Just obey me! {Cassandra && Scorpius}

[\\ Jess']

Hij had aar aangekeken en haar een luisterend oor gegeven. Hij keek even naar de grond. Zijn broer weer, altijd zijn broer. Hij haalde eens diep adem. "En wat als ik eens naar mezelf wil luisteren. En dat doe ik nu.. En.." Verder kwam hij niet omdat zijn lichaam reageerde op wat hij dacht en niet op wat hij zei. Zijn hand pakte de hare vast en trok haar weer tegen hem aan. Zijn lippen raakte de hare weer aan. De vastbeslotenheid was er nu meer dan ooit. Dit keer met wat meer passie. En de vlinders bleven groeien, en ook de warmte die over zijn rug ging vond hij aangenamer dan ooit.

[melien]

Cassandra reageerde niet op zijn woorden. Zelfs al had ze het gewild dan had ze het nog niet gekund. Ze liet zich meer dan gewillig tegen hem aantrekken. De vlinders vielen inmiddels echt niet meer te negeren. Het was de juiste beslissing geweest om hem te zoenen, dat wist ze nu heel zeker. Wat er van zou komen, dat maakte niet uit. Als hij nu maar bij haar was. En dat was hij.
Opnieuw sloot ze haar ogen toen ze opnieuw zijn lippen op de hare voelde. Ze liet zijn hand los, maar alleen om haar armen om hem heen te slaan. Plotseling realiseerde ze zich echter dat ze in de meiden wc's stonden. Waarom het haar zo uit de droom haalde wist ze niet, maar het was wel zo. Verward verbrak ze de kus. Daarnet had ze nog niks liever gewild, maar nu was ze zich daar niet eens zo zeker van. Herinneringen drongen zich iets te veel aan haar op.

[\\ Jess']

Haar lippen voelde zacht aan, iets wat hij nog nooit had gevoeld. Hij realiseerde dat hij over andere dingen dacht dan voordat hij haar hd gekut. Hij wou dat het nog langer had doorgegaan, maar Cassandra verbrak de kus. Hij keek haar aan terwijl hij daarna kort op zijn lip beet. "Als je me niet leuk vind, moet je het zeggen hoor. Ik red het wel, en als je dit niet wilt.." Hij keek haar rustig aan. In zijn lichaam leek alles op zijn kop te zijn gedraaid. Hij moest moeite doen omhaar niet vast te pakken.
"Ik weet dat ik kinderachtig ben, en dat mijn broer leuker is. Dus het maakt niet uit" Hij werd er wat onzeker van en kreeg opnieuw rode wangetjes. Het was ook een moeite om haar aan te kijken, hij durfde bij haar bijna niks.
Een zachtte zucht verliet zijn lippen en hij baalde best vn zichzelf. Hij had het vast niet goed gedaan.

[melien]

De beelden van wat er gebeurt was drongen zich aan haar op. Het meeste wat er precies was gebeurt herinnerde ze zich weliswaar niet meer, maar dat wat ze zich herinnerde was al erg genoeg. Uit alle macht probeerde ze de herinneringen weg te stoppen. Te verbannen. Nooit, maar dan ook nooit meer wilde ze terug denken aan die ene avond. En toch deed ze het.
"Je broer is leuk ja, als broer." zei ze kalm. Ook al was ze alles behalve dat. "Het ligt niet aan jou. Het is..." Ze wilde het uitleggen, maar ook weer niet. Er moest een uitleg bestaan die haar geheim niet verklapte, maar ze kon niet denken. Even sloot ze haar ogen, gewoon om te proberen om te kalmeren. Dat was wel het stomste wat ze kon doen. De beelden flitsten voorbij. Vlug opende ze haar ogen, maar het hielp niet. Zoals elke keer als ze er weer aan moest denken kreeg ze het gevoel alsof ze niet meer kon ademhalen. Zo heel gek was het dus ook niet dat ze een beetje witjes wegtrok.

[\\ Jess']

Scorpius was wat verbaasd door haar reactie. En keek haar eerst niet begrijpend aan. Toen ze ook niet uit haar woorden kwam voelde hij zich schuldig. Hij legde zijn hand in haar nek en ging met zijn duim over haar huid heen.
Hij keek haar nog steeds aan dit keer was hij wat zekerder. "Rustig maar meisje. Je hoeft het niet te vertellen.. ik.." Hij stopte met zijn zin en sloeg zijn armen om haar heen om haar dicht tegen zich aan te drukken. "Vertel maar als je zin hebt, en wilt" Hij liet haar weer los om haar aan te kijken. Maar wist dat er nu echt iets mis was. Haar gezicht trok iets wit weg. Hij legde nu zijn hand op haar wang. "Cass, zullen we dan maar teruggaan naar de leerlingenkamer?" Hij keek haar afwachtend aan. Bang dat er haar iets zou overkomen.

[melien]

Zijn armen voelden veilig. Cassandra hield zich aan hem vast. Waarom het juist nu weer zo was wist ze niet. Ze schudde haar hoofd. De leerlingenkamer was wel de laatste plek waar ze naartoe wilde gaan. Daar waren mensen. Hier was tenminste niemand, op Scorpius na. Niets hielp. Niets. Wat ze ook probeerde om weer complete controle over haar lichaam te krijgen, het werkte niet.
Er kon niets gebeuren. Niet opnieuw. Ze liep achteruit totdat ze de muur tegen haar rug aan voelde. Ze zakte onderuit tegen de muur totdat ze op de grond zat. Met een hand ging ze door haar haar, nog steeds proberend om te kalmeren. Ze voelde haar hartslag in haar keel, maar het gevoel alsof ze geen adem meer kon halen verdween wel.
"Er is niets.." had ze willen zeggen. Maar ze deed het niet. Het was een leugen en hij zou dat net zo goed weten als dat zij het wist. Haar hand ging naar haar buik terwijl haar blik op Scorpius was gericht. Ook al zag ze hem niet, tenminste, ze nam hem niet waar. "Het spijt me. Soms dan.." begon ze, maar echt heel veel verder kwam ze niet. "..dringen zich bepaalde herinneringen iets te veel op." mompelde ze er alsnog achteraan.
Ze voelde het aankomen. Een hele woordenstroom die haar geheim in één keer zou verraden. Ze probeerde het tegen te houden waardoor het er een beetje raar uitkwam. "Een paar jaar geleden... het park... hij.. ik.. ik herinner het me amper.." Haar blik was op de grond gericht. Het was raar dat ze het aan de ene kant wel aan Scorpius wilde vertellen, maar haar angst weerhield haar er van. Min of meer dan. Ze voelde de tranen komen, en ze kon ze niet tegen houden. Helemaal niet.

[\\ Jess']

Hij had een raar gevoel in zijn maag. En zijn binnenste riep om haar te helpen. Maar hoe? Toen ze achteruit liep en tegen de muur ging zitten keek hij naar haar. Hij liep naar haar toe en knielde voor haar neer. Hij raakte haar niet aan, want hij was bang dat hij wat verkeerd deed.
Hij had haar alleen aangekeken. En hij wist dat het niet aan hem lag. Zijn blik gleed over haar lichaam en toen ze begon te praten gingen deze naar haar lippen. Hij hoorde haar, en liet het even door zijn hoofd spoken. Daarna schudde hij zijn hoofd. Maar toen er meer kwam moest hij even slikken. Hij wist meteen waar het op sloeg. Al kon hij niks uitbrengen. Hij staarde alleen maar naar haar. Zijn handen zochten de hare op en hij keek ernaar. "Nee Cass, het is niet jouw schuld. En ik heb die bedoelingen niet. Ik wil je gelukkig maken. En je veilig laten voelen, ik wil je vertrouwen. Ik wil lief zijn, leuk en ik wil er voor je zijn. En wat er ook gebeurt, in goede en slechte tijden, ik ben bij je Cass.." Kwam eruit. Hij moest er niet aandenken om haar te verliezen. Nu niet, nooit niet. Hij moest weer even slikken. "Ik hou van je" Zei hij, diep uit zijn hart. Hij keek haar bij deze woorden aan. Ja, hij hield van haar.

[melien]

Het deed pijn. Ookal zei ze het niet eens hardop. Heel even was ze bang dat hij haar daar alleen zou laten. Maar dat deed hij niet. Scorpius was wel de laatste waarbij ze had verwacht dat die herinneringen weer op zouden komen. Maar het was nu eenmaal niet anders. Waarom had ze die zenuwinzinking nou precies op dat moment? Vlak daarvoor was het nog zo perfect geweest. En nu. Nu zat ze op de vloer van de meiden wc's terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Hoe kon het nou zo snel veranderen?
Cassandra wist niet meer waar ze moest kijken. Het liefste wilde ze nu gewoon in slaap vallen en het allemaal vergeten. Maar die mogelijkheid bestond ook al niet. Scorpius haalde haar echter uit haar gedachten door dat hij iets zei.
Het was raar om te horen. En tegelijkertijd voelde het ook vertrouwd. Ze kon hem vertrouwen, zoveel was wel zeker. Maar herinneringen bleven nu eenmaal. Ze sloeg haar armen om hem heen en vleide zich zachtjes tegen hem aan. Waarom kon het gewoon niet over zijn? Ze wilde niets liever dan het voorval vergeten, maar het ging niet.
"Ik ook van jou." fluisterde ze amper hoorbaar. Iets anders kreeg ze niet over haar lippen, en daarbij was het de waarheid.

[\\ Jess']

Hij werd pas weer wakkergeschud toen hij haar armen voelde, haar warmte haar geur. Hij moest even bij de realiteit blijven. Hij had dit niet verwacht van haar, en was even bang dat hij niet wist wat te doen. Maar zijn armen deden het werk al. Hij sloeg zijn armen om haar heen. "Het komt wel goed, ik help je wel. " Hij drukte een kleine kusje in haar nek. "En als je er echt klaar voor bent, dan ik ook. Ik sta achter je" Fluisterde hij, waarom wist hij niet. Maar het maakte het moment prettiger voor hem, of misschien wel voor beide. Nu werd hij stil, hij liet haar maar even. Er zouden woorden komen als ze er klaar voor was, en rustiger was.

[melien]

Cassandra voelde Scorpius' armen om haar heen, en het stelde haar gerust. Langzaam maar zeker werd ze weer wat kalmer. Haar ogen had ze gesloten, maar ze verbande wat voor beeld dan ook. Ze moest het vergeten. Het des noods ver weg stoppen en er niet aan denken. Anders zou het nooit voorbij gaan.
Na een poosje deed ze haar ogen weer open. De tranen waren eindelijk weer gestopt, maar de angst was nog steeds niet uit haar lichaam verdwenen. "Sorry.. Het was niet de bedoeling dat.." begon ze, maar veel verder kwam ze niet. ..dit zo zou gebeuren. Maakte ze de zin in gedachten af.
Langzaam aan wist ze de angst weg te werken. 's Nachts was het al erg genoeg, maar dan kon tenminste niemand haar zien. Nu, dit was anders. Het was midden op de dag. Het mochten dan wel de meiden wc's zijn, maar Scorpius was er wel. Plotseling drong het tot haar door dat ze zojuist haar diepste geheim aan Scorpius had verteld. Waar was ze toch mee bezig? Eerst werd ze verliefd, en nu.. Nu vertelde ze zomaar dat wat al die jaren zo goed verborgen was gebleven.
Rustig maakte ze zich los uit zijn armen en stond ze op. Dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed. Vlug veegde ze de tranen weg. Er was niks aan de hand. Een vluchtige blik in de spiegel vertelde haar dat het niet echt te zien was dat ze had gehuild. Op dat moment was ze maar al te blij dat ze geen make-up droeg.
Toen ze weer naar Scorpius keek toverde ze een lach te voorschijn. Als je echter goed keek zag je dat haar ogen alles behalve lachend stonden. "Kom.. Je hoort hier niet echt thuis geloof ik zo." zei ze speels.