|
|
Post by melien on Dec 7, 2008 18:46:51 GMT 2
"Je weet niet of het zou werken aangezien iedereen er anders op reageert en dus moet je gewoon je mond houden." zei Lily. Dat wat hij zei maakte haar alleen maar bozer. Hou nou op om je aan elk excuus om boos te zijn vast te klampen. It's not his fault.. Even sloot ze haar ogen in een poging om te kalmeren, maar het werkte niet. Toen ze haar ogen weer opende zag ze vanuit haar ooghoeken dat Cameron opnieuw een biertje bestelde. "Zou je dat wel doen?" vroeg ze plotseling. Het waren haar zaken niet, maar het kon nooit goed zijn voor je om midden op de dag aan een stuk door te drinken.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 7, 2008 20:28:20 GMT 2
'Zou jij je woede wel opkroppen?' kaatste Cameron de vraag terug. De barman wierp hem een bedenkelijke blik toe, maar zette toen toch het flesje voor hem neer. Cameron nam hem in een hand en keek naar Lily, voor hij het flesje aan zijn lippen zetten en in de inhoud naar binnen goot. Met een zachte tok zette hij het het weer neer en veegde zijn mond af. Het sloeg in als een blok maar hij gaf geen krimp. Hij keek haar enkel aan en haalde zijn schouders op.
'Ik heb vaker gelijk dan je denkt. Zelfs als het nu niet werkt, uiteindelijk zou je wensen dat je het wel had gedaan. Niet dat het er dan toe doet. Spijt is iets voor de besluiteloze en onzekere op deze wereld. Niet voor de perfecte en zelfverzekerde mensen. En ja, er bestaan zeker wel perfecte mensen. Perfect met hun imperfecties.'
Ze zou commentaar geven over het perfect gedeelte, dat kon hij met zijn ogen dicht nog zien aankomen en wierp er daarom een extra bewering tegenaan. Hij vroeg zich af of hij het over zichzelf had gehad. tenslotte, had hij nooit ergens spijt van. Was hij daarom perfect?
Te laat besefte hij dat de alcohol zijn brein had bereikt. Niet dat het iemand zou opvallen, maar in de eerste en tweede fase van aangeschoten zijn, stelde hij zichzelf vragen over alles dat er maar in hem opkwam, waardoor hij heel stil werd.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 7, 2008 20:37:35 GMT 2
"Hou gewoon je mond als je niks zinnigs weet te zeggen." zei Lily. Het was weliswaar meer voor haarzelf bedoeld dan voor Cameron, maar daar ging het niet om. Ze bestelde nog een drankje, maar wel alcoholvrij. Zin in alcohol had ze niet. En als ze dan al een keer zou beginnen zou het vrij moeilijk worden om te stoppen, en dan vooral nu.
In eerste instantie had ze inderdaad erop willen reageren dat er geen perfecte mensen bestonden, maar in plaats daarvan zette ze alleen maar haar glas tegen haar lippen en dronk wat. Ondertussen moest ze enorme moeite doen om niet gewoon op te staan en weg te lopen of op te staan en Cameron een klap verkopen. Het eerste had ze niet echt zin in en het tweede, dat deed ze gewoon niet. Stoeien ok, maar slaan echt niet.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 9, 2008 23:49:43 GMT 2
'Of wil je liever dat ik mijn mond hou tot ik stop met zinnige dingen te zeggen?'
Hij keek haar niet aan, nog steeds niet, terwijl hij de spinnende gedachten in zijn hoofd poogde te negeren. Het was nog niet zo erg dat hij elk woord aan het ontleden was, maar hij moest nu wel echt van de alcohol afblijven. Hij bestelde een cola, maar had daar wel twee pogingen voor nodig, aangezien de eerste keer het wat gebrabbel was. Hij nam een slok van de frisdrank voor hij zich tot Lily wendde.
'Je bent kwaad op mij omdat ik de waarheid spreek, terwijl je die juist probeert te vergeten. Zwak.'
Hij voorspelde een schop van Rose om zijn opmerking, maar ze moest weer gaan schreeuwen. Of vloeken, wat zij wilde. De frustratie moest eruit. Frustratie. Frus... tra... tie. Was het wel een woord? De drie delen betekenden zelf niks. Toch? Zijn blik werd wazig en hij richtte die op zijn glas. Hij moest iets eten. Eet... en. Eet en wat? Hij raakte zo gefascineerd door zijn eigen verwarring dat hij vergat om iets bij de barman te bestellen.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 10, 2008 15:46:35 GMT 2
"Met de waarheid leren om gaan is iets anders dan het proberen te vergeten daarbij is het niet zo makkelijk tenminste niet zolang je nuchter blijft, misschien dat je dat een keer in je hoofd moet krijgen." zei Lily tussen op een geklemde tanden door. Het feit dat hij behoorlijk onder invloed van de alcohol zat had ze niet door. Zelfs als ze het door had gehad had het haar nog vrij weinig kunnen schelen. Hij had er tenslotte zelf voor gekozen.
"En als je dan toch al bezig bent om nieuwe dingen te leren, waarom leer je dan niet meteen om je uit andermans zaken te houden?" voegde ze er pissig aan toe terwijl ze zich weer naar hem omdraaide. Op het moment dat ze haar mond weer open wilde doen om wat te zeggen voelde ze een hand op haar schouder.
"Lils, doe even rustig." zei Rose met een glimlach tegen haar vriendin. "Zorg jij er nou maar voor dat je vriendje zich met zijn eigen zaken bemoeid." snauwde Lily alhoewel ze het niet zo bedoelde. Rose keek met opgetrokken wenkbrauwen van Lily naar Cameron. "Eén van jullie mag mij even gaan uitleggen wat er hier aan de hand is geloof ik." zei ze rustig.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 11, 2008 21:09:44 GMT 2
Lily's woorden kwamen niet meer bij hem aan. Haar woorden waren niks vergeleken bij zijn dilemma over wat er nog na het eten moest. Uiteindelijk besloot hij dat het tandenpoetsen moest zijn en draaide zijn hoofd om naar het meisje, om te ontdekken dat er twee meisjes waren. Eerst dacht hij dat hij dubbel zag. Ze waren alle twee blond allebei knap en hij kende hen allebei. Met beiden sprak hij wel geregeld. Nou, met de ene dan, de ander sprak hij nu pas echt voor het eerst. Of niet? Verwarring.
Zijn blik gleed echt over Rose en hij herkende haar. Een brede, wat scheve grijns groeide op zijn gezicht en hij draaide zich nonchalant om op zijn kruk, waardoor hij nu helemaal naar haar gericht zat. Zijn voeten steunden op de grond en hij hing meer dan hij zat, hoewel dat nog niks te maken had met de alcohol.
'Jij,' zei hij opgewekt. Dat enkele woordje was binnen een seconde beoordeeld en geaccepteerd als een bestaand woord.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 11, 2008 22:45:46 GMT 2
Rose keek met opgetrokken wenkbrauwen van de een naar de ander. Haar vriendin had haar rug naar haar toegekeerd en haar vriendje deed niet echt alsof hij helemaal zichzelf was. Ze hield haar hoofd een beetje aan toen ze hem verbaasd aan keek. "Ik ja. Wat is er met jou aan de hand?" vroeg ze. Zo kende ze Cameron niet, helemaal niet. Aangezien ze niet echt verwachte een antwoord van hem te krijgen wendde ze zich maar naar Lily. "Dus, wat is hier allemaal aan de hand dat hij zo raar doet en jij zo boos?" vroeg ze met een bezorgde ondertoon.
Daarnet had ze graag nog meer gezelschap gehad, maar echt zin in een verliefd stelletje had ze niet. De reactie van Cameron verbaasde haar echter wel heel erg. "Nigel is er weer vandoor, meneer loopt bijdehand te doen en zich met mijn zaken te bemoeien en hij heeft een biertje teveel op geloof ik." vatte ze samen voor Rose. In haar stem was geen emotie te horen aangezien ze die maar even had geblokt. In medelijden had ze geen zin en om het allemaal uit te leggen had ze al helemaal geen zin in. Opnieuw nam ze een slok van haar drinken en keerde haar rug weer naar de twee, niet wetend wat ze daarmee deed.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 16, 2008 14:42:26 GMT 2
'Niet bijdehand. Alwetend!' Hij had niet door dat hij schreeuwde, want toen hij plotseling Lily's woorden opving, moest hij in verweer gaan. Bijdehand... wat was dat nou voor een opmerking? Welke hand? dat zou hij toch nooit in het openbaar doen? Bij de hand zijn? met zijn hand bezig zijn?
Hij stak zijn hand op en knikpte in zijn vingers.
'Geen biertje teveel. Gewoon niks gegeten. Dat is alles.'
Hij draaide zich om naar de barman, Rose alweer vergeten, en bestelde iets eetbaars. Duidelijker kon hij het niet maken, want voordat hij de kans kreeg om over "eetbaars" te discussiëren met zichzelf, draaide hij zich alweer om.
'Ik help je alleen. Je moet je woede uiten, anders ontplof je nog. En dat maakt zo'n troep. Ik ga dat echt niet opruimen.'
Hij werd openhartig door de alchol en raakte opnieuw in zijn eigen woorden verstrikt. Hij hoorde het lachen van de barman niet en anders had hij het geluid toch niet als lachen herkend. Hij keek opnieuw verbaasd op naar Rose.
'Hey, jij. Ken ik jou niet?' Vroeg hij en begon te lachen. Hij wist niet meer waarom, maar ergens ging er een alarm belletje af. Hij kon beter nog een biertje nemen en echt dronken worden, dan deze vage aangeschoten fase. Dronken kon hij tenminste nadenken. Dat kon hij nu niet.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 16, 2008 17:27:50 GMT 2
"Wat jij wil joh. Als je niet tegen alcohol kan moet je het gewoon niet drinken." beet Lily hem toe. Wat had ze toch een hekel aan Cameron op dat moment. Nou ja, niet zo zeer aan Cameron maar meer aan jongens in het algemeen. "Niet alle manieren van ontploffen geeft een troep.." begon ze. Voordat ze echt had kunnen zeggen wat ze wilde zeggen kapte ze zichzelf echter weer af. Waarom ging ze met een aangeschoten Cameron in discussie? Waarom ging ze überhaupt met hem in discussie? Ze wist wel wat beters te doen met haar tijd. Alhoewel dat ook alleen maar zo was omdat ze dat vond, niet omdat het ook echt zo was.
In plaats van zich tussen beide te mengen moest Rose moeite doen om niet in de lach te schieten. Het mocht dan wel heel ongepast zijn, maar het bleef toch wel grappig. Het feit dat hij haar niet herkende vond ze echter net iets minder grappig. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze Cameron even aan maar kwam tot de conclusie dat hij er niet echt veel aan kon doen en negeerde het dus maar gewoon. "Geef hem alsjeblieft even iets om te eten." zei ze tegen de barman. Het gelach van de barman zorgde er alleen maar voor dat ze het zelf ook weer grappig begon te vinden en ze wendde maar gauw haar blik weer af.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 18, 2008 17:08:14 GMT 2
Enkel omdat Rose het vroeg, en niet vanwege Cameron -die hij te lachwekkend vond- begaf hij zich naar het keukentje en verdween uit het zicht.
Cameron opende zijn mond om tegen Lily in te gaan, maar bedacht zich. Of eigenlijk, hij vergat waar hij wat tegenin wilde brengen. Hij staarde haar een aantal seconden aan en wendde zich toen weer tot Rose.
'Grapje,' zei hij, voor zijn gevoel volledig overbodig, maar het kwam niet in hem op om zich stom te voelen. Hij keek naar haar en wilde dat hij de grijns van zijn gezicht kon laten verdwijnen. Zo zag de hele wereld wat hij voor haar voelde! Maar wisten ze dat niet al? Ze was toch zijn vriendin? Of niet? Was vriendin een woord?
Irritatie. Haar blik leek wat somber. Was ze boos? Waarom was ze boos?
De woorden kwamen spontaan in hem op en ondanks dat eht niet volledig zuiver was, brak het geen trommelvliezen.
'Whatever I said, whatever I did
I didn't mean it
I just want you back for good
Whenever I'm wrong just tell me the song
and I'll sing it
You'll be right and understood
want you back for good'
Waar het liedje vandaan kwam wist hij niet. Waarschijnlijk had hij het ooit ergens gehoord. In elk geval kwam de behoefte om te zingen weer naar boven, zoals altijd met alcohol in zijn hoofd.
|
|
