|
|
Post by Krista - on Aug 13, 2008 20:57:34 GMT 2
Nu hij hier zo liep, voelde hij zich steeds stommer en slechter. Waarom was het in zijn hoofd opgekomen dat Mara en Tim elkaar zagen, buiten hem om. Waarom dacht hij dat ze vreemd ging? Hoe kon hij zo stom zijn? Nou, het kon blijkbaar toch. Want hoe kon hij anders de afgelopen gebeurtenissen van de dagen verklaren? Het gesprek met Tim? Dat was trouwens een harde klap voor hem geweest. Hij vond nog steeds dat Tim het recht niet had zulke dingen te zeggen, en hij was er ook behoorlijk kapot van geweest.
Toen zijn oog op een leeg boterbierflesje viel, gaf hij er een trap tegen. Het rolde weg en belandde tusen de bosjes. Meestal was Thomas niet zo'n milieu vervuiler, maar hij voelde zich nu gewoon heel slecht.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 13, 2008 21:11:03 GMT 2
Mara moest even weg. Ze moest even alleen zijn. Telkens als er mensen om haar heen waren deed ze alsof het haar niet echt raakte, maar nu ze alleen over de gronden van Zweinstein zwerfde blonken de tranen wel degelijk in haar ogen. Vaak zat had ze de neiging gehad om Thomas op te zoeken de afgelopen dagen, maar ze hield zich telkens weer tegen. Ze had tenslotte niets fout gedaan, of wel soms?
Haar zwarte haren vielen langs haar gezicht, ze had geen zin gehad om ze in een staart te doen. Ook haar gewaad had ze alweer gedumpt, wat ze echter wel vergeten was was om haar toverstok er eerst uit te halen. Die lag nu dus nog op haar bed. Haar blik was op het zandpad onder haar voeten gericht, zo had ze ook niet door dat ze op hetzelfde zandpad liep als dat Thomas liep.
Haar omgeving nam ze helemaal niet waar. Anders was ze allang omgedraaid, aangezien Thomas nu wel erg dichtbij was. Zijn aanwezigheid merkte ze pas op toen ze tegen hem aanbotste.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 13, 2008 21:47:56 GMT 2
Hij moest snel een stap naar voren doen om te voorkomen om zich om te vallen. Met een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht draaide hij zich om, om zijn belager te bekijken, maar die uitdrukking verdween als sneeuw voor de zon toen hij Mara zag, Mara herkende. Hij wou wat zeggen maar was volkomen vergeten hoe je ook al weer moest praten. Het liefst zou hij zich nu omdraaien en weg lopen. De hele week wou hij haar zien, maar nu ht zovel was, werd hij er ontzettend nerveus van en wou hij het liefst wegrennen.
In tegenstelling tot dat stak hij zijn hand schaapachtig op en glimlachtte voorzichtig, terwijl hij een zwak 'hoi' uitbracht.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 13, 2008 22:02:51 GMT 2
"Sorry." mompelde Mara voordat ze überhaupt opkeek om te kijken tegen wie ze aan gebotst was. Ze schrok toen ze zag dat het Thomas was. Ze deed een paar stappen achteruit. Onzichtbaar beet ze even op haar lip. Haar blik was even gericht op Thomas, maar al gauw draaide ze zich weer van hem af. Ze had hier nu absoluut geen kracht voor. Was ze hem tegen het lijf gelopen in de school, dan was ze misschien niet weg gelopen. Maar nu voelde ze zich alles behalve zeker genoeg.
Even twijfelde ze nog, maar uiteindelijk maakte ze toch aanstalten om weg te lopen. Ze kon niet eens zijn begroeting beantwoorden, want ze wist zeker dat de tranen in haar ogen dan ook in haar stem te horen waren.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 14, 2008 9:48:25 GMT 2
"Wacht.. nee, Mara, wacht. Niet weglopen" zei Thomas smekend terwijl hij haar arm probeerde vast te pakken. Als ze weg zou lopen Hij zou dan niet weten hoe lang het weer duurde voor een t weede kans dat ze konden praten. Waarschijnlijk erg lang. Hij krfeeg spontaan last van alle menselijke kwaaltjes die je maar kon verzinnen, waaronder hoofdpijn en misselijkheid. Misschien kwam dat doordat hij bang was dat ze weg zou gaan, maar dan voor altijd. "Alsjeblieft?' wierp hij er nog achteraan.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 14, 2008 18:29:50 GMT 2
Mara liet zich tegen houden. Ze draaide zich ook weer om, maar hoopte ondertussen dat de tranen compleet verdwenen waren. Wat ze trouwens betwijfelde. Weg lopen deed ze dan niet, maar ze trok haar arm wel terug, weg bij zijn hand. "Wat?" vroeg ze. Tegelijkertijd schrok ze van hoe kil haar stem klonk. Nouja, in ieder geval was het beter dan.. dan wat eigenlijk? Waar het ineens vandaan kwam wist ze niet, maar plotseling drong de herinnering van hun ruzie, maar ook van het bad met Tim, en voornamelijk het verhaal van de ruzie tussen Thomas en Tim.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 14, 2008 18:33:33 GMT 2
Thomas leek even te schrikken van het korte antwoord dat hij van Mara kreeg, wat hij eigenlijk wel had verwacht. Maar toch had hij diep in zich gehoopt dat het goed zou komen. Nu was hij daar niet zo zeker meer van.
Nerveus wierp hij een blik op zijn schoenen terwijl hij naar de juiste woorden zocht. Mara was boos, dat wist hij en dat nam hij haar ook niet kwalijk. Het was allemaal zijn schuld. Hij staarde een paar seconden naar zijn hand die net nog Mara's schouder had aangeraakt. Was dat het laatste wat hij van Mara aan zou raken? "ik.. ik-" bracht hij moeizaam en gekweld uit "Het spijt me". Dat laatste klonk vrij onduidelijk en zwak.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 14, 2008 18:44:00 GMT 2
De neiging om tegen hem te schreeuwen onderdrukte ze. Mara had geen zin om energie er aan te verspillen om tegen hem te schreeuwen. Ze wilde helemaal geen ruzie met hem. Met een lichte beweging van haar hoofd belandden haar haren op haar rug. Ze zocht Thomas' blik, maar vond deze niet. Waarom keek hij haar niet aan?
Hij leek zo hulpeloos, maar ze besloot er niet aan toe te geven. De woede was nog niet verdwenen, en de pijn al helemaal niet. Doordat ze echter haar aandacht op hem had gericht hoorde ze zijn woorden maar al te goed. "Wat spijt je? Het feit dat je mij niet vertrouwt of het feit dat je tegen een van mijn beste vrienden tekeer gaat??" Je kon weliswaar nog aan haar stem horen dat ze boos was, maar nu had ze het wel degelijk onder controle.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 14, 2008 20:28:53 GMT 2
De woede van Mara merkte hij zonder enige problemen op. Het schitterde er ook wel van af dat ze boos was. Meestal vond Thomas het er wel leuk uit zien, als Mara boos was. Maar niet als ze boos was op hem. "Mara.." mompelde hij zacht, meer om haar op haar gemak te stellen, alhoewel hij het vermoeden had dat dat niet zo veel zou uitmaken.
Hij was ook zo dom geweest? Hoe was het ooit in zijn hoofd opgekomen dat Mara met Tim er vandoor zou gaan. Was hij gewoon beschermend, of overdreven jaloers? Of iets daar tussenin. Hij luisterde toen ze praatte en keek haar uiteindelijk weer aan, omdat hij net genoeg moed had gevonden om dat te doen. "Allebei, Mara. Luister alsjeblieft naar me" vervolgde hij smekend. "Ik ben héel erg dom geweest, oke?"
|
|
|
|
Post by melien on Aug 15, 2008 14:06:23 GMT 2
Het verbaasde Mara hoe heftig de boosheid was. Problemen om boos te worden had ze nooit echt gehad, maar dan was ze ook nog nooit echt boos geworden op iemand waar ze zo erg van hield. Waarom had ze het nu niet onder controle? Mara sloeg haar armen over elkaar heen. Een angst begon haar te besluipen. Wat als het niet weer goed kwam?
In eerste instantie wilde ze een lullige opmerking maken, maar ze hield zichzelf tegen. De ruzie erger maken was wel het laatste wat ze wilde. "Zou je denken?!" reageerde ze op Thomas. In haar stem was nu echter ook iets van die angst te horen, en dat vond ze al helemaal niks.
|
|
