Running for the rain / Myron / open

[greenlightning]

'maar...' zei Reena, terwijl ze Hannah nakeek. 'Ik ken pas ent je naam! Ik bedoel... nou, tot de volgendse les dan maar.' Ze keek haar werkelijk beteuterd na. Ze was zo blij dat Hannah neit boos op haar was geworden dat ze het naar vond dat ze nu al weg ging. Natuurlijk wilde ze niks liever dan alleen zijn met Myron, maar het gaf toch neit als ze erbij was geweest?
'Doei, Hannah,' riepo ze het meisje na, al was eht maar om de naam te onthouden.
Plotseling stond Mytron weer naast haar en ze was Hannah alweer vergeten. Alleen al naar hem kijken verwarmde haar. Ze nam de boterbier aan en knikte maar op wat hij zei. Ze zag zijn lippen bewegen, maar de woordne gingen langs haar heen.
'Boter bier is lekker. Dit is goed,' zei ze, gokkend dat het over de drankjes ging. Ze nam een slok, maar vergeleken emt het branden in haar binnnenste leek eht haar af te koelen. Ze glimalchte en liet haar blik zakken, terwijl ze genoot van dit moment vanm ultiem verleifd zijn. Het kon tenslotte zo weer verdwijnen...

Bij zijn woorden keek ze op. Niet naa rhem, maar naar eht schilderij. Ze glimalchte wat wrang, terwijl ze op haar lip beet. Vervolgens schudde ze haar hoofd.
'Nee, het is verschirkkelijk. Het is niet af, en eigenlijk zijn de kleuren ook gewoon neit goed. Ik heb gewoon geschilderd wat ik zag, in plaats van eht een schilderij van mezelf te maken.'
Ze nam het in bedie handen en scheurde het volledig doormidden, vervolgens beide helften nogmaals en legde ze op de bar neer. Toen pas richtte ze zich tot hem en schudde ppnieuw haar hoofd.
'nee, ik ben ook alles behalve geweldig,' zei ze zacht, terwijl ze zich aan de barkruk optrok en zich erop neer liet zakken. Ze glimlachte naar hem en voelde de warmte wat afnemen.
'Maar leif dat je het zegt. Ik ben blij het te horen, of je het meent of niet.'
Ze draaide haar hofod weer wat af. Hoe hard haar hart ook klopte, hoeveel ze ook om hem gaf, ze was bang voor de afwijzing. Ze hadden eits samen kunnen hebben, ze cirkelden al zoalng om elkaar heen.. hij had laten zien dat ze vrienden waren. Soms geloofde ze dat hij haar meer vond, maar op andere momenten... Ze was bang voor hem en alles wat hij met haar deed. Ze wist dat ze zou zwichten voor hem, maar hield eht vol, zolang als ze kon.

[Lisa ..]

’Gelukkig maar dan.’ knikte hij over het feit dat ze het wel met de Boterbierkeuze eens was. Er schoot een beeld in zijn gedachten van die ene keer dat ze beide net even wat te veel ophadden en de bijbehorende actie. Hij wist zeker dat het door die ene avond kwam, bezopen of niet. Ze deed iets met hem, daar alleen al staan, doorweekt maar lief. Zijn grootste angst bleef hun vriendschap verliezen, eigenlijk het excuus waardoor hij steeds maar uitstelt om er wat mee te doen.
Hij werd uit zijn gedroom gehaald bij het horen van Reena’s woorden en het scheurende papier. Hij keek hoe de stukken op de bar lagen, keek haar aan en pakte haar hand vast. ’Het was niet verschrikkelijk, er zijn zoveel schilderijen waarop je ziet wat de schilder zelf zag, of is een landschap ofzo ineens verzonnen? Als er iemand is die goed kán schilderen ben jij het wel. En ontken het maar niet.'
Daarna zweeg hij even. Hij kreeg ergens het gevoel dat ze niet zag of niet wilde zien hoe geweldig ze was, in ieder geval voor hem. 'Waarom zou ik zoiets niet menen tegen mijn best friend?' Even keek hij haar aan, vragend maar ook nieuwsgierig waarom ze zo 'luchtig' deed.
Hij zette zijn glas Boterbier weg, ging voor Reena staan en pakte weer haar hand vast. 'Ga je mee?' vroeg hij haar. Hij duidde erop mee naar buiten, door de regen, weg van hier, ergens heen waar ze konden praten zonder dat er op een meter afstand een of andere mafkees zat. Hij moest het weten, het zou misschien nooit meer hetzelfde zijn. Aan die gedachte wilde hij niet denken dus keek hij Reena vragend aan.

[greenlightning]

Reena had de impusieve wens om haar arm weg te trekken, maar weerstond die. Ze glimalchte half en haalde haar schouders op.
'Een kunstenaar heeft altijd zijn eigen handtekening nodig op het kunstwerk. Zodat je vanzelf ziet, zelfs zonder naam eronder, door wie het is gemaakt. Ik werk graag emt kleuren die op de fantasie werken. Kleuren die er net niet waren, vormen die je ziet, net iets scherper, zodat je ahrtjes, ruiten en sterretjes tegekomt. Ik speel emt kleuren, licht en duister. Ik kan de schaduw aan compleet de verkeerde kant laten verschijnen.. dit was waardeloos.'
Ze slaakte een diepe zucht. kon ze hem ook maar beschilderen zoals ze wilde. Kon ze hem maar laten voelen wat zij zelf voelde...
Zijn woorden deden haar bijna oprecht glimlachen, maar ze moest toch een hoop moeite doen om hem ook oprecht te laten lijken.
'dat is waar. Het zou neit lief van je zijn om tegen me te liegen. Vrienden liegen neit tegen elkaar. Nooit.' Maar ontkennen van je gevoelens en ze gewoon neit bespreken is geen liegen... Dat laatste dacht ze erachter aan. Ze knikte naar hem en lachte.
'Ik ben toch al een verzopen katje. We kunnen net zo goed terug de regen in gaan en dan ergens gaan drogen. Hier is het me alsnog te frisjes.'
Met hem weggaan was een droom en een anchtmerrie. Ze wilde bij hem zijn. Alleen emt hem. Samen zijn, gelukkig en gezellig... tot er gebeurde wat ze zo graag wilde; hij die toegaf dat hij van haar hield, als meer dan een vriend. Maar die kans was zo klein...
Ze stond op en bleef naast hem staan, glimaclhedn en afwachtend, terwijl haar hart uit haar borst leek te springen. Hij was zo dichtbij...

[Lisa ..]

Hij glimlachde. Echt typisch Reena die zo'n uitleg ging geven als excuus. 'Okee, wat jij wil. Hij was waardeloos, afschuwelijk, Reena invloedloos en lelijk tegelijk. Maar goed dat je hem in stukken hebt gescheurd. Zo beter?' Myron grijnsde en had geen idee waar hij het vandaan om nu zo'n opmerking te maken maar het intereseeerde hem weinig.
'Niet zuchten, lijkt het alsof je het niet leuk vindt hier.' Hij trok een pruillipje maar die was ook weer zo snel mogelijk verdwenen. 'Het zou inderdaad niet lief van mij zijn geweest als ik zoiets zou zeggen, alleen maar om je iets te laten geloven wat niet zo is. Maar ik ben wel lief.' Bij het laatste grijnsde hij, zo'n niet Myron opmerking.
Even keek hij alleen naar haar en wist niet of hij hier wel goed aan deed. Maar hij wilde niet langer niet weten. Met hun vriendschap ging het sowieso goedkomen, daar was hij 100 % van overtuigd. Maar hij was bang dat het niet wederzijds was, dat er problemen waren met die verloofde, bang dat het gewoon niet mogelijk was. Hij schudde zijn hoofd, hij wilde niet aan de gevolgen van dat denken. Myron had dit eigenlijk steeds uitgesteld omdat hij toch geen hoop erin had. Waarom zou ze hem leuk vinden als ze en verloofd is, hoewel ze die niet uitkan staan, en eigenlijk kon kiezen uit iedereen die ze wil. Nu schopte hij zijn negatieve gedachten in een hoekje en keek naar Reena. Hij wilde van die twijfels af.
'Precies, zullen we dan maar gaan?' Myron had al een stap richting de deur gezet en het kon niet schelen dat het nog steeds regende, als hij samen met Reena was maakte het toch niet uit.

[greenlightning]

'Kijk, nu zijn we het eens,' grijsnde Reena naar hem. Hij was zo vreselijk lief... ze moest moeite doen om niet op haar tene te gaan staan en hem een kus op zijn mond te geven. Ze wilde eht zo graag. Zoals hij voor haar stond, groot en sterk, lief en mooi... Een rilling bespeelde haar rug. Ze sloeg haar armen over elkaar, om de rilling te wijten aan haar natte kleren en de kou. Niet aan het gevoelens voor hem en hoe zwaar ze die nu moest onderdrukken.
Met een diepe zucht keek ze hem aan en zuchte nogmaals.
'Eigenlijk is eht ook zo. Ik vind het heir vreselijk en al helemaal met jou. Ik zuchtte absoluut niet omdat ik geergerd was door mijn stommiteiten en het verpesten van een mooi stuk perkament.'
Ze gaf hem een vriendelijk duwtje en werd nog meer in de verleding gebracht door zijn pruillipje. Hoe kon een jongen, zo stoer en gemeen tegen anderen, zo lief en leuk zijn bij haar? Ze wist het niet en wilde er ook niet te lang bij stilstaan. Hij was gewoon.. anders dan de meesten.
'Je bent inderdaad l-lief,' zei ze, zichzelf vervloekend omdat ze bijna "leuk" had gezegd. Hij was eht, maar als ze het zou zeggen.. ze zou het niet aankunnen om nogmaals door hem te worden afgewezen.
Ze nam zijn hand en glimalchte. Het had een vriendschappelijk gebaar kunnen zijn en had door veel mensen zo kunnen worden opgevat, maar ze dacht wel dat hij wist dat het meer was.
'Laten we gaan,' zei ze met een grijns. Ze beseftte zich plotseling wat ze zo fijn aan Myron vond. Ze vergat dat ze met Hadis had. Ze vergat dat die jongen bestond. Ze vergat dat ze geen recht ahd op een eigen leven. Hij deed haar gelvoen dat ze vrij was om alles te doen wat ze wilde. Hij gaf haar het gevoel dat ze naar haar oduers kon stappen en ze vertellen dat ze zelf maar met hadis moesten trouwen als ze het zo graag wilden. Ze zou het nooit durvn of kunnen, maar als ze bij Myron was, geloofde ze voor heel even van wel.

[Lisa ..]

Hij weerstond de verleiding om zijn armen om haar heen te slaan en haar niet meer los te laten. Zorgen dat ze het nooit meer koud zou hebben, hoe slecht het weer ook was. 'Dat vind ik nou ook. Kun je iets afschuwelijkers bedenken dan hier te zijn, in een café Boterbier drinken samen met jou?' Myron grijnsde en haar grijnzen en glimlachen deden hem goed.
Hij liet haar tegen zich aanduwen en kon er alleen maar om grijnzen. 'Als we zo beginnen, vrienden logen niet tegen elkaar? Of wil je me nu gaan beweren dat je dat meent? Want ik ben er van overtuigd dat je dat niet menend recht in me gezicht kan zeggen.'
Het was eruit voordat hij er eigenlijk zelf erg in had. Waarom zou hij haar willen uitdagen? Hij zou haar willen zoenen, niet geintereseerd in het feit dat ze midden in een druk café stonden. Maar in plaats daarvan trok hij haar zacht mee naar de deur terwijl hij deze opende. Terwijl hij zijn ene hand aan de deurklink hield keek hij terug over zijn schouder naar Reena. 'Ik zal dat maar als een compliment zien.' grijnsde hij.
Eigenlijk wilde hij haar mee naar buiten sleuren om haar de waarheid te vertellen, hij kon er gewoon niet langer meer tegen. Toch deed hij het niet, die paar minuten konden zijn twijfels nog wel wachten. Toch bleef die Hadis door zijn hoofd spoken. Hij wist wat voor een hekel Reena aan die gozer had, maar het bleef toch de persoon waar ze mee verloofd was. Vaak genoeg had hij zich zo hulpeloos gevoeld, omdat hij haar in geen opzicht kon helpen met haar hele situatie. Alles wat ook maar 1 ding te maken had met verloving, ouders en andere dingen die Reena's leven verpestte schopte hij in een hoekje van zijn hoofd en zag haar ogen weer voor hem. Hij had ze altijd al prachtig gevonden maar het leek alsof ze nu meer glommen dan anders.
'Kom we gaan, ik wil je iets laten zien.' Hij wilde haar eerder wat zeggen dan wat laten zien maar hij moest iets zeggen. Doordat het nog steeds regende bleef hij onder het kleine afdakje staan wat voor de ingang van de 3 Bezemstelen hing. Weer zocht hij Reena's ogen, wachtend naar wat zij zou doen.

[greenlightning]

het plagen deed haar goed. Geplaagd worden nog meer. Het voelde als de vriendschap die ze hadden, wat er ook komen mocht. Wat er ook tussen hen zou ontstaan, vriendschap zou de basis zijn. Ze voelde de warmte als nooit tevoren en was niet langer bang voor de kou. Hij ozu haar warm houden, al was het maar door zijn warme hand en de blik in zijn ogen. Ze voelde dat hij net zo vocht als zij, tegen alle mogelijke manieren om bij elkaar te zijn. Waarom draaiden ze zo om elkaar heen?
Ze kende het antwoord, maar weigerde die te accepteren. Ze hoorden bij elkaar, het kon haar niet schelen of ze verloofd was, getrouwd of wat dan ook. Hij was... alles.
Terwijl ze zich gewillig naar buiten leit leiden, voelde ze de kou op haar huid. Kippevel kroop van haar vingers tot haar tenen en ze rilde, zonder hget werkelijk koud te hebben. Wat was een kleine windvlaag op je naakte huid en over je natte kelren, als je een leive jongen bij je ahd?
Ze lachte en ging voor hem staan. Ze wilde horen wat hij te vertellen had, maar besloot eerst nog te reageren op zijn grapjes van binnen. Ze sloeg haar armen om zijn nek en ging op haar tenen staan. Ze keek hem nog neit recht in de ogen, maar kwam dichterbij dan ooit. Er was nog maar een paar centimeter afstand tussen hun gezichten en ze voelde zijn adem. haar hart klopte als een bezetene, prettig en vertrouwd.
'Ik kan me niks ergers voorstellen dan met jou in een kroeg te zijn. Niks ergers dan met jou te staan in de kou, terwijl je zo dicht bij me bent, en eht regent en waait alsof de wereld vergaat. Ik kan niks ergers bedenken dan dit moment in mijn geheugen te grieven, zodat ik het straks kan schidleren en het de hele nacht kan blijven zien. Zo, heb ik gewonnen?'
Haar blauwe ogen glommen van meerdere emoties. Als hij de lach in haar stem niet hoorde, was hij neit alleen een slechte vriend, maar ook nog eens slechthorend. Ze glimalchte en streek met een vinger over zijn neus.
'Zo, en nu mag jij.' Ze gijnsde en leit zich weer op haar hielen zakken, soepel als een ballerina, maar haar armen -ook de rechter die ze weer op zijn oude plaats legde- bleven om zijn nek.

[Lisa ..]

Hij voelde de wind langs zijn handen gaan en merkte dat deze toch wel fris was, nou moest hij niet zeuren in zijn nog steeds vrij natte kleren, vergeleken met Reena had hij het behoorlijk warm. En hij vergat de kou en de natte kleren terwijl zij haar armen om hem heen sloeg en zo dichtbij kwam. Zijn adem ging onbewust iets sneller dan normaal en hij voelde zijn hart sneller, veel sneller kloppen. Hij zag haar lippen de woorden vormen die zijn oren ingingen. Zacht knikte hij en sloeg ook zijn armen om haar heen, alsof hij op die manier wat van de warmte die hij voelde aan haar kon geven, al was het maar om haar op te laten houden met rillen.
’Tuurlijk win jij. Alsof ik tegen zoiets opkan. Maar ik doe nog wel een poging.’ Ze was nog steeds zo dichtbij en hij moest de verleiding echt weerstaan. Myron slikte en wist dat zijn hart nog sneller klopte. ’En ik kan me niks ergers verzinnen dan hier met jou staan. Onder een afdak terwijl we eigenlijk bij een warme open haard moeten zitten en marshmallows moeten roosteren. Echt niets ergers dan lopen door de regen samen met jou. En om mijn grootste nachtmerrie uit te laten komen gaan we dat nu doen.’ Op het einde kreeg hij het voor elkaar om een grijns te krijgen op zijn gezicht en viste zijn sjaal uit zijn jas. ’Wil je me sjaal of jas? Anders ben je morgen nog ziek en dat gaat aan me geweten knagen.’ Hij glimlachte en keek haar aan. Hij liet haar middel los en pakte haar handen vanuit zijn nek. Zijn hoofd bleef nog wel dicht bij haar gezicht en hij fluisterde in haar oor of ze meekwam. Daarna zette hij een stap naar achteren en trok haar zachtjes mee, de regen in.

[greenlightning]

Reena hield van de woorden die hij sprak, zoals hij ze uitsprak en genoot van alles wat er gebeurde. Ze volgde zijn bewegingen en haar hart ging sneller slaan. Zijn sjaal... die moest naar hem ruiken. Hij was zo leif, dat hij erbij stilstond hoe koud ze het moest hebben. Toch viel dat mee. Ze stond in vuur en vlam. Haar huid moest wel koud aanvoelen, dus nam de de sjaal aan en wikkelde die om haar hals. Hij verwarmde haar meer dan eht vuur dat hij beschreef en de geur maakte haar klaar voor bij hem zitten en marsmallows roosteren. Samen bij de haard zitten, al riep een klein onuitstaanbaar stemmetje -het stemmetje dat haar altijd tot reden riep- dat ze daar ook de Parks tegen zou komen. Maar het deed haar niks.
Plotseling was hij dichtbij. Zo dichtbij... Ze kon zijn adem voelen en toen ze voor een moment haar ogen sloot kon ze ze bijna voelen. De woorden ontgingen haar volledig troen ze zich liet meetrekken, gewillig en verwarmd.
'Eigenlijk zouden we een eigen plekje meoten hebben,' mijmerde ze ahrdop, teriwjl haar ogen dromerig door het grauwe regengordijn tuurden. 'Een plekje waar alleen wij tweeen komen. Zoals... zoals het krijsende krot. Maar daar zal wel geen open haard zijn...'
Ze deed niet eens meer een poging om het als vrienden te laten klinken. Hij wist het. Dat kon niet anders en hij moest eht weten. Hij meost weten dat hij alles was wat ze ooit had gewild. Alles waar ze ooit van had gedroomd en dat ze hem neit zou opgeven. Ze ozu hem niet laten gaan. Niet opnieuw...

[Lisa ..]

De druppels die nog steeds met bakken tegelijk uit de hemel vielen zorgde ervoor dat dát kleine beetje dat Myron droog was meteen weer nat was. Eerst streek hij met zijn armen over die van haar en wikkelde de sjaal zo anders neer dat hij niet alleen haar nek maar ook een deel van haar schouders en bovenarmen bedekte. Hij knikte en trok haar mee. 'Je hebt helemaal gelijk. Een waar niemand ons zal zoeken of waar we mensen tegenkomen die we niet willen zien.' Hij dacht aan Kaitlin's uitbarsting in de leerlingenkamer. Nee, haar daar tegenkomen zou niet gebeuren. Ze was de hele tijd zo dicht bij maar hij dwong zichzelf te wachten. Het krijsende krot zou perfect zijn. Het moest niet goed zijn, nee. Alleen iets wat perfect was paste bij Reena. En al zagen anderen het Krijsende Krot meer als een spookhuis, voor hen zou het perfect zijn. Met moeite keek hij even weg van haar en begon hij te lopen door de regen. Hij kon het alleen niet weerstaan om weg te blijven kijken. Dus stapte hij door maar met zijn hoofd omgedraaid. Ze zag er zo lief, zo breekbaar uit. 'Zal ik je anders dragen?' floepte hij eruit.

(sorry voor flutpost)