What will mend this broken heart? {open // Lily}

[melien]

outfit

Nadat Nigel ineens weer opgedoken was had Lily haar geluk bijna niet op gekund. Ze was vrolijk van de ene winkel naar de andere aan het lopen die middag. Toen ze echter met een grote reep chocola uit de snoepwinkel kwam vloog er bijna een uil tegen haar aan. Het had haar in eerste instantie verbaasd dat een uil haar in zweinsveld op zocht, maar zodra ze het briefje zag wist ze meteen van wie het kwam. Nigel's handschrift zou ze overal herkennen. Meteen was ze vergeten waar ze eigenlijk mee bezig was en nam de tijd om de brief te openen.
Terwijl ze aan het lezen was veranderde haar gezichts uitdrukking van gelukkig naar de uitdrukking van iemand die zojuist het ergste nieuws te horen had gekregen dat er bestond. Ze las de brief steeds opnieuw, maar kon nog niet helemaal geloven wat er stond. Tranen stonden in haar ogen. Ze verfrommelde het perkament en stopte het in haar jaszak. Het weggooien kon ze gewoon niet.
De wereld om haar heen merkte ze niet eens. Zelfs niet toen haar blonde haren voor haar ogen waaiden door de wind. Zonder het echt door te hebben liep ze de 3 bezemstelen binnen en plofte ze neer aan de bar. Het was vrijwel verlaten, maar Lily merkte er toch niets van. Ze bestelde een boterbier zonder het echt door te hebben. Om de een of andere reden waren er geen tranen. Ze voelde zich gewoon compleet leeg en verlaten. Hoe kon hij nou zomaar weg gaan? Ze snapte er helemaal niets van. Rustig deed ze haar jas uit. Ze stond op en legde haar jas over de kruk om vervolgens erop te gaan zitten. Afwezig pakte ze haar glas met boterbier en dronk er wat van. De smaak drong echter niet tot haar door.

[greenlightning]

outfit + leren jas

De gure wind blies tegen het leer van zijn jas, die hij voor de verandering maar eens volledig had dichtgeritst. Aan zijn vingers bungelde een tasje. Hij had genoeg geld bij elkaar weten te schrapen voor het perfecte cadeautje. Al tijden zocht hij naar de armband. Een met de heldere smaragden waar hij twintig winkels voor door had gespit. Hij was hier begonnen en had niks gevonden, maar nu, tijdens een toevallige wandeling langs de etalage, zag hij hem liggen. Het kostte hem wel bijna alles wat hij de afgelopen maand had verdien met de nieuwtjes, maar het was het waard. Hij wist niet waarom hij har perse dit cadeautje wilde geven, maar het moest.
Bij de deur van het cafe bleef hij staan. Rose kon nog wel wachten. Ze verwachtte waarschijnlijk toch niet dat hij langs ging komen.
Op zijn gemak duwde hij de deur open en merkte tot zijn tevredenheid op dat het rustig was. Hij nam plaats aan de bar. Toen viel zijn oog op Lily. Lily Potter... Dochter van de beroemde Harry Potter, Hufje, vriendin van Rose en vriendin van Nigel Nicholas O’Leary... Ohnee... Plotseling besefte hij waar dat treurige gezicht door kwam. Hij slaakte een zucht en bestelde een biertje, aangezien hij van plan was om vrij nuchter bij Rose aan te komen en alleen warm te worden. Hij had doorgekregen over de brief die Nigel schreef, zonder inhoudt en vervolgens dat hij vertrok. Cameron was goed genoeg in rekenen om een en een bij elkaar op te tellen.
Hij nam een slok van zijn biertje en zette die toen weer neer.
'Het spijt me van Nigel,' zei hij, zonder naar haar te kijken.

[melien]

In de verste verte had Lily niet eens door dat er iemand binnen kwam. Laat staan dat het Cameron was of dat hij maar een klein stukje bij haar vandaan ging zitten. Pas toen hij iets tegen haar zei merkte ze hem op. Opkijken hoefde ze niet om te weten wie het was. Er was maar één iemand op school die het nu al zou kunnen weten. En dat was nu eenmaal Cameron. "Bespaar me je commentaar wil je." reageerde ze vrij bot. Het was niets voor haar om bot tegen iemand te doen, laat staan dat ze het persoonlijk bedoelde. Ergens mocht ze Cameron toch wel een beetje. Vaak genoeg wekte hij echter ook irritatie bij haar op. En dan ook voornamelijk doordat hij twee compleet verschillende mensen leek te zijn.
Toch keek ze wel opzij naar hem. Even leek het alsof ze er nog iets aan toe had willen zeggen, maar ze liet het maar zitten. Echt zin in een gesprek had ze niet, of toch wel? Ze kon maar niet bedenken of ze nu boos op Nigel moest zijn omdat hij zomaar weg was gegaan of alleen verdrietig. Ze keek weer naar haar handen die het glas nog vast hielden. Het leek alsof ze in gedachten verzonken was, maar dat was ze niet. Haar hoofd leek compleet leeg.

[greenlightning]

'Ik was niet van plan om commentaar te geven. Dan had ik wel gezegd dat hij een zak is die je niet waard is, omdat hij je zo aan de kant zet. Dat je veel beter verdiend en dat je deze pijn maar moet dragen, ondanks dat hij die pijn niet waard is.'
Hij nam nog een slok van zijn bier en bleef voor zich uit kijken.
'Maar dat doe ik niet. Ik zeg alleen dat ik het naar voor je vind. Dat lijkt me wel gepast om te zeggen op een moment als deze. Of had je leiver gehad dat ik hypocriet was geweest en je naar je verhaal had gevraagd? In dat geval..'
Hij draaide zich om en keek haar aan met een overduidelijk gemaakt medelevend gezicht.
'Oh Lilly, wat kijk je verdrietig. Is er iets aan de hand?'
Ze verdiende deze behandeling misschien niet, maar na de botte opmerking was het duidelijk dat ze een hoop stoom had af te blazen en ergens was hij liever zelf het slachtoffer dan Rose. Vooral omdat hij -schuldig als hij zich er plotseling over voelde- hij dan niet dat verhaal hoefde aan te horen. Niet omdat hij niet naar Rose haar problemen wilde luisteren, maar omdat tweemaal hetzelfde verhaal horen vervelend was.

[melien]

Hij was het dan wel niet van plan geweest om het te zeggen, maar hij deed het toch wel. De woorden leken Lily erger te raken dan ze had verwacht. Met een ruk draaide ze zich naar hem om. "Hij is geen zak. En als je dat niet wilde zeggen, waarom doe je het dan alsnog?" vroeg ze bijna kwaad, nu fonkelden wel tranen in haar ogen. Het was oneerlijk om het op Cameron af te reageren, dat wist ze best. Maar het was eruit voor ze er erg in had.
Als ze iets in haar hand had gehad wat niet al te hard aan kwam had ze het waarschijnlijk naar Cameron's hoofd gegooid. Puur omdat hij de vraag stelde en de manier waarop hij keek. Wat was het nou weer voor onzin om zoiets te vragen als je het antwoord al wist? In plaats van te reageren keek ze alleen maar weer van hem weg. Een mengeling van schuldgevoel omdat ze zo boos tegen hem had gedaan als boosheid en pijn die dankzij Nigel er waren was te zien in haar ogen. Ze nam een slok van haar drinken, maar proefde nog steeds helemaal niets.

[greenlightning]

Zodra ze zich wegdraaide ging ook Cameron weer goed zitten. hij volgde haar voorbeeld, maar in tegenstelling tot het meisje genoot hij van het biertje. Het smaakte altijd goed. In gedachten liep hij zijn kennis over Nigel door. Hij was niet erg interessant geweest. Hij vertrokken, terug gekomen, had getwijfeld of hij bij Lily terug wilde, maar had het uiteindelijk toch gedaan. Hij was stil en kil en hield zich buiten de activiteiten op school. Cameron ahd zijn vertrek wel voorspelt, maar nooit de noodzaak gezien om het Lily te melden. Nu vroeg hij zich af wat hij voelde. Triomf omdat hij weer gelijk had? Medelijden omdat het meisje zo gekwetst was? of irritatie, dat hij weer naast een meisje met leifdesverdriet zat? Hij besloot dat de tweede wel eht meest toepasselijk was en legde het tasje voor Lily neer.
'Misschien dat je het nu niet wil zien, maar ik geloof dat jij wel weet of dit iets is wat Rose zou willen hebben. Misschien om je gedachten af te leiden, voor je begint te huilen. Huilen helpt.'
Hij kon het weten, tenslotte had zelfs hij gehuild toen Rose het uit het niks had uitgemaakt, al sprak hij daar nooit meer over. De armband was van puur goud, met tientallen kleine smaragden. Hij was ongeveer twee centimeter breed en bestond uit twee gouden steven die elkaar op twee plaatsen kruisten. Hij was nog niet ingepakt, behalve in een blauwe suède doek.

[melien]

Lily knipperde een aantal keer met haar ogen om te voorkomen dat haar tranen ergens anders heen gingen. Als ze al zou huilen dan zeker niet in de 3 bezemstelen of iets dergelijks. Voor het feit dat Cameron er niet op reageerde was ze toch wel degelijk dankbaar. Het was allemaal al erg genoeg. Daarbij was het nog gewoon te vers.
Met lichte verbazing keek ze naar het tasje. Wat moest ze daar nou weer mee? Toen echter zijn woorden tot haar doordrongen was ze zich er nog niet zeker van wat ze zou moeten doen. Uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het alsnog. Vrij rustig opende ze het tasje en haalde het armbandje eruit. Voorzichtig vouwde ze de doek die eromheen zat open. Even vergat ze te ademen. Daarna keek ze hem vol ongeloof aan. "You're not serious are you?" zei ze verbaasd. Even vergeten dat ze zojuist nog tegen hem was uitgevallen. "Ten eerste gaat ze je voor gek verklaren en ten tweede zal ze het waarschijnlijk nooit meer af doen." zei ze, nog steeds behoorlijk verbaasd. Dat het tweede voornamelijk ook zou komen doordat het van Cameron was zei ze er niet bij. Alhoewel ze plotseling wel merkte dat ze nog geen antwoord had gegeven op Cameron's eigenlijke vraag. "Voor iemand die al alles heeft wat ze wil is dit wel perfect ja." zei ze uiteindelijk. Ook al kostte het haar wat meer moeite dan anders door toch een lichte steek van jaloezie. Ze liet het echter niet merken.

[greenlightning]

'Daar kan ik mee leven,' antwoordde Cameron neutraal, maar zo klonk hij vrijwel altijd. Hij nam de armband weer over, wikkelde het weer in de doek en stopte het terug in het tasje. Hij keek al die tijd nier haar en gunde haar haar tranen. Ze had zijn opmerking genegeerd en begreep dat ook. Sommige meisjes huilden om aandacht te krijgen, anderen huilden omdat ze het verdriet kwijt wilden. Maar er was ook nog die derde soort, die niet huilde om zich sterk voor te doen. Ze hielden zich maar groot en lieten niemand weten wat ze voelden.
'Elke vrouw hoort een kostbaar sieraad te hebben. Geërfd van een grootmoeder of ouder, gekregen van een liefde of van een broer of zus. Een juweel die je doet denken aan alles wat waardevol is en waarva de spirituele waarde hoger is dan de waarde van het sieraad zelf. Als je me begrijpt tenminste.'
Hij wierp een halve blik op haar, terwijl zijn vingers met het flesje speelde. Als ze zou huilen zou hij zijn gezicht afwenden en de barman bezighouden. Niet dat die gene tranen gewend zou zijn. Alcohol maakte tenslotte gevoelens los bij mannen en vrouwen.

[melien]

De manier waarop Cameron reageerde verbaasde haar niet echt. Wanneer zag ze hem eigenlijk een keer wel bepaalde gevoelens tonen? Sowieso, wanneer zag ze hem? Juist ja, amper ooit. En toch was ze dankbaar dat hij er nu was en vooral dat hij geen rot opmerkingen maakte. Toen ze er zeker van was dat hij het armbandje weer beet had en het niet kon vallen wendde ze haar blik weer af. Met de ring die om haar vinger zat tikte ze tegen haar glas. Het leidde haar af en daar was ze allang blij genoeg mee.
Uiteindelijk liet ze haar blik toch door de ruimte gaan. Het was rustig, en dat maakte ze niet echt vaak mee. Alhoewel ze de rust zelf niet echt kon waarderen. Liever had ze nu gehad dat het druk was en dat ze bezig was met iets dan dat ze zo kon nadenken. Maar ze kon er vrij weinig aan doen.
Toen Cameron opnieuw tegen haar begon te praten besloot ze maar gewoon daar haar aandacht op te richten aangezien het een onderwerp was dat niet meteen weer terug leidde naar Nigel. Ze knikte. "Daar heb je ook wel weer gelijk in." zei ze glimlachend. De glimlach mocht dan wel op haar gezicht staan maar niet in haar ogen. Ze pakte het glas op en nam er opnieuw een slok uit.

[greenlightning]

De glimlach was het begin. Dat ze die al wist te produceren was een vooruitgang, maar meer dan dat was het niet. In haar ogen stonden de grief te lezen die Nigel had achtergelaten en Cameron ademde langzaam in en uit, terwijl hij haar gezicht onderzocht. Hij zocht in zijn geheugen wat hij van haar wist om haar te troosten, maar besloot dat vrouwen veel te verraderlijk waren om af te gaan op gebeurtenissen uit het verleden. Wie zei dat ze nu hetzelfde zou reageren? Hij tikte met zijn vingers zacht tegen het glas van het flesje, zijn manier om aan te geven dat hij dacht en haalde vervolgens zijn schouders op. In een teug leegdehij zijn flesje en bestelde een nieuwe, voor hij zijn blik op de bar richtte. Langzaam en zonder zijngezicht volledig naar Lily om te draaien gaf hij reactie.
'Heb jij zo'n siraad? Of misschien meerdere? Van die dingen die je aan je eigen kinderen zou nalaten en daarbij het hele verhaal zou vertellen?'
Zijn oog viel op de ring, maar er ging niks dagen. Hij moest aan zichzelf toegeven dat hij Lily niet erg in de gaten had gehouden. Daar moest verandering in komen.