Did she really pick me? {closed}

[greenlightning]

'Ik kan het niet geloven. Ik wou dat je me dit niet had verteld.
'Ik wou dat ik het je niet hoefde te vertellen.'
De tegenzin waarmee ze haar vriend het nieuws had gebracht was groter dan ze ooit had meegemaakt. Ze was liever bij haar moeder op de thee gekomen, onverwachts en met een bosje viooltjes -waar haar moeder een hekel aan had- dan hem opnieuw deze pijn te bezorgen. Maar híj liet haar maar niet met rust. Achter zich hoorde ze een grinnik en tergend langzaam, met een vernietigende blik op haar gezicht, draaide Shirie zich om. In het donker, verscholen in de schaduwen, zat híj. Als je niet wist dat hij er was, dan zou je hem hoogstwaarschijnlijk niet zien. Cameron was een meester in verbergen. Met een pen was hij bezig zinnetjes te onderstrepen op een van zijn gevreesde notitieblaadjes. Wat daarop stond kon men enkel gissen. De grijns op zijn gezicht was van puur leedvermaak. Dit was waarvoor hij leefde. Met leugens mensen kapot maken was eht einde, maar ze kapot maken met de waarheid ging nog veel verder! Hij beantwoordde de blik van het Cubaanse meisje met een wolfachtige grijns en ze draaide zich kwaad weer om. Ze slaakte een diepe zucht en legde haar arm om haar vriend heen. Deze zat ineengedoken op de grond. Zijn armen om zijn knieën geslagen, maar op een mannelijke manier. Zijn blik lag voor zich. Opnieuw vocht hij tegen misselijkheid, maar ditmaal slechts een lichte.

'Waarom zou Carmen tegen me liegen? Waarom zou ze tegen mij zeggen dat ik de enige voor haar was en dat ze zoveel van me hield... als ze eigenlijk geloofde meer van die die...' hij kon Hunters naam niet uitspreken. Zelfs de gedachte aan hem maakte hem razend. '...jongen hield! Waarom vertelde ze mij dan al die dingen?'
De wanhoop klonk door in zijn stem en veroorzaakte een opgewekt lachje vanuit de schaduw.
'Misschien omdat ze vanbinnen wist dat Hunter Kazuko Masuyo haar niks had te bieden dan een leuke en spannende ervaring. Misschien had ze liever gehad dat hij haar ontmaagde in plaats van onze brave prins.'
Miquel was zo snel opgesprongen, dat zelfs Shirie ervan schrok. Ze lag half op haar zij en staarde hem met grote ogen aan. Hij stond met gebalde vuisten richting het donker. Hij trilde van ingehouden woede.
'Dat lieg je. dat wilde ze niet! Ze zocht juist veiligheid! De veiligheid die ik haar geef!'
Cameron liet met een verveelde zucht zijn pen zakken en keek op naar de jongen.
'Als je het allemaal zo goed weet, wordt dan niet boos op mij. Mij overtuig je niet. Overtuig liever vrouwe Ashinta, aangezien zij mij geloofd en niet jouw edelmoedige gevoelens voor het Loir meisje.'
Daarmee was het voor hem weer klaar. Hij zat er enkel nog om het grote gevecht te zien, want ergens voorspelde hij het. Sterker nog, in de bomen vertelde een valk hem dat hij gelijk kreeg. Het feest kon zo beginnen.
Haar hand op zijn blote arm kalmeerde Miquel en hij draaide zich treurig naar zijn vriendin om.
'Wat moet ik denken, Shier?'

[ruka]

De bruine ogen van Hunter waren de grond gericht, afwisselent zag hij eerst zijn linker voet en dan zijn rechter voet. Hij was rustig geworden, niet gewoon alleen nu, maar gewoon helemaal. Als hij met Carmen zou praten zou hij zelfs een glimlach op zijn gezicht kunnen tonen als ze het over miquel had. Ze liepen langs een paar bomen af en hij keek rustig om zich heen en bekeek het gezicht van Uruha die langs hem liep. "Je bent best verwijft" mompelde hij in zichzelf en het was eigenlijk niet de bedoeling dat hij het zo hard op zei maar Uruha keek om en haalde rustig zijn schouders op. "Jij bent gewoon lelijk" Hunter moest lachen en toen er iemand schreeuwde liep hij door terwijl Uruha gelijk stil stond. Hij liep gewoon verder door in de hoop dat Uruha gewoon mee liep hij keek achterom toen hij Uruha toch niet meer achter hem aan hoorde lopen. "Uruha wat doe je?" Hunter keek weer vooruit en zag Miquel staan en glimlachte twijfelig. Uruha bleef nog steeds staan en Hunter haalde zijn schouders naar hem op en liep weer naar hem toe en pakte zijn pols vast en probeerde hem vooruit te trekken. Toen dat niet lukte beet hij op zijn onderlip en bleef voor hem staan. "Kom Uruha, je kan hier niet blijven staan" mompelde hij rustig. Hij wist niet waarom Uruha hier stond, hij keek maar naar het zelfde plekje op een boom en Uruha keek nog niet eens naar Hunter toen hij tegen hem sprak.

[Madjic]

Haar hand streek over de zachte vacht van de rode kat die in haar armen lag. Carmen glimlachte toen ze zag dat het beestje zijn ogen sloot. "Je hebt een luie kat, even dat je het weet." Grinnikte ze en keek op naar Sebastian. Deze keek haar even aan en vervolgens naar de kat. "Hij lijkt op mij, dat zie je toch wel vaker dat je dierjtes op hun eigenaren gaan lijken. Hetzelfde met jou en jou baasje." Hij keek haare even met een grijns aan.
Carmen keek hem verontwaardigd aan en stak haar been voor de zijne. Toen hij op de grond lag lachte ze hem uit. "Pas op je woorden jij! Ik tollereer niet dat iemand mij of mijn vriendje belachelijk maakt." De rode kater opende zijn ogen en keek naar zijn baas, maar deed geen moeite om naar hem toe te gaan.
Sebastian bleef op zijn gemak op zijn plek liggen en plantte zijn handen onder zijn hoofd. "Ja ik kan er toch niets aandoen dat je nou op je vriendje begint te lijken. Dat is gewoon genetisch bepaalt."
"Voor een slimme jongen kraam je wel onzin uit. Ik lijk niet op hem of andersom, we zijn gewoon op elkaar ingespeelt. En dat heeft helemaal niets met DNA en genen temaken." Carmen keek hem speels aan.

Het was net iets geleden dat Carmen was gevallen over Wolf, de kat die ze nu in haar armen had. Sebastian had haar toen uitgelachen en al pratend waren ze gewoon gaan lopen. Zo waren ze in het bos terecht gekomen.

Bij de schreeuw schoot de kop van Wolf omhoog en zijn nagels uit zijn poten. Carmen slaakte een zachte kreet van schrik toen ze zijn nagels in haar arm voelde toen hij zich afzette en uit haar armen sprong. Een druppeltje kleurde haar witte trui een beetje rood. "Fijne kat heb je." Mompelde ze, maar keek niet naar Sebastian, maar naar Wolf en de richting waar hij heen ging. Het was dezelfde richting als waar het geluid vandaan kwam. "Ik herken die stem." Zei ze zacht, ditmaal keek ze wel naar de jongen op de grond.
Sebastian knikte. "Ik ruik een rat." Mompelde hij. Mee hij overeind kwam begon hij achter zijn kat aan te rennen, met Carmen achter hem. Toen hij Miquel en Shirie zag bleef hij stil staan. ZIjn blik ging naar Wolf, die naar de schaduwen waar Cameron stond blies. "Rat." Fluisterde hij en keek opzij naar Carmen die naast hem was gaan staan. Ze fronste haar wenkbrauwen en liep toen door naar Miquel en Shirie. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze met een zachte stem aan hen beide.

[greenlightning]

Shirie schudde enkel haar hoofd. Er viel weinig te zeggen. Ze was niet instaat om objectief te kijken, daarvoor was haar woede jegens Carmen te groot. Ze vond dat ze niet meer bij elkaar moesten zijn, maar ze wist ook dat ze dat enkel dacht omdat ze Carmen en Miquel niet bij elkaar wílde hebben. Dat was precies de reden waarom ze hem dit niet had willen vertellen. Want deed ze dit voor hem, of voor zichzelf? Ze schudde de gedachte van zich af als een lastige vlieg. Ze had het hem neit verteld als Cameron niet achter haar aan was gelopen na hetnverteld te helpen. Plotseling, vanuit de schaduw en op een samenzweerderig toontje...
'Rot op Liës!'Had ze naar hem geroepen en naar hem uitgehaald, maar Cameron was het gewend dat mensen hem aanvielen en ontweek haar. Lachend had hij op haar neergekeken.
'Wat ben jij voor een vriendin? Je weet dat ze slecht voor hem is, dat zse hem gebruikt.. en toch laat je het ongezegd? Het is aan jou om hem te beschermen! Daar ben je tenslotte vrienden voor... toch? Was eerlijkheid niet jouw voornaamste persoonlijkheid?'
Vanaf dat moment had Shirie eht niet van zich af kunnen schudden.
Nu stond ze daar en schudde enkel haar hoofd.
'Ik weet eht niet, Mik. Misschien.. met haar praten?'
Opnieuw die ginnik uit de schaduw. Shirie reageerde er niet op en toen Miquel zich naar hem wilde omdraaien, trok ze hem terug.
'Laat hem. Hij is het niet waard.' Daarop verwaardigde Cameron het om geen antwoord te geven. Het bleef stil.

Plotseling klonk er een stem en beiden draaiden zich abrupt om. Shirie staarde Carmen een moment aan en wendde toen haar gezicht af, met eennuitdrukking van woede en verraad.
'I don't wanna be inlove,' zong ze zacht en stapte opzij, waardoor ze Miquel plotseling alleen liet. Deze voelde zich alsof hij een koude douche kreeg. Hij staarde zijn verloofde aan alsof hij haar niet herkende. In zijn hoofd zocht hij naar woorden, maar het was alsof zijn hersens een adnere tal sproken dan zijn hart. En hij verstond geen van beiden. Hij schudde enkel zijn hoofd en stak zijn handen in zijn zakken.
'Niks. Er is niks,' antwoordde hij. De woorden klonken als complete onzin in zijn oren en hij vroeg zich af of "niks" wel een woord was. Hij zag Sebastian, die Shirie blijkbaar over het hoofd had gezien en kon de vlaag van jaloezie niet onderdrukken. Hij weigerde eraan toe te geven, maar van binnen vroeg een stemmetje hem hoe hij zeker kon weten dat dit niet weer een nieuwe flirt van haar was. In plaats van antwoord te geven, glimalchte hij flauwtjes.

Vanuit het donker glimlachte Cameron opgetogen. Dit werd steeds beter. Hij vond het jammer dat niet eerst Hunter en Uruha erbij waren gekomen, maar dat kwam nog wel. Vanuit de boom vertelde Falcon hem dat het niet lang zou duren. Misschien was het zelfs beter zo.
Zijn blik viel op het boze katje en hij trok zijn wenkbrauwen op. Hij stak zijn hand een stukje uit, maar wel zo dat hij nog steeds onzichtbaar bleef.
'Dag, Wolf. Kom je me gezelschap houden bij deze show? Of kom je alleen een aai halen?' Hij was een kattenfan, hoewel slangen zijn voorkeur bleven houden. Hij liet zijn blik echter niet van het groepje af zakken.


{sorry Mars... maar volgens mij zijn je chars nog niet in de nuurt van die van mij, of wel?}

[ruka]

Hunter trok nu harder aan de pols van Uruha en hij keek Hunter met een dode blik aan. "Kom je?" Hij knikte even en glimlachte. Het leek alsof hij het niet eens door had dat hij aan het 'dromen' was. Ze liepen samen vooruit. Hunter wist wel dat Miquel daar stond, maar hij had er geen zin in om voor hem weg te gaan, in tegendeel, hij zou niks hoeven zeggen. Uruha stopte en keek met een schuin hoofd naar Hunter. "Weet je zeker dat je hier langs wil lopen?" vroeg Uruha en Hunter knikte met een schuine grijns op zijn mond. Hij had Carmen nog niet gezien omdat die voor hem achter een boom stond maar toen hij een paar stappen vooruit deed zag hij dat ze er was en hij stopte. Hij keek even van Miquel naar Carmen. Uruha stond vijf meter achter hem en wist niet of ze nu door moesten lopen.
Het leek alsof er een gevecht was, Miquel stond aan de ene kant, en Carmen aan de andere kant.
"Hoi" zei Hunter met een kleine glimlach op zijn gezicht en knikte naar de mensen die er waren.

[Madjic]

Carmen keek verbaasd naar Shirie en daarna naar Miquel. Zijn blik beviel haar niets en bezorgde haar een rilling over haar rug. Er was iets fout, ze voelde het. "Jawel, er is wel iets. Ik zie het aan je." Ze voelde Shiries aanwezigheid nog en wist dat dat waarschijnlijk niet het positiefste was, als er iets was dat het haar temaken had. Maar ze kon niets bedenken wat ze verkeerd gedaan kon hebben. Het ging sinds hij terug was juist erg goed.
WOlfs oortjes gingen naar boven en hij kreeg een normale houding terug. Het geblaas ging over naar een zachte miauw en hij trippelde vrolijk naar de schaduw toe.
"Iedereen kan zien dat er wel iets met hem is." Gromde Sebastian, maar niet kijkend naar Miquel, maar naar de schaduw waar Wolf tegen aan het blazen was. "Wolf hier komen."Zei hij op dringende toon. Pas toen hij de stem hoorde en zag hoe Wolf reageerde begonnen zich meer zorgen omhoog te spelen.
Carmen keek over boos over haar schouder. "Bas, hou je muil gewoon eens! Je hoeft je niet met alles wat er gebeurd te bemoeien."
Zijn ogen gingen naar het meisje en werden even hard. "Pas op Loir, ik ben hier niet degene die met een gezicht vol onheil zegt dat niets hem dwars zit. Dus richt liever je aandacht op je vriendje voor hij ineens uit je gezichtsveld verdwijnt." Fluisterde hij dreigend. Hij koesterde geen haat naar Carmen, maar wenste geen woede op zich als hij het niet verdiende. Al was de verhouding tussen hem en het griffoendor meisje niet altijd even sterk. Zijn ogen gingen naar Hunter, voor hem onbekend aan gezicht maar hij was zich bewust van wie het moest zijn.
Carmen keek niet eens naar Hunter, ze was gestopt boos te zijn op Sebastian en had haar aandacht weer op Miquel gericht. Hij was op dit moment waar ze zich zorgen om maakte en niets was op dit moment dan ook belangrijker. Al hoorde ze Hunter wel en voelde ze dat hij er was. Hij had ook de nare gewoonte om op te duiken als het niet al te best met Miquel en haar ging en stilletjes vroeg ze zich af of hij juist daarom elke keer verscheen.

[greenlightning]

Cameron glimlachte naar het katje en kriebelde het achter zijn oor. Hij glimlachte. Zijn blik gleed over Hunter en de anderen. Hij moest werkelijk moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Hij liet zich achterover zakken en maakte het zich gemakkelijk. Hij nam alles in zich op, vanaf drie kanten. Hij kreeg van Flacon de scherpe bewegingen door, die hij omzette in gevoelens en van zijn Sunshine de trillingen in de grond die nog meer gevoelens weergaven. Hij moest op zijn lip bijten om stil te blijven. Hij liet Wolf ook verder voor wat die was. Zijn pen gleed blind over het perkament en noteerde alles wat hij zag en doorkreeg. Dit was goud!

Shirie zag Hunter eerder dan Miquel deed. Ze grimaste bij zijn aanblik en voelde wlaging om meerdere redenen. Ze had al een hekel gehad aan Hunter voor ze uverhaupt iets van hem afwist. Nu wist ze van hem als de zoon van Voldemort en de persoon waar Carmen... die gedachte maakte ze niet af. Ze wilde niet weten wat ze allemaal hadden gedaan. Ze had al veel te veel gehoord. Ze wierp hem een blik toe vol minachting, met een vleugje walging. Ze beantwoordde zijn groet ook niet, mede omdat die niet tegen haar was gericht. Wel schoten haar ogen snel naar Miquel toe, want ze kende het heethoofd maar al te goed.
Haar woorden deden pijn, evenals de blik in haar ogen. Hij wilde deze gevoelens niet hebben. Hij wilde niet gekwetst zijn of boos op haar... hij wilde gewoon blij met haar zijn en samen zijn. Voor de zoveelste maal was het niet het geval. Weer door Cameron. Of eigenlijk... door Hunter. Want hij gaf hem de schuld. Wat Carmen ook had gedaan of gevoeld, hij verweet het Hunter dat het zo was en ergens heel diep van binnen... verweet hij het zichzelf. Was hij echt zo tekort geschoten dat ze telkens terug keerde naar een jongen die haar zo ongelukkig maakte? Juist die onzekerheid zorgde voor de boosheid en de boosheid zorgde ervoor dat hij zweeg. Hij schudde enkel zijn hoofd en haalde toen licht zijn schouders op.
'Er is niks belangrijks. Maak je maar geen zorgen, mijn Roosje.' Hij moest haar zo noemen. Hij kon niet anders, zelfs al liet de naam een nare nasmaak in zijn mond achter. Hij hoorde Sebastiaan p[as toen die begon te schreeuwen en zodra hij zich tegen Carmen keerde, nam de beschermende Miquel het over. Het deed er niet toe dat Carmen voor zichzelf kon zorgen en dat ze elkaar wel of niet mochten. Niemand sprak zo tegen zijn verloofde. Niemand.
'Als je mijn verloofde bedreigd,' klonk zijn stem zacht en dreigend,' heb je kans op lelijk in of uitwendig letsel. Je bied je excuses aan voor je grote bek, of ik zorg dat je haar om genade smeekt. Duidelijk? Niemand waarschuwt mijn vrouw.'
Zijn vuisten balden zich zoals eerder, maar trilden ditmaal niet. Bij Cameron was het een onbeheersbare drift geweest, maar dit was oprechte haat. Hij had geen idee wie deze jongen was, maar hij had het met dat ene zinnetje volledig bij hem vergalt.
Misschien was het geluk dat hij pas op dat moment Hunter zag. Maar voor wie, dat was niet duidelijk. Sebastian ontsnapte aan de verdere toorn van de prins en ook Carmen kon geen woede over zich heen krijgen, nu die eenmaal was gewekt, maar Hunter was een ander verhaal.
De "hoi" bezorgde hem een grimas.
'Who do you think you are? Just walking down here, hiing me. Don't you dare "Hi" me, you filty son of a bitch! Ow sorry, son of a monster!' Zijn stem werd hees van ingehouden woede, terwijl hij in zijn geboorte taal begon te praten. dat overkwam hem enkel als hij écht heel kwaad was. Het soort woede waar hij meerdere mensen mee het ziekenhuis in had geslagen. Soms was het zijn van een prins een geluk, want weinig ander zou zo vaak aan het ministerie ontsnappen als hij had gedaan.

[ruka]

Uruha keek met een frons op zijn gezicht naar het spel wat het was in zijn ogen. Hij vond het maar een beetje vreemd wat er was en keek naar Miquel. Hij vroeg zich af waarom hij nu boos was. Als hij werkelijk alleen boos was op wat Sebastiaan zei vond hij het wel een beetje vreemd. Dat niet alleen, hij vond het ook overdreven. Zijn blauwe ogen keken naar Hunter.
De blauwe kleur was niet omdat het zijn echte oogkleur was, maar omdat hij contact lenzen in had.
Hij zag dat Hunter zijn hoofd schuin hield en Uruha volgde zijn blik en zag nu dat Miquel bezig was tegen Hunter en hij wou er boos naartoe lopen maar toen hij de hand van Hunter op zijn borst voelde stopte hij gelijk.
Toen Hunter de woorden hoorde van Miquel glimlachte hij en keek naar de grond alsof hij een groot compliment had gehad en keek toen weer omhoog naar Miquel. "Hoi mag ik tegen iedereen zeggen die ik wil" zei Hunter nu en keek strak naar Miquel "Ik snap dat je het vreemd vind dat ik hier ben... Tenslotte hoor ik eerder in het verboden bos" zei hij en knikte in tegenstelling tot net met een klein lachje. Als Miquel nog een opmerking zou maken over zijn vader dan zou hij er iets van zeggen, maar nu vond hij het nog niet de moeite waard.
Hij voelde wel dat hij in de buurt was van hem, maar hij kon niet voelen of het nu echt was, of dat hij het zich alleen maar verbeelde.

[Madjic]

Sebastian trok een wenkbrauw op en hield zijn hoofd schuin. "Carmen, jou je vriendje bij je, ik geloof dat hij hondsdolheid heeft." Zei hij nadat er een zucht over zijn lippen was gegleden. "Je moet even tot tien tellen denk ik, want je bent niet de enige die een weet waar hij moet slaan." Aan zijn stem was te horen dat hij het niet als waarschuwing of dreiging bedoelde, maar eerder als een mededeling die hij dagelijks zei. Maar toen Miquel begon te schreeuwen tegen Hunter fronste hij zijn wenkbrauwen en liep rustig naar Carmen toe. Hij zou haar daar weg halen voor het geval Miquel zijn woede op de verkeerde zou richten.
Carmen was doof voor zowel Hunter als Sebastian geweest, tot nu tenminste. Ze keek met grote ogen naar Miquel, zowel van ontzetting als verbazing. Ze wist dat hij Hunter niet mocht en daar had hij een goede rede voor, maar dit was wel een beetje te veel van het goede. Ze keek van Hunter naar Miquel met een blik van ombegrip die langzamerhand naar woede ging. "Miquel waar ben je helemaal mee bezig? Je hebt totaal geen rede om zo uit te vallen als hij toevallig langs komt." Ze kreeg het gevoel dat deze woede tegen Hunter iets te maken had met de rede waarom hij zo gek deed. Maar als dat zo was, dan had het dus ook wat met haar te maken. Maar aangezien ze tegenwoordig niet eens meer met Hunter gesproken had kon ze niet snappen waarom hij nu ineens zo deed. Ze deed een stap opzij zodat ze tussen de jongens in stond. Ze ging niet toestaan dat Miquel hem zo nog de nek omdraaide, of andersom.

"Loir, laat de heren het anders gewoon uitvechten." Sebastian sloeg zijn armen over elkaar en keek naar de twee jongens. Hij vond het niet zo'n goed idee dat Carmen er tussen stond en hij wilde haar daar wel wegtrekken, maar hij dacht dat als hij maar een vinger naar haar zou uitsteken Miquel zijn woede niet ging beheersen richting hem. En eigenlijk had hij geen zin om met het vriendje, sterker nog de verloofde, van Carmen te moeten vechten om zoiets stoms. Ergens had hij wel verwacht dat Miquel niet zo erg zou reageren op wie iemands ouders waren Ergens had hij gedacht dat Miquel daar niet alleen boven zou staan, maar ook het fenomeen zou kennen door Carmens ouders. Hij schudde zijn hoofd, een inschattings foutje blijkbaar.

[greenlightning]

Shirie staarde enkel van de ene jongen naar de ander, tot ze plotseling Sebastian herkende. Eerst vaag en toen het haar begon te dagen sprong er een brede grijns op haar gezicht. Ze grinnikte en schoot, voor Carmen, Miquel en Hunter langs, om letterlijk op Sebastian te springen.
'Bas!' Riep ze en sloeg haar armen zo stevig om hem heen dat ze een minder sterk iemand waarschijnlijk had gewurgd. Ze vleide haar gezicht tegen zijn schouder, aangezien ze niet helemaal bij zijn hoofd kwam. Ze grijnsde breed en genoot van dit gezicht uit een fijne tijd. Hij stond gelijk aan jeugdig geluk en onschuld die ze al een tijd niet meer bezat. Hij stond gelijk aan opgewekt zijn, zelfverzekerd door het leven huppelen en een vader hebben die voor haar zorgde. Hij was alles waar ze momenteel zo'n behoefte aan had. Ze liet hem weer half los en nam hem goed in zich op. Hij zag er nog steeds wel goed uit, maar op dat moment kon ze zich niet herinneren wat ze ook alweer in hem had gezien. Ach, ze was nog zo jong geweest... Nu voelde ze alleen maar de hernieuwde vriendschap, alsof hij nooit weg was geweest.
'Hoe is het met jou?' vroeg ze, terwijl haar korte termijn geheugen Hunter en de anderen alweer kwijt was. Nu was er alleen Sebastian en dat geschreeuw achter zich was... iets anders.

Miquel grauwde enkel naar Hunter.
'Je hoort nergens thuis, walgelijk gedrocht. Je moet je plaats kennen en wat mij betreft is die twee meter onder de grond.' Hij was zo vervuld van pure haat dat hij Hunter niet eens wilde slaan, omdat dat zou beteken dat hij hem moest slaan. Hij zou hem liever doodslaan met een lange stok, zodat hij ver bij hem weg was. Het deed er niet toe wie Hunters vader was. Voor hem had Hunter het volledig verpest door bij Carmen te zijn. Hij haatte hem gewoon om wie hij was, de smerige rat die zijn vriendin probeerde af te pakken. Dat hij daarbij nog een nakomeling van Voldemort was, was enkel een bijzaak, iets waar hij hem mee kon pakken. Niks meer, niks minder.
Bij Sebastians woorden draaide hij zo snel zijn hoofd om dat zijn nek kraakte. Zijn ogen schoten vuur. Hij zou geen moment hebben getwijfeld om hem te slaan, of op welke andere manier te verwonden, aangezien hij nog geen reden had om hem smerig te vinden, als Shirie niet op dat moment langs hem heen was geschoten. De verbazing deed hem weer wat kalmeren, waardoor hij zich iets rustiger omdraaide naar Hunter. Nu pas zag hij Carmen en zijn hart brak.
'Dus je beschermt hem?' vroeg hij met hese stem. Hij wilde eigenlijk haar antwoord niet meer horen. Tranen branden in zijn ogen, maar hij knipperde ze weg. Nooit zou Hunter hem zien huilen en als het was zoals het er nu uitzag... dan Carmen ook niet meer.

Zijn vuist raakte de aarde toen hij met de groots mogelijke moeite stil bleef. Zwijgend lachte hij. Hij maakte geen geluid, maar zijn buik schudde en hij schudde zijn hoofd. Hij beet op zijn lip en haalde diep adem om daadwerkelijk stil te blijven. Zijn ogen lagen op het schouwspel en hij probeerde voor zichzelf uit te vinden wat hij het grappigste vond. Hij nam de pen en begon wat schokkerig te schrijven, terwijl hij in gedachten de opties afwoog. Miquel die het op zo'n buitengewoon leuke manier opvatte, Carmen die de grootst mogelijke vergissing had begaan door tussen hen in te springen of Shirie die zojuist de redder van het hele gebeuren afleidde. Oh, of misschien dat Zowel Carmen als Miquel pissig op Sebastian waren en omgekeerd. Het was te mooi om waar te zijn.