slobberige trainingsbroek en het witte spaghettietruitje dat ze eerder ana ahd gehad. Ze had de tijd neit genomen om zich om te kleden. William ging voor en als ze eht koud kreeg, dan gingen ze wle naar binnen. Waarom ahd ze ookalweer gezegd om naar buiten te gaan? Ojah, nadre afdelingen, teveel toeschouwers.
Haar voeten raakten zelfverzekerd de natte en glibberige grond. Ze had geen probelemen met rennen op modder, net zomin als over een vijf centimeter dikke balk. Vanuit6 de verte zag ze hem al. Net als Teresia, had ook zij het wolvengen en het werkte bij haar bijna hetzelfde als bij het andere meisje. Haar zintuigen waren altijd al iets sterker, zoals haar geur, zicht en gehoor, maar zeker met de volle maan zo dichtbij. Hij zag er zo.. hulpeloos uit zoals hij daar stond. Haar ahrt sloeg een aantal keer over, op een onbekende manier. Onbewust vroeg ze zich af wat er zou zijn gebeurd, als ze eerder neit met Tom had gehad.
De gedachte verdween echter zodra ze bij hem was. Ze ademde licht, zoals altijd. Ze had een te hoge conditie om buiten adem te raken van beweging korter dan een uur, of op vol vermogen.
Een moment keek ze hem alleen maar aan. Haar ahren waren nat door de regen en plakten zacht aan haar kaaklijn. Een enkele druppel gleed over haar wang, bijna als een traan. Maar Shirie huilde niet, al bloedde haar ahrt op dat moment voor hem.
'Het spijt me... dat dit is gebeurd,' zei ze, doelend op het einde van zijn relatie met Teresia.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 9, 2008 21:17:58 GMT 2
William luisterde even naar zijn eigen ademhaling en merkte dat deze sneller was dan normaal. Hij sloot zijn ogen maar het hielp hem niet echt om te ontspannen. Bij het horen van Shiries stem keek hij wat geschrokken op, hij had haar niet gehoort. Hij bleef stilstaan en keek haar zwijgent aan. "Ben blij dat je gekomen bent." Zei hij toen zacht, niet precies wetend wat hij moest zeggen. "Het was mijn schuld... of tenminste, ik heb het uitgemaakt." Hij keek naar de grond. "EN ik weet dat dat het beste is, maar waren voel ik me dan zo verschrikkelijk?"
Hij keek naar de gaten die de regendruppels in het zand hadden gemaakt, de gaten waren gevult met water. Vervolgens keek hij naar zijn bruine schoenen, die eerst wit waren maar helemaal vies waren van de modder.
"Ik heb het gevoel dat ik haar in de steek laat." Fluisterde hij, eindelijk wetend hoe hij het moest verwoorden.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jul 9, 2008 21:41:48 GMT 2
Shirie luisterde naar hem, en gunde hem de tijd om zijn woorden te vinden. het was altijd moelijk om precies uit te leggen at je dwars zat en het verbwaasde haar dan ook dat hij het zo snel kon. Ze glimalchte, maar het was meer troostend dan wat dan ook. Ze keek even naar de lucht, waar de maan nog bijna vol was.
'Je laat ahar niet in de steek. Echt niet. Soms.. kan je neit doorgaan. Je houdt van haar en daarom doet het pijn. Maar hoevaak heb ik je nu al zo gezien? Ongelukkig, gverdrietig en gekwetst? Het was neit goed dat je bij haar bleef. het spijt me, Billy. Ik weet dat je graag wilde dat eht goed ging tussen jullie en ze het meisje was waar je verleifd op werd... maar ze is gewoon veel meer dan dat.'
Ze leit zich op een grote boomwortel zakken en keek naar hem op.
'Ze moet eerst haar eigen problemen oplossen, voor ze een relatie aan kan gaan. Een relatie zal haar niet helpen. Ze hoopt van wel. Ze geloofd dsat dat haar angsten weg zou halen. Maar ik hoop dat ze nu beter weet. Je bent geen psycholoog. Je was haar vriendje. Je kan haar als vriend altijd blijven steunen. Dat weet je. Maar je moet het los laten.'
Een hoop woorden, allemaal gemeend en waar, maar soms wilde mensen de waarheid neit weten. Aan de andere kant, als William niet dit soort advies had gewild, had hij Shirie neit geroepen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 9, 2008 22:31:11 GMT 2
Willaim keek weer op. "Waarom heb ik dan steeds het gevoel dat ik niet genoeg heb gedaan? Ik had meer kunnen doen om haar te helpen, ik had haar achterna kunnen gaan, ik had haar misschien naar iemand kunnen verwijzen, ik had..." Zijn stem werd weg geslagen en hij liet zijn hoofd weer hangen. "Ik had meer kunnen doen." Zei hij moet een gesmoorde stem. Maar hij wist niet of hij echt meer had kunnen doen. Haar volgen had niet gewerkt want hij wist niet eens waar ze heen was gegaan.
Hij wreef even over zijn gezicht. "Ik heb echt het juiste gedaan... Toch?" Hij keek op, het was niet te onderscheiden of de druppels op zijn gezich de regen was of tranen waren. Iets in hem wou dat ze zei dat hij het verkeerde had gedaan, zodat hij naar Teresia kon gaan. Maar hij wilde niet naar haar toe. Ze zouden elkaar de ruimte geven en hij wilde haar v riendje gewoon niet meer zijn.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jul 10, 2008 16:24:06 GMT 2
Op dat moemnt van zwakte, verslapte ook haar muren. Met kriebels waar ze op dat moment neit tegen kon vechten, sleog ze haar armen om hem heen, tot ene troostende en beschermende knuffel.
'Je hebt er goed aan gedaan. Het is goed dat je aan anderen denkt, maar af en toe moet je ook aanjezelf denken. Als jij terug zou gaan naar haar, zou ik zorgen dat eht weer uit ging. Als jij neit aan jezelf denkt, dan moet ik het doen.'
Ze leit hem weer half los en streek emt een vinger over zijn wang. De kriebels verergerden zich, maar ze negeerde het. Ze glimalchte aanmoedigend.
'Echt, Billy, het komt wel goed. Het doet pijn en jullie hebben allebei hulp nodig, maar dit is neit het moment. Ze vind snel genoeg iemand die haar helpt, dat weet ik zeker. Zij en Joey zijn ook goeie vrienden, misschien moet ik hem eens naar haar toe schoppen. Hij zal zeker luisteren en misschien zelfs helpen. Hij is slimmer dan de meesten denken. Geen zorgen, haar nieuwe vriendej zal hij niet worden.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 11, 2008 13:39:07 GMT 2
"Dankje. Je hebt gelijk. Maar als zij in mijn hoofd rond blijft zwerven kan ik haar moeilijk vergeten." Zei hij op fluistertoon en zuchtte. "En ergens zou ik juist willen dat ze een nieuw vriendje kreeg, die zou haar misschien beter kunnen helpen dan ik heb gedaan. En dan kan ik misschien ook weer verder."
Hij had het gevoel dat zijn leven en dat van haar nog steeds aan elkaar verbonden was. "Ik ben bang dat ze boos of verdrietig ofzo is als ik met iemand ben." Hij vond dat het stom en ontzettend arrogant klonk omdat hij er hiermee vanuit ging dat ze hm niet kon vergeten. Maar naar de brieven die hij had ontvangen kreeg hij dat gevoel ook. En dat maakte het voor hem enkel moeilijker.
Het viel hem nu pas op dat hij zich wat rustiger voelde, maar dit kwam niet doordat hij ergens zekerder van was. Hij keek nu pas echt op en merkte nu pas haar armen om hem heen op. Hij was blij dat hij haar om hulp had gevraagd, mar kon niet goed plaatsen waarom precies. Of het was omdat ze dingen kon zeggen die hij echt geloofte zonder eraan te twijfelen, of het was iets anders.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jul 13, 2008 14:45:25 GMT 2
Shirie schudde haar hoofd.
'Het laatste wat ze nu nodig heeft is nog een jongen. Ze heeft het al moeilijk genoeg. Ze verbergt zich achter leifde, maar ze moet aan zichzelf werken. Ze is een schat van ene meid, met een hartje van goud, gevoel voor humor en genoeg speelsheid.. maar ze zit vol woede, verdriet en onzekerheid. Het spijt me, maar ik denk dat ze eerder professionele hulp moet zoeken, dan een vriendje.'
Ze ahd hem nog steeds neit losgelaten. Ze zou geen nekele vriend in de steek laten. Ze regaeerde bij William hetzelfde als ze bij Joey zou hebben gereageerd, ondanks de vlidners. Nu het uit was met Tom, zou ze alles kunnen doen wat ze wilde, maar niet met hem. Niet nu. het was te vers voor hem en ook voor haar. Dus onderdrukte ze alle gevoelens.
'Ik weet dat ze je nodig heeft, of denkt dat ze dat doet, maar het is neit zo. Als vriend, ja, maar wat zij werkelijk nodig heeft, kan ze neit verwachten van jou. Van bijna niemand. Het is een enorme zware taak om voor iemand te zorgen die zovele pijn heeft. Daarom denk ik dat we haar op een adnere maneir meoten helpen. je l;eifde voor haarhoeft nog neit te verdwijnen. Misschien dat jullie weer bij elkaar komen als dit alles achter de rug is. Geef het tijd. Accepteer de pijn. Dat zal zij ook moeten doen.'
Ze streek over zijn wang en glimlachte. Zoenen was verleidelijk, maar ze deed zelfs geen poging ertoe.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 14, 2008 16:23:31 GMT 2
William zuchtte. "Dus ik kan helemaal niets voor haar doen." Zei hij zacht en keek haar in haar ogen aan. "Misschien vind ik dat nog zo erg niet. Als ik bij haar ben voel ik alleen maar woede en als ik niet bij haar ben mis ik haar." Hij was verbaast over zijn eigen woorden. Miste hij haar echt? Ja, maar ook weer nee. Hij voelde niet meer dezelfde liefde voor haar maar meer medelijden. Had hij het daarom zo zwaar?
Zijn blik ging even weg van Shirie terwijl hij nadacht, maar daarna vond hij haar ogen weer. Hij voelde zich een beetje vreemd om zo dichtbij haar te zijn, maar hij kon niets doen. Ergens had hij het gevoel dat hij Teresia dan verraadde. Maar voelde hij daadwerkelijk iets voor Shirie, of was het meer dat hij het miste om iets voor iemand te voelen?
|
|
|
|
Post by greenlightning on Aug 19, 2008 22:22:42 GMT 2
'Als je haar mist, dan zou je denken dat er toch nog erg veel gevoelens zitten,' zei Shirie emt een glimalch, haar eigen gevoelens onderdrukkend. 'Dus is het het beste om haar een tijd neit te zien, zodat je je eigen gevoelens kan plaatsen. Het een plekje kan geven. het komt echt wel goed met haar. Dat weet ik zeker. Geen zorgen, lieve Billy. Het komt wel goed met jou. Met jullie allebei, al heeft Teresia meer nodig dan alleen een geode vriend.'
Ze wist neit waarom het haar kwetste om deze woorden uit te spreken. Ze had de kans gehad op William, maar hem afgewezen. Ze had Tom gehad, en nu was ze zonder hem. Ze kon neit verwachten dat hij nogsteeds dezelfde gevoelens voor haar had. Dat deed ze ok niet. Ze onderdrukte alles, behalve haar verstand en de vriendschapelijke gevoelens al was zijn mond erg dichtbij...
|
|
