Did she really pick me? {closed}

[ruka]

Uruha's ogen werder groot bij was Miquel zei. Hij schudde in zichzelf zijn hoofd. Hij vond het niet toepasselijk. Hij vond het gewoon onbeschoft. Het liefst zou hij nu Miquel willen slaan.
In de ogen van Uruha had Hunter niks verkeerd gedaan, in ieder geval niet nu.
Hij wist wel dat Hunter fouten had gemaakt, grote fouten, maar hij wist ook dat hij het liefst alles terug draaide en die fouten had terug gedraaid. Maar omdat dat niet kon vond hij het al erg genoeg hoe Miquel reageerde.
"Hij komt hier alleen maar, hij doet niks en...." voordat Uruha ook maar verder kon gaan verplaatste de hand van Hunter, die eerst op de borst van Uruha lag naar de mond van Uruha.
Uruha sloeg zijn ogen neer naar de grond en Hunter liet langzaam zijn hand zakken. "Misschien heb je daar gelijk in Miquel. Misschien hoor ik daar ook thuis. Maar dat lukt me gewoon niet, de vorige keer was het me ook niet gelukt. Iets.... Iemand houd me telkens tegen" Hij haalde zijn schouders op alsof hij het over een klein klusje had wat hij niet opgelost kreeg. "Maar dan hoor ik toch ergens thuis" dit zei hij over het feit dat Miquel zei dat hij nergens thuis hoorde, in zijn ogen hoorde iedereen wel ergens thuis.

Uruha pakte de hand van Hunter en trok er aan in de hoop dat hij mee ging... Tevergeefs, Hunter ging niet mee en Uruha liet de hand van hem maar weer gelijk los. Ook al vond hij dit niks, hij bleef, ook al was het alleen voor Hunter.

Toen Hunter zag dat Carmen er tussen ging staan schudde hij lichtjes zijn hoofd. "Carmen, misschien is het beter als je niet tussen ons in gaat staan" Hij zei het met een kleine glimlach op zijn gezicht, ook al wist hij dat Carmen niet naar hem keek. Hij vond wel dat Miquel het nu begon te overdrijven met zijn laatste zin. Hij wist zelf ook dat het niks met hem te maken had dat ze dit nu tegen Miquel zei. Ze deed het gewoon om het simpele feit om hoe Miquel deed. "Ik zie je niet graag gewond" zei hij nog steeds met dezelfde glimlach er achter aan. Hij zou haar nooit iets doen. Tuurlijk wist hij dat Miquel haar ook nooit zoiets zou doen.
Waarom hij het zei wist hij zelf eigenlijk ook niet. Hij wist dat hij haar pijn had gedaan, en als het uit de hand zou lopen, dan was hij ook de eerste die gewoon weg zou gaan.
Hij schudde langzaam zijn hoofd om de gedachte uit zijn hoofd te zetten. In zijn ogen mocht het gewoon niet meer uit de hand lopen.

Hij keek omhoog en hield even een van zijn handen op zijn slaap. Zijn ademhaling werd zwaarder. Hij wist nu dat zijn Voldemord in de buurt was, maar hij zou zich niet overgeven, in iedergeval niet nu. Steeds echode hetzelfde zinnetje in zijn hoofd 'Dood hem, dood hem' Een kleine grom kwam er uit de mond van Hunter en hij sloot sloot zijn ogen voor een tijdje. Hij bleef ongeveer een minuut zo staan en toen het roepen in zijn hoofd naar fluisteren ging greep hij naar het kettinkje om zijn nek met de rode vloeistof er in en hield hem stevig vast. "Niet vandaag" mompelde hij zachtjes in zichzelf.

[Madjic]

Sebastian schrok zich een ongeluk toen hij Shirie zag naderen. Eerst dacht hij dat ze hem ging aanvallen of wat voor geks en stond al klaar om er tegenin te gaan. Maar aan de grijns op haar lippen merkte hij dat het niet vijandelijk bedoelt was. Maar hij was te verbaasd dat Shirie precies op dit moment besloot om hem te besprongen om erop te reageren.
"Eh, hey Shir. Wel redelijk en met jou?" Een grijns ontstond op zijn lippen en hij sloeg een arm om haar heen. "Long time no seen. Maar je kiest niet echt een subtiel moment om me weer te herkennen." Grinnikte hij en keek een seconde naar de andere en daarna naar Wolf die hij in zijn andere oor hoorde blazen. Hij was geschrokken van Cameron, niet dat Sebas hem kon zien, en reageerde wat gepiekeerd en geirriteerd naar de jongen. Wolf stelde het duidelijk niet op prijs dat de jongen hem uit zijn slaap had gehaalt. Al was het ook niet zo handig dat de kat vlak bij hem besloot te gaan slapen, maar dat intereseerde het beestje nu niets.
Sebastian schudde licht zijn hoofd, hij liet de schaduw nu wel voor wat het was al had hij al een licht vermoeden. Hij keek even naar Shirie. "Behoor jij die mafkees daar niet in bedwang te houden ofzo?" Vroeg hij grijnzend en keek weer naar de herrieschoppers, vervolgens naar Carmen. Hij voelde nog steeds de behoefde haar daar weg te trekken, maar Shirie stond net iets te erg in de weg. EN hij wilde ook weer niet onbeleefd zijn en zomaar van haar wegstappen.

Carmen keek wat boos naar Miquel, al deed het horen van de maniewr waarop hij sprak pijn. "Nee, dat doe ik niet. Op dit moment weet ik nog niet wie ik tegen wie probeer te beschermen. Maar je doet nu zo... vreemd. Ik weet dat je een hekel aan hem hebt, maar zo spontaan beginnen te schelden en boos doen vind ik maar niets. Hij is de laatste tijd niet eens in je leven geweest of de mijne, dus ik weet niet precies wat je probleem is." Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Het verwarde haar hoe hij deed. Het leek net alsof je de afgelopen week met Hunter had gezoend ofzo, zo erg boos deed hij nu.
Bij het horen van haar naam met Hunters stem. Ze keek even over haar schouder naar hem met een kruising tussen argwaan en beledigd. "Heel aardig van je, maar ik blijf staan waar ik sta. Want ik begin steeds meer dat dat de plaats is waar ik hoor. Tussen jullie in zodat jullie niets stoms doen, ookal ben je deze keer niet de aanstichter. En daarbij kan ik goed voor mezelf zorgen... meestal dan. En anders heb altijd nog iemand gehad die me beschermde als ik het niet zelf kon." Ze draaide haar hoofd weer naar Miquel. Geen woede meer in haar blik, maar nog wel onbegrip.

[greenlightning]

Zoveel woorden die hij wilde zeggen, zoveel gevoelens, zoveel gedachten. Hij wilde tegen Hunter zeggen dat hij met alle liefde wilde volbrengen wat hij zelf blijkbaar niet kon. dat hij hem met alle liefde wilde vermoorden en hem zelfs de gepaste begrafenis zou bezorgen, namelijk: een gat in de grond en het lijk erin gooien. Hij wilde schreeuwen dat Hunter niks te zeggen had over wat Carmen wel of niet zou doen en tegen die onbekende jongen schreeuwen dat dit alles zijn zaak neit was en dat hij maar moest maken dat hij wegkwam, als hij zelf geen problemen wilde krijgen. Hij wilde Carmen opzij zetten en hij wilde een stap achteruit doen om bij haar weg te zijn, maar alles wat hij dacht, voelde en wilde, werd compleet van baan geveegd door haar woorden. In hem zei de stem van rede dat hij het verkeerd opvatte, maar de stem van onredelijkheid schreeuwde net iets harder en het enige wat hij kon horen waren de woorden: mijn plaats, tussen jullie in. Als ze een mes in zijn hart had gestoken en hem had rondgedraaid, had dat minder pijn gedaan dan die woorden. Zijn woede ebte weg en hij knikte langzaam.
'Ik snap het.In dat geval, mijn oprechte excuses tegen over jou, al blijf je een walgelijk gedrocht..' dat zei hij tegen Hunter en er was weinig meer in zijn ogen te lezen. Hij was leeg. Werkelijk leeg. '... en zal ik jou niet langer voor deze keuze stellen. Als deze werkelijk nog zo moeilijk is...' zijn stem haperde en hij kon Carmen niet aankijken, terwijl hij het overduidelijk tegen haar had. '... ik dacht dat iets was uit eht verleden dat ik gewoon even moest verwerken, maar blijkbaar speelt het nogsteeds. Geen zorgen Carmen' -hij keek haar nu recht aan- 'maar je hoeft nooit meer tussen ons in te staan.'
Met die woorden liep hij weg. Hij wachtte geen reacties af en zette zich lichamelijk schrap om iedereen die hem probeerde tegen te houden neer te slaan. Hij had genoeg van dit duel. Hij dacht dat hij had gewonnen, maar blijkbaar zou hij nooit werkelijk winnen. Misschien een veldslag, maar nooit de oorlog.

'Beter laat dan nooit, of niet?' antwoordde Shirie opgewekt en grijnsde breed naar hem. 'Inderdaad al veel te lang niet gezien. We moeten echt snel weer eens wat gaan doen. Oh, ken je Miquel al? Hij...' Ze had zich plotseling herinnerend dat er nog anderen waren dan enkel Sebastian en zij en draaide zich om naar Miquel en de anderen, om hem tot haar stomme verbazing weg te zien lopen. Ze staarde hem na om haar zin even verbaasd af te maken.
'... Gaat er vandoor. Mik, waar ga je heen? Kom eens terug!'
Er zat geen echt bevel in haar woorden. Ze ahd alles gemist en deed een paar stappen naar voren om het gesprek weer op te vangen.
'Wat is er aan de hand?' vroeg Shirie verbijsterd, terwijl haar blik van Hunter, naar Uruha, naar Carmen ging.

Werkelijk teleurgesteld kwam Cameron overeind. Hij keek toe hoe Miquel wegging en slaakte een geeergerde zucht.
'Dat ging veel te makkelijk,' mompelde hij en zag plotseling eht katje. HIj zei niks, maar aaide het diertje zacht over diens kopje. Een van de feiten die hij over Miquel had, was dat hij vaak dingen anders opvatte dan ze waren bedoeld en niet voor reden vatbaar was op momenten wanneer hij erg geëmotioneerd was. Een feit over Carmen was, dat ze dat niet inzag en toch door bleef gaan met hem reden in te praten, waardoor ze vaak de verkeerde dingen zei.
Opnieuw ontsnapte er een zuchtje en hij schudde zijn hoofd. Van Hunter zelf kreeg hij weinig hoogte, aangezien die een deel van de tijd zichzelf niet was en constant van mening veranderde. Maar hij twijfelde niet om zijn kans te grijpen als Carmen vrij leek te komen. Miquel maakte ene fout op deze manier. Carmen zou misschien teveel van hem houden om hem werkelijk te laten vallen, maar hij maakte het Hunter wel heel eenvoudig op deze manier...
Even twijfelde hij, maar stond toen toch met tegenzin op. Dit mocht niet zo snel aflopen. Daarvoor kon er nog teveel leuks gebeuren.

[ruka]

Uruha glimlachte, niet om het feit dat Miquel zijn exuses aan bood, maar omdat het afgelopen leek te zijn. Hij zuchtte opgelucht "Ik ben zo blij dat we nu kunnen gaan Hunter" het enige wat Hunter kon doen was zijn hoofd schudde en dat zorgde er ook voor dat Uruha de lach op zijn gezicht liet verdwijnen.
Hunter wist niet goed wat hij moest zeggen. Hij was aan het twijfelen, dankjewel? Moest hij dat zeggen omdat hij zijn exuses had aangeboden. Maakt niks uit? Door wat hij gezegd had. Het maakte Hunter niet uit dat Miquel zei dat hij een walgelijk gedrocht was. Zo voelde hij zich ook altijd, een walgelijk gedrocht. Iemand waarvan je moest hopen dat hij maar zichzelf was, in de hoop dat hij het niet moest doen van zijn vader. Een vaders kindje, wat niet altijd onder de bevelen van zijn vader uit kon komen. Hij beet op zijn onderlip en keek even om zich heen. Nog steeds raasde zijn gedachte overal heen, hij wist niet wat hij moest zeggen of doen.
Uruha schudde haastig zijn hoofd, hij vond dat ze hier weg moesten, voordat hij zich misschien om ging draaien en nog bozer werd. Hij wist dat Hunter op zich best tegen een klap kon. Zijn vader zou hem niet zo snel opgeven, maar hij wou het niet. Als Miquel hem echt bewusteloos zou slaan wist hij dat het over zou zijn met Hunter, dan had zijn vader hem gewoon in zijn macht. Hunter had er nu al af en toe problemen mee om zijn vader uit zijn eigen hoofd te krijgen.

Hunter schudde nog steeds zijn hoofd en keek naar Miquel die weg liep. "Waarom snap je niet dat ze van je houd?" zei hij rustig in de hoop dat Miquel het had gehoord. "Je hoeft je echt niet druk te maken dat ze mij leuker vind als jou"
Hij beet hard met zijn tanden op elkaar toen hij weer de koude rilling voelde die hij altijd kreeg als zijn vader iets probeerde te doen. Dit keer lukte het Voldermord niet om bij hem binnen te komen. Hij moest zich nu gesloten blijven houden, als er ook maar een gaatje in het beveiligings systeem van hem zou komen was hij de klos.
Nu pas kreeg hij een kleine glimlach op zijn gezicht.
Uruha wou zichzelf voor zijn hoofd slaan, hij wist niet hoe Miquel hier op zou reageren en vond het een domme zet van Hunter. Hij bedoelde het goed, maar Uruha was bang voor wat er nu komen zou gaan terwijl Hunter niks verkeerds zag in wat hij deed.

[Madjic]

Carmen keek Miquel met grote ogen aan, grote geschrokken ogen. Ze kon haar oren niet geloven, dit meende hij toch niet. Ze bleef als verdoofd staan en staarde naar zijn rug. Te langzaam naar haar zin borrelde op wat hem nou dwars zat, veel te laat en daarom kon ze er nu niets meer mee. Pas toen ze Hunter hoorde kon ze weer bewegen. Maar het eerste wat de deed was haar mond open doen en weer ademen halen. Het leek of ze vaker als er iets speciaals of eng bij Miquel in de buurt gebeurde, ze gewoon vergat te ademen.
Ze keek om naar Hunter en deed een stapje van weg. Ze keek hem verbaasd aan, ze had niet verwacht dat hij dat zou zeggen. Een lichte vorm van licht verscheen, dankbaarheid. Dankbaar dat hij dat zei. Het betekende op de een of andere rede veel voor haar.
Snel keek ze weer naar Miquel, maar wachtte niet om te zien of hij om ging draaien. Ze liet haar lichaam naar voren vallen voor ze haar benen bewoog om naar hem toe te rennen.

"Hoe kan ik hem niet kijken als Carmen in de korte momenten dat we praten voor een groot gedeelte praat over hem, wat ze samen hebben doorstaan en hoe hij haar veranderd heeft. Het is gewoon bijna storend." Sebastian glimlachte zwak om Shirie, al vertrok deze onmiddelijk zodra hij Miquel hoorde. Eerst durfte hij niet te geloven dat hij dat werkelijk zei. Was die idioot dan echt zo stom? Nee, dat was toch niet mogelijk? Hij zag Carmen in slowmotion bewegen, ze ging achter hem aan... Hij deed een paar stappen langs Shirie en greep Carmen bij haar arm. Hij was bang dat Miquels verdriet in woede ging veranderen en hij die woede op haar zou storten.
Als een lappenpop bleef Carmen hangen. Ze bleef alleen nog rechtop staan omdat Sebastian voorkwam dat ze naar voren zou vallen. Haar hoofd liet ze hangen en haar haren vielen er helemaal voor. "De... denk je echt dat ik tussen jullie t... twijfel?" Haar stem klonk zacht en schrokkend. "I... Ik heb ja gezegd op de vraag die mijn oude leven wegvaagte en plaats maakte voor een die ik wel leuk vo..." Ze slikte. Haar ogen speurde de grond af, op zoek naar een antwoord, een manier om hem terug te laten komen, een manier om zijn ogen te openen voor hoe het wel zat en niet die wereld niet zijn angsten voor hem gemaakt hadden. "Wie ben ik als ik jou niet meer heb? Ik ben niet meer dat persoon die ik toen was... Ik ben ik omdat jij er was..." Paniek sloeg in haar stem en haar hele lichaam begon te trillen. "Ik ben ik omdat ik bij jou hoor en ik wil bij niemand anders horen. Alles wat ik voelde is alleen maar gegroeit vanaf die eerste avond."

[greenlightning]

Hij stopte. Of eigenlijk, zijn lichaam stopte, want voor zijn gevoel was hij al gestopt met leven. Hij kon zich geen leven zonder Carmen voorstellen en wilde dat ook niet. Nu stond hij daar en tot overmaat van ramp liepen de tranen over zijn wangen. Hij draaide zich niet om en kon lange tijd ook niet anders dan naar haar luisteren en in zijn hoofd de zinnen blijven herhalen. Steeds weer opnieuw, terwijl elk woord meer pijn deed. Ze had ja gezegd. En dat terwijl ze nog steeds trwijfelde? Rede vertelde dat dat nergens op sloeg en onredelijk zei dat ze hem dus gewoon gebruikte. Ze had geen thuis en bij hem zou ze dat wel hebben. Misschien dat ze zelfs alleen maar deed of ze om hem gaf om zijn prinszijn.... Die laatste gedachte was zo belachelijk dat Miquel wakker werd uit zijn overpeinzingen. Hij schudde enkel zijn hoofd. Hij kon nog steeds niet opkijken en weigerde zijn tranen weg te vegen, aangezien ze dan konden zien dat hij huilde. Hunters woorden lieten hem enkel snuiven.
'Het zou ook wel vreemd zijn als ze een monster als jou boven mij verkoos, maar alleen al dat ze overweegt om voor jou te kiezen is teveel. Ze is mijn verloofde. De persoon met wie ik mijn leven wil delen en toch... toch twijfelt ze. Toch blijf jij in haar hoofd zitten. het spijt me zeer, maar ik accepteer geen tweede plaats. Nog om te zijn, nog om onder me te hebben. het is ik en niemand anders, of mij helemaal niet.'
Met die woorden liep hij verder. Niet om weg te gaan, maar om aan het zicht van Hunter en Uruha te ontkomen.

Miquel mocht het dan ontgaan zijn, Shirie zag eht gevecht tussen Hunter en zijn vader wel en herkende het zelfs als zodanig. Ze grimaste van walging en moest een rilling onderdrukken. Ze wierp een enkele blik op Carmen waarin afkeuring en minachting om voorrang drongen.
'Als je werkelijk moet twijfelen tussen dat en Miquel, dan is er echt iets erg mis met jou. Ik snap uberhaupt niet dat je ooit hebt kunnen twijfelen. Waar zit jij met je hoofd? het lijkt wel alsof je verslaafd ben an ongeluk. Dat je zolang ongelukkig bent geweest dat je niet gelukkig durft te zijn en daarom maar opzoek gaat naar mensen die je nog ongelukkiger kunnen maken. Nu heb je iemand die je wel gelukkig zal maken en dan alsnog...'
Ze schudde haar hoofd, ditmaal enkel vol ongeloof.
'Je moet wel echt gestoord zijn.'

Opgewekt stapte Cameron achter de boom vandaan met een bijna "tadaa" geluidje en glimlachte terwijl hij op het groepje afstapte. Carmen was ongelukkig, Sebastion pissig, Hunter in de war, die andere Uruha was een raadsel en Shirie was ontzet. Een prachtig schouwspel.
Shirie hoorde hem aankomen en gromde toen hij dichterbij kwam.
'Jij was er ook nog,' snoof ze. De glimlach op Camerons gezicht vertelde haar dat mensen hem wel vaker vergaten en dat hem dat prima beviel, maar ook dat haar afkeer voor hem hem niet deerde. Op zijn gemak stopte hij. Hij stond dichtbij genoeg om "erbij" te staan, maar op genoeg afstand om het grootste geweld te kunnen afweren.
'Wat doet het een pijn als de waarheid aan het licht komt, niet waar? Fouten gemaakt en onderdrukt... maar nooit vergeten.'
Hij sprak tegen Carmen en negeerde de rest volledig. Ze waren van geen belang.

[ruka]

Uruha schudde zijn hoofd en draaide gelijk om en liep weg. Hij was overgevoelig als er iets met zijn vrienden gebeurden. Hij wou wel blijven, al was het alleen voor Hunter, het lukte hem alleen niet. Wat dat betreft was hij ook echt verwijfd op dat punt. Hij stopte omdat hij wist dat hij moest blijven maar toen liepen zijn voeten gewoon door. Hij keek achterom naar Hunter en die zag hij alleen maar naar hem glimlachen. De glimlach die hem zei dat het goed was als hij weg ging.
Hunter wist al dat Uruha zo was, hij is daar niet zo sterk in. Maar hij vond het niet erg. Hij voelde wel dat er een stuk van zijn bescherming was ingezakt en er leek een schok door het lichaam van Hunter te lopen maar daarna was het gelijk weer over. Hij was voor een halve minuut weer van de aarde verdwenen door zijn vader maar toen hij weg was was hij weer opgelucht en keek hij iedereen even om en om aan.
"Ik geloof niet dat ze twijfeld, daarvoor ziet ze er te vastberaden uit. Ze is voor jou gegaan en blijft voor je gaan" zei Hunter rustig tegen Miquel.
Hij keek om naar Shirie. Hij hoorde alles wat ze zei en hij was nu degene die even zijn ogen neer sloeg. Was hij werkelijk een Dit? Een gedrogt? gaf hij werkelijk alleen maar ongeluk? Ruw schudde hij zijn hoofd heen en weer wat ervoor zorgde dat de lange lok voor zijn ogen heen en weer bewoog en een aantal plukken die omhoog stonden wiegde ook mee met de beweging. Hij beet op zijn onderlip voordat hij weer met een normale blik naar Carmen en Shirie keek. Hij kende deze mensen allemaal bijna niet, maar hun kende hem allemaal.... Hij was benieuwd wie het ze had verteld, maar eigenlijk wou hij het ook helemaal niet weten.

[Madjic]

Carmen sloot haar ogen. Hij snapte het niet, hij snapte het gewoon niet. Het was zo lang geleden dat ze getwijfeld had. Ook toen ze zei dat ze ergens nog iets voor Hunter voelde had hij nooit een tweede plek of derde gehaalt. Het was niet te omschrijven, het was eigenlijk gewoon nog een oud gevoel. Een die zolang in haar lichaam had gezeten dat ze er toen niets anders mee kon dan het verwoorden zo goed ze kon voor ze het haar zou verteren. Maar dat was nu niet meer zo. "Je staat zowel op de eerste als tweede plaats." Flusisterde ze, ze wist niet of hij haar zou horen. Ze had daar niet eens tijd voor. Cameron dron g haar oren binnen, haar oren en hoofd. In gedachte zag ze het laatste puzzelstukje op zijn plaats vallen en onthulde het hele gebeuren. Haar ogen werden groot, ookal kon niemand dat zien.

Sebastian gromde als de wolf die hij soms was. "Je bent een grotere idioot dan ik dacht dat je was Mycaro. Ik dacht dat je compleet gestoord was toen ik hoorde dat je haar echt ten huwelijk gevraagd had. Maar dit..." Hij schudde zijn hoofd. "Je bent zo bang om haar kwijt te raken dat je er compleet paranoide van bent geworden. Je ziet spoken waar haar gezicht enkel naar je glimlacht." HIj keek naar Shirie. "Jij vroeg waar haar hoofd is en ik geef je antwoord, want dat heb ik net ook al gedaan. Haar hoofd zit bij hem!" Hij wees naar Miquel zonder hem opnieuw aan te kijken. "Maar ik vraag me juist af waar zijn hoofd zit, waar hij in hemelsnaam mee bezig is om deze spoken te zien." Hij keek naar Cameron. "Al denk ik wel dat ik weet wie die spoken heeft opgeroepen." Zijn blik verliet Cameron meteen weer en ging naar Miquel. "Stel jezelf eens de vraag. Geloof jij, met je hart en hoofd allebei eerlijk, dat Carmen je zou bedriegen? Dat ze alles wat ze gezegd, gevoelt en gedaan heeft gelogen heeft? Dat ze alles wat ze iedereen vertelt heeft, heeft vertelt terwijl ze niet met honderd procent van haar hart bij jou was, dat ze niet enkel gevult was met wat voor je voelt?" Zijn ademhaling ging snel en zijn blik was op Miquel gefixeerd.

Carmen hoorde Sebastian niet, de woorden van Shirie waren haar hoofd alweer verlaten. Ze voelde alleen haar bloed een steeds hogere tempatuur krijgen, tot het kookte.
Met een schreeuw hief ze zich op, trok ze haar hand bij Sebastian weg en trok ze haar stok die ze op Cameron richtte. "Jij!" Schreeuwde ze zonder woede of haat in te houden. "Jij bent degene die dit heeft gedaan!" Ze hijgte en haar ogen waren groot en hard. "Jij bent hier het monster! Jij..." Ze had geen woorden meer om zich uit te drukken, geen woorden meer om de haat voor hem te omschrijven. "Je zou terplekke moeten sterven en zelfs dan zou je niet genoeg lijden om in te halen wat je andere bezorgd hebt!" Ze sprak niet alleen voor zichzelf, maar ook voor June, voor William en voor iedereen die hij pijn had bezorgd met zijn verschrikkelijke hobby.

[greenlightning]

'Misschien als je minder smerige geheimpjes had, dat ik ze niet voor je hoefde te onthullen. Wees niet boos op mij omdat ik je heb verraden. Wees maar boos op jezelf dat er iets te verraden viel.'
De glimlach week niet van zijn gezicht en hij was ook niet in het minste geraakt door haar woede. Net zomin als door haar woorden. Hij grinnikte enkel en maakte een halve buiging.
'Dank je voor het compliment, maar ik vrees dat ik neit van plan ben om te sterven. Misschien dat iemand Hunter ooit zal vermoorden, of hij, of zijn vader, of Miquel of wie dan ook, misschien dat jij jezelf van kant maakt als dit ooit fout gaat, of zelfs onze moedige prins als het inderdaad niks meer wordt... maar ik ga nergens heen. het leven is me veel te dierbaar en daarvoor heb ik te lang op het randje van de dood gewandeld. Maar zeg me nou eens, hoe voelt het als je eindelijk eens de waarheid onder ogen moet komen?'
Hij kon het niet helpen om te grijnzen en zijn ogen flitsten licht over Sebastian, van wie hij een aanval verwachtte. Toch vreesde hij niet. Hij was wel vaker geslagen en was er altijd van hersteld.
'Ik snap dat je denkt dat je het voor je vrienden opneemt, maar die situatie lag anders.' Hij wist dondersgoed hoe dierbaar June en William haar waren en dat ze zelfs Devon wel mocht. Het was dan ook geen raadsel waarom ze zo boos was, aangezien ze hem al had gehaat voor ze hem kende. Dat wist hij. Hij wist alles. 'Bij hen was het een aangedikte waarheid, gebracht om David te treiteren en hem terug te pakken van een door hem aangericht leed jegens mij. Dit is enkel omdat de arme prins de waarheid niet wist van zijn lieve vrouwtje. Het was het moment om het te vertellen wat er zich speelde. Ik zou niet willen dat hij zich voor de gek hield.'
Hij streek zelfs met een vinger over Carmens wang en zijn ogen schitterden gevaarlijk. Van zijn grijns was weinig meer over dan een schaduw van een valse glimlach.
Op haar beurt negeerde Shirie Sebastian volledig. Ze wilde graag een vriendschap opbouwen emt hem, of eigenlijk herbouwen, maar als hij haar ging tegenspreken op een moment als deze en haar aanviel, dan moest dat maar wachten. Daarentegen keek ze naar Cameron en trok wantrouwend haar wenkbrauw op.
'Waar heb je eht over?' Haar stem klonk even onzeker als ze zich voelde. Ze had gedacht dat Cameron het had gedaan om haar te treiteren, maar wat als het niet zo was?
De jongen keek het Cubaanse meisje aan, om zich langzaam naar Sebastian om te draaien, kort zijn blik op Hunter te werpen en zich opnieuw glimlachend tot Carmen te wenden.
'I know something you don't know and it starts with "living" and ends with "togheter in a place he spacially bought for the two of you now your parents kicked you out". Ik vond dat misschien eerst alles uit de wereld moest zijn voor hij dat zou uitwerken. Als mormel daar niet was verschenen hadden jullie het waarschijnlijk nog kalm uit kunnen praten, maar eigenlijk vind ik het wel zo leuk.
En nee, ik deed dit inderdaad niet helemaal voor jullie. Ik doe dit grotendeels voor mijn eigen vermaak. Jullie vorige ruzies waren al zo gezellig.'
Ditmaal was zijn grijns zo breed dat Shirie hem een mep gaf, vol in zijn gezicht. De klap galmde tussen de bomen en liet een rode plek op zijn wang achter. Hij deed een stap achteruit, terwijl zijn hand zich kalm naar zijn wang bewoog. Hij keek Shirie aan, die zich weer afwendde. Ze sprak geen woord. Haar ogen zochten tussen de bomen naar haar vriend.

Tussen de bomen bleef Miquel staan. Hij reageerde niet meer op wat er tegen hem werd geschreeuwd. Zelfs als ze gelijk hadden, hij hoefde het van niemand anders te horen dan van Carmen zelf. Hij werd gek van al die mensen die zich ermee bemoeiden. Shirie had zich er in eerste instantie buiten gehouden, precies zoals hij had verwacht. Ze wist wanneer ze stil moest zijn en hield zich daar meestal ook wel aan. Maar die... hoe heette die jongen? En die andere... jongen. Hij besefte zich dat hij door twee wildvreemden de les was gelezen en had de behoefte om terug te gaan en ze te slaan, al was het maar daarvoor.
Maar dat deed hij niet. Hij bleef staan, met zijn rug tegen de boomstam en zijn vuisten gebald. Met de ene veegde hij ruw de tranen weg en de ander sloeg machteloos tegen het hout. Hij kon het gesprek niet horen en wilde dat ook niet. Als Carmen nu bij Hunter terugkeerde, dan wilde hij dat niet weten.

[ruka]

Hunter deed een stap achteruit en zijn ademhaling werd stroever. Als hij had ingeademd kostte het hem moeite om weer uit te ademen en hoorde je goe ddat hij de lcuth er bijna uit moest persen. 'je bent niks waard, je moet bij mij komen' vertelde de stem in zijn hoofd hem op dit moment. Hunter schudde zijn hoofd. "Nee" gromde hij hard tegen zichzelf. Het was niet de bedoeling dat hij het zo hard zei. Hij schudde hevig zijn hoofd maar de stem bleef maar door praten en hij viel op zijn knieën en plante zijn vingers in de grond.
Snel pakte hij zijn toverstok en zette hem op zijn eigen hoofd. "Ik kan..." maar voordat hij zijn zin af ging kon maken kapte de stem in zijn hoofd zijn zin af. 'je weet dat ik je weer tot leven kan wekken' Hunter wierp boos zijn toverstok tegen een boom aan en hij voelde een vlaag van opluchting toen zijn vader weer verdwenen was. Hij wist waarom hij dit deed, alleen maar zodat ze weer gek naar hem zouden kijken. Zodat hij werkelijk degene was die hier zo achterlijk en stom was. Met een zucht stond hij op en veegde het zand van zijn kleding af en hij liep rustig naar zijn toverstaf.
"Dus dit alles is mijn schuld?" vroeg Hunter nu met een vragend gezicht aan niemand in het bijzonder. Hij wist niet wat hij terug kon verwachten. Een klap? Een rustig antwoord? Hij stopte zijn toverstaf weer terug in zijn binnenzak en wachtte rustig of er iemand uberhaubt wel zin had om hem te antwoorden.