|
|
Post by \\ Jess' on Nov 6, 2008 20:45:31 GMT 2
Het was een sombere dag. Het was de sterfdag geweest van Draganna, zijn zusje. Hij was de hele dag al stil geweest. En had rode ogen gehad. Hij had de tranen moeilijk kunnen bedwingen. Maar toch was het hem gelukt om de dag door te komen. Hij was vroeg naar bed gegaan, en was eigenlijk meteen in slaap gevallen. Maar in zijn hoofd werd een nachtmerrie gemaakt. In zijn hoofd was het ook een storm. "Nee, nee.. Raak me niet aan... Blijf van haar af" Mompelde hij bang. Hij zweette heel erg. En ook zijn lichaam lag niet stil. Zijn lichaam liet hem bewegen. En uiteindelijk stond hij naast zijn bed. Zijn ogen nog dicht, en in zijn hoofd gebeurde hetzelfde als er was gebeurt met Draganna.
Scorpius was nog diep in slaap, terwijl zijn lichaam hem naar beneden had gelokt. In zijn hoofd ging het tekeer. Hij was opweg naar de utigang van de leerlingenkamer. Die hij uitstapte om zijn lichaam verder naar beneden te laten dalen. De trappen leken lang, maar hij was al snel beneden gekomen. Voor de grote ingang van Zweinstein had hij zijn toverstaf gebruikt om deze te openen. En zo liep hij verder, in het holst van de nacht, over het terrein van Zweinstein. Hij stopte pas toen hij in het bosdeel waar je wel mocht komen. Hier was hij weer gevallen. "NEE!!" Schreeuwde hij. Zijn lichaam vond het een sein om verder te lopen. In het verboden deel viel hij weer neer. "Pak mij, Draganna laat je gaan. Ik haat je!" Klonk het door het bos heen. De toverstok had hij in zijn hand, deze werd afgevuurd. Het schoot tegen een groepje centaurs aan. Die het niet pikten.
|
|
|
|
Post by melien on Nov 6, 2008 20:57:27 GMT 2
Voor Cassandra was het een vrij rustige dag geweest. Scorpius had ze niet gezien, maar dan was ze hem de laatste tijd ook liever uit de weg gegaan. Waarom ze zich zo onzeker voelde over het feit dat hij zelfs haar diepste geheim kende wist ze niet, maar het was wel zo. 's Avonds was ze maar vroeg naar bed gegaan. Zin om nog grootse dingen te doen had ze niet, en voor de verandering was ze een keer snel in slaap gevallen. Ook haar slaap was vrij rustig. Haar dromen veranderden een keer niet in nachtmerries. Alhoewel zich op een gegeven moment een gevoel van onrust in haar breedt maakte. Alsof er iets op het punt stond te gebeuren. Het sterkte zelfs zo aan dat ze er van wakker werd.
Verward keek ze om zich heen in de donkere meidenslaapzaal, maar het gevoel wilde niet wegzakken. Stilletjes stond ze op en liep naar de leerlingenkamer toe. Waarom juist daarheen wist ze niet, maar juist toen ze daar naar binnen liep zag ze Scorpius naar buiten lopen. Dit verwarde haar alleen maar meer, alhoewel er nu ook bezorgdheid in haar op kwam. Vlug liep ze weer naar de slaapzaal waar ze muisstil haar gympen en jas aandeed. Bijna was ze weer naar de leerlingenkamer gelopen, maar bij de deur herinnerde ze zich iets. Een vlugge greep onder haar kussen en ze had haar toverstok te pakken. Daarna liep ze achter Scorpius aan.
In het begin was het nog wel makkelijk om hem te volgen. Hem inhalen deed ze niet, niet wetend waar hij mee bezig was. Pas toen ze tussen de bomen belandde raakte ze hem kwijt. Geïrriteerd verdraaide ze haar ogen terwijl ze voorzichtig verder liep in het donker. Vaag hoorde ze stemmen, maar dat hoefde niet per se Scorpius te zijn. Pas toen ze een rode lichtflits zag versnelde ze haar pas. Dat moest wel uit een toverstok komen.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 6, 2008 21:11:24 GMT 2
Scorpius werd pas wakker bij de rake klap van de hoef van een centaur. Hij voelde meteen aan zijn hoofd, waardoor zijn toverstaf ergens neer kwam waar hij hem niet meer kon zien. Hij kroop snel naar achter en deed zijn armen voor zijn gezicht. Zijn wangen waren nat. Hij was bang dat hij nu dood zal gaan, aangezien je centaurs niet bang mocht maken. Hij keek door zijn twee armen naar het groepje die op hem af aan het lopen waren. Hij kreeg weer een rake klap tegen zich aan, waardoor hij opzij viel. En nog een tegen zijn buik. Hij kromp ineen. "Wat moet je van ons?!" Schreeuwde er één van achter. Terwijl Scorpius weer een klap kreeg. Hij moest weg kruipen, nu, of nooit. Hij probeerde weg te kruipen, maar het lukte haast niet. De centaur vooraan die gaf hem weer een trap. Waardoor Scorpius bewusteloos werd getrapt. Een streepje bloed kwam uit zijn mond.
|
|
|
|
Post by melien on Nov 6, 2008 21:39:19 GMT 2
Of ze wel de goede kant op liep wist Cassandra niet. Pas toen de stemmen van de centaurs - en daarmee ook wat ze zeiden - tot haar doordrongen wist ze het zeker. Een koude rilling liep over haar rug en angst golfde door haar lichaam heen. Angst om Scorpius. Ze rende nu vrijwel, maar zodra ze de centaurs zag staan bleef ze abrupt staan. Zachtjes vloekte ze binnensmonds. Haar blik zocht meteen naar Scorpus. Zodra ze hem had gevonden veranderde haar angst in woede. Hoe durfden ze wel niet?
"Hé! Move you big idiots!" riep ze boos naar de centaurs. Nu richtten deze hun aandacht wel op haar, maar of dat zoveel beter was wist ze ook niet. Van buiten leek ze kalm toen ze haar staf op één van de centaurs richtte. "Durven jullie wel? Met zijn allen tegen één? Hoe bedoel je zwak?" beet ze hen toe. Echt heel veel controle over wat ze zei had ze niet. Voordat echter ook maar een enkele centaur in aktie kon komen had ze al een spreuk op die ene centaur afgeschoten, die vloog nu door de lucht en landde een paar meter verderop. Toen ze merkte dat de andere toen toch stil bleven staan kwam er een triomfantelijke glimlach te voorschijn. "Wie is de volgende?" vroeg ze dreigend.
Toen geen van de centaurs bewoog besteedde ze er verder geen aandacht aan. Ze liep naar Scorpius toe en plofte naast hem neer op de grond. Angst enpaniek streden weer om voorrang, maar ze vertikte het om er aan toe te geven. Ze streek met haar hand over zijn wang terwijl ze tranen probeerde tegen te houden en het bloed negeerde. "Scorpius.." zei ze zacht, verder kwam ze niet.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 7, 2008 16:55:00 GMT 2
Toen hij dacht dat hij zijn dood tegemoet zou gaan, schoot iemand een spreuk op de centaur af. Hij was weer iets bij bewustzijn, en opende zijn ogen half. Hij zag wazig tot niets. Hij zuchtte zacht en deed zijn ogen maar weer dicht. In de verte hoorde hij de stem van Cassandra.
Toen hij iemand hoorde die naast hem ging zitten mompelde hij wat. Hij voelde een vinger over zijn wang gaan en de tranen kwamen weer. Hij bleef stil liggen, want zijn hele lichaam deed ongelovelijk veel pijn. Toen hij zijn naam hoorde bewoog hij iets met zijn hand terwijl hij probeerde overeind te komen. Al wou dat nog niet echt lukken. "Cass.. Ik.." Hij kwam niet verder, want ondertussen spuugde hij wat bloed uit.
|
|
|
|
Post by melien on Nov 7, 2008 17:01:10 GMT 2
De centaurs die verderop stonden te kijken negeerde ze volkomen. Pas toen Scorpius iets zei liet ze haar adem ontsnappen. Dat ze die had ingehouden had ze nog geen eens gemerkt, maar ze gaf er niet om. Ze stopte haar toverstaf weg en pakte zijn hand. Was ze niet bang geweest dat ze hem pijn zou doen had ze hem wel geknuffeld, maar alleen al het feit dat hij bloed uitspuugde zei haar dat de centaurs hem wel degelijk behoorlijk pijn hadden gedaan. "Gaat het?" vroeg ze zacht, haar stem weer terug gevonden. Het was misschien een stomme vraag, maar ze wist niets anders te zeggen. Haar blik stond nog steeds bezorgd - dat zou waarschijnlijk ook nog wel even blijven -, maar haar stem liet het vrijwel niet merken.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 9, 2008 17:03:49 GMT 2
Scorpius wou weer wat zeggen. Maar zijn energie ging naar de omhoog zitten. Toen hij uiteindelijk tegen de boom zat kromp hij weer iets samen. "Ja, ja" Mompelde hij terwijl hij nog steeds iets wazig zag. Hij was zich er nu pas van bewust dat Cass hem had gered. Hij wou haar bedanken, maar in plaats van de woorden kwam er alleen maar gemompel uit.
Hij liet zijn hoofd hangen, want hij had de kracht neit echt om deze omhoog te houden. "Pijn.." MOmeplde hij terwijl hij normaal probeerde te zitten. "Pijn aan mijn hoofd Cass.." Zei hij en draaide zijn hoofd naar haar toe. Er zaten op zijn hoofd wat open wonden, en ook een vieze kras op zijn gezicht.
|
|
|
|
Post by melien on Nov 9, 2008 17:28:59 GMT 2
Wat ze kon doen wist Cassandra niet. Maar twee dingen wist ze wel zeker. Hij kon hier niet blijven en de kans dat hij kon lopen was ook erg klein. Voorzichtig sloeg ze haar armen om hem heen terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze hem terug naar het kasteel kon krijgen. Het was te koud buiten en de wonden moesten verzorgd worden. Hem alleen laten durfde ze echter niet. Waarom bestond er nou geen spreuk waarmee ze een boodschap aan iemand kon overbrengen? Zoals een docent, of beter Draconic.
"Het komt wel goed.." mompelde ze tegen Scorpius. Hoe het goed zou komen wist ze echter nog niet. Haar blik ging naar de centaurs en plotseling had ze een idee. Ze liet Scorpius los en liep naar de groep toe. Haar rechterhand in haar jaszak. Hoe dichterbij ze kwam des te meer verstevigde ze de grip op haar toverstok. "Dus. Wie van jullie gaat even zo aardig zijn en mijn vriendje terug naar school dragen?" vroeg ze, zo vriendelijk als ze kon. Niet dat dat echt een reactie op zou roepen, maar op dat moment zag ze niet echt een andere optie.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 9, 2008 17:38:07 GMT 2
Scorpius vond het dapper van Cassandra. Misschien onderschatte hij haar wel. Toen ze naar de centaurs was gelopen keek Scorpius met één oog naar Cassandra. Op dat moment kwam Firenze tevoorschijn. Die bezorgd naar Scorpius keek. "Ik zal u helpen." Firenze hoorde ahcter zich wat rare opvattingen maar dat deerde hem niet. Hij haastte zich naar Scorpius toe en legde deze over zijn rug heen. "Kom schone dame" Scorpius wist even niet wat er gebeurde. En voordat hij het wist waren ze opweg naar het kasteel.
Daar aangekomen werd hij naar de ziekenzaal gebracht. Eenmaal daar werd hij verzorgd door Madame Plijster. En mompelde hije en bedankje naar Firenze.
|
|
|
|
Post by melien on Nov 9, 2008 17:42:43 GMT 2
Cassandra liet haar adem opnieuw opgelucht ontsnappen toen Firenze naar voren kwam. Ze wierp nog een blik op de andere centaurs, maar ze zei voor de rest niets meer. De centaurs waren nog steeds met veel meer. Waarschijnlijk was het alleen de verassing dat ze zich bedreigd voelden.. Haar blik ging weer naar Scorpius, en ze volgde het tweetal naar het kasteel. In de ziekenzaal aangekomen bedankte ze Firenze glimlachend.
Daarna ging ze op het bed naast dat van Scorpius zitten en trok haar voeten op. Angst weerspiegeld in haar ogen. Toen madam Plijster weg liep stond ze op en ging naast Scorpius zitten. "Wat deed je daar uberhaupt?" vroeg ze zachtjes terwijl ze zijn hand pakte.
|
|
