|
|
Post by » Jasmijn « on Aug 6, 2008 22:43:44 GMT 2
Mike liep een beetje rond door het Rozenperk. Hij verveelde zich een beetje. Hij liep hier nu al een half uur en had nog niemand gezien met wie hij een gezellig praatje kon maken. Want daar was Mike wel aan toe. Hij kwam een bankje tegen en ging erop zitten. Zo mooi weer was het niet, maar het zou niet gaan regenen. Daar was het te licht voor. Er waren een paar dikke wolken en de zon deed zijn best om er doorheen te schijnen. Mike zette zijn zonnebril op en keek naar de lucht. Langzaam zag hij de wolken voorbij drijven. Hij lette niet meer op de mensen om hem heen, maar was geïnteresseerd naar de wolken aan het staren. De zon kwam bijna achter de grootste wolk vandaan. Wat was hij fel! Achter zijn zonnebril kneep Mike zijn ogen tot spleetjes. Zo was het echt heerlijk weer. Hij ging languit op het bankje liggen, genietend van het weer en vergat alles om zich heen. Even niks aan zijn hoofd.
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 6, 2008 23:00:31 GMT 2
Haar wijde bloemenrok schuurde langs haar benen terwijl ze over het pad naar het rozenperk liep. Hannah vond het fijn om hier overdag op een bankje te zitten, tussen de bloemen. Haar blonde haar was gekrult door de vochtige lucht. Het grind kraakte onder haar platte schoentjes. Er waren lege bankjes zat, maar Hannah was onderweg naar haar lievelingsplekje dus liep ze vlug door, verder het rozenperk in. Ze volgde het naar links draaiende pad, maar midden in haar pas stopte ze. Ze herkende het gezicht van de jongen die daar op haar bankje lag meteen. Mike Larkin. Ze had nog nooit met hem gesproken, maar ze wist wel van zijn reputatie. Hij mocht modderbloedjes niet. Dat was op zich voor Hannah persoonlijk geen probleem, haar bloed was puur. En ze was een mede zwadderaar, dus eigenlijk zou ze zich niet geintimideerd moeten voelen. Maar er was iets aan zijn uitstraling dat haar kriebels gaf.
Langzaam liep ze naar een stenentafeltje dat naast het bankje stond waarop Mike lag. Ze zou zich niet door haar stomme nervositeit weg laten jagen. Ze schuifelde naar het tafeltje toe en ging erop zitten. "Hey," zei ze aarzelend. "Jij bent Mike, toch?" Een onnodige vraag. Maar als ze helemaal niks tegen hem zou zeggen dacht hij vast dat ze hem niet aardig vond. En wie weet wat hij haar dan zou flikken. Hannah had weinig vrienden en eigenlijk geen vijanden. Ze had liever Mike aan haar kant dan ergens anders.
|
|
|
|
Post by » Jasmijn « on Aug 6, 2008 23:09:56 GMT 2
Mike lag lekker op zijn rug van het weer te genieten. Maar hij was wakker geschud door voetstappen die hij heel zacht had gehoord. Het was hier al niet zo druk en hij was nieuwsgierig naar de gene die deze kant op liep. Net op het moment dat hij zijn zonnebril af wou doen, stopte de voetstappen. Vlakbij. Hij hoefde alleen maar rechtop te gaan zitten. Hij deed zijn zonnebril af en ging inderdaad rechtop zitten.
Zo op het eerste gezicht herkende hij haar niet, maar toen hij wat beter keek herkende hij haar vaag. Zij zat op dezelfde afdeling als hij zat. Hannah heette ze, toch? "Hey, ja dat ben ik ja." Had hij nog een beetje duf gezegt. "Hannah was het toch?" Hij zei het een beetje aarzelend, maar het klonk hem bekend in de oren. Hij had haar wel eens in de leerlingenkamer gezien, maar verder nog niet gesproken. Ze leek hem een beetje een raar meisje, maar wel aardig.
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 7, 2008 13:26:37 GMT 2
"Oh wauw," zei Hannah lachend. "Ik had niet gedacht dat je zou weten hoe ik heette." Ze plaatste haar handen op de rand van de tafel en keek naar haar naar beneden bungelende benen. Haar licht blauwe schoentjes waren versleten en hoewel Hannah er zeker van was geweest dat haar witte kousjes er vanochtend nog onberispelijk uit hadden gezien, zaten er nu al kleine modder spetters op. Ze legde haar hoofd even in haar nek en deed haar ogen dicht om de zon die weer achter een wolk vandaan kwam te verwelkomen. Toen ze haar ogen weer open deed had ze bijna verwacht dat Mike er niet meer zou zitten. Ze schrok een beetje en keek snel weer naar haar schoentjes.
"Is die albino slang die ik wel eens in de leerlingenkamer zie van jou?" vroeg ze zonder op te kijken. Nu ze hier zat voelde ze zich bijna verplicht om een gesprek aan te knopen.
|
|
|
|
Post by » Jasmijn « on Aug 7, 2008 13:35:59 GMT 2
Mike haalde zijn benen van het bankje. "Kom er maar naast zitten. Tenminste, ik neem aan dat je daarvoor hierheen bent gekomen." Zei hij vriendelijk. "Ach joh, ik onthoud namen vrij snel. Maar eerlijk gezegt had ik niet verwacht dat ik je naam in één keer goed zou hebben." Zei hij grijnzend. Hij zag dat ze zich niet zo op haar gemak voelde. Tenminste, hij dacht dat ze daarom zo deed. De zonnebril, die Mike nog steeds in zijn hand had, hing hij aan zijn t-shirt. "Ja, die is inderdaad van mij. Hoe wist je dat?" Vroeg hij een beetje verbaasd. Wachtend op antwoord keek hij voor zich uit naar de rozen.
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 7, 2008 13:52:09 GMT 2
Hannah liet zich van het tafeltje afglijden en ging naast Mike op het bankje zitten. Ze legde haar handen op haar knieën en keek naar de vertrouwde rozenstruik waar ze altijd in de buurt zat. "Je kan aan dieren zien bij wie ze zich op hun gemak voelen, dus daardoor wist ik het eigenlijk al." Ze draaide haar hoofd op naar Mike en keek hem aan. Van dichtbij was hij een stuk minder intimiderend dan van de afstand die normaal tussen hun zat. "De manier waarop hij beweegt en om je heen krult als het ware... Het lijkt wel alsof jullie met elkaar praten." zei ze lachend. Ze haalde ademde diep in door haar neus en blies toen de lucht weer uit door haar mond. "Dieren kunnen mensen vaak heel goed aanvoelen. Daarom lijkt het vast alsof jullie een onderonsje hebben. En daarom kan je ook zo goed zien dat hij van jou is. Of is het een meisje?" Hannah keek Mike geinteresseerd en vragend aan. Ze had zelf een tijd lang een dik musje gehad die ze altijd helemaal volpropte met eten. Uiteindelijk was hij gestorven. Waarschijnlijk had ze zijn maag laten ontploffen. Het was alsof ze haar beste vriend had verloren.
|
|
|
|
Post by » Jasmijn « on Aug 7, 2008 15:07:43 GMT 2
Mike trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. "Dat heb ik nog nooit gehoord." Zei hij verbaasd maar geïnteresseerd. "Daar ga ik ook eens op letten." Zei hij vrolijk. Hij lachte naar haar toen ze naar hem keek. "We praten eigenlijk ook wel vaak met elkaar." Zei hij en je kon een beetje trots in zijn stem horen. Hij vond het altijd leuk om dat te zeggen. Eigenlijk was hij er ook heel erg trots op. Het liet zien dat hij ook speciaal was. Dat hij iets kon dat de meeste tovenaars niet kunnen. Hij dacht terug aan de eerste keer dat hij met een slang had gepraat. Hij was zich dood geschrokken toen dat beest wat tegen hem zei. Hij wou het eerst niet geloven, hij wist niet wat hem overkwam. Maar nu was hij eraan gewend en kon slangen- en mensentaal al een stuk beter uit elkaar houden. "Victory is een jongen. Nu we het toch over dieren hebben, heb jij nog een leuk diertje?" Vroeg hij haar.
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 17, 2008 20:56:24 GMT 2
Hannah's lach viel van haar gezicht op het moment dat Mike haar vroeg of ze een huisdier had. "Niet meer. Mister Happy is vorig jaar overleden." Ze had al zo lang niet meer aan Mister Happy gedacht. Die bruine veertjes in zijn nek die naar buiten staken en hoe hij altijd piepend achter haar aan hupste. Vanaf het begin af aan had hij een hopeloze indruk op Hannah achtergelaten. Zijn lijfje was te zwaar en vleugeltjes te kort om te kunnen vliegen, hij kwam nooit veel hoger dan een gemiddelde kip. Toch had ze nog nooit zo'n sterke band gehad met een ander levend wezen.
Ze keek naar de bloeiende rozenstruik die recht tegenover het bankje stond. "Hij kon heel slecht vliegen, en toen het hem eindelijk lukte vloog hij tegen die boom aan." ze gebaarde naar een eikenboom die een stukje buiten het rozenperk stond. De beelden van het beestje met zijn gebroken vleugels uitgespreid op de grond, vulde Hannah's gedachten weer. Hij had er toen nog hopelozer uitgezien dan ooit. Maar ook nooit mooier. Hoewel hij al dood was toen Hannah hem vondt, kon ze zweren dat hij er gelukkiger uitzag dan ooit te voren. Vrij, was het juiste woord. Gestorven in zijn eerste en laatste vlucht. Een romantische, naieve poging om alles te ontvluchten
"Ik heb hem begraven onder die rozenstruik." zei ze na een tijd niks gezegt te hebben. Er was een glimlach op haar gelaat gekropen.
|
|
|
|
Post by » Jasmijn « on Aug 25, 2008 11:55:24 GMT 2
Mike kon zichzelf wel weer voor zijn kop slaan. Wat was hij toch goed in het aankaarten van de verkeerde onderwerpen. Eerst bij Reena en nu weer bij Hannah. "Dat is rot voor je." Zei hij meelevend. Hij keek naar de boom die Hannah aanwees en daarna weer naar Hannah. Hij kon zijn lachen bijna niet meer inhouden. Hij probeerde zijn lach zo goed mogelijk verborgen te houden achter een ernstig gezicht, wat niet zo'n goede combinatie is, kwam hij achter. "Wat voor een vogeltje was Mister Happy eigenlijk?" Vroeg hij een beetje voorzichtig. Hij wou Hannah niet verdrietig maken, maar hij was wel nieuwsgierig. Hij wachtte even, maar vroeg daarna "hoe kwam het dat hij niet kon vleigen." Hij kon wel zien dat Hannah aan het vogeltje gehecht was.
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 26, 2008 10:52:30 GMT 2
Hoe had ze eerder zich zo onzeker en geïntimideerd kunnen voelen bij Mike? Hij was hartstikke aardig! Als ze nu niks raars zou doen zou ze misschien nog wel bevriend kunnen worden met hem. "Mister Happy was gewoon een huismus. Nogal een dikkertje eigenlijk." Hannah grijnsde; de mus wordt zoals de baas is. Of eigenlijk werd, nu Mister Happy... Haar blik gleed naar de rozenstruik en viel toen naar haar handen, die in elkaar gedraaid op haar schoot lagen.
"Mike," de woorden vloeide spontaan uit haar mond, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Wat wil jij later? Na Zweinstein?" Hannah frunnikte rusteloos aan haar rok en durfde niet goed Mike aan te kijken.
|
|
