{Cameron, Draconic} sunshine all around {Rose}

[melien]

De zon scheen op volle toeren op deze zomerdag. Door het lichte zomerbriesje was het echter aangenaam warm in plaats van te warm. Eigenlijk was het gewoon perfekt zomer weer. Alleen jammer dat het eigenlijk een les dag was.
De lunch was in volle gang in de grote zaal, maar Rose was daar niet te vinden. Nee, ze was veel liever buiten. De hele dag al eigenlijk, maar 's ochtends was ze toch nog braaf naar de les gegaan. Alleen toen het lunch tijd was had ze het gehad. Haar gewaad had ze gedumpt, want daar was het veel te warm voor. Daardoor liep ze nu in een simpele drie kwart broek en een luchtig shirtje. In plaats van naar de grote zaal te lopen was ze naar de keuken gelopen en had daar gewoon om een lunchpakketje gevraagd. Dat had ze dan ook van Dobby gekregen, en binnen de kortste keren stond ze buiten midden in de zon.

Haar pad leidde langs het kasteel, langs het huisje van Hagrid, langs het meer, zelfs langs het verboden bos. Uiteindelijk stopte ze bij het kruidentuintje. Hier was ze al zeker 3 jaar lang niet meer geweest, misschien zelfs langer, maar er was niets veranderd. Echt helemaal niets. Met haar gedachten bij Cameron liep ze dromerig tussen de kruiden door, op zoek naar dat ene bankje in de schaduw. Het was heerlijk rustig daar, ten eerste omdat daar bijna nooit iemand kwam en ten tweede omdat vrijwel iedereen binnen zat te eten.

Eindelijk had ze het gezochte bankje gevonden. Nou ja, eigenlijk was ze er bijna aan voor bij gelopen, was daar niet de eekhoorn geweest die haar aandacht eiste. Vertederd keek ze naar het kleine beestje. De minuten verstreken zonder dat ze het door had. Waarom zou ze er ook op letten? De rest van de lessen vielen voor haar uit. Het enige wat haar er weer aan herrinnerde dat het lunchtijd was, was haar maag. Lachend ging ze op het bankje zitten, terwijl de eekhoorn er toch van door ging. Nu was ze weer helemaal alleen, dacht ze tenminste.

Nadat ze de paar boterhammen die ze mee had op had gegeten ging ze rustig op het bankje liggen. Echt lekker lach het niet, maar ze had geen zin om te zitten. Met haar gezicht in de zon sloot ze haar ogen. Terwijl de zonnestralen haar gezicht streelden waren haar gedachten alweer bij Cameron. Een glimlach verscheen op haar gezicht, en de wereld om haar heen was vergeten. Ze merkte niet eens dat er drie jongens haar kant op kwamen lopen.

Verbaasd opende ze haar ogen toen ze de lippen van een van de jongens op haar lippen voelde. Toen het echter neit Cameron was die ze aantrof duwde ze hem met al haar kracht van zich af. "Vind je dat normaal ofzo?" vroeg ze terwijl ze overeind schoot. Haar hand ging al naar haar broekzak om haar toverstaf te pakken, want de houding van de gozer tegn over haar stond haar alles behalve aan. Alleen bereikte haar hand nooit haar toverstaf. Een hand sloot zich om haar pols. Rose draaide haar hoofd om te kijken wie het was, maar herkende ook deze jongen niet zo een twee drie. "We gaan toch niet meteen magie gebruiken? We komen ten slotte alleen dat halen wat al het onze was." Het was de derde jongen die dit zei.

Nu voelde Rose zich al helemaal alles behalve veilig. Wat was hier aan de hand? Angst maakte zich in haar breed, maar ze onderdrukte deze. Tenminste probeerde ze dat. Ze deed een verwoede poging om zich los te trekken, maar zonder resultaat. Haar vrije hand balde ze tot een vuist en ze wilde zojuist uithalen toen ook deze werd vast gepakt. "Nee nee. Dames slaan niet. En geloof me, je wilt ook niet slaan." Rose haar blik ging weer naar de jongen die ze van zich af geduwd had. Ze snapte er helemaal niks meer van. "Klopt, ik wil niet slaan. Ik wil dat jullie me met rust laten." beet ze hem toe. Het was niet zozeer uit woede, maar meer uit angst.

Wat daarna gebeurde, gebeurde zo snel dat Rose het niet eens doorhad totdat het al te laat was. Heel even had ze zich er puur op geconcentreerd om haar angst te onderdrukken, en het vooral niet te laten merken. Maar blijkbaar was het lang genoeg geweest, want zodra ze weer echt op de jongens lette voelde ze de vrije handen van alle drie op plekken waar ze ze nooit van haar leven niet wilde voelen. Ze begon tegen te stribbelen, wat een pijn scheut van haar ene pols ten gevolge had. En haar shirtje bleef ook niet echt lang heel. Wat er aan de hand was snapte ze niet echt, en ergens lukte het haar niet meer om helder na te denken. Aangezien het tegenstribbelen alleen maar voor pijn zorgde, had ze de neiging om er mee op te houden. Niet wetend wat ze moest doen sloot ze haar ogen.

[greenlightning]

De dag ging aan hem voorbij, al de hele dag. School leek met de dag minder belangrijk te worden. Vanwege zijn grote gebrek aan concentratie had Sneep, van alle mensen, hem binnen gehouden. Alsof zijn concentratie daardoor vergroot werd... Zijn gezeldschap was echter beter dan hij had kunnen hopen. Een enkel huffelpuf meisje, twee huffelpus jongens, een zwadmeisje en Draconic. Over het algemeen zou hij onmiddelijk bij Draconic zijn gaan zitten om diens verhalen aan te horen, ware het niet dat Sneep hem achter in de klas had gezet en zijn vriend vooraan. De blikken die het huffelpuf meisje naar hem stuurde, negeerde hij volledig. Niet alleen was hij nooit echt in dat soort flirtpogingen geinteresseerd, maar voor zijn gevoel was hij ook nog eens bezet. De tijd dat hij niet vast aan iemand wilde zitten was voorbij. Een leven zonder Rose zou hij niet aankunnen.
Zijn veer gleed over het perkament, lichte schetsen makend van een meisje waar hij elke nacht over droomde. Zijn gedachten waren verder heen dan ooit. Wat Sneep ook had willen bereiken, het was tevergeefs geweest.

Kippevel bestreek zijn armen toen het bewustzijn van een wezen zijn geest binnendrong. Hij hoorde hier inmiddels aan gewend te zijn. Snake drong zich tenslotte altijd op deze manier aan hem op. Ergens verwachtte hij het katje hier te zien, maar het wezentje bevond zich in de leerlingekamer. Bijna elk wezen emt wie Cameron sprak, sprak in beelden, maar Snake wist woorden te vormen en deze boezemde hem angst in.
Vogel ogen. Geen contact opzoeken met jou. Jij zoeken.
Cameron sloot zijn ogen, het bewustzijn van de valk opzoekend. Voor Snake was elk gevleugeld wezen een vogel, maar ze begrepen elkaar desondanks. Zodra het bewustzijn versmolt tussen Falcon en de jongen, werd het schouwspel in de kruidentuin zichtbaar. Net op tijd wist Cameron zijn bewustzijn terug te trekken uit die van de vogel, voor zijn haat en razernij op het diertje waren overgeslagen en die de jongens ahd aangevallen. Een valk was geen partij voor drie tovernaarsjongens.
Terug keren was altijd zwaar, vooral als je het bewistzijn niet volledig kon loslaten. De preciese plaats van Rose en de jongens kende hij niet, maar deed er ook niet toe. Het was in de kruidentuin, genoeg informatie voor hem.

Zonder acht te slaan op zijn klasgenoten, Sneep of zijn strafwerk, sprong Cameron over twee tafels heen en schoot als een speer de kerker uit, de gang in. Zijn voeten bewogen zich snel over het gesteente. Hij was neit sterk, maar snel was hij wel. Achter hem hoorde hij geschreeuw, maar de stemmen drongen neit tot hem door. Hij zou niet eens kunnen zeggen of eht Sneep of het teleurgestelde Hufmeisje was geweest. Zijn bewustzijn ging weer uit naar de vogel, ditmaal zonder door diens ogen te kijken. Zoekend en vragend. Bevelend om haar in de gaten te houden. Trappen op, gangen door, richting de grote brug die hem naar de tuin zou brengen. Zonder de grote band tussen hun bewustzijn, zou Cameron niet eens hebben gemerkt dat Snake hem passeerde en zijn weg volgde richting de kerkers. Cameron vroeg er niet naar. Haat, woede, angst en pijn deden zijn lichaam sneller bewegen dan hij ooit had verwacht, zonder dat het hem opviel.
De grote deur ging als vanzelf voor hem open en de zon scheen verblidnend in zijn ogen. Het was alsof hij richting het witte licht rende, dat mensen zagen als ze stierven. Opeens ging alles in slowmotion, maar ook dat drong nauwelijks tot hem door. Zijn voetstappen klonken hard over het oude steen van de brug. Leerlingen die op de reling van de zon genoten staarden hem verward na. Weinigen kenden hem, laat staan dat ze begrepen waarom hij rende.

Het stukje naar de kruidentuin ging aan hem voorbij, maar zodra hij eenmaal de tuin bereikte, maakte hij voor een laatste maal contact met de valk, hoog boven op de toren. De excacte plaats van de drie jongens en zijn meisje werd hem doorgeven. In een enkele sprint schoot hij de tuin in, zijn weg zoekend naar het bankje. Geleid door de vogel vond hij het viertal. Hij staakte zijn rennen en trok in een ekele beweging zijn stok. Hij sprak geen woord, gaf geen waarschuwing en viel aan, voil in de rug. Het was nier eervol, maar een meisje aanvallen emt drie was dat evenmin. De spreuk werd geluidloos uitgesproken, een waarvan hij hoogstwaarschijnlijk spijt zou krijgen.
Aruptum Kalas! Een spreuk die de functies van de spieren uitschekelde en ze deed knappen. Eenvoudig te genezen, dta wel, maar onaardspijnlijk en daarbij verboden. Je risceerde geen gevangenis straf, maar liep wel grote kans op een boete, die kon oplopen tot driehonder galjoenen, per afschoten spreuk.
De spreuk was eigenlijk voor een van de drie bedoeld, maar, waarshcijnlijk door zijn woede, spleet zich en raakte twee van de drie, vol in de rug.

[melien]

Rose hoorde Cameron niet aan komen. Alles waar ze zich bewust van was waren de handen van de drie jongen die haar blote huid aanraakten. Opnieuw probeerde ze haar rechterhand los te trekken, gewoon om bij haar toverstok te kunnen. Maar nee, het enige wat ze daarmee bereikte was een hele gemene pijn scheut. Een stap naar achteren zetten lukte niet. Toen ze zich van de jongen voor haar neus af wilde draaien scheurde haar shirt alleen nog maar erger. Het kon haar echter niet schelen, ze wilde daar weg.

"Hou je gore poten thuis." Terwijl ze dit zei probeerde ze een van de jongens op een pijnlijke plek te raken met haar knie, maar hij was te snel. "Je hebt er zelf om gevraagd. Wie hard-to-get speelt moet zich niet verbazen dat er uiteindelijk mensen ongeduldig worden." De woorden zorgden ervoor dat er een rilling ging door haar hele lichaam. Ze kende de stem. Jammer genoeg.

Opnieuw voelde ze de lippen, maar deze keer was het in haar nek. Terwijl ze op haar tong beet om de pijn in haar pols te negeren probeerde ze opnieuw een van de jongens weg te duwen, maar het had geen zin. Het enige waar ze aan kon denken was dat ze daar weg wilde komen, en wel meteen. Inmiddels had ze er spijt van dat ze niet naar de grote zaal was gegaan, maar naar buiten. Ze voelde tranen prikken, maar ze vertikte het om ook maar iets wat pijn betekende te laten zien.

Cameron zag ze niet, ze had haar ogen namelijk opnieuw gesloten. Ze wilde geen van de jongens aan hoeven te kijken. Pas op het moment dat twee van de drie werden geraakt door Camerons spreuk en ook de derde haar los liet opende ze haar ogen om te kijken wie er was gekomen. Haar blik ging niet eens naar een van de twee jongens die naar de grond vielen. Dat Cameron daar stond drong eerst niet eens echt tot haar door.

De derde jongen had Rose verbijsterd los gelaten en hij keek naar Cameron. "Vuile lafaard!" riep hij naar de zwadderaar. Waar bemoeide die gozer zich mee? Je kon zien dat hij even niet wist wat hij moest doen. Ergens wilde hij Perkamentus gaan halen, maar hij wilde maar al te graag zijn vrienden wreken. Zonder op de doodsbange Rose te letten pakte hij zijn toverstok en vuurde de eerste de beste spreuk op Cameron af voordat hij een patronus naar Perkamentus stuurde.

[greenlightning]

Cameron ontweek de spreuk bijna loom, alsof hij geen enkele moeite ervoor hoefde te doen. Hij sloot zijn ogen en keek weer op, met meer haat dan hij ooit ahd gevoeld.
Dennis...
Zijn lichaam bewoog zich als vanzelf. Zijn vuisten balden zich als vanzelf. Zijn arme bewoog zich achterwaards, schoot naarvoren en raakte de kin van de jongen, als vanzelf. De volgende vuistslag volgde. Cameron wist niet hoe zijn vuisten wi9sten waar ze heen moesten. Hij stuurde ze niet. Hij vocht niet.
Zijn Vuisten raakten de kaak opnieuw, snel achter elkaar, zonder te stoppen, zodat de jongen steeds verder naar achteren deinsde, eerst nog half aanvallend, maar uiteindelijk alleen nog maar verdedigend.
Geweld was zinloos. Zijn vuisten raakten zijn buik, zijn armen, zijn gezicht en lieten dikke blauwe plekken achter. Hij hoorde het kreunen van de jongen niet eens. Vechten is zinloos. Het was alsof hij alles was vergeten waar hij in geloofde. Pas toen de jongen kreunend en huilend op de grond viel stopte zijn handen met zijn. Zijn vuisten waren nog steeds gebald en bloed droop in stroompjes van zijn knokkels. Zijn lichaam rilde en hij hijgde zwaar, van woede en haat, maar ook van een inspanning die hij nooit eerder had ondergaan. Hij vocht niet en was lichamelijk ook niet de sterkte. Vechten, vooral vechten en winnen was hem onbekend. Hij voelde echter geen triomf. De jongen moest veel meer lijden dan dit, wilde Cameron voldoening voelen, maar hij wist eindelijk, na ruim een minuut van volledig agressief gedrag, zijn lichaam weer onder controle te houden.

Langzaam draide hij zich om naar Rose, met een heel adnere blik dan eerst. Geen haat meer, enkel angst, bezorgdheid en verdriet. Het was alsof haar zien hem persoonlijk pijn deed. Alsof hij zich schaamde voor zijn uitbarsting daarnet. Een stroompje bloed, afkomstige uit een snee op zijn wang, onsierde zijn gezicht. Met neergeslagen ogen knoopte hij zijn overhemd los. Terwijl hij hem van zijn schoduers en armen af leit glijden, merkte hij voor het eerst de speirballen op die hij blijkbaar ahd ontwikkeld. Hij nam de tijd neit om erbij stil te staan en trok haar, voorzichtig, om haar zo min mogelijk aan te raken, het overhemd aan. Toen hij de knoopjes dichtknoopte, zorgde hij opnieuw ervoor om niks aan te raken wat ze niet zou willen. Met ontbloot bovenlijf stond hij voor haar. Hij kende geen woorden om op dit moment te gebruiken en zocht er ook geen. Ze wist wel wat hij dacht en voelde, dat moest wel.

'Cam!' De stem kwam van ver uit het tuintje. Voor de jongen achter een heg verscheen, verscheen de kleine zwart emt witte kitten. Mauwend streek hij langs Rose haar benen, troostend en knuffelend. Hij verwachtte geen reactie, maar Cameron was er niet zeker van of Rose dat wist. Misschien was enkel zijn band met het katje sterk genoeg om dat te begrijpen.
Hij draaide zich om en keek recht in het geschokte gezicht van Draconic. De jongen zei geen woord, maar leit zijn blik over Rose gan, vervolgens over de jongen die op de grond lag. Terwijl hij op de huilende jongen afliep, ritste hij zijn vest los en hing deze over de schouders van zijn vriend, voor hij -zorgend dat hij neit te dicht bij Rose kwam- op de jongen af stapte.
'Leef je nog?' Vroeg hij, met vrij neurtrale stem. De jongen op de grond knikte langzaam en kwam half overeind.
Draconic snoof en gaf hem een schop in zijn maag, waardoor de jongen nogmaal kreunend over de grond rolde.
'Oprotten dan, of ik zal er vernadering in brengen. Nu, wegwezen.'
Huilend deed de jongen wat hem werd gevraagd. Met een arm voor zijn maag verdween hij strompelend om het hoekje. Draconic volgde hem emt zijn ogen. Vervolgens richtte hij zich weer tot het tweetal.
'Gaat het een beetje?' Vroeg hij, bij gebrek aan beter.

[melien]

Het hele gevecht ging compleet aan Rose voorbij. Zelfs de warme zonnestralen konden haar niet opwarmen of gerust stellen. Haar blik was op de grond gericht, maar ze zag niets. De verbaasde blikken in de ogen van de twee jongens die Cameron had geraakt met zijn spreuk merkte ze niet op. Cameron zelf had ze nog geen eens opgemerkt. De angst die daar net nog door haar lichaam gierde was nu grotendeels verdwenen. Ook de pijn in haar pols voelde ze niet meer nu er niet meer op gedrukt werd.

Een traan vond nu wel de weg naar buiten. Rose tilde haar linker hand op om hem weg te vegen, maar dat was dan ook alles. Ondertussen probeerde ze alle angst weg te jagen. Pas toen Cameron zijn overhemd bij haar aan deed scheen ze zich weer bewust te worden van haar omgeving. Haar blik vond Cameron en ergens was ze toch wel gerust gesteld. Ze kwam echter nog steeds niet in beweging. Het leek allemaal gewoon nog zo on echt.

Iets zachts en pluizigs streek langs haar benen. Toen ze keek wat het was zag ze het katje pas, en daarmee werd ze zich ook bewust van de aanwezigheid van Draconic. Haar blik ging weer naar Cameron toe, en ditmaal kwam ze wel in beweging. Ze liet de afstand tussen hen verdwijnen en sloeg haar armen om hem heen. Langzaam maar zeker verdween de schrik. En plotseling was ze maar al te blij met het feit dat je nooit wist of Cameron je wel of niet in de gaten hield. Ook het feit dat Draconic expres niet te dichtbij kwam stelde haar enigszins gerust. Ze voelde zich weer veilig, en ze was maar al te blij dat het voorbij was. "Ja, nu wel." antwoordde Rose amper hoorbaar nadat de vraag van Draconic tot haar was door gedrongen. Iets echt ergs was er niet gebeurt. Cameron was op tijd geweest. Wie weet wat er anders nog was gebeurt. Daar wilde ze niet eens aan denken.

De jongen was halverwege het kasteel toen het schoolhoofd hem tegen moet kwam. Hij vertelde aan Perkamentus wat er gebeurt was. Nou ja, hij zei dat ze gewoon met Rose aan het kletsen waren toen Cameron uit het niets opdook en spreuken op hen afvuurde. In eerste instantie scheen Perkamentus dit te geloven en na de jongen gedeeltelijk de pijn weg te hebben genomen met een genezings spreuk liet hij zich de weg wijzen naar de anderen in het kruidentuintje.
"Meneer Liés. Toen ik hoorde dat er problemen waren had ik echt niet verwacht dat u de bron bent. U stelt me teleur." De rustige, maar dominante stem van Perkamentus vulde de lucht. Hij wist tenslotte niet beter dan dat Cameron zonder reden de drie jongens had aangevallen. "Ah, meneer Malfoy is ook weer aanwezig. Dat is al stukken langer geleden." Zijn gelaatstrekken verrieden niets, maar aan zijn ogen was toch wel te zien dat hij het alles behalve prettig vond wat hij zojuist had gehoord.
De doordringende blik ging als laatste naar Rose. Hij schrok toch wel lichtelijk toen hij het bleke gezicht zag en merkte dat ze het overhemd van Cameron aan had. "Wat is hier gaande?" vroeg Perkamentus. Ergens scheen het hem dat het toch wel anders was gelopen dan dat hem was verteld. De jongens op de grond zou hij zich later wel om bekommeren, nu wilde hij eerst weten wat er gebeurt was.

[greenlightning]

Cameron trok haar zacht tegen zich aan en streelde door haar haren. Hij voelde haar hart even zeer tekeer gaan als zijn eigen. Hij zou nooit iemand vertellen hoe hij zich voelde, al was het maa romdat hij het niet kon beschrijven. Er was hem niks aangedaan, maar het voelde alsof hij persoonlijk was aangerand. De woede die door hem heen golfde was neit verdwenen, maar slechtst lichtelijk onderdrukt vanwege zijn bezorgdheid voor Rose. Ook voor draconic voelde hij warmte op dat moment. In stilte glimlachte hij en dankte zijn vriend. Hij kon zich niet meer herinneren waarom hij Draonic niks ahd verteld over Rose en hun relatie.

'Gelukkig maar,' zei draconic zacht. Hij snapte niet veel van wat er was gebeurd, maar dankte dat Snake hem had gehaald. Hij was neit de meest geschikte persoon om hier te zijn voor Rose, aangezien die hem neit kende, maar hij had een verloofde en ooit eens een zusje, waarvoor hij door het vuur zou gaan. Dit waren situaties waar hij altijd bang voor was geweest dat het hen zou overkomen. Nu was het dan misschien niet zijn geliefden overkomen, maar wel die van Cameron en dat maakte het bijna zijn persoonlijke probleem. Zijn blik gleed over het tweetal en vervolgens over het katje. Een glimlach verzachtte de blik in zijn ogen. Het was ook vanwege Snake dat Draconic de jongens ontdekte. Het katje merkte hen als eerste op. Hij schoot tussen Camerons benen door en blies venijnig naar de jongens. Zijn haren stonden recht overeind, wat hem in een nog grotere pluizebol vernaderede dan hij al was, maar erg lief was het niet. Draconic kende zijn nageltjes maar al te goed.

Pas toen Perkamtentus sprak, merkte Cameron de anderen op. Hij draaide zich langzaam om, waarbij hij Rose nog zolang mogelijk vasthield. Toen hij zijn vuisten opnieuw balde en opnieuw begon te trillen, van een ingehouden woede, viel de jas van hem af. Zijn lichaam was spier en bot, maar vooral in zijn armen voornamelijk spier. Onbewust vroeg hij zich af wanneer hij zo gespierd was geworden, teriwjl zijn vingers tevergeefs naar de toverstok zochten. Die lag ergens tussen het fluitekruid, toen hij hem had laten vallen, in zijn haast de jongen in elkaar te slaan. Zijn blik, die doorgaans geen emoties verrried, toonde nu niks dan haat en woede. Hij keek perkamentus niet aan, maar hoorde wel diens woorden aan.
'Problemen? Geen probelemn hier, Professor,' zei hij kalm, terwijl hij ogenschijnlijk de jongens met zijn blik probeerde te doden. Vervolgens sloot hij zijn ogen, haalde diep adem en wendde zich tot de professor, met een halve glimlach, terwijl er haat in zijn ogen schitterde.
'Ik geloof echter neit dat ik de oorzaak ben. Volgens mij ben ik het niet geweest die Rose aanrande en probeerde te verkrachten. Ik geloof dat ik haar enkel een dienst heb bewezen, even als mijn vriend hier.'
Draconic bleef echter vlak bij Rose staan. Niet zo dicht dat hij haar aanraakte, maar dichtbij genoeg om voor haar te kunnen springen als eht nodig was.
'Ik weet neit wat u verteld is,' vervolgde Cameron, zijn blik richtend op de jongens,' maar ik vrees dat als deze jongens niet snel vertrekken, ik misschien een dood op mijn geweten ga krijgen.'
Zijn vuisten trilden opnieuw en hij bad om geduld dat hij eerder niet had gehad.

[melien]

De blik van het schoolhoofd viel opnieuw op de twee jongens die nog steeds bewegingsloos op de grond lagen. "Ik geloof dat u al meer dan genoeg hebt aangericht meneer Liés." zei hij kalm terwijl hij naar het tweetal gebaarde. Dat wat Cameron zei verontrustte hem echter mateloos. In eerste instantie dacht Perkamentus nog dat Cameron mateloos overdreef, maar een tweede blik op Rose vertelde hem dat dit niet zo was. Jammer genoeg. Hij deed poging om oogcontact te zoeken met Rose, maar was hierin niet succesvol. Haar ogen waren ergens heel anders op gericht. In plaats daarvan wende hij zich tot de jongen naast hem. Woorden waren overbodig aangezien zijn blik genoeg zei.
De jongen naast hem kreeg door dat het er nogal hopeloos begon uit te zien. Zometeen kregen ze nog echt de schuld van iets waar ze niets aan konden doen ook. "Hij liegt." De stem klonk kil en emotieloos, en de jongen keek expres niet naar Cameron. "We waren rustig aan het praten, ze nodigde ons zelf uit en toen kwam meneer ineens aanzetten en stuurt een of andere spreuk af op mijn vrienden. En dan nog wel op een manier waarop ze het niet aan zagen komen omdat ze met hun ruggen naar hem toestonden." Een grotere leugen die vrij dicht bij de waarheid lag kon er niet verteld worden. En de jongen wist het, het enige echte bewijs waren echter de woorden die niet gezegd werden door Rose.

Rose had haar blik op het kleine katje gericht en probeerde weer te kalmeren, wat niet echt wilde lukken. Het ging compleet aan haar voorbij dat de derde jongen terug was gekeerd met Perkaments. Het feit dat Snake echter een nog grotere pluizebol werd toverde toch wel een kleine glimlach te voorschijn. Het zag er eigenlijk ook wel erg grappig uit.
De stemmen probeerde ze buiten te sluiten, en dat wilde redelijk lukken. Alleen de stem van de jongen kon ze niet negeren. En de leugen stuurde opnieuw de rillingen door haar lichaam heen. Haar hand ging naar haar toverstok terwijl haar blik nu op de jongen gericht was. Eigenlijk wilde ze er iets tegenin brengen, maar ze kon de goede woorden niet vinden, laat staan dat ze ze over haar lippen had gekregen.
Haar blik verried angst, pijn en ongeloof. In de eerste plaats begreep ze sowieso niet hoe iemand zoiets kon doen en in de tweede plaats snapte ze niet waar hij die leugen vandaan haalde. Langzaam kreeg ze weer wat kleur in haar gezicht en kwam ze over de schok heen. Het feit dat Cameron zo dichtbij was stelde haar meer gerust dan dat Perkamentus geen 20 meter voor haar stond. Zonder het zelf echt door te hebben zocht haar hand die van Cameron in plaats van haar toverstok te pakken.

[greenlightning]

Cameron voelde een golf van hitte die hem bijna deed kohalsen. Hij had nog nooit in zijn leven zulke razernij gevoeld als nu. Zijn spieren trilden en spanden zich als vanzelf aan. Het was olsof zijn dierlijke insticten het wilde overnemen, opnieuw, iets wat neit mocht gebeuren. Zonder het hoofd van de school kon hij zijn gang wel gaan, maar als hij hier een zelfde uitbarsting kreeg als eerst... Toch stond de bom op barsten en ook Snake leek dat te voelen. Hij liep iets achteruit, zijn kleine oogjes nog steeds op de jongen gericht en steunde met zijn volle bewustzijn Camerons haat gevoelens. Hij wilde dat Cameron, als de alfa, zijn vrouwtje zou verdedigen en Cameron had niet meer nodig dan dat.

Op het moment dat hij Rose haar hand voelde, kreeg hij zijn spraakvermogen terug.
'Momentje, Alex,' zei hij zacht, teriwjl hij haar hand losliet en een paar stappen naar voren deed. Perkamentus was niet langer dan hij, en het was vreemd om op de machtigste tovernaar van de school neer te kijken, maar er viel weinig aan te doen.
'Genoeg gedaan? Ik vrees van niet. Zij komen er wel bovenop. Ooit. Ik had een beter spreuk kunnen gebruiken, maar dit leek me een duidelijke boodschap. Hij'- zijn vinger wees langzaam op de jongen die zich achter perkamentus verscholen hield - 'leeft nog. Wilt u werkelijk zeggen dat ik klaar ben? Ik was nog net eens begonnen. Ik was bereid het hierbij te laten, maar daarvan is neit langer sprake. Ik zal nooit vergeven wat er is gebeurd, net zomin als dat hij nu zijn onschuld probeert te krijgen. Niemand verkracht iemand waar ik bij ben, en al helemaal niet door het "praten' te noemen. Wees blij dat je uberhaupt nog staat.'
Tijdens het praten was zijn blik van perkamentus afgegelden tot de jongen.

Draconic nam zijn besluit en legde een hand op Camerons schouder.
'Hij heeft gelijk, Professor. Deze jongen verdiend het, simpelweg omdat hij het niet leit bij deze ruzie. Als hij niet terug was gekomen, zouden we ze niks meer hebben gedaan. Nu hebben ze een contract getekend voor oorlog. Een grootse oorlog.'
Zijn blik gleed over Rose, die achter hem stond en wenste stiekem dat Cameron bij haar was bblijven staan om haar te troosten, in plaats van deze confrontatie aan te gaan, maar daarvoor was het nu te laat. Er zat niks adners op dan hem volledig te steunen.
'Sinds wanneer worden leerlingen beloond voor het aanradnen van andere studenten? Sinds wanneer worden wij door u beoordeeld, alleen maar vanwege onze afdeling? Zoals u al zei, het is niks voor Cameron om zoiets te veroorzaken en ik heb mijn leven gebeterd, zoals u wel weet. Waarom zou u hen geloven? geloof eerder de feiten.'
Hij wees op het shirtje van Rose dta aan flarden lag op de grond, Camerons blote lichaam en het overhemd dat Rose droeg, duidelijk te groot en een van de standaard kledingstukken van cameron, die vrijwel iedereen wel kende.
Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek de Professor uitdagend aan. Het kon hem niet schelen wat er zou gebeuren. Snake mauwde en sloeg in de lucht met zijn pootje, al blazend.

[melien]

Voordat Perkamentus ook maar iets kon doen was de jongen al voor hem gestapt. De jongen scheen het schoolhoofd vergeten. "Niks verkrachting. We kwamen alleen dat opeisen wat ons toestaat. Niets was gebeurt als zij niet eerst dingen gaat beloven en dan beloftes niet nakomt. Het zou verboden moeten zijn om het hard-to-get-spelen zover door te drijven. Het is haar eigen schuld, niet die van ons." Tussendoor had hij even naar Rose gewezen en was woede weer terug gekomen in zijn stem. PAs toen hij uitgesproken was werd hij zich bewust van het feit dat hij zojuist zijn eigen leugen had ontmaskerd en wel zo dat het hoofd van de school elk woord had gehoord.
Het leed was echter al geschied, en zo snel kon hij nergens op komen waarmee hij zichzelf misschien nog onschuldig kon pleiten. Ook Draconic negeerde hij. Zijn aandacht was gevestigd op de woedende Cameron, ookal was hij zelf niet heel veel minder woedend. In zijn ogen dan. "En daarbij, waar bemoei jij je mee? Ik dacht dat jullie zwadderaars het niet kon schelen wat met leerlingen uit andere afdelingen gebeurde." Het kon de jongen niet schelen dat hij twee vijanden erbij had gekregen, het was toch al hoogst onwaarschijnlijk dat hij nog erg lang op zweinstein zou blijven.

Perkamentus keek met verbazing in zijn ogen eerst van Cameron naar Draconic. Hij luisterde rustig naar wat beiden hadden te zeggen, maar hij kreeg de kans niet om te reageren. Schijnbaar had hij nu het hele verhaal gehoord, inclusief de reden waardoor dit allemaal in gang was gezet. "Het schijnt dat ik een drietal ouders zal moeten vertellen wat hun zoons hier uit hebben gevoerd vandaag." mompelde hij.
"Maar eerst zal ik zorgen dat die twee -" hij gebaarde opnieuw naar de jongens op de grond, "- naar de ziekenzaal komen." Hij zei het rustig en kalm, alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld was. De tirade van de jongen liet hij aan zich voorbij gaan. Hij zag er wel degelijk tegen op om de ouders het slechte nieuws te brengen dat hun zonen niet langer welkom waren op Zweinstein. Met een simpele beweging van zijn toverstok liet hij de jongens zweven in de lucht zodat ze makkelijk naar de ziekenzaal te transporteren waren. Voordat hij echter wegliep keek hij Draconic en Cameron nog even streng aan. "Maak er geen bloedbad van jullie twee." zei hij streng. En met die woorden begaf hij zich richting de ziekenzaal.

Rose wilde niet dat Cameron bij haar weg liep, maar voordat ze het echt door had was hij al weg. Eigenlijk wilde ze het liefste ergens gaan zitten ofzo, maar ze durfde het niet. Ze sloeg haar ogen opnieuw neer, ze wilde niet naar de jongen kijken. Als hij niet zo dicht bij Cameron zou staan was ze gewoon naar Cameron toe gelopen. Haar haren vielen in haar gezicht doordat ze naar de grond keek, maar dat hinderde niet.
Stilletjes, met kleine bewegingen liep ze alsnog naar de jongens toe. Dit keer had ze het gesprek wel gevolgd, en haar ogen vergrootten zich toen het allemaal ineens haar schuld was. Halverwege haar pad bleef ze staan. Ze keek naar de ruggen van Cameron en Draconic, maar ze kon zich zelf er niet toe brengen om dichterbij te komen. Niet vanwege die twee, in tegendeel juist. Zachtjes beet ze op haar lip terwijl ze probeerde te bedenken wat ze zou moeten doen.

[greenlightning]

Op dat moment liet Cameron -tot grote vreugde van Snake- zijn beheersing varen en greep de jongen bij zijn kraag, om hem vervolgens omhoog te trekken. Zijn ogen schoten vuur, bijna letterlijk. Hij onderdrukte de drang om met zijn blote handen diens keel dicht te knijpen tot zijn ogen zouden uitpuilen en ontploffen. Hij trilde nog steeds en voelde zich sterker dan ooit. Hij vergat perkamentus en de anderen om hem heen. Het enige wat hij zag was deze jongen die het lef had om zo'n grote bek op te zetten tegen hem. Sterker nog, die zulke dingen durfde te beweren over zijn Alex en dan nog wel in zijn gezicht!
Een schampere glimalch vormde zijn lippen en hij snoof.
'Wel eens aan gedacht dat het misschien geen spel is, maar gewoon hoe ze is? Dat ze misschien geen behoefte heeft om met elke jongen die interesse in haar heeft het bed in te duiken of zelfs maar mee te zoenen? Heb je er niet bij stil gestaan dat ze misschien geen interesse in jou heeft, omdat ze al bezet is?' Dat laatste brulde hij, waarbij hij hem losliet, een stap achteruit deed en hem een volle kaakslag gaf. Hij negeerde Draconics waarschuwende schreeuw en voelde de triomf van zowel hemzelf als van het katje.

Snake sprong tegen het been van de jongen op en begon te bijten en te krabben. Aangezien het een warme dag was, en de jongen een korte broek droeg, werden al snel rode streepjes zichtbaar, glimmend en later verandernd in kleine stroompjes.
Draconic greep zijn vriend bij zijn schouders en trok hem terug naar achteren. De professor mocht dan vertrekken, maar je wist het nooit zeker. Hij wilde neit dat er alsnog een probleem zou komen. Hij floot om ook Snake te kalmeren.
Die liet lang op zich wachten en keek eerst vals op naar Draconic, beet nogmaals en keerde vervolgens terug.
Cameron trilde nog steeds.
'Wij zijn tovenaars, weet je nog?' fluisterde Draconic kalm in zijn oor. 'Wij vechten emt onze stokken, niet met vuisten. probeer dat te onthouden, hoe graag je hem ook dood wilt hebben. Er zijn veel sneller manieren.'
'Snel is niet bevredigend genoeg..' mompelde Cameron, waarbij hij diep in en uit begon te ademen. Hij draaide zich half om naar Rose, niet wetend wat ze dacht of voelde. Niet wetend hoe hij op haar moest reageren nu.