Running for the rain / Myron / open

[greenlightning]

Reena voelde haar hart sneller kloppen toen hij eht met haar eens leek te zijn en trippelde lichtvoetig achter hem aan. De regen was eerder verkoelend dat koud en zelfs het doorshcijnen van haar kelren deed er niet toe. Het was als die eerste keer. Ze had zich nooit zo mooi gevoeled en zo zo veilig als bij haar eerste keer, naakt bij die ene jongen.. nu voelde zich op diezelfde manier. Alsof ze alles in hun omgeving alleen maar afleiding was. Alsoif kelren, mensne om hen heen en de geluiden allemaal vlekken waren op een schilderij dat nog geschilderd moest worden.
Haar hand werd warm in de zijne en ze genoot van de aanraking. Het was maar zijn hand, maar het maakte hen een geheel. Ze moest er niet aan denken om hem los te laten.

Zijn vraag deed haar opschrikken. Niet vawege de vraag, maar vanwege het plotselinge stemgeluid. Even staarde ze hem alleen maar aan, voor ze begon te lachen.
'Wel nee, ik ben drijfnat! En daarbij, ook nog eens vele te zwaar. Je kan me nooit optillen.'
Lachend huppelde ze een stukje voor hem. Ze woog bijna niks, was klein en dun voor haar leeftijd, maar grapjes maken kon altijd. Ze hoopte dat hij meespeelde. Wenste dat hij kwam. Dit was een moment dat ze had gedroomd, of gefantaseerd. Ze wist eht niet zeker. In elk geval had ze dit moment al eens meegmaakt. In haar droom,fantasie of wat eht ook was geweest, was hij haar gevolgd en renden ze samen naar het krijsende krot. Plotseing herinnerde ze zich weer hoe ze daarop was gekomen en bloosde hevig toen ze weer voor zich zag hoe haar dagdroom was geeindigd.

[Lisa ..]

Niks kon het gevoel wat er door hem heen ging verpesten. De regen maakte niet uit, het had juist iets, iets sfeervols. En al had zijn lichaam liever zon, de regen was heerlijk, zeker op dat moment. Hij zag haar voor hem uit huppelen en glunderde. 'Wat maakt mij het nou uit dat je drijfnat en veel te zwaar bent! Dan zijn we een stel verzopen katten!' Hij grijnsde en probeerde nu geluidloos achter haar aan te rennen, tot hij vlak achter haar was. 'En mevrouw grapjas, je mag niet tegen mij liegen, weet je nog.' fluisterde hij in haar oor terwijl zijn mond maar enkele centimeters van haar hoofd vandaan waren. Hij gooide zijn eigen jas, die hij ondertussen had uitgedaan over haar schouders heen. Daarna, zonder op haar reactie te wachten ging hij door zijn knieeën heen, legde een arm bij haar knieholtes en de andere halverwege haar rug. Terwijl hij weer opstond tilde hij haar mee op en grijnsde. Hij kon zo uren naar haar blijven kijken. Zijn benen begonnen ineens te lopen en gaven Reena niet eens de kans om tegen te spartelen.

[greenlightning]

Reena voelde de warmte van zijn lichaam dat dichterbij kwam en sloot ahar ogen, in een moment van intsens geluk, teriwjl ze hem aan zag komen. Hij kwam dichterbij en dichterbij en zijn mond vormde woorden die ze nie verstond. Zijn lippen waren zo dichtbij, maar voor ze iets kon zeggen, werd ze de lucht in getild. Ze voelde de warmte van zijn jas en alsof er dopjes uit haar oren waren getrokken, keerde het geluid weer terug. Het tikken van de regen op de stenen, de voetstappen die sneller over de grond gingen dan eerst en zijn stem Ze glimalchte.
'Ik mag altijd leigen als ik dat wil. Als je toch weet dat ik lieg, dan is eht eigenlijk gen leigen.' Het was haar logica en het kon haar neit schelen of eht echt zo was of niet. Wat deed het er toe?
Zijn lichaam was warm en zonder jas was ze nog dichter bij hem dan eerst. Ze dacht er niet eens aan om tegen te stribbelen en legde haar hoofd tegen zijn borst. Ze hoorde zijn hart en voelde zijn warmte en nu was ze veilig. Voor eeuwig. Opnieuw verdween eht geluid en was ze in een wereldje dat ze zelf had gecreeerd en waarin Myron de enige was die er ooit in was toegetreden.
Ze sloot haar ogen, wetend dat als ze ze opende, ze alleen waren, ergens waar niemand hen kon vinden.