Running for the rain / Myron / open

[Lisa ..]

'Rotregen.' Myron was bijna letterlijk verzopen in de keiharde regen die nu met bakken uit de hemel viel. Hij wikkelde zijn sjaal van zijn nek af en begon deze uit te wringen onder het afdak bij de ingang van de Drie Bezemstelen. Hij haalde ook een hand door zijn haar wat uiteindelijk weinig effect had, zijn haar en handen waren nou eenmaal doorweekt. Halverwege de weg naar Zweinsveld was het ineens ontzettend hard gaan regenen. Daarom had hij de laatste helft gerend, hoe zinloos het ook was, doorweekt zou hij toch worden. Wat hij nu dus ook uiteindelijk was.

Hij zuchtte en duwde de deur van de Drie Bezemstelen open. Hij liet zijn blik vluchtig door de ruimte gaan maar niks viel hem meteen op. Myron pulkte eerst aan de mouwen van zijn jas, die hij alleen binnenstebuiten uit kreeg. Met zijn jas in zijn handen liep hij naar de bar toe, waar hij een Boterbier bestelde. Hij moest even iets door zijn keel gieten wat geen regenwater was. Hij plofde neer op een kruk en keek de ruimte deze keer iets beter door, op zoek naar bekende om zometeen eventuel bij te gaan zitten. Stiekem had hij zijn voorkeur voor de mensen om hier aan te treffen maar hoopte er maar niet te erg op. Hoe groot was díe kans nou?

[summerstruck]

Hannah zat in haar eentje aan een tafeltje met een glas boterbier op tafel. Ze staarde uit het raam. Het was nog erger gaan regenen dan toen ze naar Zweinsveld was afgedaald. Ze zat met haar rug naar de deur toen ze die open hoorde gaan. Je kon pas goed horen hoe hard het water neerkwam nu de deur open was. Met klap viel de deur weer dicht maar Hannah keek niet op om te zien wie er was binnengekomen. Wie het ook was, de kans was klein dat ze hem of haar kende of wou kennen. Ze pakte haar glas op en nam een klein slokje. Haar drinken had hier nu al een halfuur gestaan en nu pas had ze de eerste slok genomen. De smaak van boterbabbelaartjes, het snoep dat ze altijd van haar oma had gekregen toen ze klein was, vulde haar keel en leek haar een beetje op te warmen. Ze voelde zich een beetje emotioneel worden bij de gedachte aan haar oma en verplaatste diep in gedachten haar glas tot het recht voor haar stond.

Van emoties kreeg ze honger. Hannah staarde weer naar buiten. Gedeeltelijk had ze wel zin om hier weg te gaan. Om buiten, midden op de weg te staan dansen in de plassen water die op zouden spetten tegen haar dunne benen. Om het water hard op haar huid neer te voelen storten. Een glimlach kroop op haar gelaat en ze nam weer een slok van haar boterbier. Dat lukte deze keer zonder emotioneel te worden. Ze legde het geld op het tafeltje, pakte haar bijna opgedroogde jas en liet zich van het bankje afglijden. Met haar jas over haar arm liep ze naar de deur. Maar toen ze langs de bar liep herkende ze iemand. "Oh, wauw... Hoi Myron." zei ze toen ze oog in oog met hem stond.

[Lisa ..]

Hoewel hij zich probeerde te concentreren op de mensen die her en daar zaten kon hij het niet. Er zaten andere dingen in zijn hoofd, veel belangrijkere dingen dan onbekende mensen die onder het genot van Boterbier of iets anders, sterkers aan het babbelen waren over nutteloze dingen. Hij zuchtte. Hij haalde wat bronzen en zilveren muntjes uit zijn zak en schoof het bedrag wat hij moest betalen over de bar naar degene achter de bar. Met een korte glimlach nam het glas aan en liet vrijwel meteen daarna de eerste slokken Boterbier door zijn keel glijden. Regen maakte hem dorstig.

Hij draaide zich nu weer half om, zodat hij half het café inkeek en half aan de bar leunde. Ineens verscheen Hannah in zijn blikveld. Hij schudde zijn hoofd even en glimlachde schapend. 'Oh, hee Hannah.' begroette hij haar. 'Ook aan het schuilen?' vroeg hij na even nagedacht te hebben. Daarna merkte hij haar jas pas op. 'Je gaat nu toch niet naar buiten?' vroeg hij er haastig achteraan.

[summerstruck]

Hannah kopiëerde Myron's glimlach en bleef zo eventjes voor hem staan, twijfelend. Volgde er nu een gesprek, of zou ze toch naar buiten gaan? Ze was blij dat Myron een beslissing had genomen, ook al betekende dat dat ze nu niet meteen door naar buiten kon. "Ja, ik was aan het schuilen. Maar niet voor de regen." Ze schoof de barkruk naast Myron een stukje naar achter en ging erop zitten.

Toen Myron haar vroeg of ze naar buiten ging hoorde Hannah zijn verbaasde toon. Zou ze hier eerlijk op in moeten gaan? Ze twijfelde nog eventjes. Hij had vast ook al verhalen over haar gehoord en met dit erbij zou ze alleen nog maar meer gestoord lijken. "Oh... Ik bedacht me net dat ik eigenlijk nog even een rol perkament bij moet kopen. Dus, daarom wou ik naar buiten. Anders vergeet ik het weer." Hannah wou dat ze haar glas boterbier nog had om er een paar grote slokken van te nemen. "Waarom ben jij eigenlijk buiten in dit weer?" vroeg ze snel, om haar stomme leugentje te verbergen.

[greenlightning]

Water stroomde in stroompjes over haar blote armen, toen Reena de deur opende en naar binenn stapte. Haar stijle blonde haren plakten aan haar schouders. Ze rilde een moment en sloeg haar armen om zich heen. Ze negeerde de vriendelijke bezorgdheid van een dronken gast terwijl ze verder de kroeg inliep. Haar blik bleef hangen op Hannah. Ze herkende het meisje als iemand van haar afdeling, maar kon niet zo snel op de naam komen. Pas daarna merkte ze Myron op. Haar hart leek een salto te maken en even koud als ze eht daarvoor ahd gehad, zo warm had ze het nu. Ze staarde hem aan en glimalchte vervolgens verlegen. Ze sloeg haar armen nog eits steviger om zich heen. Ze had geen regen verwacht toen ze het witte spaghetti band truitje had aangetrokken, net zomin als dat de regen haar broek zo zwaar zou maken dat hij bijna van haar gat zakte. Ze voelde zich een hoer, of een lelijk monster, of een lelijke monster hoer, in elk geval niet iets dat ze wilde dat Myron zag.
'Hey, Myron. Hey... Anna?' Ze vreesde al dat ze dan de naam verkeerd uitsprak, maar de vbolgende gedachte was Sarah, en dat was haar naam zeker niet. Haar blik gleed over de bar, alsof ze hoopte daar droge kleren te vinden, die ze ongezien zou kunnen aantrekken.

[Lisa ..]

'Als je niet schuilt voor de regen waarvoor dan?' Even keek hij haar verbaasd aan en propte de sjaal die hij om had gehad in een van de mouwen van zijn jas. Hij schudde zijn hoofd, hij snapte er niks van en had ook geen zin om moeite te doen. Mensen te zien die ik op Zweinstein niet kon vinden. schoot er meteen door zijn hoofd als antwoord op zijn laatste vraag. Hij trekte wat aan de kleren die nog steeds zeiknat waren, zijn halve t-shirt was doordrenkt omdat zijn jas niet goed tegen regen kon. Het leek alsof hij óf heel erg gesport had óf gewoon weggeregend.

Hij hoorde de deur opengaan maar schonk er niet zo veel aandacht aan. Eerst goot Myron de rest van zijn eerste Boterbier naar binnen en keek naar Hannah. Maar bij het horen van haar stem leek het alsof hij niet verzopen was in de regen. 'Reen!' Hij draaide zich halfof en zag daar Reena staan, helemaal bezopen door de regen. Een moment voelde hij zich leeg en zo dat hij haar niet kon helpen. Myron sprong van de kruk af, sloeg zijn armen om haar heen en trok haar natte lichaam tegen hem aan. Heel even vergat hij alles om zich heen en voelde zich goed met Reena zo tegen hem aan, hoe verzopen ze er ook uitzag. Het bleef Reena. 'Wil je wat drinken? Heb je het koud? Lieve Reen, je weet toch waar paraplu's voor uitgevonden zijn?' Alsof hij aan zoiets gedacht had. Zijn zorgzame kant die hij van zijn moeder had gekregen speelde op, hij wilde niet dat ze ziek werd als hij er wat aan kon doen.

[summerstruck]

Hannah had haar mond geopend om antwoord te geven op Myron's vraag toen de deur van de Drie Bezemstelen weer open ging. Hannah kon zweren dat ze kleine spettertjes water op haar arm neer voelde komen. Ze keek over haar schouder om te zien wie er binnen was gekomen. Ze herkende Reena meteen, ze hadden verweer tegen de zwarte kunsten samen. Hannah glimlachte bemoedigend naar haar toen ze zag hoe doorweekt ze was geworden. Zou ze doorhebben dat haar witte shirtje nogal doorscheen? "Hey Reena!" zei Hannah enthousiast. het verbaasde haar niet dat Reena haar naam niet wist, maar het was toch niet fijn om ermee geconfronteerd te worden. Verweer tegen de zwarte kunsten was niet Hannah's beste vak, en bij die les zorgde ze er wel voor dat ze niet opviel in de hoop dat ze niet voor de klas werd geroepen om iets voor te doen. Niet dat professoren haar ooit het antwoord op een vraag vroegen, maar bij zo'n lastig vak als verweer tegen de zwarten kunsten was Hannah extra opgelucht dat ze over het hoofd werd gezien. Naast geschiedenis van de toverkunst was het haar slechtste vak.

"Lekker weer is het buiten hè?" vroeg ze opgewekt. Ze was niet van plan om nog meer nadruk te leggen op het feit dat Reena niet eens wist wie ze was. Opeens was Hannah zich heel erg bewust van haar aanwezigheid. Ze liet zich van de barkruk afglijden en keek ongemakkelijk toe hoe Myron Reena knuffelde. Het was best overduidelijk dat die twee iets voor elkaar voelden. Maar ze zou haar mond houden. Ze pulkte een beetje aan haar jas en twijfelde of ze weg zou gaan of nog eventjes binnen zou blijven hangen met deze figuren waar ze eigenlijk nooit mee praatte.

[greenlightning]

Als het een tekenfilm was geweest, dan was Reena's hart naar buiten gesprongen om vervolgens rondjes te rennen. In werkelijkheid voelde het alleen maar zo. Haar hart klopte zo hard in haar keel dat eht bijna pijn deed. Golven van kou en hitte deden haar rillen. Ze was nog nooit zo dicht bij hem geweest. Met die natte kleren aan voelde eht bijna alsof ze naakt tegen elkaar aan stonden. Hij was zo warm en toch zo koud... Hij was zo schattig, als een verzopen katje...
Toen hij haar weer losliet, was ze compleet in shock en vuurrood. Ze keek langzaam naar hem op en glimalchte was verlegen.
'Ik weet het. Ik had een zomerse dag verwacht, geen regen. Anders ahd ik die zeker wle meegenomen. Ik was zo druk bezig emt het redden van mijn schilderij dat ik neit aan mezelf dacht. Dit was het dichtste bij. dat ik je hier aantref...'
Ze haalde het perkament tevoorschijn (geen idee waarvandaan, wees creatief XD) en toonde het. Er waren enkele druppels op de verf gedruppeld, maar er was tot haar opluchting niks uitgelopen. Het toonde het krijsende kort, met daarachter een prachtige grijs/ paarse lucht. Ze was er tevreden over, maar het was nog neit af. Ze ahd meoten vluchten. Zijn aanbod drong traag tot haar door.
'Nee. Ja... Dank je. Doe maar iets. Als je wil.' Ze was volledig overdodnerd door dit alles, vooral voor haar gevoelens voor hem. W#aren ze altijd al zo sterk geweest?

Eindelijk kon ze zich weer tot Hannah richten. Ze glimlachte zo opgewekt mogelijk.
'Héérlijk weer. Precies zoals ik mijn zomers graag heb, voleldig weggeregent.' Ze grinnikte. 'En hoe gaat het met jou? Je.. naam is geen Anna he? Sorry, ik ben zo slecht met namen....' Ze bloosde licht en schuivelde verlegen emt haar voet over de vloer. Ze vond eht verschrikkelijk als ze op deze manier tegenover iemand stond. Ze was opgelucht dat Hannah neit boos was, maar toch voelde ze zich er slecht over. Het was vreselijk om iemands naam niet te kennen, vooral als die persoon jouw naam blijkbaar wel kende.

[summerstruck]

"Hannah," zei ze vlug. "Ik heet Hannah Adams. We hebben verweer tegen de zwarte kunsten samen." Ze lachte breeduit en bleef aan haar jas pulken. Dat kwam misschien wel een beetje erg enthousiast over... "Je zat er dicht bij met Anna..." zei Hannah terwijl ze naar Reena's schuifelende voeten keek. Een opgelaten gevoel vulde zich langzaam op, als een ballon, in Hannah's buik. Ze voelde zich altijd ongemakkelijk bij stelletjes, ookal waren Myron en Reena dan niet officieel bij elkaar. Hannah besloot dat het nu wel ongeveer tijd was om weg te gaan, ze wou zichzelf deze gevoelens van overbodigheid besparen. Straks kreeg ze misschien weer honger.

Ze trok haar jas aan en zorgde ervoor dat haar haar over haar kraag hing. "Ik ga maar eens die rol perkament halen... Anders komt het er nooit van." zei Hannah terwijl ze haar jas dichtknoopte. Ze keek nog even van Myron naar Reena en glimlachte naar ze. "Nou... Ik zie jullie wel weer..." Ze liep langs ze naar de deur en opende die. De eerste spetters die op haar gezicht vielen voelde aan als een opluchting. Het voelde alsof ze weken lang slapende ledematen had gehad die nu gewekt werden door de druppels water die hard op haar huid neerkwamen. Ze ademde de vochtige, frisse lucht diep in, zwaaide nog eens voordat de deur achter haar dicht viel. Even stond ze stil op straat. Na een paar seconden kwam ze in beweging endansde en huppelde van plas naar plas, die vrolijk tegen haar witte kousen opspatte.

[Lisa ..]

Hoe koud hij het ook hoorde te hebben door zijn doorweekte kleren, van binnen gloeide hij helemaal. ' 2 Boterbier.' knikte hij tegen degene achter de bar, die daar mee aan de slag ging. Ondertussen had hij zich weer omgedraaid en keek naar de twee meisjes. Ineens kreeg hij een schuldgevoel dat hij Hannah niks had aangeboden maar aan de andere kant vond hij het op het moment 'iets voor later'. Intussen bekeek hij het schilderij. Het was perfect ondanks het niet af was, net als de schilder ervan. In zijn gedachten even weggezonken hoorde hij niet de barman achter hem zeggen dat zijn Boterbier klaarstond. Uit zijn gedachten geschrokken draaide Myron zich om, de barman stond op zijn schouders te tikken. 'Jaja.' mompelde hij snel en viste opnieuw wat muntjes uit zijn broek en pakte de twee Boterbierglazen vast. Hij overhandigde Reena er een en glimlachde, zoals alleen zijn vrienden hem kende. 'Als je iets anders had gewidl had je het moeten zeggen, maar volgens mij is er niet veel wat lekkerder is dan een groot glas Boterbier na verzopen te zijn geweest in de regen.' babbelde hij over het Boterbier.

Het overviel hem ineens hoe snel Hannah weg ging. Het verhaal over de rol perkament geloofde hij maar half. Hij had het gesprek tussen de twee meisjes niet gevolgd en keek iets verbaasd haar na. Met zijn schouders ophalend keek hij Reena en riep Hannah nog wat na wat op een afscheidsgroet leek. Nu ze hier zo samen zaten, verzopen en al aan het Boterbier wist hij zeker dat hij niet echt meer onder zijn gevoelens uit zou kunnen komen. De eerste keer dat hij dat had gedacht was zijn hoop eigenlijk verloren gegaan. Ze was zijn beste vriend, het enige wat hij voor haar kon betekenen was een vriend door dik en dun en liefdesgevoelens moesten daar maar voor zwichten. Hoe erg ze ook waren. 'Het is geweldig.' zei Myron ten slotte over het schilderij. 'Net als jij.' fluisterde hij er zachtjes achteraan.